Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009


Aιωνιότητα
άπλωσα το βλέμμα μου
στον άδειο ουρανό
η φωνή δεν βγήκε
ούτε ο λυγμός
νομίζω μόνο
πως κάποια στιγμή
ούρλιαξα μέσα μου
τόσο δυνατά
που το αίμα για λίγο
σταμάτησε να τρέχει στις φλέβες

που βρίσκεσαι;

τα χέρια μου αισθάνονται περίεργα που δεν σε αγγίζουν
το στόμα που δεν σε φιλάει
τα μάτια μου που πέσαν σε φτωχές εικόνες του κόσμου
κι όχι στο άγιο πρόσωπό σου
η ανάσα μου που δεν μπερδεύεται με την δική σου
το σώμα μου που δεν εφελκύει το δικό σου...

το τελευταίο μου δάκρυ θα φυλάξω
σου είχα πει
να πλύνω την ψυχή μου
όταν δεν θα αντέχω άλλο πια...

τα δάχτυλά μου δεν αισθάνονται πια
δεν μου μεταφέρουν ερεθίσματα ουδέτερα
τα μάτια μου αρνούνται
να παροχετεύουν την ασχήμια ολόγυρα
στο είναι μου
τα βήματά μου
έμειναν εκκρεμή
και ακρωτηριασμένα...

τα χείλη μου όμως
ακόμη
επιμένουν
να ψελλίζουν τ'όνομά σου
και η ύπαρξή μου
συνηχείται με τη δική σου
στην αιωνιότητα πια αγάπη μου
και δεν μπορεί
ούτε θέλει να κάνει αλλιώς...

Νοε 2009

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009


Όλα

Οι Pink Floyd στο ραδιόφωνο
"hey you
out there in the cold
can you hear me?..."

πρόσωπα μέσα σε πρόσωπα
εικόνες μέσα σε εικόνες…

ο Μπόρχες τυφλός περιδιαβαίνει ανάμεσα
σε αμέτρητους τόμους βιβλίων
που δεν μπορεί πια να διαβάσει...

Ο πατέρας με κρατά απ'το χέρι
χαμογελώντας σε κείνη τη παλιά φωτογραφία
θυμάμαι ακόμη τι μου έλεγε
κείνο το απόγευμα
[ο άνθρωπος, να ξέρεις
είναι ενδεής…]
μα κυρίως τον θυμάμαι σιωπηλό
και μόνο...

μουσικές μέσα σε μουσικές
φωνές μέσα σε φωνές

και ο Κρισναμούρτι ετοιμάζεται να φτερουγίσει
αναρωτώμενος αν μπορεί το φως
να μιλήσει για το φως
και η ενέργεια
για την ενέργεια...

Μια παρέα από ανέμελα παιδιά
συζητούν με θόρυβο
γελούν πειράζοντας ο ένας τον άλλο
καπνίζουν, τραγουδούν,
αύριο δίνουν διαγώνισμα
και αύριο είναι γέροι και λησμονημένοι
με εκατομμύρια αναμνήσεις
που έχουν μόνη συντροφιά...

στιγμές μέσα σε στιγμές
αλήθειες μέσα σε ψέματα
ψέματα μέσα σε αλήθειες

η μητέρα κλείνει στις φτερούγες της
ένα σύμπαν από δάκρυα αγάπης
έχει στα μάτια της ροδοπέταλα φωτός
έχει στο γέλιο της
φιλοτεχνήσει θνητές αθανασίες
και με περιμένει…

Οι Pink Floyd στο ραδιόφωνο
"together we stand
divided we fall…..."

όλα που υπήρξαν
για λίγο
κι ύστερα έφυγαν
για πάντα
όλα που γεννήθηκαν και ακμαία έζησαν
την ακέραιη δόξα της στιγμής
και δικαιώθηκαν σκορπίζοντας
τα απομεινάρια τους
στο τίποτα απ'όπου θα ξανάρθουν κάποτε...

