Άνοιξη γεννιέται

αυτό το κάτι που στα έγκατα γρατζουνάει

το ήπαρ σκάβει

της νύχτας

και με ήλιους πρωινούς

μυστικά μεθάει

‘δεν πιστεύω στην άνοιξη’ λέει

ψέματα…

Και μόνο του γελάει…

 

Pol Ledent

Blue Spring

Εύθραυστος

Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο

εύθραυστο

σαν την πρωινή δρασκελιά της θάλασσας

είχε δυο χέρια

σαν πήλινες προσευχές

ζεστά και όμορφα

μα φοβόσουν να τα σφίξεις δυνατά

μήπως και σπάσουν…

περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους

και άφηνε ίχνη ζωηρά

χαμογελούσε

και η ανάσα του ζωγράφιζε ξανά τον κόσμο

κοιτούσε με ένα βλέμμα

που είχε την αλήθεια του πόνου

και την ιερότητα του χώματος

περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους

και η ευγένειά του χαράκωνε τη χυδαιότητα

σαν το διαμάντι το γυαλί…

κι όμως

τούτος ο απλός ουρανός

έγινε μεγάλος και απέραντος

έγινε μικρός και αθέατος

μια μέρα

τούτος ο δροσερός καημός

ανάσανε μια τελευταία φωτιά

και από τους πνεύμονές του

ξεχύθηκαν τα μικρά παιδιά

του Απείρου

και αγκάλιασε την ύπαρξή του

δυνατά

πολύ δυνατά

κι έσπασε σε μικροσκοπικά

υπέροχα

αστέρια…

“**+**”

Fulvio Pellegrini

 

 

Οι θεοί κοιμήθηκαν

στη μεγάλη θάλασσα

κι εμείς δεν χάσαμε την καρδιά μας

λιμοκτονούμε

λίγη τρυφερότητα είναι αρκετή

έστω και με άδειο βλέμμα

έστω και χωρίς χέρια

έστω και με κλειστό το στόμα

τρυφερότητα θα πει

να τρέφεις την έχιδνα και την οχιά

που κάποτε θα σε σκοτώσει

οι θεοί αποσύρθηκαν

χάθηκαν στις σπηλιές και στα ηφαίστεια

κρύφτηκαν στα βιβλία

και στις αφηγήσεις

κι εμείς δεν κλείσαμε τα παράθυρα

δεν σφαλίσαμε τις πόρτες

δεν αρνηθήκαμε το αύριο

εδώ είμαστε

στην αγκαλιά του τρόμου

και κοιμόμαστε και ξυπνάμε

και παλεύουμε

κερδίζοντας χάνουμε

όλο το χρόνο κι όλη τη λύπη

και τα βράδια νανουρίζουμε αυτούς

που μια μέρα θα μας αφανίσουν

για να μην είμαστε μόνοι

Haley Wilson

 

Ψαθυρή βοή

Μου είπες κάποτε

οι φίλοι σου όλοι

είναι νεκροί

αρχαίοι ποιητές

και τροβαδούροι

πολεμιστές που έσβησαν

σε απελπισίας ιαχές

και οράματα θεών

που έχει λησμονήσει πια

ως και ο νύχτιος βρόμος

γύρνα σε μένα!

γύρνα στο τώρα!

κοίταξέ με

είμαι για σένα ζωντανή!

δεν σου είπα τίποτα

δεν σε ντρεπόμουν

όμως δεν είχα λέξεις

για να σε ξεδιψάσουν

αναπαυόμουν πάντοτε

από παιδί σχεδόν

στο σπαραγμό των αδελφών μου

στο λύγμιο πόνο τους

στον μεθυσμένο θάνατό τους

πώς να προδώσω σου έλεγα

το αρχαίο ρίγος;

αφού απ’αυτό αρύομαι φως

αφού απ’αυτό ανασαίνω

αφού αυτό ενδύομαι κατασάρκιο

τη γύμνια μου να υποφέρω…

κι έγινες μικρή σιωπή

και κρύφτηκες

σε κείνη των ανθρώπων

την ψαθυρή βοή

που ξημερώνει το μάταιο

κι έστρεψες μακριά μου

πρώτα το σώμα

κι έπειτα το βλέμμα…

Her Guilty Pleasure Art Print by tomorca