πέθανα

γιατί’ χα σώμα

είδα το αίμα μου

πρώτη φορά

όταν κυλούσε ανασαίνοντας

ελεύθερο…

έζησα

πρώτη φορά

στο μηρό της Κίρκης

μονάχα που ήμουν ξενιστής

της Πηνελόπης

κρυφά

και δεν το’ξερα

πέθανα

γιατί’ χα βλέμμα

είδα τον κόσμο

πρώτη μου φορά

όταν με σπλαχνίστηκες

σκοτώνοντάς με…

έζησα ελεύθερος

στην αίγα που θυσίασα

στην είσοδο του Άδη

μοσχοβόλησα τα σκοτεινά παλάτια

και η μητέρα του Οδυσσέα

μου ψέλλισε την μόνη Αλήθεια

πέθανα

γιατί’ χα τόσους αιώνες

όλες τις πληγές μου ανοιχτές

και σε καμιά

εσένα…

Circe Invidiosa (1892), by John William Waterhouse

 

 

Μοιραστήκαμε τον κόσμο

σε μια δρασκελιά φωτός

σε μια νύχτια μέθη

αλλά ξένοι απομείναμε

Απόμερα

Στου πρωινού αστεριού 

το ουράνιο πλήγμα

εμείς

Ανέκπληκτοι …

Είχε λοιπόν

αποσώσει ένα δάσος από ανάσες το χαμόγελό σου

στο είπα

φεύγοντας μόνη

στερεώνεις μονάχα το κενό

κι είχε το βλέμμα σου τόση λαχτάρα

να βουτήξει στο Ένα

που βουβός το άπλωσα στο πρόσωπό μου

ακέραιο

να μην ραγίσει…

Μοιραστήκαμε το δέος

σε μια γουλιά σελήνης

κρατήσαμε στα χέρια μας το αιώνιο θαύμα

κι όμως

ανέκφραστοι χαρήκαμε

Στου βραδινού ναυαγισμένου ήλιου

την έκπληκτη αποδρομή

εμείς

Ανέκπληκτοι…

Another Plane Went Down

 

 

με την περίσσεια της πρώτης νύχτας

στα φιλιά σου

και με το μαχαίρι που έκοβες τις μέρες

καρφωμένο στο στήθος σου

μου συστήθηκες

εμπρός λοιπόν

είπα

σηκώσου

και αν σε βαστάνε οι σιωπές σου

κοίταξέ την!

έτσι

να ξέρεις

δεν τόλμησε ο μαστρωπός

χρόνος

να σε χαρακώσει…

The Seaweed Man

© Filipe P Neto

 

απόγευμα

κοιμόσουν δίπλα μου

ανάσαινες αργά

η δροσιά του απογεύματος

ίσα που άγγιζε σαν χάδι

το μετάξι στο κορμί σου

σε κοιτούσα

είχα στα χέρια μου τα πόδια σου

είχα στη καρδιά μου ένα πυρήνα από παλλόμενο φως

στα μάτια μου είχα

το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου

σκεφτόμουν

ένα κομμάτι τελειότητας

αξιώθηκα Κύριε να αγγίξω

από την ευσπλαχνία Σου

να το γευτώ

έκοψες ένα μικρό σου θαύμα

και μου το προσέφερες

εδώ μπροστά στα σάρκινά μου μάτια

και δεν ξέρω αν θα το αντέξω ως το τέλος

να μην τολμήσω να μιλήσω

να μην τολμήσω να σιωπήσω

να μην αδράξω ούτε τη στιγμή

να μην τη μαγαρίσω

να μην δειλιάσω

να μυρίσω τη ζωή

να μην σηκώσω ανάστημα

να αρπάξω αυτό το δώρο

εκστατικός

να μείνω

κι αυτό είναι...

ιχνηλάτη μ'εφερες

στην ατραπό των ρόδων

στην θάλασσα των προσευχών

με δοκιμάζεις;

με την ιέρεια της άπειρης στιγμής

να ξεκουράζεται

τόσο κοντά μου

που ανασταίνεται μέσα μου καινό

ατόφιο

στης δόξας το άκτιστο φως

ως και το παρελθόν μου!

κοιμόσουν δίπλα μου

ανάσαινες αργά

η δροσιά του δειλινού

ίσα που άγγιζε

σαν χάδι παιδικό

το μετάξι στο κορμί σου

σε κοιτούσα

σ'εκλεβα

είχα στα χέρια μου τα πόδια σου

είχα στη καρδιά μου έναν καινούργιο άνθρωπο

στα μάτια μου είχα

το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου

S o f t l y

© jen bliss

 

Εσύ άγνωστε

που με προσπέρασες με το βλέμμα στο δρόμο

τον ιδρώτα στο πρόσωπο

τη σιωπή στο πουκάμισο

δεν ήξερες

πως με διδάσκεις

στην ένταση του πρώτου στοχασμού

να υποδέχομαι την κάθε σταλαγματιά φωτός

σαν δώρο απρόσμενο!