2001-2009

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009




έτσι
…θα έχει το απρόσμενο θάρρος να μου μιλήσει
κι εγώ θα Τον ακούω με μια παράξενη τρυφερότητα
όχι πως θα έχω μαγευτεί απ’την αφήγησή Του
μα θα’ναι πιο πάνω απ’τις δυνάμεις μου
να του αρνηθώ τούτη την ηδύτητα στην έκφρασή μου
και απογυμνωμένος
άοπλος
αθωράκιστος
λίγο λίγο…
θα Του παραδίνομαι

έτσι
…θα έχει το ύφος του χορτασμένου πολεμιστή
από κατακτήσεις, πολιορκήσεις, δηώσεις, βεβηλώσεις
και θα αφήνει το βλέμμα Του να ξεκουράζεται
μονάχα πάνω στην Γη
θα την αγγίζει και θα της μιλά
και θα μοιάζει σαν εραστής που απολαμβάνει
να θωπεύει την αγαπημένη του

έτσι
…και θα αποφεύγει να με βλέπει
τα μάτια Του δε θα τα ρίχνει επάνω μου
επάνω στη ντροπή
επάνω στη φτώχια μου
και θα αποφεύγει να με συναντάει στη ματιά Του…

έτσι
…νωχελικά θα με πάρει
θα με ρουφήξει
θα με πιει
χωρίς να με ρωτήσει
χωρίς να μου το πει
αναίμακτα
όπως η Μάνα του υποδέχεται το ζεστό υγρό
στα αρχαία Της σκέλια
έτσι
στα ωραία ερωτικά Του βάθη
θα με νανουρίσει…

13/12/2005

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009


Νημερτής

Δυναμένη
Φορεσιά απ’ το αρχαίο ύδωρ…

κλέβω απ’ το βλέμμα του Ποσειδώνα
μονάχα την ιερή οργή
ενός θεού εγκλωβισμένου
ενός ανθρώπου ξοδεμένου
ενός παιδιού αθάνατου
ενός θνητού πολεμιστή
κι εξαγοράζω δάκρυα
σταγόνες ευτυχίας
ρυτίδες από υδατώδες πυρ
πύρινα κορμιά
εωσφορικών τροχιών
στο απέραντο είναι…

(χιτώνας από νεραϊδοκλωστές
ο χρόνος πάνω μου
θωράκιο και πανοπλία μαγική
δεν ήρθα χθες
πριν από αιωνιότητες ήρθα
κι ακόμα μένω ανοιχτός
σαν πληγή απ’ την τρίαινα της Αμφιτρίτης)

Ευλιμένη
Δεν έβρισκα το δρόμο
ήμουν χαμένος
ανάμεσα σε ξάρτια κι άλμπουρα ναυαγισμένα
από μυθικές τριήρεις
των νικητών Αχαιών που ηττημένοι γύρισαν
από τη ματωμένη Τροία
πάλευα να ξεχωρίσω
ένα διάφανο ουρανό
ένα μονόκερω ολόλευκο
να με οδηγήσει
σ’ ένα λιμάνι απάνεμο
σε μια αγκαλιά ζεστή
σ’ ένα φωτισμένο αύριο
μακριά απ’ τη καταχνιά του Δία

(Το δρόμο μόχθησα να βρω
κι έχασα τον Οδυσσέα
στη φυλακή της Κίρκης
να ληστεύει τους αιώνες
με μια ματιά και μια ανάσα
καθώς η Ιθάκη αφανιζόταν
και ο μύθος ιστορία γινόταν
στο κέντημα της Πηνελόπης)

Κυματολήγη
Φορεσιά εξωτική και σπάνια
κι ένα χαμόγελο της Αφροδίτης
οι αγάπες μέσα μου
ένας Γαλαξίας ολόκληρος
στη χούφτα του Ηρακλή
και στο δρασκέλισμα της Νύχτας

συναπαντιέμαι με τον Έρωτα
αλητεύω στα σοκάκια
που πρώτος περπάτησε ο Σωκράτης
μιλώντας με τον Πλάτωνα
για την Αλήθεια και τη φύση του Είναι

Ανασαιμιές θεαινών
και αγγέλων φτερουγίσματα…

ύμνησα το θάνατό μου
και την ανάστασή μου είδαν πρώτοι
κάποιοι περίεργοι Μάγοι απ’ την Ανατολή

χωριστά το σκοτάδι απ’ το φως
χωριστά απ’ την αρχή το πέρας
χωριστά το εν απ’ το ουδέν
χωριστά κι ο κύκλος απ’ το διαβήτη

ο Πυθαγόρας με νανούρισε γλυκά
με το μονόχορδο και την τετρακτύ
κι ο Ματθαίος γυροφέρνει με τον Ιωάννη
σε πυρετικά όνειρα για τον Εσταυρωμένο

