Σάββατο 29 Αυγούστου 2015



Λεκές…

Σηκώθηκε νωρίς
φίλησε τη γυναίκα του
αστειεύτηκε με τα παιδιά του

έριξε μια ματιά στον καθρέφτη
κάποιο σημάδι στο αριστερό μάγουλο
κοντά στον κρόταφο
να το κοιτάξω

έφαγε πλούσιο πρωινό
πολύ πλούσιο
και λίγη δίαιτα δεν βλάπτει
του είπε εκείνη
ναι, δεν βλάπτει
της είπε εκείνος

πήγε στο παράθυρο
άνοιξη
όμορφη μέρα

κοίταξε το ρολόι του
δώρο αγαπημένο
της αγαπημένης του

θ’αργήσω

μπήκε στο αυτοκίνητο
να μην ξεχάσω να το πλύνω
πήρε τους γνωστούς δρόμους
κίνηση
σκατά, κάθε μέρα τα ίδια
έφτασε στο γραφείο του αγχωμένος

κάθε μέρα τα ίδια

η γραμματέας περίμενε
με τα χαρτιά στο χέρι
με το μεταλλικό χαμόγελο
με την αγωνία στο βλέμμα

καλημέρα
ποιον έχουμε σήμερα;
εκείνους τους 3 της απεργίας για να…
ναι ξέρω… τον καφέ μου και φέρτους

στο γραφείο η φωτογραφία της γυναίκας του
αγκαλιά με τα παιδιά
η αγάπη μου και οι θησαυροί μου

είπε και υποδέχτηκε τους τρεις…

με πιέζουν…
προσπάθησα…
μακάρι να μπορούσα…
πολύ δύσκολη εποχή…
δεν έπρεπε να απεργήσετε…
τι τις θέλατε τις απεργίες
δεν κοιτάγατε τα χάλια σας;
δεν λυπηθήκατε τα παιδιά σας…
θα σας κρατούσα αλλά…
το κράτος μας πιέζει όλους…
να είχατε μυαλό…
να είχατε μυαλό…

να είχατε μυαλό…

ήρθε ο καφές
ήρθε η τυρόπιτα
ήρθε το κρουασάν

και λίγη δίαιτα δεν βλάπτει

χύθηκε ο καφές στη γραβάτα
λεκές…
ποιος την ακούει τώρα!

γαμημένη μέρα!

κι ήταν δώρο αγαπημένο
της αγαπημένης του…


Απρ2012

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

alt

Άσωτος


Λοιπόν να ξέρεις
δε σε φοβάμαι εσένα γιε μου
γιατί μια μέρα
και τούτο να κρατήσεις όπως σήμερα
στο λέω
μια μέρα θα γυρίσεις
και θα΄χεις τον ουρανό στα μάτια
και άμμο απ’τις ερήμους που περπάτησες
στα φθαρμένα σου σανδάλια
και τη δροσιά απ’τα φιλιά των γυναικών
στα δυο σου χείλη
και βιωμένο πόνο από τη μοναξιά
την εγκατάλειψη
τη πείνα και τις κακουχίες
σε κάθε κύτταρό σου
σε κάθε αμυχή της σάρκας σου
και θα’χεις συσσωρεύσει γνώση και σοφία
και εμπειρίες πολύτιμες
και οι εκδορές σου με το αίμα ξεραμένο θα’ναι
αλλά στο άγγιγμα πάντα θα πονάνε
μα για τον αδελφό σου
γι αυτόν έχω στο στήθος μου το βάρος
που προτιμά την ησυχία της γλυκερής ασφάλειας
από την περιπέτεια να ζήσει
να μεγαλώσει, να γεράσει
στο πεπερασμένο, το εφικτό
το λίγο
απ’το να κλέψει ακτίνες του ήλιου της αυγής
για να ζεσταίνει το κορμί του
και νερό να πίνει απ’τα ποτάμια
για να πορεύεται ως το βράδυ
για κείνον πάντοτε θ’ανησυχώ
που θα ξυπνήσει μια μέρα
γέρος
όπως εγώ είμαι τώρα
και θα πονάει παντού μα όχι απ’του σώματος αρρώστιες
αλλά απ’του μυαλού και της ψυχής τις κατηγόριες
πως ενώ μπορούσε δεν το τόλμησε
πως ενώ του έπρεπε, δεν θάρρεψε
πως ενώ το έβλεπε, δεν το άγγιξε
και τότε
σε ξορκίζω γιε μου
να τον σπλαχνιστείς τον μεγαλύτερο αδελφό σου
και λίγο απ’τον ουρανό σου να του δώσεις
λίγη απ’τη φλόγα της ψυχής σου
λίγο απ’το απέραντο του ορίζοντά σου
κι από του βλέμματός σου
την ελπίδα
τη χαρά
την αγάπη
πως κι αύριο και πάντα
αδελφός σου θα’ναι
και άλλος ποτέ κανείς
δεν θα στον δώσει πίσω ακέραιο
αν στον απρόσβλητο κόσμο
κόσμο που διάλεξε να ζει
τεμαχισμένος σου ψελλίσει ένα πνιχτό
συγχώρεσέ με’
και μόνος
πιο μόνος απ’όσο έζησε ποτέ
στην αγκαλιά σου ξεψυχήσει…

