Τρίτη 28 Ιουλίου 2009




Να με φιλοξενήσεις...


Στερεώθηκε ψηλά

Ο ήλιος που με αγάπησε

Και μου επέτρεψε

Για μια στιγμή μονάχα

να τον αψηφήσω

Και μέσα από κείνον

Να σ’εφελκύσω


Μέσα μου ακόμα ανήσυχη

Η τελευταία σου συλλαβή

Απ΄ την ανάσα του πυρός

Απ’ τη Στύγα της αιώνιας Μήτρας

Δεν την αγγίζω

Δεν την ενοχλώ

Σαν άγριος αετός φοβάμαι

Θα μου ξεφύγεις

Γι’ άλλους ουρανούς

Και θα ορφανέψω…


Σχίζει ανελέητες μαχαιριές

Το σεντόνι του πόνου

Το χαμόγελό σου

Και αρπάζομαι

Απ΄το γαλάζιο χάδι σου

Και σώνομαι

Και στο νησί σου

Με αποθέτει

Αυτός που με σπλαχνίστηκε…


Κι εσένα τώρα

Στην αμμουδιά του βλέμματός σου

Περιμένω

Να με δεχθείς

Στα μυστικά σου δώματα

Να με φιλοξενήσεις…


Ιουλ 2009

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009


Ο Άρχοντας Των Αργαλειών


Βγήκε ο Λήσταρχος Χρόνος

απ'τα κελάρια του Σύμπαντος

σ'άρπαξε απ'τα μαλλιά

σ'άρπαξε απ'τη ψυχή

σ'έστησε όρθια

στα μάτια να τον βλέπεις

κι έτσι σε σμίλεψε

μια χούφτα κεραυνούς

μια χούφτα θύελλες


Σ'έχτισε ο Τρελός Γεννητάρης της φθοράς

σ'έχτισε νέα και σ'έκλεισε

στο ψέμα τούτης της χτίσης

σού'δωσε για φλέβες

πύρινα ποτάμια από λαγνείες

σού'δωσε για αίμα

ό,τι ονειρεύτηκες

κι ό,τι θα ονειρευτείς

σού'δωσε για βλέφαρα

νύχτες από μοναξιά

σού'δωσε για καρδιά

των αγγέλων την περπατησιά

σού'δωσε για ζωή

προίκα ένα θάνατο

κι ύστερα σ'έδιωξε

να την υφάνεις

απ'την αρχή

ως το τέλος

ολομόναχη!


Βγήκε ο Δραπέτης της Αθανασίας

με μια αρμαθιά

προσδοκίες και ταξιδέματα

γάλα σού'δωσε να πιεις

που'ναι του στοχασμού το νέκταρ

που'ναι της ματιάς σου ο πλανευτής

απ'τα ποτάμια της Λήθης

νερό σού'δωσε να πιεις

που'ναι της ψυχής δροσιά

που'ναι του πόνου ο γητευτής.


Βγήκε των Αργαλειών ο Άρχοντας

με μια ολόκληρη θάλασσα στα χέρια

μια θάλασσα από πόθους

και ψέματα

και σ'έντυσε

και σε κανάκεψε στα βάθη της

ξύπνια πως είσαι

όταν θα κοιμάσαι

να ονειρεύεσαι και ζωντανή

του πιο γλυκού θανάτου που φοβάσαι

και σε νανούρισε στ'άπειρα κάλλη της

αιώνια να τραγουδάς

την ύπαρξή σου

πως κάποτε

θα συναντήσεις να θυμάσαι...


