Οικέτης

Στο σπίτι αυτό που μεγάλωσα

που μεγάλωσε μαζί μου και ο χρόνος

στερεώνω τα μάτια μου

σε τοίχους σάρκινους

φθαρτούς

κι εκείνα αρνούνται τη ψεύτικη ανάπαυση

και πέφτουν

Κόλακας έγινα

του χειμέριου εγώ μου

έτσι ώστε ασφαλής

στις θερινές μου αποδράσεις

να θωπεύω όση έπαρση αποθησαύρισα

στους σκοτεινούς

εαυτικούς μου αιώνες

αλλά απ’την άλλη

ακόμα κι αν έχω τις πρώτες μου συντεταγμένες

κρυμμένες κάπου

κάπου κρυφές

για να εκκαλώ την ήττα μου

δεν επέστρεψε κανείς

από την προκεχωρημένη γραμμή του πυρός

για να μ’εδοφιάσει με ζωτικές

και σφριγηλές

ελπίδες νίκης

κι έτσι

στο σπίτι αυτό

που μεγάλωσα οικέτης

και τόσο καλά γνώρισα

ως και τις υγρές ανάσες στις κόχες

δεν απαντά κανείς

στις ιαχές μου

ούτε κι εγώ πια

απαντώ

στην ηχώ του μυαλού μου

έγινα

ίσως πει κανείς

τόσο πιστό

και θαυμαστό

αντίγραφό μου

Ashes to Dust!

Olivier Valsecchi

Ενδοφλέβια

Είναι αυτή η μοχθηρή σιγή

που ερωτικά γλύφει τις πέτρες

και το σώμα οργώνει

ενδοφλέβια ο χρόνος

πάντα σκοτώνει

όχι ορθωμένος απέναντι

να σε κοιτάει στα μάτια

ενδοφλέβια ο νόμος

πάντα αλλοιώνει

είναι αυτή σιωπή

σαν ηλιόλουστη μέρα

που υπόσχεται φως

και μόνο νύχτες σου δίνει…

Away from time

Peter Polter

Να πάρεις όλο το πρόστυχο φως από τα μάτια

Να το πλύνεις στο πυρ που ξεμπροστιάζει το αίμα

Να το κρατήσεις αλώβητο απ’το πένθιμο σέλας

Να το γευτείς… ολόκληρο…

Κι ύστερα αν το αντέχεις

Να περάσεις απ’το εδάφιο πνεύμα

Στον μετάρσιο χιτώνα

Κι απ’το λυπρό του κόσμου δέρμα

Στο άπεφθο των αιώνων βλέμμα…

Να το σηκώσεις

αν μπορείς

το σώμα σου…

Από τη μέρα Εκείνη

δεν επέστρεςψες ακόμη…

[για τον αδελφό μου…]

The Bird 02

George Digalakis

Μην σου φανεί παράξενο

για μένα τίποτε δεν πέθανε

και όλα είναι ζωντανά

κάθε στιγμή

λέω πως οι ιχνευτές μου δεν γύρισαν ακόμα

από τον άγνωστο λειμώνα που τους έστειλα

λέω πως οι φύλακες του ιερού μας

δεν έγιναν νεκραγωγοί

και σπαταλούν ήλιο και αιώνες

όσο τους κάνει ακόμα κέφι

να σε αναπαριστούν στο χώμα

τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα

...Θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο των μήλων…

θα ξημερώσει πάλι

όλα όσα κρύβονταν

ψηλαφητά θα γίνουν πάλι

κι όλα όσα έζησαν μια νύχτια δόξα

θα μπουν ξανά βαθιά στην αγκαλιά μου

τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα

…θέλω να ζήσω μ'εκείνο το σκοτεινό παιδί

πούθελε την καρδιά του να σταματήσει

στη θάλασσα την ανοιχτή...

