υδράργυρη κοίτη
Μου είπε και η φωνή του έτρεμε:
Ο λόγος, να ξέρεις
που τόσοι άνθρωποι απέμειναν μόνοι
και μόνοι βιώνουν όλο αυτό που τους ζώνει
δεν είναι πως μίσησαν τον κόσμο
και τους ανθρώπους εχθρεύονται
υπάρχουν μέρες που λιμοκτονούν
απλά και μόνο για μια αγκαλιά
για ένα κράτημα στο χέρι
για ένα χαμόγελο
απροϋπόθετο
είναι γιατί όλος αυτός ο κόσμος
είναι πελώριος, ασύλληπτος
και δεν το αντέχουν
η αναμέτρηση είναι ασύμμετρη
η ήττα βέβαιη
η συντριβή αναπόδραστη
κι ο έξω κόσμος
κι ο μέσα τους το περισσότερο
αν τώρα αναρωτιέσαι…
γιατί όσο περνούν τα χρόνια
θα το δεις κι εσύ
το έξω ολοένα και μικραίνει
και το εντός σου
μεγαλώνει και το χειρότερο
αγριεύει
και σε απειλεί με αφανισμό
όχι ο ξένος
ο άγνωστος
μα ο ίδιος ο εαυτός σου
όσα που πρόδωσες
έρχονται σαν άρπυιες τις νύχτες στα όνειρά σου
όσα που εγκατέλειψες
γίνονται σκιές στο νου
όσα που λησμόνησες
τώρα θυμάσαι και τρέμεις…
Και η μάχη σιωπηλή
που κανένας δεν την άκουσε ή θα την ακούσει
που ποτέ κανείς δεν είδε
ή θα δει
βιώνεται ολόκληρη
άγρια και θυελλική
εντός σου…
Κι έτσι
μην τους κακιώνεις
και μην παρεξηγείς
το βλοσυρό το βλέμμα
τις μισές κουβέντες
δεν απευθύνονται σε σένα
σε κανένα
είναι που μέσα επιστρέφουν
κι έρχονται πάλι πίσω
σαν κραυγές
και γίνονται κάποτε οιμωγές
και λυγμοί και κόμποι
την ανάσα κόβουν
το χτύπο της καρδιάς
τη γλυκιά καλημέρα σκοτώνουν
τα βράδια οι αποχαιρετισμοί
ο ύπνος στο ιδρωμένο στρώμα
ο έρωτας
στο στεγνωμένο στόμα…
κι έτσι
μην τους παρεξηγείς
μην τους κακιώνεις
που σου αρνούνται κάποια επαφή
και κάποια σχέση
παλεύουν διαρκώς
μάχονται
δεν αναπαύονται στιγμή
και δεν στο λένε
από συμπόνια…
και δεν το μοιράζονται
από στοργή…
και δεν το μοιράζονται
μα το άχθος ολόκληρο βαστάνε
και περπατάνε ως της Αίτνας το στεφάνι
ως του Αχέροντα την υδράργυρη κοίτη
μοναχοί…