1/8/98

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009


Το αληθινό σου όνομα…


Ξεκινάω πάλι απόψε

το μακρύ ταξίδι

Να σε συναντήσω

Έχω ένα βλέμμα στερεωμένο

Στον ορίζοντά σου

Η ταπεινή μου σκήτη

Αγιασμένη ακόμα απ’τη φωνή σου

Και δεν μπορώ άλλη μουσική ν’αντέξω

Παρά μονάχα τη δική σου…


Αγάπη μου

Έχω αρχίσει πάλι το ταξίδι

Στις χώρες σου

Τις εποχές

Τις φανερές

Και τις κρυφές πτυχές σου

Αν κουραστώ

Σε τούτο το ταξίδι

Απλά εσύ

Να είσαι εκεί

Δίπλα μου

Αν θέλεις

Δωσ’ μου μια γουλιά νερό

Δώσ’ μου λίγο ήλιο από το βλέμμα σου

Λίγη δροσερή φωτιά

Απ’το φιλί σου

Για να συνεχίσω…


Όμορφη και σπλαχνική

αφέντρα των μικρών

Και των μεγάλων μου στιγμών

Έχω στο βάδισμα

Ως και το ρυθμό σου

Σε κάθε βήμα μου

Μια συλλαβή σου

Σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου

Ο παλμός σου

Και μόνος πια δεν είμαι…


Και αν πεις πως όλα τούτα

Δεν έχουν την υπογραφή του πόνου

Κι είναι μονάχα

νύχτιες αυλακώσεις

Στο μαγικό σεντόνι του έρωτα

Είναι γιατί

Είμαι ερωτευμένος φως μου

Κλεμμένος

Γητεμένος

Άδειος για πρώτη μου φορά

Και τόσο υπέροχα γεμάτος…


Να, στάθηκα σε τούτη τη πηγή

Που γράφει τ’όνομά σου

Έκανα χρόνια και αιώνες

Ημέρες αναρίθμητες και νύχτες

Μεγαλύτερες ως κι από το φρόνημα του Απείρου

Και γεύομαι κι εγώ

εκστατικός

Ευλογημένος

Το αθάνατο νερό σου

Και αξιώνομαι να σε αντικρίσω

Και να προφέρω μυστικά

Και υπέροχα

Το αληθινό σου όνομα…


Ιουλ 09

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009



Ολόκληρος


Να

Σε τούτη τη χούφτα

Έχω μαζευτεί ολόκληρος

Κλείσε τον ήλιο από πάνω

Να με συνεφέρει θέλει

Τυραννικά

Και με αναρπάζει…


Να

Σε τούτη τη λέξη

Α

Φ

Ο

Μ

Ο

Ί

Ω

Σ

Η

Έχω χωρέσει ακέραιος

Πλύνε το φως της σελήνης

Να μη λερώνει το βλέμμα μου

Και με νυχτώνει…


Να

Σε τούτο το άρμα του ονείρου

Σε έχω μαζί μου

Πάγωσέ του τη κίνηση

Να μη ξεφύγουμε από δω

Από δω

Που έχω γνωστό το τώρα

Που έχω λησμονήσει το αύριο

Που έχω εγκιβωτίσει το χτες…


Να

Σε τούτη τη χούφτα

Το πίστευες ποτέ;

Ολόκληρος είμαι…


Ιουλ 09

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009


Άλυσος


Το σώμα του μυαλού μου

Ο νους του σώματος…

Μια αλυσίδα έδεσες από την νότια σκέψη

Ως τη βορινή απουσία

και ο κάθε κρίκος

ωκεάνιος στεναγμός…


το βλέμμα του νου μου

η νόηση των ματιών μου…


έχω ακόμη ένα στάχυ

από την αρπαγή της Κόρης

έμεινε δυο χιλιετηρίδες ακέραιο

να σε περιμένει

έχω ακόμη ένα σταμνί

ολόδροσο νερό των καθαρμών

κι ένα λευκό σεντόνι

στα σεπτά μυστήρια αν ποτέ αξιωθώ

μύστης να εισέλθω

στην άλυσο των αδελφών

ο έσχατος εγώ…


ο ήχος του αλλόκοτου

το στερέωμα των φθόγγων…

Εκάς οι βέβηλοι!

κι όλοι οι αγαπημένοι

Μακριά!


Αν πρόκειται ακέραιος να σβήσω

Αν πρόκειται ν’αναλωθώ

Έχω ένα σώμα να αφανίσω

Και μια ψυχή που φλέγεται

Από δροσιά!

Ένα μεγάλο θάνατο

Έχω να ζήσω

Και το χαμόγελό σας

Με αποσπά…


Ιουλ 2009

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009


Φωνήεντα


Δεν έχω άλλα φωνήεντα

μονάχα δυο

ε…η

δεν έχω άλλα σύμφωνα

λ... ν…


σαν μυστικός Καββαλιστής

σε προφέρω με κλειστά τα μάτια

και τη ψυχή ολάνοιχτη

και ψάχνω

το εκατοστό σου όνομα…


Δεν έχω φωνήεντα άλλα

σύμφωνα

συλλαβές

σα να αφανίστηκαν…

σαν ιερός πολεμιστής

του Ναού σου

χαράζω τη σφραγίδα σου

και σε επικaλούμαι…


κι άλλη φωνή

να ξέρεις

δεν έχω

άλλο στερέωμα

ηλιόντυμα

φωτιάς παιδί

που τόσο υπέροχα

τόσο θριαμβικά

να με αναλώνει


κι άλλη ανάσα

να ξέρεις

δεν αξιώθηκα

τόσο απόλυτα

που να με περιέχει…


Ιουλ 2009

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009


Το λάθος του Ορφέα


Εάν κάποτε επιστρέψεις

δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό

με τον ήλιο χαμογελαστό

και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη

να σε υποδεχθεί ξανά

μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο

με έρημους δρόμους

σιωπηλούς ανθρώπους

και λογισμούς θανάτου

στο μυαλό μου

και λόγια να μην ανταλλάξουμε

μονάχα να φωνάξουμε δυνατά

με τη σιωπή μας

και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις

με τα ζεστά μας δάκρυα…


Εάν επιστρέψεις

κάποτε

δε θα’θελα να με ανταμώσεις

σε κάποιο πολύβουο σταθμό

στη πλατφόρμα του Μετρό

στη στάση κάποιου λεωφορείου

μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά

στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων

και ερημικών

και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας

στο σκοτεινό σοκάκι

και σκιές να μην έχουμε

καθώς οι ίσκιοι

δεν δικαιούνται σκιάς


Εάν επιστρέψεις

σε κάποια μακρινή

προβολή του χρόνου

σε κάποια αδιόρατη

μονάδα του απείρου

μην μου μιλήσεις

αν μπορείς

κι αν με κοιτάξεις

μη με δεις

καλύτερα άσε

το βλέμμα σου να με προσπεράσει

σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι

και συνέχισε

το βλέμμα σου

και τάχυνε

το βήμα σου

και το λάθος του Ορφέα

να μην κάνεις

να κοιτάξεις πίσω…


6/12/2005