Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016




Γιορτινές λιακάδες…



Ο ήλιος

μάς ξεγέλασε πάλι



Ν’αναρωτιόμαστε

και να ζεσταίνουμε στις χούφτες μας

το χτες

δεν αρμόζει

όταν σηκώνεται το αύριο και γυμνώνεται

πίσω απ’τα δειλά χαμόγελα…



κόκκινες λιακάδες

όλο μυρωδιές…



Ο ήλιος

μάς αφόπλισε …




φεβ2016

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016






Εδώ θα μείνω
ως το τέλος
ώσπου να σιγήσει τούτος ο παλμός
ώσπου το σκοτάδι να προσκυνήσει το φως
και μη φοβάσαι…

Έτσι όπως μοιραστήκαμε
για αιωνιότητες
το πεπερασμένο
έτσι θα υποδεχθούμε σε μια στιγμή
το άπειρο

εγώ το βλέμμα
εσύ τα μάτια
εγώ το χαμόγελο
εσύ το στόμα
εγώ το άγγιγμα
εσύ τα χέρια

εδώ ήμουν πάντα
κι εδώ θα μείνω

και δεν θα μιλήσουμε
λέξη δεν πρόκειται άλλη να πούμε

ποιος έχει ανάγκη το φθαρτό
όταν έχει κοινωνήσει το αιώνιο;

Φεβ2016

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016


Ορυχείο


Εσείς
εσείς νεκροί
μην αφεθείτε
στη λησμονιά των ζωντανών
αυτοί δεν ξέρουν
πόσο ακριβά
και πόσο σπάνια
είναι τα βήματα του ήλιου
πάνω απ’τα κεφάλια τους
αυτοί
αυτοί δεν πρόκειται να μάθουν

και μην ακούτε
τις ικεσίες των ζωντανών
ούτε και τις κραυγές τους
τις λάμψεις απ’την αύρα τους
μη βλέπετε
καθώς τον έρωτα προδίδουν κάθε αυγή
και στρέφουν την πλάτη τους στο αιώνιο
αδιάντροπα

αυτοί δεν ξέρουν
δεν έχουν γλώσσα
δεν σας μιλούν
δεν σας ξεχνούν
ούτε και σας θυμούνται…

φοβούνται όμως
τη στιγμή
που θα πάψετε εσείς
να τους θυμάστε

φοβούνται
όχι τη μοναξιά που φέρνει ο χωρισμός
τη θλίψη που γεννάει ο πόνος
ή τη στενόχωρη ματιά
που έχει η αδιαφορία
φοβούνται
πως όλα αυτά
θα γίνουν δύσκολες ανάσες
νύχτιοι πυρετοί
στο Απέραντο
λυγμοί και οιμωγές και κοπετοί
σε ένα ατελεύτητο μετά

κι εσείς
πως δεν θα τους απλώσετε το χέρι

χωρίς εσάς
να ξέρετε
κι ο πιο σπουδαίος απ’αυτούς
είναι ένα σάπιο παιχνίδι παιδικό
ένα παλιό αστείο
που δεν γελά μαζί του
πια κανείς
ένα φιλί
που κρέμεται μονάχο
κι αιωρείται
δίχως χείλη…

χωρίς εσάς
αρπάζεται ο ουρανός από τη γη
και αρνείται να την ξαναφήσει
σαν μια αγκαλιά μικρού παιδιού
στη μάνα
που κρύβει το μαχαίρι
πίσω απ’την πλάτη του
και δακρυσμένη του τραγουδάει
κάτι σαν παρηγοριά
κάτι σπασμένο
συλλαβές και φθόγγοι
που νόημα δεν έχουν
πριν το αδιανόητο πράξει
κι ανάμεσα στ’ αναφιλητά
σπαραχτικά το μακελέψει

και ύστερα τον εαυτό της

για να ημερέψει αυτό που τραγουδάει
με τόσο άπληστη μανία
αιώνες τώρα
αμέτρητους
στο πιο βαθύ ορυχείο
του είναι της…

Μαρ2015


Drift of Harrachov Mine