Όλοι…
…Κι όλοι αυτοί
Οι
πολύχρωμοι κόσμοι
Έγιναν
για μένα!
Ένας
φούρνος που μοσχοβολάει
Ζεστό,
φρέσκο ψωμί αγιότητας
Ένα
στενόμακρο μαγερειό
Που
αχνίζει φίλαυτες γεύσεις
Απόστασης…
Κι
όλοι αυτοί οι γενναιόδωροι άνθρωποι
Γεννήθηκαν
για μένα!
Να
χτυπάς στην καρδιά τους
Και
να πονούν στις αναμνήσεις τους
Να
ποδοπατάς τα όνειρά τους
Και
να χαμογελά η αφροντισιά τους
Δεν ψηλαφείς άραγε πάντα
Στο βλέμμα των παιδιών
Τον χαμένο εαυτό σου;
Κι
όλοι αυτοί οι κόσμοι
Αναπνέουν
για μένα!
Να
στερεώνεις τον ήλιο το πρωί
Και
ώσπου να γυρίσεις τη πλάτη
Να’χει
ξανά νυχτώσει
Να
σμιλεύεις τον έρωτα στα στήθια της
Και
ώσπου να πεις το πρώτο ‘σ’αγαπώ’
να
οργώνεις απουσίες
Και
ουδέτερες ματαιώσεις
Δεν κλέβεις άραγε
Στο χαμόγελο της
Όταν σου εμπιστεύεται το είναι
της
Την ακέραια ηδονή
Της απόρριψης;
Κι
όλοι αυτοί οι πρώτοι
Οι
έσχατοι
Οι
εαυτοί μας
Σαν
δροσερές καλημέρες
ατμίστηκαν
Απόκαμαν
κι αυτοί
Και
αργοσβήνουν στα χέρια μας
Μαζί
με την αυτού μεγαλειότητα
Τον
ίδιο το χαμό μας…
Ιαν
2010
