Amor fati

Κι έτσι λοιπόν βρίσκομαι εδώ

Μονάχος

Απέναντι στο Όλο

Τι έμελλε να γίνω

το αγνοώ

βούτηξα στον ποταμό

του σκοτεινού Εφέσιου

κι αλλιώτικος βγήκα

στην απέναντι όχθη

κι όμως

ξανά ο ίδιος

τον άκουσα να λέει θυμωμένος

Τι σκόπευα να γίνω

ακόμη το αγνοώ

Και δεν θυμάμαι

αν κάποτε σκεφτόμουν

Όσο που τέντωνα το τόξο

για να δοκιμάσω

της χορδής τη γενναιότητα

όχι γιατί έπρεπε να σπάσω πρώτα

κι έπρειτα να τεντωθώ ξανά

μα γιατί η δύναμη τυραννιέται μόνον

από εκείνον που τη δυναστεύει

Λοιπόν ο Ιθακήσιος βασιλιάς

καλά το είχε στοχαστεί

και ντροπαλός εστάθη

μπροστά στη Ναυσικά

από το βλέμμα του

κρατώ ένα νεύμα

ψίθυρος αύρας βραδινής

σ' ερημικό ακρογιάλι

Γιατί στη συστολή την κερδισμένη

στο εργαστήρι της σιωπής

η αποκοτιά κλίνει το γόνυ

αφού μπροστά της ορθώνεται η σοφία

Τι μου έπρεπε να γίνω

αδιαφορώ

Αφρόντιστος μια μέρα

όρμηξα στον ποταμό του Εφέσιου μονώτη

άλλος που μπήκα στο ανήλικο νερό

κι άλλος που βγήκα

στην αρχαία όχθη

κι όμως

τον άκουσα να λέει

ο ίδιος πάντα

Ενδοφλέβια

Είναι αυτή η μοχθηρή σιγή

που ερωτικά γλύφει τις πέτρες

και το σώμα οργώνει

ενδοφλέβια ο χρόνος

πάντα σκοτώνει

όχι ορθωμένος απέναντι

να σε κοιτάει στα μάτια

ενδοφλέβια ο νόμος

πάντα αλλοιώνει

είναι αυτή σιωπή

σαν ηλιόλουστη μέρα

που υπόσχεται φως

και μόνο νύχτες σου δίνει…

ιουν2017

Away from time

Peter Polter

Ξημέρωσε

σα νά'βγαινα από πέτρα

σα να με γέννησε η σιωπή

σε σαρκοφάγο άσύλητη

του Χρόνου

Κάπου με πήγαινε το σώμα μου

και τα παρθένα δάκρυά μου

άκουγα μέσα στη σιγή του πρωινού

να με καλείς

κι ανασταινόμουν

Έχτισα κύτταρα

Έχτισα βλέμμα

Έγινα αίμα και κορμί

Έγινα πνεύμα

Μέσα στην ένταση

που αισθανόμουνα για σένα

ολόκληρος φωτιά

νύχτιο σπέρμα

σκίρτησα...

σαν άστρο στο γλυκό σου ουρανό

πόθησα να λάμψω

να φυλακίσω τις ενέργειες

να γίνω ρόδακας φωτός

να πλύνω τα μαλλιά σου

στην πρωτανάσα μου

ρίγησα...

Μέσα στην ένταση

που αισθανόμουνα για σένα

Κάπου με πήγαινε το σώμα μου

και τα ζεστά μου δάκρυα

Χωρίς φωνή εγώ

Ολόκληρος εσύ

Και αγγίγματα παράξενα

Και λαιμητόμες σκέψεις

Και σπαράγματα ιαχών

Και προδομένες πόλεις

Και υετοί ονείρων

Και λιακάδες...

Χωρίς στερέωμα εγώ

Μα ολόκληρος εσύ

Ξημέρωνε

σα νά'βγαινα από πέτρα

σαρκωνόμουν...

και ήταν άγριος άνεμος

αυτός που μού'φερε στο πρόσωπο

το κάλεσμά σου

τον καλοδέχτηκα...

Χωρίς εμένα εγώ

Όλος εσύ

Χωρίς το άλγος του αύριο

αψηλάφητος

Χωρίς της ειμαρμένης το λυγμό

αξόδευτος

Χωρίς το πένθος της φθοράς

Αιώνιος

Ακέραιος εσύ...

