Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014


Όλοι…



…Κι όλοι αυτοί
Οι πολύχρωμοι κόσμοι
Έγιναν για μένα!
Ένας φούρνος που μοσχοβολάει
Ζεστό, φρέσκο ψωμί αγιότητας
Ένα στενόμακρο μαγερειό
Που αχνίζει φίλαυτες γεύσεις
Απόστασης…

Κι όλοι αυτοί οι γενναιόδωροι άνθρωποι
Γεννήθηκαν για μένα!
Να χτυπάς στην καρδιά τους
Και να πονούν στις αναμνήσεις τους
Να ποδοπατάς τα όνειρά τους
Και να χαμογελά η αφροντισιά τους

Δεν ψηλαφείς άραγε πάντα
Στο βλέμμα των παιδιών
Τον χαμένο εαυτό σου;

Κι όλοι αυτοί οι κόσμοι
Αναπνέουν για μένα!
Να στερεώνεις τον ήλιο το πρωί
Και ώσπου να γυρίσεις τη πλάτη
Να’χει ξανά νυχτώσει
Να σμιλεύεις τον έρωτα στα στήθια της
Και ώσπου να πεις το πρώτο ‘σ’αγαπώ’
να οργώνεις απουσίες
Και ουδέτερες ματαιώσεις

Δεν κλέβεις άραγε
Στο χαμόγελο της
Όταν σου εμπιστεύεται το είναι της
Την ακέραια ηδονή
Της απόρριψης;

Κι όλοι αυτοί οι πρώτοι
Οι έσχατοι
Οι εαυτοί μας
Σαν δροσερές καλημέρες
ατμίστηκαν
Απόκαμαν κι αυτοί

Και αργοσβήνουν στα χέρια μας
Μαζί με την αυτού μεγαλειότητα
Τον ίδιο το χαμό μας…



Ιαν 2010 

Where Does The Time Go?

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014



Στα μυστικά σου δώματα


Στερεώθηκε ψηλά
o ήλιος που με αγάπησε
και μου επέτρεψε
για μια στιγμή μονάχα
να τον αψηφήσω
και μέσα από κείνον
να σ’εφελκύσω

Μέσα μου ακόμα ανήσυχη
η τελευταία σου συλλαβή
απ΄ την ανάσα του πυρός
απ’ τη Στύγα της αιώνιας Μήτρας
δεν την αγγίζω
δεν την ενοχλώ
σαν άγριος αετός φοβάμαι
θα μου ξεφύγεις
γι’ άλλους ουρανούς
και θα ορφανέψω…

Σχίζει ανελέητες μαχαιριές
το σεντόνι του πόνου
το χαμόγελό σου
και αρπάζομαι
απ΄το γαλάζιο χάδι σου
και στο νησί σου
με αποθέτει
Αυτός που με σπλαχνίστηκε…

Κι εσένα τώρα
στην αμμουδιά του βλέμματός σου
περιμένω
νa με δεχθείς
στα μυστικά σου δώματα
να με φιλοξενήσεις…

Ιουλ 09

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014




κόκκινα πρωινά στον Άδη


φριχτά όνειρα
έκαναν τους ανθρώπους 
να μοιάζουν με ασήμαντες στιγμές
κοιλότητες στο ματωμένο χρόνο
αυτό έγιναν
και άδεια λόγια

και ποιος αξίζει το βλέμμα του;
ποιος αξίζει τα όνειρά του;
ποιος αξίζει να φλέγεται
στο διηνεκές 
χωρίς να καίγεται;

τα χέρια σήκωναν ψηλά
οι προπάτορες
είχαν ακόμη χέρια
να συνομιλούν με τους θεούς
έσφαξαν τον γιο του Πρώτου
βίασαν ξανά και ξανά
την θυγατέρα του Έσχατου
διαμέλισαν τον αποφλοιωμένο Προμηθέα
και τον δειπνούσαν κάθε εποχή φωτός
για να μην τους μισήσει το σκότος...

και ποιος αξίζει τη φωνή του;
ποιος αξίζει το σπέρμα του;
ποιος λέγεται ακόμη θεός θνητός
και ποιος ορέγεται το ήμαρ της Πενθεσίλειας;

βλάσφημοι εφιάλτες
έκαναν τους ανθρώπους άπληστους
έκαναν τους γόνους τους
ουτιδανούς και αχρείους
έκαναν τα δειλινά τους
να μοιάζουν με κόκκινα πρωινά στον Άδη 

έλα
μου έγνεψε ο Έλληνας
εκείνο το απόγευμα
που έλιωνε ο κόσμος ολόγυρα
και περπατούσαμε ανέμελοι
πάνω στα λευκά κρανία
των συντρόφων...

