Αρνούμαι…
Είπες ότι μπορείς
ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο
μέσα στη χούφτα σου
να κλείσεις όλους τους ιλίγγους
να περπατήσεις το άπειρο
μέσα σε μια νύχτα
να σιωπήσεις δυνατά
και η σιγή σου να είναι αθανασία
δεν έμαθα ποτέ
αν είχες δίκιο
αλλά τούτα τα ασημόγκριζα πρωινά
δεν μπορώ να ψηλαφίσω άλλο τίποτε
από τον κενό μου αντίλαλο…
και αν εκκρεμώ ως προς τον εαυτό μου
αρνούμαι να σε εκμισθώσω
ούτε καν ως ανάμνηση
για ενός απογεύματος
φτηνή απόλαυση
κομμάτι κομμάτι
τη Νύχτα
στο είπα
δεν μπορώ να στην προσφέρω…
κι αν κράτησες το τελευταίο φιλί
για να εκβιάζεις την ευαισθησία μου
νομίζω σου οφείλω ακόμη ένα
κομμάτι κομμάτι
τον εαυτό μου
αρνούμαι να σου τον προσφέρω…
Σεπ2009
2 σχόλια:
"αλλά τούτα τα ασημόγκριζα πρωινά
δεν μπορώ να ψηλαφίσω άλλο τίποτε
από τον κενό μου αντίλαλο…"
στάθηκα σε τούτο το αιχμηρό σημείο, καθώς ένας απειροελάχιστος ήχος απ' τον κενό σου αντίλαλο βρόντηξε στην ψυχή μου.
Καλή εβδομάδα φίλε μου.!
Σ ευχαριστω απο καρδιας αορατη μου για την προσοχη σου και τις σκεψεις σου ολα αυτα τα χρονια...
Εχεις την αγαπη μου
Να σαι παντα καλα!
Δημοσίευση σχολίου