Τα κύματα θα πρέπει να ησυχάσουν
ο άνεμος να φιλιώσει με το θάνατο
ο Αδάμ να επιστρέψει στον Παράδεισο
και το νερό να παραδώσει τα σκήπτρα του στην πέτρα

Ευκράντη
Ανασηκώνω τα προσωπεία του υποκριτή
και τον αλώβητο υποκρίνομαι
έχω στ’ ακροδάχτυλά μου
πρησμένες φλέβες απ’ το Ιχώρ του Απόλλωνα
και στ’ αναφιλητά μου
με προδίδει ο σπαραγμός του Ναζωραίου ασκητή

Πρόσεχε, λέω στον εαυτό μου
να μη χαθείς σα θραύσμα
από τη γη της Ατλαντίδας
και μην απαρνηθείς στη θλίψη αυτής της προσευχής
την πρωταυγή της ύπαρξής σου

(Στο τραγούδι της Θελξιόπης
εγώ θα υποκύψω
με κερί τ’ αυτιά μου
δε θα κλείσω
είναι ο προορισμός μου
στον οργασμό του Νου ν’αφανιστώ
και τα φτερά
για τη βουτιά στην Αίτνα μου θ’ ανοίξω
έναν που έρωτα δικαιούμαι
όσο η ψυχή μου γυρεύει ν’ αναλώνεται
όσο το σώμα αντέχει να εκπυρώνεται
ακέραιο και ολόφωτο θα ζήσω)

Νημερτής
Στον πρόναο του Υδροχόου
κρύβομαι κι είμαι φανερός
είμαι ακόμη διάφανος και αναιμικός
σα πεθαμένος Σάτυρος
σαν κουρασμένος Σειληνός

στ’ αριστερά μου ξεψυχάει ο Προμηθέας
κι ανασταίνεται ο Κερασφόρος
στα δεξιά μου φάτνη ετοιμάζεται
να γίνει Αλήθεια και Οδός
στο τρίστρατο του αείποτε ξαπλώνω
να υποδεχθώ φωτιά και λάμψεις κι αίματα ηρώων
οι χρυσοφόροι Μήδες του Μεγάλου Βασιλιά
του Αλέξανδρου οι αήττητοι σαρισοφόροι
οι λεγεώνες του Ιούλιου Καίσαρα
κι οι Σταυροφόροι Ιππότες του Ναού
επάνω μου να περπατήσουν
να με μπολιάσουν με χλομά αδιέξοδα
να με σκοτώσουν άπειρες φορές
να με πουλήσουν
να με ξεγελάσουν
να’ ρθω ξανά και πάλι απ’ την αρχή
από το χθες γεμάτος
απ’ το αύριο άδειος
απ’ το κενό αιώνιος
χωρίς λαλιά ανώνυμος
χωρίς ματιά αστερέωτος
ζευγαρωμένος μόνο με τον τυφλό ποιητή
σαν ραψωδία ιερός
κι απρόσιτος…

- 2004-

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009



Συλλαβές αγάπης…


Το βραδυνό φιλί σου

κρέμεται από το πρόσωπό μου

το αγγίζω απαλά

πονάω

στάζει έναν οργισμένο έρωτα

πάθος σταλάζει

απουσία


και νιώθω τις σταγόνες να δραπετεύουν στο πάτωμα


το βραδυνό φιλί σου

γραπωμένες έχει ακόμα

μερικές λέξεις

μικρές ανάσες απ’το στόμα σου

κλεμμένες

ανάπηρες

απελπισμένες

αγκιστρωμένες στα χείλη μου

οι συλλαβές τρεμοσβήνουν στο πρωινό φως

αργοπεθαίνουν


παλεύω να τις κρατήσω ζωντανές


το βραδυνό φιλί σου

δρόσισε τούτο το μοναχικό δωμάτιο

με συλλαβές αγάπης

καταλήξεις έρωτα

σύμφωνα ερεθισμένα

σερνικά

κι ερωτευμένα φωνήεντα

παιγνιδιάρικα

και θηλυκά

και μ’έναν τρόπο μαγικό

αληθινά στο λέω

μεταμορφώνονται ξανά

σε σώματα ονειρικά

όχι τεμαχισμένα πια

ολόκληρα

και φωτεινά


στο ταπεινό

δωμάτιό μου

δεν είναι υπέροχο;


εσύ κι εγώ ξανά…


Οκτ 2009