[ … illuminated ]

Raymond Hoffmann

Κορίτσι…

Είχε δυο μάτια

Ν’ατενίζουν πρώτα το εσωτερικό κενό

Κι ύστερα το αφιλόξενο του κόσμου

Κορίτσι

Όχι πάνω από τα εικοσιδύο

Κορμί που δεν φιλοτεχνήθηκε

Να αντέχει στο ψύχος της αδράστειας

Το ανεξήγητο

Μιας άφιλης νιότης

Που αναζωντάνευε νυχθημερόν

Στα ξυλιασμένα χέρια της…

Γερασμένη κιόλα

Από τη φορμόλη της συμπόνιας

Που αναμετριέται πάντοτε γενναία

Με το ευρώ που βγαίνει από τη τσέπη

Για μια τυρόπιτα

Για ένα καφέ

Για μια ρυτίδα μαύρου ήλιου

Στο στερέωμα…

Απόστατος και βολεμένος

Πάντα από τα σωθικά του ‘πρέπει’

Δεν πρόλαβα να την γνωρίσω

Δυο ματιές ανταλλάξαμε θολές

Δυο βήματα

Δυο λέξεις

Στο σπασμένο παγκάκι

Και δεν την ξανάδα

Κορίτσι

Όχι πάνω απ΄τα εικοσιδύο

Αιώνες έζησε

Στο απεριχώρητό μας

Στο στενόχωρο υπερ-εγώ μας

Μιλούσε

Και δεν την ακούγαμε

Μας έβλεπε

Και δεν είχαμε καλημέρα

Μας αποχαιρετούσε

Και δεν καταδεχτήκαμε

Ούτε το ξεπροβόδισμα…

Γιατί όλος αυτός ο θόρυβος;

γιατί θορυβούμε τόσο πολύ;

γιατί φωνάζουμε τόσο πολύ;

γιατί γεμίζουμε πάντα το μέσα μας

από το έξω;

τι φοβόμαστε;

από τι κρυβόμαστε;

δεν θέλουμε ειλικρινά να ακούσουμε

ό,τι συμβαίνει εντός μας

δεν θέλουμε να υπάρξουμε ακέραιοι

ίσως γιατί δεν αντέχεται

ξέρουμε

και κάνουμε πως δεν ξέρουμε

όλος τούτος ο θόρυβος

είναι η διάχυση στο τίποτε

που ανακουφίζει

γέμισε από πλήθη

για να χάσεις εσένα

σκέδαση

διασπορά

θρυμμάτιση

‘ψαθυρή’ θραύση

Διάλυση…

Διάλυση;

κι όμως

το βλέμμα του ενός

που άρχει

και εποπτεύει όλων

δεν επιτρέπει τη διάλυση…

εκείνο που είναι να βιωθεί

θα βιωθεί ολόκληρο

κι εκείνο που είναι να μας σκοτώσει

το κυοφορούμε…

πως γίνεται;

αφού το ξέρεις...

δεν μπορείς να επενδύεις σ'αυτό που λες

'ο μεγάλος λυγμός του ανθρώπου'

το ξέρεις...

μονάχα ο αιφνιδιασμός σε πηγαίνει κάπου

οι άνθρωποι φοβούνται το απρόβλεπτο

όταν έρχεται το καινούργιο

ο άνθρωπος λείπει

αν τύχει όμως να είναι παρών

υπάρχουν δυο λύσεις

-να το συκοφαντήσει

-να το αγνοήσει

ίσως να υπάρχει και μια τρίτη

αν οι δυο πρώτες αποτύχουν

-να παρουσιάσει το καινούργιο ως μεταλλαγμένο παλιό...

κι έτσι ξεμπερδεύει...

ο μηχανισμός είναι απλός

αλλά όταν νιώθεις

τίποτε δεν είναι απλό

όταν νιώθεις ό,τι γίνεται

όταν έχεις το φορτίο της κάθε πράξης σου

τίποτε δεν είναι ασήμαντο...

πως γίνεται;

γιατί εμπιστεύεσαι αυτό που έχει για ενδιαίτημα

τα λιμνάζοντα νερά του γνωστού;

μονάχα το καινούργιο σε εξελίσσει

μονάχα το μεγάλο σοκ σε διδάσκει

και το να μαθαίνεις

είναι κάτι που ίσως τελικά

δεν μαθαίνεται...

