Ώστε λοιπόν όλα θα σιγήσουν
μια μέρα…
όλα όσα ψηλαφήσαμε
κάτω απ΄το μεθυσμένο ήλιο της εφηβείας μας
όλα όσα αρνηθήκαμε
κάτω απ’το σπαραγμό
της ασημένιας σελήνης
στις ποιητικές μας περιπλανήσεις
ενθουσιώδεις κι ερωτευμένοι
μέσα στο γνόφο της γερασμένης πλήξης μας
απόστατοι και κουρασμένοι
έτσι ή αλλιώς
δίκαια ή άδικα
πιο πολύ άδικα
θα χαθούν
θ’ αφανιστούν
μονάχα όμως
απ’το δικό μας βλέμμα…
κι ακόμη τότε
θα υπάρχουν
για κάποιους άλλους
που θα πιστέψουν για μια στιγμή
πως είναι αθάνατοι
και πως μπορούν…
αλίμονο, χειρότερα
πως είναι βέβαιο
θ’αλλάξουνε τον κόσμο!
κι έτσι είναι
γιατί γερνάς εκείνη την ημέρα ακριβώς
που παύεις να πιστεύεις πως εσύ
μπορείς ν’αλλάξεις τον κόσμο…
γιατί πεθαίνεις για πρώτη σου φορά
όταν αυτή η αλήθεια
η πικρή ματαίωση
σού πλημμυρίσει την καρδιά
η φοβερή αλήθεια
και μέσα σου η… στερεότητα
η σταθερότητα
και η… σοφία
αποκαλύπτουν το αληθινό τους πρόσωπο…
απολιθώματα…
Ώστε λοιπόν
μια μέρα
όλα θα σιγήσουν…
για σένα μόνο
για το στερέωμα είναι πάντα
εκκωφαντικός ο ήχος της δημιουργίας
και οι φωνές των αδύναμων βροτών
ούτε που φτάνουν ως τα μισά
του ουράνιου ωκεανού
σκέλεθρα
σαπισμένοι σάκοι
ρυπαροί
λεροί
άχυρα γεμάτοι
σκιάχτρα
φαντάσματα
ζοφερές σκιές που αχνίζουν
στους αιώνιους βράχους…
απολιθώματα…