λέω πως το κάστρο μου είναι ακόμα στέρεο

είμαι ακροβολισμένος όπως πάντα

στην ανατολική μου έπαλξη

σε περιμένω

οι αισθήσεις μου πανηγυρίζουν

γιορτάζουν στη βοή της νύχτας

και το αχανές σαλεύει ολόγυρα

σαν μεθυσμένο ερωτικό σεντόνι

και δεν ψελλίζω

ούτε κρατιέμαι απ’το ελάχιστο

γίνεται ο χρόνος μεθεκτός

και τον αρνούμαι

ενεργός με θράσος

κι ακέραιος

είμαι

συντροφιά με την αρχαία Αναπνοή… 

Σηκώθηκε όλη η γη

Τα χώματα, οι ρίζες, τα κόκαλα…

Σηκώθηκε και όρθωσε το ανάστημά της…

Να είσαι θυμωμένος, να είσαι απροσπέλαστος

Έχεις ακόμη εκείνο το αρχαίο βλέμμα;

Δεν το έχασες κλέβοντας μέρες απ’τη Νύχτα;

Δεν το λησμόνησες μέσα στα μαστάρια της Κίρκης;

Έχεις ακόμα βλέμμα;

Να είσαι η πλημμύρα που έρχεται

Όχι το ρημαγμένο κοιμητήριο που απέμεινε…

Και  αν επιστρέψει ο αδελφός σου κάποτε

Από εκείνη τη νέκυια που τον στοίχειωνε από παιδί

Μην πάρεις στα χέρια σου όσα θα φέρει μαζί του

Μην τον αλλοιώσεις με τη λιπαρή σου ευωχία

Να είσαι η τρικυμία που καταστρέφει

Να είσαι υετός φωτιάς

Όχι το πρόθυμο καταφύγιο της υγρής ραστώνης…

Δες

Απ’το παράθυρό σου ο κόσμος

Άλλαξε…

Mirko Vecernik

The Bunker

Ζεύγη ομοίων

τόσο όμορφων

φυσαλίδες γαλακτόχρωμες

που ανέρχονται νωχελικά

στο αρχαιώνιο φως…

ζεύγη λυγμών

παράξενων κι ερωτικών

που έλκονται απ’το νάρκισσο φως

στην εμπνοή του κόσμου

ν’ανοίξουν μια

κι ύστατη μαζί φορά

να εκδηλωθούν

να ταξιδέψουν…

ζεύγη στιγμών

που δεν ενώθηκαν ποτέ

όμως μαζί βρήκαν το δρόμο

γλίστρησαν ανάμεσα

απ’τ’αμίλητα δέντρα

και τις κλεισώρειες του βυθού

πέρασαν απ’το σκότεινο στο ευγενές

θυσίασαν το πένθιμο

έκλεψαν τον ελιγμό του Ενός

και δραπετεύουν στο έσχατο…  

Ορυχείο

Εσείς

εσείς νεκροί

μην αφεθείτε

στη λησμονιά των ζωντανών

αυτοί δεν ξέρουν

πόσο ακριβά

και πόσο σπάνια

είναι τα βήματα του ήλιου

πάνω απ’τα κεφάλια τους

αυτοί

αυτοί δεν πρόκειται να μάθουν

και μην ακούτε

τις ικεσίες των ζωντανών

ούτε και τις κραυγές τους

τις λάμψεις απ’την αύρα τους

μη βλέπετε

καθώς τον έρωτα προδίδουν κάθε αυγή

και στρέφουν την πλάτη τους στο αιώνιο

αδιάντροπα

αυτοί δεν ξέρουν

δεν έχουν γλώσσα

δεν σας μιλούν

δεν σας ξεχνούν

ούτε και σας θυμούνται…

φοβούνται όμως

τη στιγμή

που θα πάψετε εσείς

να τους θυμάστε

φοβούνται

όχι τη μοναξιά που φέρνει ο χωρισμός

τη θλίψη που γεννάει ο πόνος

ή τη στενόχωρη ματιά

που έχει η αδιαφορία

φοβούνται

πως όλα αυτά

θα γίνουν δύσκολες ανάσες

νύχτιοι πυρετοί

στο Απέραντο

λυγμοί και οιμωγές και κοπετοί

σε ένα ατελεύτητο μετά…

κι εσείς

πως δεν θα τους απλώσετε το χέρι

χωρίς εσάς

να ξέρετε

κι ο πιο σπουδαίος απ’αυτούς

