Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012




Mohawk tribe

Άνθρωποι στην ουρανόστοιχη διάσταση
Με το κορμί τους τοπογραφούν
με το βλέμμα τους χωροσταθμίζουν
με το αίμα τους εγκιβωτίζουν το αιώνιο
μέσα στο μοχθηρό ατσάλι των ναών
του Νάρκισσου Αρχιτέκτονα

Άνθρωποι ακόντια
με βάση το κέντρο της Γης
κι αιχμή τον Ουρανό
στο ένα τους χέρι
το μεροκάματο του Ινδιάνου
στο άλλο
το αφηνιασμένο κενό
που τους καταβροχθίζει
αιωρούμενους

Άνθρωποι στην διάσταση πουλιών
εξωτικών νησιών
και ονείρων αναγέννησης
από ανάσες δράκων
σε εργαστήρια νεκρών αλχημιστών
και με τη φιλοσοφική τους λίθο
να προσφέρει ώρα την ώρα
στάλες αλήθειας
στο χορό τούτης της φρίκης

διατομής
διπλού ‘Τ’

Σεπ. 2011

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012




Αν δεν έχεις τίποτε πιο... δυνατό να κάνεις
κάτι που να ταιριάζει με την μακρά παράδοση
της ριψοκίνδυνης φύσης σου
και θέλεις μια άλλη πρόκληση να βιώσεις
έτσι
γιατί ένα κείμενο μπροστά σου
είναι ένας χάρτης του παγκόσμιου ανθρώπου
τότε…

Φαντάσου τις συλλαβές
πως είναι αρθρώσεις πρησμένες
από τα άλατα της αδήριτης Ανάγκης
πριν τούτη εκπέσει στα πεδία της σάρκας
και λιμπιστεί το ‘νόστιμον ήμαρ’
της λεηλατημένης Ιθάκης…

Φαντάσου τις λέξεις
πως είναι δάχτυλα επιθετικά, αγριεμένα
θυμωμένα δάχτυλα
θέλουν να βγουν απ’τα δεσμά τους
να ξεσκίσουν τα χαρτιά
να ορθώσουν το ανάστημα
να περπατήσουν στο μυαλό σου
να… σε διαβρώσουν…

Φαντάσου τις προτάσεις
πως είναι άνθρωποι οδηγημένοι στην τρέλα
κάποτε όμορφοι, υγιείς, περήφανοι
σήμερα ξένοι, αδειανοί, λιπόσαρκοι


Φαντάσου όλες αυτές τις παραγράφους
πως είναι οι κοινότητες του μηδενός
και του είναι
σε μια αέναη μάχη φωτός
και σκότους…

Στα ψέματα όμως

γιατί σαν ύστατο χαίρε
φαντάσου κι εσένα
που με απληστία
ή αδιαφορία διαβάζεις
πως είσαι τάχα υπαρκτός
σημαντικός
σπουδαίος
και καθώς λένε
Άνθρωπος ξεχωριστός

Και η ανάσα σου ακόμα
δεν έγινε ρόγχος θανάτου
και βογκητό και σαρκωμένος πόνος…

Υπάρχεις, συνεπώς
αδελφός μου είσαι
παιάνας ξοδεμένος
μα, ακόμη ηρωικός…

Κι έτσι φαντάσου

Σεπ2011

Experiment

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012




ήταν καιρός τώρα
που άκουγε τα χτυπήματα
συνεχόμενα
δυνατά
και σταθερά
στον ύπνο του
στον ξύπνιο του
χτυπήματα
χτυπήματα
λες κι ένα θεόρατο σφυρί
έχωνε καρφιά σε κάποιο πελώριο στέρνο

κάθε μέρα
ολοένα και πιο δυνατά
ολοένα και πιο επίμονα

κάποτε
ξύπνησε με αίματα
λίμνες με αίματα
γύρω απ’το κεφάλι του
το βλέμμα του δεν είχε τόπο
τα χέρια του δεν τολμούσαν να γραπώσουν
το σώμα του μια προέκταση του αίματος

κάποια μέρα
ξύπνησε
και οι παλάμες
είχαν καρφωθεί στα πλευρά του
τα σφυρά του
είχαν καρφωθεί στο κενό

