Επίκληση
Μετράω τις μέρες μου
αναρίθμητες
λίμνη έγιναν μέσα μου
καύσωνας υγρός
μετράω τις ώρες
σαν κόκκοι σκόνης μέσα στο δωμάτιο
με δυσκολία που ανασαίνω
την κάθε μια
που αντιστοιχεί σ’ένα χαμόγελο
σε μια φωνή
σε μια ματαίωση
σε μια ηλικίωση νύχτια
άγρια
θυελλική
μια καλοκαιρινή φρενίτιδα
που την αρνήθηκαν οι πόροι μου
ένας προς έναν…
η αλήθεια μού επιτίθεται
όλος αμύνομαι
όλος που τρέμω
έχω το ρίγος απ’την πρώτη μέρα
και το δεξί μου χέρι που παρέλυσε
έχω το βήχα που μου καίει το στήθος
και δεν το νιώθω πια
πάνω στο δέρμα μου
πέτρα έγινε κι αυτό…
μετράω τις ώρες
επαναστάτησα
σηκώνομαι
λέω να κάνω μια μαύρη τελετή απόψε
μια σκοτεινή
βλάσφημη επίκληση
λέω να γδάρω τη ψυχή μου απόψε
σκέφτομαι πάλι
θα ξυπνήσεις το πρωί
δεν θα με δεις
και θα σου λείψω…