είναι ένα σάπιο παιχνίδι παιδικό

ένα παλιό αστείο

που δεν γελά μαζί του

πια κανείς

ένα φιλί

που κρέμεται μονάχο

κι αιωρείται

δίχως χείλη…

χωρίς εσάς

αρπάζεται ο ουρανός από τη γη

και αρνείται να την ξαναφήσει

σαν μια αγκαλιά μικρού παιδιού

στη μάνα

που κρύβει το μαχαίρι

πίσω απ’την πλάτη του

και δακρυσμένη του τραγουδάει

κάτι σαν παρηγοριά

κάτι σπασμένο

συλλαβές και φθόγγοι

που νόημα δεν έχουν

πριν το αδιανόητο πράξει

κι ανάμεσα στ’ αναφιλητά

σπαραχτικά το μακελέψει

και ύστερα τον εαυτό της

για να ημερέψει αυτό που τραγουδάει

με τόσο άπληστη μανία

αιώνες τώρα

αμέτρητους

στο πιο βαθύ ορυχείο

του είναι της…

Jakub Friedl

Drift of Harrachov Mine

Έγκαυμα

ήταν το βήμα σου ήσυχο

στη ράχη της γης

κανείς δεν σε άκουσε να περπατάς

να μιλάς

ή να σωπαίνεις…

μα εγώ σε θυμάμαι

τόσο έντονα

όσο το σφυροκόπημα του αίματος

στις φλέβες μου

κι ακόμα νοιάζομαι για σένα

εάν ο ήλιος έσκυβε μια μέρα

πάνω απ’τη λησμονιά του ανθρώπου

θα του έδινα το χέρι μου

θα τον κοιτούσα ολόισια στα μάτια

ώσπου να τυφλωθώ…

χωρίς αισθήσεις

παύουν και τα ερωτήματα

μέσα στο αιώνιο έγκαυμα

σε χώρεσε ο πόνος

και σκιρτάς μονάχα πια

όταν πλένω στο νερό τις νύχτες

τις καμένες ανάσες

των φιλιών σου…

Φεβ2015

Shane Booth

Burnt memories

Τι ένιωσες για μένα;

Τι ένιωσα για σένα;

Τι προλάβαμε;

Να ψηλαφίσεις το φως…

Να συλλαβίσεις το σύμπαν…

Να μετρήσεις τη θάλασσα…

Τι προλάβαμε;

Τι ένιωσες για μένα;

Περπάτησες μέσα μου

Αλλά δεν έφτασες κάπου

Χάθηκε το βήμα σου

Σε λαβυρίνθους…

Ίχνη φωτιάς

Πυρογραφήματα ψυχής

Πονάνε ακόμα…

Τι ένιωσα για σένα;

Θυμάμαι την έκπληξη στα μάτια σου

Όταν στο πρωτόπα

Συγκίνηση…

Μια λέξη στερέωμα

Ένας εγκατιαίος λυγμός

Που τα περιέχει όλα…

Δεκ2017

Smoke & fire.

Israel Fichman

Επίκληση

Μετράω τις μέρες μου

αναρίθμητες

λίμνη έγιναν μέσα μου

καύσωνας υγρός

μετράω τις ώρες

σαν κόκκοι σκόνης μέσα στο δωμάτιο

με δυσκολία που ανασαίνω

την κάθε μια

που αντιστοιχεί σ’ένα χαμόγελο

σε μια φωνή

σε μια ματαίωση

σε μια ηλικίωση νύχτια

άγρια

θυελλική

μια καλοκαιρινή φρενίτιδα

που την αρνήθηκαν οι πόροι μου

ένας προς έναν…

η αλήθεια μού επιτίθεται

όλος αμύνομαι

όλος που τρέμω

έχω το ρίγος απ’την πρώτη μέρα

και το δεξί μου χέρι που παρέλυσε

έχω το βήχα που μου καίει το στήθος

και δεν το νιώθω πια

πάνω στο δέρμα μου

πέτρα έγινε κι αυτό…

μετράω τις ώρες

επαναστάτησα

σηκώνομαι

λέω να κάνω μια μαύρη τελετή απόψε

μια σκοτεινή

βλάσφημη επίκληση

λέω να γδάρω τη ψυχή μου απόψε

σκέφτομαι πάλι

θα ξυπνήσεις το πρωί

δεν θα με δεις

και θα σου λείψω…

Οκτ 2018

πως γίνεται;

αφού το ξέρεις...

