Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014




αρκετά επηρμένος 
αν είσαι


το αντιλαμβάνεσαι

σε άνισα μέρη

όπως σου δόθηκε

κι άρα σωστά



το νιώθεις



εκείνο που σου αρνείται

το άγγιγμα

στερέωμα ιερότητας

και λαμπερό σκοτάδι



το ακούς

και σε καλεί

άηχα

στο δευτερόλεπτο
εκείνο 
το μεταιχμιακό


από τον ύπνο

στην αφύπνιση



πάντα



δυσφορείς

για το αψηλάφητο

ουρανός αναφής

και απρόσιτος



χωρίς μάτια

έχεις βλέμμα

χωρίς άγγιγμα

όμως

χέρια δεν έχεις



φοβάσαι

για την απουσία του

όταν το βλέμμα σου σαρώνει

τον ορίζοντα

κι όμως

μένεις ενεργός

ως το επόμενο ξέφωτο

της μελαγχολικής ανάπαυσης



στα ενδότερα του Αρχαίου Γνόφου

ανασαίνει

είναι εκεί



είναι εκεί



αυτό που επικαλείσαι
θα έρθει

να το ξέρεις

πλήρης να είσαι

τρομακτικής βεβαιότητας



και γερνώντας

να τη φιλοξενείς γλυκά…


αυγ2014


Mystery Keepers
 Florent Courty
αυγ2014


Mystery Keepers
 Florent Courty

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014



Εκτατό


Από το σήμερα
εφευρίσκω το χτες
δεν έχω το φορτίο του πόνου
έχει καταναλωθεί μιας Ημέρας το φως
και ταξιδεύω στη Νύχτα…

από το νυν
εφευρίσκω το αεί
όχι πια τεμαχισμένο
από λατρείες
και ψέματα
όχι πια βουτηγμένο
στο αίμα των πρώτων μαρτύρων
αλλά χαριτωμένο
ολόφωτο
τρισδιάστατο και ζωντανό…

από το ένθα ίσταμαι
ναι
βροτός γαρ
με έναν τρόπο ακατανόητο
είμαι ζωσμένος με την υπόσχεση του απόλλυμαι…

και απ’το παράλογο του βίου
εφευρίσκω το λογικό του ζην
είμαι παιδί του Αναξίμανδρου
και το Άπειρο με συνέχει
δεν καταθέτω εύκολα τα όπλα
στις Θερμοπύλες έφτασα αργά
και μόνος
ο Ξέρξης έχει πια περάσει
και η μοναξιά του τοπίου
ρημάζει όλη τούτη τη δόξα…

ναι
από το αδιάστατο
Έλληνας γαρ
είμαι προικισμένος
να ευδοκιμώ στο εκτατό…

και με όλα μου τα δάχτυλα
να δείχνουν εμένα
και με όλα μου τα σώματα
να δείχνουν εσένα
άνθρωπος γαρ
παλεύω να σε περιέχω
καταδικασμένος
να παραμένω ακέραιος
αλλά όχι ΕΝΑΣ…

Σεπ 2009


To fight with oneself
Victoria Ivanova 

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014



Το πρόσωπο

Η αλήθεια του προσώπου…

είσαι μέσα μου
ένα χαμόγελο από παλλόμενο φως
μια ανάσα που τρέμει απ’το ρίγος  …

Φοβάμαι να σε αγγίξω
γιατί είναι κάποιες νύχτες
που οι σκέψεις ορθώνονται ακέραιες λόγχες
γιατί είναι φωτιές
που δεν σβήνουν στο κρύο…
φοβάμαι να σε αγγίξω
ίσως έτσι σε κρατήσω ολόκληρη…

Το βλέμμα
Το πανάρχαιο του βλέμματος…

είσαι χτισμένη μέσα μου
απρόσιτη και μακρινή
στη σκιά σου
ανατέλλει ο δικός μου ήλιος…

Φοβάμαι να σε ονειρευτώ
μήπως την αυγή  χαθείς
όπως χάθηκαν όλα στη ζωή μου

κι ύστερα σκέφτομαι
δεν έχει αξία
αν πολεμάς σε μάχες που ήδη έχεις κερδίσει
μονάχα να είσαι πολιορκητής
κείνου που πάντα απόρθητο θα είναι…

Το άγγιγμα
τούτη η ακραία δόνηση
της ιερότητας…
τούτο το πέρασμα
απ’το δικό μου πεπερασμένο
στο δικό σου άπειρο…




2002



amintiri din visul meu (memories from...