Beyond Reality

 Frank Dalemans

Ζεύγη ομοίων

τόσο όμορφων

φυσαλίδες γαλακτόχρωμες

που ανέρχονται νωχελικά

στο αρχαιώνιο φως…

ζεύγη λυγμών

παράξενων κι ερωτικών

που έλκονται απ’το νάρκισσο φως

στην εμπνοή του κόσμου

ν’ανοίξουν μια

κι ύστατη μαζί φορά

να εκδηλωθούν

να ταξιδέψουν…

ζεύγη στιγμών

που δεν ενώθηκαν ποτέ

όμως μαζί βρήκαν το δρόμο

γλίστρησαν ανάμεσα

απ’τ’αμίλητα δέντρα

και τις κλεισώρειες του βυθού

πέρασαν απ’το σκότεινο στο ευγενές

θυσίασαν το πένθιμο

έκλεψαν τον ελιγμό του Ενός

και δραπετεύουν στο έσχατο…  

μάι2017

Η λίμνη ήταν υπέροχη

μεγάλη, αδιάστατη, αλειμμένη με κερί

περπατούσες πάνω της

χαρούμενη

και σιωπηλή

πήγαινες μέσα

έχανα τα ίχνη σου

όμως υπήρχαν πάνω στο κερί

κι ερχόσουν πάλι…

χόρεψες μια ή δυο φορές

πριν χαθείς ολότελα

ήλιοι ανιπτόποδες κατέβηκαν

όξινοι, άσχημοι ήλιοι

και σε τράβηξαν

σε πήραν πάνω

σε εφέλκυσαν

δεν είμαι σίγουρος

η αχνότητα του εγκλήματος

δεν είχε φρίκη

δεν είχε μελωδία

ήταν απλά η αλήθεια του

τυπωμένη στο κερί

ήλιοι ρακένδυτοι κατέβηκαν

και σ’έκλεψαν

κι εγώ απλά κοιτούσα…

Οι θεοί κοιμήθηκαν

στη μεγάλη θάλασσα

κι εμείς δεν χάσαμε την καρδιά μας

λιμοκτονούμε

λίγη τρυφερότητα είναι αρκετή

έστω και με άδειο βλέμμα

έστω και χωρίς χέρια

έστω και με κλειστό το στόμα

τρυφερότητα θα πει

να τρέφεις την έχιδνα και την οχιά

που κάποτε θα σε σκοτώσει

οι θεοί αποσύρθηκαν

χάθηκαν στις σπηλιές και στα ηφαίστεια

κρύφτηκαν στα βιβλία

και στις αφηγήσεις

κι εμείς δεν κλείσαμε τα παράθυρα

δεν σφαλίσαμε τις πόρτες

δεν αρνηθήκαμε το αύριο

εδώ είμαστε

στην αγκαλιά του τρόμου

και κοιμόμαστε και ξυπνάμε

και παλεύουμε

κερδίζοντας χάνουμε

όλο το χρόνο κι όλη τη λύπη

και τα βράδια νανουρίζουμε αυτούς

που μια μέρα θα μας αφανίσουν

για να μην είμαστε μόνοι

Haley Wilson 

Τετρ-ακέφαλος

θα περάσεις προφήτη τη διχασμένη θάλασσα;

θα λερώσεις τα πόδια σου στο χώμα των χρονισμένων ανθρώπων;

έχει μπροστά σου το χρυσό μοσχάρι ανατείλει

κι εσύ ακόμη ονειρεύεσαι

τη μοναδικότητά σου…

αλλά η καταγωγή

έχει το αίμα της δαμασκηνό

έχει τη φωτιά της λήθης

κι το χαμόγελο έχει

της μεθυσμένης άγνοιας

στο κάτω κάτω

μοχθηρέ προφήτη

οι άνθρωποι ζουν

γιατί εμπιστεύονται το χθες

και όχι το αύριο…

από τους λόγους που δεν σου αρμόζουν

φύλακα των Τόπων της Ματιάς

το σημείο στο κέντρο του κύκλου

οι τρεις ευθείες στο ισόπλευρο τρίγωνο

το ισοσκελές τετράπλευρο

ο κύβος που απλώνεται

για να γίνει σταυρός

η σφαίρα που θέλγει 

με την απροσδόκητη αρμονία της…

κι από τους όρκους που σου αρμόζουν

μύστη της χώρας με τη μαύρη άμμο

η χαίνουσα πληγή του βασιλιά

το σκοτωμένο νερό των ποταμών

οι πρωτότοκοι γιοί που τουμπάνιασαν

αλλά

στο λέω ξανά

η καταγωγή

έχει δαφοινό το αίμα της

το υδατώδες έχει

πυρ της λησμονιάς

κι έχει το βλέμμα της σελήνης που κοιμάται

στο κάτω κάτω

νοσηρέ προφήτη

οι άνθρωποι ερωτεύονται

με τα χέρια τους

κι όχι με την καρδιά τους…