σεπ2011



Dot at the end of day

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014




Είπε
μπορώ ακόμα με τα δάχτυλα του νου
να σε ψηλαφίσω
είχες πάντα
μια γεωγραφία μυστική

όχι πια…

και δεν χρειάζομαι τώρα
τις προσδοκίες
τις φαντασιακές αναστατώσεις
για να επαίρομαι πως σε πυρπολώ
ή πως σε αγνοώ
στα όνειρά μου

σ’αγαπώ σαν μια απέραντη έρημο
από κόκκους μίσους

σε αφομοιώνω…

Είπε
τις νιώθω
να σκαρφαλώνουν στο σώμα μου
σαν αναρριχώμενο φυτό
τις ώρες
τις νύχτες
τις ματαιώσεις…

ακινητοποιούμαι
έχοντας το βλέμμα

στο γενέθλιο φως…


Σεπ2012

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014



Αν δεν έχεις τίποτε πιο... δυνατό να κάνεις
κάτι που να ταιριάζει με την μακρά παράδοση
της ριψοκίνδυνης φύσης σου
και θέλεις μια άλλη πρόκληση να βιώσεις
έτσι
γιατί ένα κείμενο μπροστά σου
είναι ένας χάρτης του παγκόσμιου ανθρώπου
τότε…

Φαντάσου τις συλλαβές
πως είναι αρθρώσεις πρησμένες
από τα άλατα της αδήριτης Ανάγκης
πριν τούτη εκπέσει στα πεδία της σάρκας
και λιμπιστεί το ‘νόστιμον ήμαρ’
της λεηλατημένης Ιθάκης…

Φαντάσου τις λέξεις
πως είναι δάχτυλα επιθετικά, αγριεμένα
θυμωμένα δάχτυλα
θέλουν να βγουν απ’τα δεσμά τους
να ξεσκίσουν τα χαρτιά
να ορθώσουν το ανάστημα
να περπατήσουν στο μυαλό σου
να… σε διαβρώσουν…

Φαντάσου τις προτάσεις
πως είναι άνθρωποι οδηγημένοι στην τρέλα
κάποτε όμορφοι, υγιείς, περήφανοι
σήμερα ξένοι, αδειανοί, λιπόσαρκοι

Φαντάσου όλες αυτές τις παραγράφους
πως είναι οι κοινότητες του μηδενός
και του είναι
σε μια αέναη μάχη φωτός
και σκότους…

Στα ψέματα όμως

γιατί σαν ύστατο χαίρε
φαντάσου κι εσένα
που με απληστία
ή αδιαφορία διαβάζεις
πως είσαι τάχα υπαρκτός
σημαντικός
σπουδαίος
και καθώς λένε
Άνθρωπος ξεχωριστός

Και η ανάσα σου ακόμα
δεν έγινε ρόγχος θανάτου
και βογκητό και σαρκωμένος πόνος…

Υπάρχεις, συνεπώς
αδελφός μου είσαι
παιάνας ξοδεμένος
μα, ακόμη ηρωικός…

Κι έτσι φαντάσου

Σεπ2011

Experiment

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014





Ήταν λοιπόν η ώρα
που άστραφτε στο χώμα
η αντανάκλαση του απείρου
μπορούσες αν ήθελες
να δεις
να σχηματίζονται
γλώσσες φωτιές
απ’τις σπονδές της σάρκας
εξαλλαγμένοι όγκοι
απ’το συκώτι τ’ουρανού
και φλύκταινες
απ’το αρχαίο δέρμα της καρδιάς

που δεν χτυπούσε πια
τόσο δυνατά
μα ούτε κι έπαυε
δεν σώπαινε
και δεν τολμούσες
το αόριστο να βάλεις στη θέση
της σκιάς σου…

αλλά περίμενες
όλο τούτο που αγρίευε από ζωή
πάνω στο ξερό χώμα
να ποτιστεί με κάποια δάκρυα αίματος
να γίνει σώμα ακέραιο
σωστό

ανθρώπινο

να ξεκινήσει κάτι
που να σε θηλάσει όνειρο
να σε αναστήσει

για να ακουστεί ξανά
η κραυγή σου στο στερέωμα
το απέραντο

που περιέχεις…


δεκ2014

 Fiery