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014



Εσύ άγνωστε
που με προσπέρασες με το βλέμμα στο δρόμο
τον ιδρώτα στο πρόσωπο
τη σιωπή στο πουκάμισο
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
στην ένταση του πρώτου στοχασμού
να υποδέχομαι την κάθε σταλαγματιά φωτός
σαν δώρο απρόσμενο!

Κι εσύ
που με το φίλο σου αρπάζεσαι
και αραδιάζεις τα τεκμήρια του θριάμβου σου
ενώ εκείνος συρρικνώνεται ολοένα
μπροστά στο ανάστημά σου
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
να αντισταθμίζω στο πυρωμένο χτύπημα της φλέβας
της άρρωστης από το νέκταρ της αλαζονείας
ένα χαμόγελο αδειοσύνης
και την απουσία της ώρας
από το λεπτό
και του λεπτού
από το δευτερόλεπτο…

Όμως κι εσύ
που φωνάζεις
κρυμμένος πίσω από μια στολή
ή μια θέση
ή ένα πρόσκαιρο αξίωμα
δεν ήξερες πως με διδάσκεις
να στερεώνω κάθε βράδυ στον ουρανό
με υπομονή ασκητή
και πείσμα ερημίτη
όλα τα πληγωμένα άστρα
που θα ήταν κιόλας νεκρά
αν δεν προλάβαινε ο Τρελός με τη μαγκούρα
να τα μαζέψει στην αρχαία του αγκαλιά
και να τα εμπιστευτεί
σ’ένα παιδί
ή σ’έναν ονειροπόλο
για να τα θεραπεύσει…

και αν δεν έχουν επιβιώσει όλα τους
ως το επόμενο πρωινό
η τιμωρία μου θα είναι
να μένω σιωπηλός
ώσπου εντός μου ν’αναστηθεί ξανά
σαν φως
σαν έρωτας
σαν λόγος

ο Ένας και ακέραιος
που με διδάσκει διαρκώς
πως
διδάσκαλοι
δεν υπάρχουν
μονάχα
διαρκής μαθητεία…

κι αγάπη


διαρκής…


αυγ2014

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014




Σεντόνι αθανασίας


Σε ένιωθα δίπλα μου να ανασαίνεις
κι ένα σεντόνι
από ιστούς αθανασίας
πλώθηκε στο δωμάτιο
στη ζωή μου
σε όλο μου το είναι

Πως θα μπορούσα να ακινητήσω τη στιγμή
σε τούτη την ευλογία;
μονάχα να το αισθανθώ
και να το απολαύσω
δεν μου αρκεί
δεν με πληρώνει…
       
Σ' έσφιξα πιο δυνατά
να συντονίσω το παλμό σου
με τον δικό μου
να γίνουμε για λίγο
ένας στεναγμός
να έχει η φθορά
μια μάχη επιτέλους
χαμένη…
       
Το ξέρω
θα βλέπω τούτο τον ιστό
ν' αργοπεθαίνει
δίπλα σου
και να διαλύεται σε χιλιάδες
ήλιους μεταξιού
ώσπου να αποφασίσω
ν’ ασπαστώ το Ημαρ της Ανάγκης
και να το φιλοξενώ
στο πιο αθέατο μόριό μου
για να ξεγελιέμαι
ότι τάχα
δεν υπάρχει…

       
Μάης 2009


Simona Carli
  LoverS

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014



Το χνώτο του χρόνου
και το αλλοπρόσαλλο της μνήμης…

κρατούσες στα χέρια σου
κείνη τη κλεμμένη άμμο
από το περιθώριο της θάλασσας
ο ήλιος σε διαπερνούσε
εκατοστό εκατοστό
και τόσο αργά
που δεν καταλάβαινες το θάνατο
παρά σαν χάδι τρυφερό…

από το έλλειμμα της αρχαίας συμπόνιας
ζούμε
να το ξέρεις
κι όχι απ’το περίσσευμα…

Ο πύργος αυτός στην αμμουδιά
μας περιμένει ακόμα…