αληθινό

 

Αν θέλεις να επιστρέψεις κάπου

σε κάποιο τόπο που αγάπησες

σε κάποιο χρόνο που ένιωθες περισσότερο

παρά ποτέ τον εαυτό σου

θα πρέπει ως τα κατάβαθα του είναι σου

να περπατήσεις, να γευτείς, να βιώσεις

την απώλεια

να κοιμηθείς μαζί της

και μαζί της να ξυπνήσεις

από αλλού ενέργεια δεν γίνεται να πάρεις

δεν υπάρχει

και αυτή ακόμα θα σου στοιχίσει ακριβά…

 

Αυτό το ωραίο ταξίδι

το πολυτελές, το σπάνιο

στοιχίζει αίμα, στοιχίζει πόνο

στοιχίζει σάρκα της ψυχής

και βέβαια

(πώς θα’τανε αλλιώς)

κρατάει λίγο

 

αλλά είναι αληθινό…

 

(κι αναρωτήσου πριν ή έπειτα

πόσα –και ποια- αληθινά πράγματα

αξιώθηκες να ψηλαφήσεις στη ζωή σου)

 

Το σώμα δεν άντεξε

μια πληγή όλα

και όλα μια κουρασμένη δίνη

το στερέωμα σχίζεται

στα δυο

όπως το παραπέτασμα εκείνου του Ναού

και μολυσμένο αίμα

αφιονίζει στους δρόμους

και η στάχτη

βάρυνε πολύ

έκατσε στα ρουθούνια

έκατσε στα πεζοδρόμια

κάλυψε τα σωθικά των αγγέλων

το σώμα δεν άντεξε

το πνεύμα ριγούσε

και φλεγόταν

ιδρωμένος ρόγχος

υδατώδες πυρ

και πόνος

ίμερος μόλυνε τα ύδατα με λήθη

ο τρόμος σάστισε

ως και ο χρόνος…

που πρόκειται να πας;

σε ρώτησα

έχεις αφήσει πίσω σου φωτιά

και λέξεις δίχως συλλαβές

και καλοκαίρια

που δεν γιορτάστηκαν ακόμα

και τα γενέθλιά σου που έρχονται

και λέμε να ουρλιάξουμε μαζί

ανέκπληκτοι

όπως πάντα

για τη ριπαία τροπή

του είναι

που πρόκειται να πας;

το σώμα δεν άντεξε

ράγισε

έσπασε σε αναρίθμητα κομμάτια

κι όπου στρέφω το βλέμμα

υπάρχει ένα μικρό σύμπαν

ασχημάτιστο ακόμα

έτοιμο ν’ανθίσει σαν λουλούδι

με το άρωμά σου

και το βλέμμα σου

να κουρνιάζει σαν μικρό πουλί

στη χούφτα του απείρου…

Rose Garden Entrance  Art Print by Roswitha Schleicher-Schwarz

 

 

Σπηλαιώτης…

Κρεμασμένος

ανάποδα

γεννήθηκες

τυφλός

κι ανδρόγυνος

απ’ τα μαστάρια της Κίρκης

βρεφουργήθηκες

και μέσα

στο εντάφιο ήπαρ

ονειρεύεσαι άγρυπνος

και ταξιδεύεις υπνωμένος

το βλέμμα σου διατρέχει

όσα ο νους αρνείται ν' απογράψει

στερεώματα φωτιάς

και σύμπαντα λεπρά

σταυρωμένων ανάπηρων θεών

κάθε αυγή

απ’των θεών το σπέρμα

οξείδωση

και κάθε βράδυ

απ’το ανθρώπινο αίμα

αποτοξίνωση

ο λαιμός σου

όλος μια φλέβα από γρανίτη

μέσα της ρέει ο ουράνιος αρχαίος πόνος

και αλυχτώντας χύνεται απ’το στόμα σου

ο Αδάμ

κάθε που ανασαίνεις

σπηλαιώτης

ραντισμένος

απ’την κλινική αθανασία

της Νύχτας

ο λυγμός σου

αρμέγει όλο το αμνιακό υγρό

της μέδουσας εταίρας αρπάγης

και σε λερώνει αμαρτία και φθόνο

άπληστος

ηδονισμένος

ρουφάς ως την τελευταία σταγόνα

την προστυχιά  της Ειμαρμένης

κάθε αυγή

απ’των αγέννητων άστρων το τραγούδι

μεθυσμένος

και κάθε νύχτα

η μοναξιά σου
σπηλαιώδης σπαραγμός

 

κι ο εαυτός σου ξένος…

 

 

 

Εκτατό...

Από το σήμερα

εφευρίσκω το χτες

δεν έχω το φορτίο του πόνου

έχει καταναλωθεί μιας Ημέρας το φως

και ταξιδεύω στη Νύχτα…

από το νυν

εφευρίσκω το αεί

όχι πια τεμαχισμένο

από λατρείες

και ψέματα

όχι πια βουτηγμένο

στο αίμα των πρώτων μαρτύρων

αλλά χαριτωμένο

ολόφωτο

τρισδιάστατο και ζωντανό…

από το ένθα ίσταμαι

ναι

βροτός γαρ

με έναν τρόπο ακατανόητο

είμαι ζωσμένος με την υπόσχεση του απόλλυμαι…

και απ’το παράλογο του βίου

εφευρίσκω το λογικό του ζην

είμαι παιδί του Αναξίμανδρου

και το Άπειρο με συνέχει

δεν καταθέτω εύκολα τα όπλα

στις Θερμοπύλες έφτασα αργά

και μόνος

ο Ξέρξης έχει πια περάσει

και η μοναξιά του τοπίου

ρημάζει όλη τούτη τη δόξα…

ναι

από το αδιάστατο

Έλληνας γαρ

είμαι προικισμένος

να ευδοκιμώ στο εκτατό…

και με όλα μου τα δάχτυλα

να δείχνουν εμένα

και με όλα μου τα σώματα

να δείχνουν εσένα

άνθρωπος γαρ

παλεύω να σε περιέχω

καταδικασμένος

να παραμένω ακέραιος

αλλά όχι ΕΝΑΣ…

 Through the curtain