νιώθαμε μόνοι όλοι εμείς στην οικογένεια των ανθρώπων πέρασαν αιώνες να μηρυκάζουμε τις διδαχές των προγόνων ν' αφηγούμαστε τη διαδρομή του ήλιου να πλένουμε τις ανάσες μας με το θνητό νερό του αθάνατου έρωτα και να μαζεύουμε αγωνία στα πνευμόνια μας οι μέρες μεγάλες οι νύχτες απέραντες ώσπου εμφανίστηκε εκείνος που είχε στα χέρια του ρόδα και στο χαμόγελό του αρμαθιές φωτός στο στοχασμό του αναπαύτηκε η απληστία μας τα λόγια του ξελόγιασαν τις προσευχές μας στα κύτταρά του είδαμε τα πρόσωπά μας και διάλεξε εφτά όνειρα κι εφτά εφιάλτες τα πήρε μαζί του ένα πρωινό που έστεκε ο ήλιος στο κατώφλι και δεν έκαιγε αλλά μας χάιδευε απαλά κι είπε πως μ'αυτά θα αρδεύσει όλα τα σύμπαντα και όλα τα στερεώματα του απείρου κι όταν γυρίσει θα τον γνωρίσουμε θα'χει μιλιά σαν τη δική μας θα'ναι όμορφος σαν έφηβος και γυμνός σαν τις νύχτιες σκέψεις μας και κείνος που θα τον φιλοξενήσει πρώτος στο δώμα του θα γίνει ο επόμενος κείνος με το αόρατο σημάδι στο μέτωπο και την οσμή του αίματος στη σάρκα αυτός θα'ναι που θα διαλέξει όνειρα κι ελπίδες για να μπολιάσει όλους τους ουρανούς με το λυγμό του ανθρώπου...
