Μην σου φανεί παράξενο
για μένα τίποτε δεν πέθανε
και όλα είναι ζωντανά
κάθε στιγμή
λέω πως οι ιχνευτές μου δεν γύρισαν ακόμα
από τον άγνωστο λειμώνα που τους έστειλα
λέω πως οι φύλακες του ιερού μας
δεν έγιναν νεκραγωγοί
και σπαταλούν ήλιο και αιώνες
όσο τους κάνει ακόμα κέφι
να σε αναπαριστούν στο χώμα
τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα
...Θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο των μήλων…
θα ξημερώσει πάλι
όλα όσα κρύβονταν
ψηλαφητά θα γίνουν πάλι
κι όλα όσα έζησαν μια νύχτια δόξα
θα μπουν ξανά βαθιά στην αγκαλιά μου
τέσσερις το πρωί διαβάζω Λόρκα
…θέλω να ζήσω μ'εκείνο το σκοτεινό παιδί
πούθελε την καρδιά του να σταματήσει
στη θάλασσα την ανοιχτή...
λέω πως το κάστρο μου είναι ακόμα στέρεο
είμαι ακροβολισμένος όπως πάντα
στην ανατολική μου έπαλξη
σε περιμένω
οι αισθήσεις μου πανηγυρίζουν
γιορτάζουν στη βοή της νύχτας
και το αχανές σαλεύει ολόγυρα
σαν μεθυσμένο ερωτικό σεντόνι
και δεν ψελλίζω
ούτε κρατιέμαι απ’το ελάχιστο
γίνεται ο χρόνος μεθεκτός
και τον αρνούμαι
ενεργός με θράσος
κι ακέραιος
είμαι
συντροφιά με την αρχαία Αναπνοή…
