Μεγάλο ετούτο το φθινόπωρο

μαυρόχολο

απλώνει σύννεφα ριπές

παντού

μεταμορφώνει

το ενιαίο σε πολλαπλό

και το ισχνό σε κραταιό

και το αξιώνει

ολόκληρο στο ανάστημα

της ψυχής του ανθρώπου

 

δεν έχει μάτια τούτο το φθινόπωρο

δεν έχει βλέμμα

ώστε αν θες να δεις

μέσα σου

τι έχει γεννηθεί

και τι έχει πεθάνει

να μην μπορείς να δανειστείς

απ’το στερέωμα

παρά μονάχα

σταχτιά φωνήεντα

μια χούφτα σύμφωνα

 

θα περιμένω…

 

Greatness  PhotoCosma

 

 

υδράργυρη κοίτη

 

Μου είπε και η φωνή του έτρεμε:

Ο λόγος, να ξέρεις

που τόσοι άνθρωποι απέμειναν μόνοι

και μόνοι βιώνουν όλο αυτό που τους ζώνει

δεν είναι πως μίσησαν τον κόσμο

και τους ανθρώπους εχθρεύονται

υπάρχουν μέρες που λιμοκτονούν

απλά και μόνο για μια αγκαλιά

για ένα κράτημα στο χέρι

για ένα χαμόγελο

απροϋπόθετο

είναι γιατί όλος αυτός ο κόσμος

είναι πελώριος, ασύλληπτος

και δεν το αντέχουν

η αναμέτρηση είναι ασύμμετρη

η ήττα βέβαιη

η συντριβή αναπόδραστη

κι ο έξω κόσμος

κι ο μέσα τους το περισσότερο

αν τώρα αναρωτιέσαι…

γιατί όσο περνούν τα χρόνια

θα το δεις κι εσύ

το έξω ολοένα και μικραίνει

και το εντός σου

μεγαλώνει και το χειρότερο

αγριεύει

και σε απειλεί με αφανισμό

όχι ο ξένος

ο άγνωστος

μα ο ίδιος ο εαυτός σου

όσα που πρόδωσες

έρχονται σαν άρπυιες τις νύχτες στα όνειρά σου

όσα που εγκατέλειψες

γίνονται σκιές στο νου

όσα που λησμόνησες

τώρα θυμάσαι και τρέμεις…

Και η μάχη σιωπηλή

που κανένας δεν την άκουσε ή θα την ακούσει

που ποτέ κανείς δεν είδε

ή θα δει

βιώνεται ολόκληρη

άγρια και θυελλική

εντός σου…

Κι έτσι

μην τους κακιώνεις

και μην παρεξηγείς

τα χαμηλωμένα βλέμματα

το βλοσυρό το βλέμμα

τις μισές κουβέντες

δεν απευθύνονται σε σένα

σε κανένα

είναι που μέσα επιστρέφουν

κι έρχονται πάλι πίσω

σαν κραυγές

και γίνονται κάποτε οιμωγές

και λυγμοί και κόμποι

την ανάσα κόβουν

το χτύπο της καρδιάς

τη γλυκιά καλημέρα σκοτώνουν

τα βράδια οι αποχαιρετισμοί

ο ύπνος στο ιδρωμένο στρώμα

ο έρωτας

στο στεγνωμένο στόμα…

κι έτσι

μην τους παρεξηγείς

μην τους κακιώνεις

που σου αρνούνται κάποια επαφή

και κάποια σχέση

παλεύουν διαρκώς

μάχονται

δεν αναπαύονται στιγμή

και δεν στο λένε

από συμπόνια…

και δεν το μοιράζονται

από στοργή…

και δεν το μοιράζονται

μα το άχθος ολόκληρο βαστάνε

και περπατάνε ως της Αίτνας το στεφάνι

ως του Αχέροντα την υδράργυρη κοίτη

μοναχοί…

 

‘Πρόκειται’…

 

Αυτή θα είναι πάντοτε

η μεγάλη ώρα

όταν λοιπόν

αυτό που μειονεκτεί

ορθώνεται αλυχτώντας

για να κλονίσει

αρμούς και λόγους

έθη και τρόπους

ειναιικούς και αρχαίους

κι αυτό που υπέρκειται

έχει θολές ανταύγειες

ρηγματώσεις

και ποδάρια πήλινα

 

και τι παράξενο

σε τούτη την άβυσσο του στιγμικού

και υποκειμενικού ‘πρόκειται’

μονάχα η αλήθεια εισέρχεται

ολόκληρη

και ακέραια βγαίνει

και ντυμένη

εαυτικό φως

και άρνηση γενναία

ν’ αναλωθεί

απ’το ‘ποτέ δεν πρόκειται’…

 