κάποια μέρα ξύπνησε η ψυχή του
μές στο κρανίο του
είχε καρφωθεί στο έδαφος
σ’ένα έδαφος σκληρό
και μαύρο

όταν τον έπιασε εκείνο το γέλιο του τρελού
και η ανάσα του μπερδεύτηκε
με το ουρλιαχτό του πανικού
ήταν πολύ αργά

το τελευταίο καρφί
ορμούσε ολόισια στο μέτωπο
θα άκουγε πάλι το γνώριμο ήχο απ’το σφυρί
που θα έδινε το ύστατο χαίρε
στον ολοζώντανο
αφρώδη εφιάλτη του

μέσα στο μυαλό του
γεννιόταν ένας παιδικός ήλιος
που χαμογελούσε!
και μια παράξενα όμορφη θάλασσα που χόρευε
δρόσιζε τα χείλη του με όνειρο…

στο κάτω κάτω
δεν χρειαζόταν πια τα βήματά του
δεν χρειαζόταν το βλέμμα του
δεν χρειαζόταν τον έρωτα

εκείνο το χτύπημα καθυστερούσε…
και την πληρότητά του
είχε μοχθήσει τόσο
να την προσδοκά…

νοε2011



The Deceiver

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012






Ο ουρανός
είχε σπάσει
σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια

έβρεχε τον εαυτό του
αδιάκοπα
μέρες τώρα
μήνες τώρα
στον καινούργιο κόσμο
των ανθρώπων

σε βρήκα
κρυμμένη κάτω απ'τα χαλάσματα
της παγωμένης καρδιάς σου
το κορμί σου χαραγμένο
από γραμμές εκδίκησης
τα μαλλιά σου
κρατούσαν τη σκόνη του χτες
όμως στα μάτια σου
ανάσαινε ένας λυγμός αθανασίας

με υποδέχτηκαν
με την λαμπρότητα του αιώνιου...

ο ήλιος
κατανάλωνε αργά
το φως του
και πέθαινε

όποια ζωή
πάσχιζε να υπάρξει
στο ημίφως του θνήσκοντος άστρου
αγωνιζόταν
σε μια ύστατη διαπνοή 
να μεταβολίσει
την ήττα
σε χρόνο

με βρήκες
να ρουφάω μορφάζοντας
λίγες σταγόνες πόνου

με κοίταξες ολόισια στα μάτια

είπες
δεν έχω πια την πολυτέλεια
του άλλου βλέμματος
ένα απόλυτο δώρο
μου δίνεις
το χέρι μου κρατώντας...

αγκαλιαστήκαμε
σα να μην είχε σημασία πια
ούτε η Ειμαρμένη
ούτε το μολυσμένο πύο
της ανάγκης

χαμογελάσαμε

και περπατούμε μαζί
από τότε
κάτω απ'τον μοναχικά δικό μας

αφιλόξενο ουρανό...

ιαν2012


The flood

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012



αόρατο σημάδι

νιώθαμε μόνοι
όλοι εμείς
στην οικογένεια των ανθρώπων

πέρασαν αιώνες
να μηρυκάζουμε
τις διδαχές των προγόνων
ν' αφηγούμαστε τη διαδρομή του ήλιου
να πλένουμε τις ανάσες μας
με το θνητό νερό
του αθάνατου έρωτα
και να μαζεύουμε αγωνία
στα πνευμόνια μας

οι μέρες μεγάλες
οι νύχτες απέραντες

ώσπου εμφανίστηκε εκείνος
που είχε στα χέρια του ρόδα
και στο χαμόγελό του
αρμαθιές φωτός
στο στοχασμό του
αναπαύτηκε η απληστία μας
τα λόγια του
ξελόγιασαν τις προσευχές μας
στα κύτταρά του
είδαμε τα πρόσωπά μας

και διάλεξε εφτά όνειρα
κι εφτά εφιάλτες          
τα πήρε μαζί του ένα πρωινό
που έστεκε ο ήλιος στο κατώφλι
και δεν έκαιγε
αλλά μας χάιδευε απαλά