δεν μπορείς να επενδύεις σ'αυτό που λες

'ο μεγάλος λυγμός του ανθρώπου'

το ξέρεις...

μονάχα ο αιφνιδιασμός σε πηγαίνει κάπου

οι άνθρωποι φοβούνται το απρόβλεπτο

όταν έρχεται το καινούργιο

ο άνθρωπος λείπει

αν τύχει όμως να είναι παρών

υπάρχουν δυο λύσεις

-να το συκοφαντήσει

-να το αγνοήσει

ίσως να υπάρχει και μια τρίτη

αν οι δυο πρώτες αποτύχουν

-να παρουσιάσει το καινούργιο ως μεταλλαγμένο παλιό...

κι έτσι ξεμπερδεύει...

ο μηχανισμός είναι απλός

αλλά όταν νιώθεις

τίποτε δεν είναι απλό

όταν νιώθεις ό,τι γίνεται

όταν έχεις το φορτίο της κάθε πράξης σου

τίποτε δεν είναι ασήμαντο...

πως γίνεται;

γιατί εμπιστεύεσαι αυτό που έχει για ενδιαίτημα

τα λιμνάζοντα νερά του γνωστού;

μονάχα το καινούργιο σε εξελίσσει

μονάχα το μεγάλο σοκ σε διδάσκει

και το να μαθαίνεις

είναι κάτι που ίσως τελικά

δεν μαθαίνεται...

Beyond Reality

 Frank Dalemans

Δαφοινό

Εγώ

με τα χέρια μου

θα σκάψω το χώμα που πάτησες

βαθιά

ώσπου να βρω το αίμα μου

να το αντλήσω με τα δάχτυλά μου

να μεταγγίσω στο κορμί μου

το δαφοινό του πνεύμα

να αγριέψει ο μερωμένος του αφρός

ν’αρχίσει ν’ανασαίνει πάλι…

έπεσαν όλοι οι βράχοι

απ’τον ουρανό

η Γη ανάποδα γύρισε

κάτω απ’τα πόδια μου είναι τα σύννεφα

κάτω απ’το βλέμμα μου

είναι πια το άπειρο

κρατιέται ο αιώνας

από μια κλωστή

δεν έχει αρθρώσει ο Προφήτης

τη φοβερή απειλή

που θα μαυρίσει το στερέωμα

αιχμάλωτος σύρθηκε

ως τα έγκατα της συγνώμης

δεν ήξερε

δεν μέτρησε τις ιαχές

δεν συρρικνώθηκε σε μια πρανή κηλίδα

και ποιος θυμάται

όσους αμέλησαν το Απόλυτο;

Λοιπόν

εγώ

με τα χέρια μου

με όσα δάχτυλα μάτια

μου απέμειναν

με τις φλέβες σχισμένες

και το ιχώρ της Εκάτης

να ραντίζει το χώμα

εγώ θα σκάψω

όσο βαθιά μπορώ

όσο βαθιά τολμώ

θα σε ξεθάψω

απ΄το γεωργό σου μνήμα

στη βρυαρή σου νιότη

θα σ’αναστήσω

θα σου φυσήξω ζωή

στα πνευμόνια

και θα σε περιμένω

να ψελλίσεις

το ακατανόητο

για μια στιγμή

προτού χυθείς ξανά

στο αδαμικό σου στρώμα…

ένας Απόλλωνας μικρός

μια δέσμη άκτιστου πρωινού φωτός

το πρώτο μου ποίημα

τα παιδικά μου δάκρυα

ό,τι κι αν έχω

ό,τι απέμεινε

κείνο το άγγιγμα του πρώτου ήλιου

η δαμασκηνιά αυγή του φεγγαριού

οι αδέξιες ζωγραφιές μου

το μυστικό χάδι της μητέρας μου

και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου

εγώ

με τα ίδια μου τα χέρια

αλήθεια στο λέω

στα φέρνω εδώ

στο αρχαίο σου δώμα

τα καταθέτω

αν είναι κάτι να’χεις δίπλα σου

η πιο ακριβή μου αλήθεια να είναι

μαζί σου

στο αιώνιο που θάλλει

και δεν υπόσχεται τίποτε…

Pistas

© Jerrica Raglin