 

φ Antonio Grambone

 

Σπηλαιώτης…

Κρεμασμένος

ανάποδα

γεννήθηκες

τυφλός

κι ανδρόγυνος

απ’ τα μαστάρια της Κίρκης

βρεφουργήθηκες

και μέσα

στο εντάφιο ήπαρ

ονειρεύεσαι άγρυπνος

και ταξιδεύεις υπνωμένος

το βλέμμα σου διατρέχει

όσα ο νους αρνείται ν' απογράψει

στερεώματα φωτιάς

και σύμπαντα λεπρά

σταυρωμένων ανάπηρων θεών

κάθε αυγή

απ’των θεών το σπέρμα

οξείδωση

και κάθε βράδυ

απ’το ανθρώπινο αίμα

αποτοξίνωση

ο λαιμός σου

όλος μια φλέβα από γρανίτη

μέσα της ρέει ο ουράνιος αρχαίος πόνος

και αλυχτώντας χύνεται απ’το στόμα σου

ο Αδάμ

κάθε που ανασαίνεις

σπηλαιώτης

ραντισμένος

απ’την κλινική αθανασία

της Νύχτας

ο λυγμός σου

αρμέγει όλο το αμνιακό υγρό

της μέδουσας εταίρας αρπάγης

και σε λερώνει αμαρτία και φθόνο

άπληστος

ηδονισμένος

ρουφάς ως την τελευταία σταγόνα

την προστυχιά  της Ειμαρμένης

κάθε αυγή

απ’των αγέννητων άστρων το τραγούδι

μεθυσμένος

και κάθε νύχτα

η μοναξιά σου

σπηλαιώδης σπαραγμός

κι ο εαυτός σου ξένος…

 

Χάθηκες…

Που ήσουν;

Έλειψες καιρό… πολύ καιρό…

Κι είχα αρχίσει να το συνηθίζω

Ήσουν μαζί μου βέβαια

Το ξέρεις

Ήσουν εντός μου…

Όμως γυρνούσα πάντα το κεφάλι στις γωνιές των δρόμων

Μην τύχει να σε δω

Το βήμα σου…

Εκείνο το αντάρτικο χαμόγελο

στα μάτια σου…

την ενοχή

πως πάλι άργησες, πάλι έπρεπε να περιμένω…

Δυο λεπτά ή τρία ή πέντε το πολύ…

Δεν μου είχε περάσει απ’το νου

πως θα έρχονταν οι εποχές που τα λεπτά θα ήταν ημέρες

μήνες και χρόνια…

Είχες χαθεί… που ήσουν;

Έλειψες καιρό…

Εχθές μονάχα έγινε ένα μικρό θαύμα

και σε αντίκρισα μες στο δωμάτιό μου!

Καθόσουν στην καρέκλα μου

Φορούσες ένα μπλουζάκι μου

Όπως τότε

Πάλευες, νομίζω

να χαμογελάσεις πάλι

Αλλά έμοιαζε με μορφασμό πόνου τούτο το χαμόγελο

Έψαξα για το βλέμμα σου

Μα εσύ κοιτούσες χαμηλά…

Ζύγωσα με την καρδιά μου ανάστατη

να νιώσω την αύρα σου, το άρωμά σου

μα μόλις σε πλησίασα αρκετά

στη στιγμή

χάθηκες πάλι…

Κι ωσότου η οδύνη από αυτό το νέο χωρισμό

να γίνει σύννεφο ή σκιά και να διαλυθεί στο άπειρο

άκουσα τη φωνή σου σιγανή

να έρχεται

σαν ψίθυρος

Λησμόνησέ με…

κι έγειρα στο κρεβάτι μου

μαζί με τη σιωπή μου

μαζί με την κραυγή μου

μαζί με το τίποτα

που είχες για μια στιγμή άφατης ηδύτητας

γεμίσει με το όλο…

  

Δμωή ιαχή

 

Το σώμα

ταρακουνήθηκε απ’την ερμαφρόδιτη σκέψη

του Ενός

ζεσταινόταν το θηλάζον έμβρυο

στο χώμα

κι εκεί

στερημένος από τον αγαπημένο μου

μέλανα ήλιο

σε σχημάτισα

σε υλοποίησα

σε λάτρεψα

ως την πιο απόμακρη ώρα

που στις ιαχές του ονείρου

μοιάζει άυλη

αλλά δεν είναι

ως την ιαχή

μέσα απ’την ειρκτή μου

που φιλοξενεί εμάς

κι έναν ακόμα

που σταγόνα σταγόνα

μας αφομοιώνει

εκείνος

αυξάνει

εμείς

ηδονικά

τε-λειώνουμε…

Natalia Baras 

"Blue apple "