Σηκώθηκε όλη η γη

Τα χώματα, οι ρίζες, τα κόκαλα…

Σηκώθηκε και όρθωσε το ανάστημά της…

Να είσαι θυμωμένος, να είσαι απροσπέλαστος

Έχεις ακόμη εκείνο το αρχαίο βλέμμα;

Δεν το έχασες κλέβοντας μέρες απ’τη Νύχτα;

Δεν το λησμόνησες μέσα στα μαστάρια της Κίρκης;

Έχεις ακόμα βλέμμα;

Να είσαι η πλημμύρα που έρχεται

Όχι το ρημαγμένο κοιμητήριο που απέμεινε…

Και  αν επιστρέψει ο αδελφός σου κάποτε

Από εκείνη τη νέκυια που τον στοίχειωνε από παιδί

Μην πάρεις στα χέρια σου όσα θα φέρει μαζί του

Μην τον αλλοιώσεις με τη λιπαρή σου ευωχία

Να είσαι η τρικυμία που καταστρέφει

Να είσαι υετός φωτιάς

Όχι το πρόθυμο καταφύγιο της υγρής ραστώνης…

Δες

Απ’το παράθυρό σου ο κόσμος

Άλλαξε…

Mirko Vecernik

The Bunker

εκείνη την ημέρα πονούσα πολύ

είπε χαμογελώντας πικρά, μορφάζοντας

στο δήμιό της

ας πούμε

ότι το σώμα πονούσε κάπως διαφορετικά απ’το μυαλό

ναι

και το μυαλό δεν επικοινωνούσε με κανέναν…

με κανέναν λεπτοφυέστερο φορέα

αν αυτό λέγεται ψυχή

ή νους

ή πνεύμα

ή ό,τι διάολο λέγεται…

ένα αυτιστικό μυαλό

είπε ξανά και ο σκοτεινός άνθρωπος δίπλα της

έμενε ανέκφραστος

δεν συγχωρεί τον πόνο κι έτσι…

το σώμα δεν μπορούσε να ηρεμήσει

το σώμα δεν μπορούσε να αδρανήσει

όχι, δεν μπορούσε…

δεν κατάλαβα πώς…

πώς κατέβασα το μαχαίρι στο σώμα

πώς κατηύθυνα το ακονισμένο λεπίδι

στο γυμνό, ανυποψίαστο δέρμα

πώς

πώς είδα την κίνηση αυτή

και δεν τρελάθηκα

είπε

κι αναλύθηκε σε λυγμούς

ο άνθρωπος δίπλα

σιωπηλός

της σκέπασε το κορμί με το σεντόνι

της έκλεισε τα μάτια

της σφάλισε το στόμα

τόσο

ώστε να μην σπαρταράει άλλο

η Νύχτα

στα όνειρά της… 




Genesis
Victor Zamanski 

αόρατο σημάδι

νιώθαμε μόνοι
όλοι εμείς
στην οικογένεια των ανθρώπων

πέρασαν αιώνες
να μηρυκάζουμε
τις διδαχές των προγόνων
ν' αφηγούμαστε τη διαδρομή του ήλιου
να πλένουμε τις ανάσες μας
με το θνητό νερό
του αθάνατου έρωτα
και να μαζεύουμε αγωνία
στα πνευμόνια μας

οι μέρες μεγάλες
οι νύχτες απέραντες

ώσπου εμφανίστηκε εκείνος
που είχε στα χέρια του ρόδα
και στο χαμόγελό του
αρμαθιές φωτός
στο στοχασμό του
αναπαύτηκε η απληστία μας
τα λόγια του
ξελόγιασαν τις προσευχές μας
στα κύτταρά του
είδαμε τα πρόσωπά μας

και διάλεξε εφτά όνειρα
κι εφτά εφιάλτες          
τα πήρε μαζί του ένα πρωινό
που έστεκε ο ήλιος στο κατώφλι
και δεν έκαιγε
αλλά μας χάιδευε απαλά

κι είπε πως μ'αυτά
θα αρδεύσει όλα τα σύμπαντα
και όλα τα στερεώματα του απείρου

κι όταν γυρίσει
θα τον γνωρίσουμε
θα'χει μιλιά σαν τη δική μας
θα'ναι όμορφος σαν έφηβος
και γυμνός
σαν τις νύχτιες σκέψεις μας

και κείνος που θα τον φιλοξενήσει πρώτος
στο δώμα του
θα γίνει ο επόμενος
κείνος με το αόρατο σημάδι στο μέτωπο
και την οσμή του αίματος στη σάρκα
αυτός θα'ναι
που θα διαλέξει όνειρα κι ελπίδες
για να μπολιάσει όλους τους ουρανούς

με το λυγμό του ανθρώπου...

Waiting for a drop

© Mustafa Celikel