Κι εσύ

που με το φίλο σου αρπάζεσαι

και αραδιάζεις τα τεκμήρια του θριάμβου σου

ενώ εκείνος συρρικνώνεται ολοένα

μπροστά στο ανάστημά σου

δεν ήξερες

πως με διδάσκεις

να αντισταθμίζω στο πυρωμένο χτύπημα της φλέβας

της άρρωστης από το νέκταρ της αλαζονείας

ένα χαμόγελο αδειοσύνης

και την απουσία της ώρας

από το λεπτό

και του λεπτού

από το δευτερόλεπτο…

Όμως κι εσύ

που φωνάζεις

κρυμμένος πίσω από μια στολή

ή μια θέση

ή ένα πρόσκαιρο αξίωμα

δεν ήξερες πως με διδάσκεις

να στερεώνω κάθε βράδυ στον ουρανό

με υπομονή ασκητή

και πείσμα ερημίτη

όλα τα πληγωμένα άστρα

που θα ήταν κιόλας νεκρά

αν δεν προλάβαινε ο Τρελός με τη μαγκούρα

να τα μαζέψει στην αρχαία του αγκαλιά

και να τα εμπιστευτεί

σ’ένα παιδί

ή σ’έναν ονειροπόλο

για να τα θεραπεύσει…

και αν δεν έχουν επιβιώσει όλα τους

ως το επόμενο πρωινό

η τιμωρία μου θα είναι

να μένω σιωπηλός

ώσπου εντός μου ν’αναστηθεί ξανά

σαν φως

σαν έρωτας

σαν λόγος

ο Ένας και ακέραιος

που με διδάσκει διαρκώς

πως

διδάσκαλοι

δεν υπάρχουν

μονάχα

διαρκής μαθητεία…

κι αγάπη

διαρκής…

GeneralDynamics

 

Ανεξίτηλη

στο πνεύμα εγγράφονται 

οι μέρες της σιωπής

στο δέρμα απογράφονται

οι ιαχές της μοναξιάς

στη σάρκα αποτυπώνονται

όλες οι αιωνιότητες των στιγμών

και μένουν ανεξίτηλες…

στην καρδιά εν-τυπώνονται

οι δωρεές του Ανθρώπου

στην ψυχή εγγλύφονται

οι αναρίθμητες περπατησιές του Χρόνου

στο δέρμα μελανώνονται

οι βάναυσες αλλοιώσεις του στοχασμού

στη σάρκα απολιθώνονται

οι παράξενες ιδιοτροπίες του Αχανούς

και μένουν ανεξίτηλες…

στα δάχτυλα ανασαίνουν

οι κρυφές γεωμετρίες του πόνου

στα μάτια αναρριχώνται 

οι φωτεινές νύχτες

και οι σκοτεινές ημέρες

της εγκατιαίας πείνας για κατάκτηση

στο δέρμα

εκδιπλώνεται

η αρχέγονη ανάγκη

να συνυπάρχεις

στη σάρκα

γεννιέται

και στους μυστικούς της δρόμους

σαν κυτταρικός ποταμός

διακλαδώνεται

η απόκρυφη
και μαγική 
και ανεξήγητη εντελέχεια

να δι-υπάρχεις…

και μένει ανεξίτηλη…

http://www.alisonhill.net/nudes/tatoos-30x48-charcoal

 

Χώνεται ο σταυρός βαθιά στο χώμα

η γη αντιδρά

ριγά

αναρωτιέται

πώς Εκείνος που δεν γνωρίζει από διαστάσεις

ειρκτές και ορισμούς

θα επιτρέψει στο αίμα Του

να την ραντίσει

και οι στοχασμοί της

γίνονται βροχή

και ορίζοντες υδροφόροι

θυμωμένοι

σπασμοί και ωδίνες

και το ανεπίτρεπτο αρνείται να δεχθεί

το αίμα του Ανθρώπου

δεν μπορεί να υποδεχθεί

και το αποβάλει

κι εκείνο γίνεται ιαχή

και χρόνος

και μαρμαρυγή

και βλέμμα

και αλλάζει

το πρόσωπο του κόσμου…

http://incarnatus.snack.ws/-9.html

 Φυλακές

Αν είχες διώξει όλες τις φυλακές

κι όλα τα δεσμά είχες σπάσει

κι έμενες μονάχα με όσα ζεσταίνει ο ήλιος

στο βλέμμα σου

πάλι θ’αρνιόσουν αυτόν τον κόσμο

έτσι σ’ακούω να μου λες καμιά φορά

και δεν θυμάμαι τι σου είχα απαντήσει

Κι αν είχες απ’τον έναν άνθρωπο

αγαπήσει όλους τους ανθρώπους

πάλι φοβάμαι θα σπλαχνιζόσουν τη σκιά σου

και δεν θα περπατούσες πια

στην άνυδρη γη

Κι αν είχες λιποτακτήσει

από τον πόλεμο αυτό

που σκίζει το είναι σου στα δυο

πάλι θα ορκιζόσουν

πως ο εαυτός είναι το άθροισμα του ενός

με το μηδέν

και δεν θα έβρισκες ανάπαυση

ούτε στη νύχτα

ούτε στο φόβο…

έστω αν με ήσυχο το πνεύμα

σάρωνες τους ορίζοντες που απέμειναν

θα γλύκαινε η στιγμή και στο παρόν

θα’θελε να κουρνιάσει όλο το μέλλον

κι αύριο τίποτα…

ποιος δίνει περίσσεια σάρκας για ν’αγοράσει

έστω ένα γραμμάριο ψυχής;

…γιατί απ’τους κόλπους του Κόσμου

έρχεται η φωνή σου

και με ανταμώνει

πάνω στο σταυρό

και με δροσίζει…

νομίζω σου απάντησα

και την ερώτησή σου

δεν θυμάμαι πια …

 

 

 

Άνοιξη γεννιέται

αυτό το κάτι που στα έγκατα γρατζουνάει

το ήπαρ σκάβει

της νύχτας

και με ήλιους πρωινούς

μυστικά μεθάει

‘δεν πιστεύω στην άνοιξη’ λέει

ψέματα…

Και μόνο του γελάει…

 

Pol Ledent

Blue Spring