Χάθηκες…
Που
ήσουν;
Έλειψες
καιρό… πολύ καιρό…
Κι
είχα αρχίσει να το συνηθίζω
Ήσουν
μαζί μου βέβαια
Το
ξέρεις
Ήσουν
εντός μου…
Όμως
γυρνούσα πάντα το κεφάλι στις γωνιές των δρόμων
Μην
τύχει να σε δω
Το
βήμα σου…
Εκείνο
το αντάρτικο χαμόγελο
στα
μάτια σου…
την
ενοχή
πως
πάλι άργησες, πάλι έπρεπε να περιμένω…
Δυο
λεπτά ή τρία ή πέντε το πολύ…
Δεν
μου είχε περάσει απ’το νου
πως
θα έρχονταν οι εποχές που τα λεπτά θα ήταν ημέρες
μήνες
και χρόνια…
Είχες
χαθεί… που ήσουν;
Έλειψες
καιρό…
Εχθές
μονάχα έγινε ένα μικρό θαύμα
και
σε αντίκρισα μες στο δωμάτιό μου!
Καθόσουν
στην καρέκλα μου
Φορούσες
ένα μπλουζάκι μου
Όπως
τότε
Πάλευες,
νομίζω
να
χαμογελάσεις πάλι
Αλλά
έμοιαζε με μορφασμό πόνου τούτο το χαμόγελο
Έψαξα
για το βλέμμα σου
Μα
εσύ κοιτούσες χαμηλά…
Ζύγωσα
με την καρδιά μου ανάστατη
να
νιώσω την αύρα σου, το άρωμά σου
μα
μόλις σε πλησίασα αρκετά
στη
στιγμή
χάθηκες
πάλι…
Κι
ωσότου η οδύνη από αυτό το νέο χωρισμό
να
γίνει σύννεφο ή σκιά και να διαλυθεί στο άπειρο
άκουσα
τη φωνή σου σιγανή
να
έρχεται
σαν
ψίθυρος
Λησμόνησέ με…
κι
έγειρα στο κρεβάτι μου
μαζί
με τη σιωπή μου
μαζί
με την κραυγή μου
μαζί
με το τίποτα
που
είχε για μια στιγμή άφατης ηδύτητας
γεμίσει
με το όλο…
