Στα μυστικά σου δώματα
Στερεώθηκε ψηλά
o ήλιος που με αγάπησε
και μου επέτρεψε
για μια στιγμή μονάχα
να τον αψηφήσω
και μέσα από κείνον
να σ’εφελκύσω
Μέσα μου ακόμα ανήσυχη
η τελευταία σου συλλαβή
απ΄ την ανάσα του πυρός
απ’ τη Στύγα της αιώνιας Μήτρας
δεν την αγγίζω
δεν την ενοχλώ
σαν άγριος αετός φοβάμαι
θα μου ξεφύγεις
γι’ άλλους ουρανούς
και θα ορφανέψω…
Σχίζει ανελέητες μαχαιριές
το σεντόνι του πόνου
το χαμόγελό σου
και αρπάζομαι
απ΄το γαλάζιο χάδι σου
και στο νησί σου
με αποθέτει
Αυτός που με σπλαχνίστηκε…
Κι εσένα τώρα
στην αμμουδιά του βλέμματός σου
περιμένω
νa με δεχθείς
στα μυστικά σου δώματα
να με φιλοξενήσεις…
Ιουλ 09