Αυγ2015

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015



Αρνούμαι…

Είπες ότι μπορείς
ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο
μέσα στη χούφτα σου
να κλείσεις όλους τους ιλίγγους
να περπατήσεις το άπειρο
μέσα σε μια νύχτα
να σιωπήσεις δυνατά
και η σιγή σου να είναι αθανασία
δεν έμαθα ποτέ
αν είχες δίκιο
αλλά τούτα τα ασημόγκριζα πρωινά
δεν μπορώ να ψηλαφίσω άλλο τίποτε
από τον κενό μου αντίλαλο…

και αν εκκρεμώ ως προς τον εαυτό μου
αρνούμαι να σε εκμισθώσω
ούτε καν ως ανάμνηση
για ενός απογεύματος
φτηνή απόλαυση

κομμάτι κομμάτι
τη Νύχτα
στο είπα
δεν μπορώ να στην προσφέρω…

κι αν κράτησες το τελευταίο φιλί
για να εκβιάζεις την ευαισθησία μου
νομίζω σου οφείλω ακόμη ένα

κομμάτι κομμάτι
τον εαυτό μου
αρνούμαι να σου τον προσφέρω…

Σεπ2009

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015



Εσύ άγνωστε
που με προσπέρασες με το βλέμμα στο δρόμο
τον ιδρώτα στο πρόσωπο
τη σιωπή στο πουκάμισο
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
στην ένταση του πρώτου στοχασμού
να υποδέχομαι την κάθε σταλαγματιά φωτός
σαν δώρο απρόσμενο!

Κι εσύ
που με το φίλο σου αρπάζεσαι
και αραδιάζεις τα τεκμήρια του θριάμβου σου
ενώ εκείνος συρρικνώνεται ολοένα
μπροστά στο ανάστημά σου
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
να αντισταθμίζω στο πυρωμένο χτύπημα της φλέβας
της άρρωστης από το νέκταρ της αλαζονείας
ένα χαμόγελο αδειοσύνης
και την απουσία της ώρας
από το λεπτό
και του λεπτού
από το δευτερόλεπτο…

Όμως κι εσύ
που φωνάζεις
κρυμμένος πίσω από μια στολή
ή μια θέση
ή ένα πρόσκαιρο αξίωμα
δεν ήξερες πως με διδάσκεις
να στερεώνω κάθε βράδυ στον ουρανό
με υπομονή ασκητή
και πείσμα ερημίτη
όλα τα πληγωμένα άστρα
που θα ήταν κιόλας νεκρά
αν δεν προλάβαινε ο Τρελός με τη μαγκούρα
να τα μαζέψει στην αρχαία του αγκαλιά
και να τα εμπιστευτεί
σ’ένα παιδί
ή σ’έναν ονειροπόλο
για να τα θεραπεύσει…

και αν δεν έχουν επιβιώσει όλα τους
ως το επόμενο πρωινό
η τιμωρία μου θα είναι
να μένω σιωπηλός
ώσπου εντός μου ν’αναστηθεί ξανά
σαν φως
σαν έρωτας
σαν λόγος

ο Ένας και ακέραιος
που με διδάσκει διαρκώς
πως
διδάσκαλοι
δεν υπάρχουν
μονάχα
διαρκής μαθητεία…

κι αγάπη


διαρκής…


αυγ2014