κι είπε πως μ'αυτά
θα αρδεύσει όλα τα σύμπαντα
και όλα τα στερεώματα του απείρου

κι όταν γυρίσει
θα τον γνωρίσουμε
θα'χει μιλιά σαν τη δική μας
θα'ναι όμορφος σαν έφηβος
και γυμνός
σαν τις νύχτιες σκέψεις μας

κι εκείνος που θα τον φιλοξενήσει πρώτος
στο δώμα του
θα γίνει ο επόμενος
κείνος με το αόρατο σημάδι στο μέτωπο
και την οσμή του αίματος στη σάρκα
αυτός θα'ναι
που θα διαλέξει όνειρα κι ελπίδες
για να μπολιάσει όλους τους ουρανούς
με το λυγμό του ανθρώπου...

αυγ2012


Waiting for a drop

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012




Λευκή ελπίδα

Τον βάφτισαν
Ο άνθρωπος – ψάρι

Πριν γεννηθεί
τον μαχαίρωσαν
στο υπογάστριο

Το ένα του μάτι
διογκωμένο
έβλεπε την μειλίχια προστυχιά της μέρας

το άλλο
σφαλισμένο επιδέξια
ζωντάνευε τη νύχτα
όνειρα πυρός

Ο δόκτωρ Μέγκελε
εκείνης της μαύρης πτέρυγας
που ακόμα βρωμάει και ζέχνει
 φύτεψε τον πυρετό στη μια αδελφή
και την άφησε να πεθαίνει
 και η δίδυμη κλαίγοντας
της έφερνε βροχής νερό
μέσα στο στόμα

γιατί αν πέθαινε η μια
χανόταν και η άλλη

οι δεσμοφύλακες διασκέδαζαν
 έβαζαν στοιχήματα
αν θα τα καταφέρει…

Λευκή ελπίδα

Ο άνθρωπος – ψάρι
κούρνιαξε στο ουρλιαχτό του
 και περίμενε

σαν ήρθε ο νοσοκόμος της αυγής
του έμπηξε το καρφί στο μάτι
άνοιξε την πόρτα της παράγκας
κι έτρεξε στο αιώνιο
να βρει κείνο τον ήλιο
που του υποσχέθηκαν

κι όταν άκουσε
τις πρώτες ριπές να μπολιάζουν την αυγή
με το αίμα του
 γύρισε κι είδε τις δυο αδελφές
πιασμένες απ’το χέρι
να χαμογελούν

στην απέναντι πτέρυγα
ο ήλιος είχε ανατείλει…

Σεπ 2011



Experiment IV

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012




Αρπιστής

Κάτω από το σπίτι μου
οι στρατιές των προγόνων
δεν σταματούν
ατελείωτες

αναρίθμητα πόδια
ζευγάρια άψυχα μάτια
σάπια μέλη που σέρνονται
στο άνυσμα του ενός…

στην ταράτσα
γεφύρωσαν οι ακροβάτες
το πελεκημένο αυτόκρατο εγώ
με το πρανές του απείρου

απέναντι
είναι η δροσιά του τέλους
κι αυτοί οι τρελοί
θέλουν να ισορροπήσουν
πάνω απ’τα όνειρά μας…

έκλεισα τα σωθικά μου πια
στην επόμενη δράση του είναι
θα επικαλεστώ τις μέρες…

κάτω απ’το βλέμμα μου
80 γενιές
αμίλητοι έρχονται
αμίλητοι φεύγουν
δεν έχουν ήχο οι βηματισμοί τους
έχει κλειστεί κι αυτός στο ερμάρι του
και περιμένει
να ξυπνήσουν οι χορδές του Αρπιστή…

πάνω
κάποιος ξεκίνησε το τολμηρό του πέρασμα
σήμερα τον βλέπω ζωηρό
πάνω στο τεντωμένο έντερό του
αύριο
σε χίλια χρόνια
θ’αναπαύεται στην αγκαλιά Της…

κλείνω το παράθυρό μου
έχω ένα γράμμα πικρό να σου γράψω
αν αφεθώ στον έρωτα αυτό
του ιλίγγου
φοβάμαι
δεν θα υπακούσουν οι λέξεις
να μορφώσουν ό,τι μέσα μου ηχεί
τον κρημνισμό σου…

Αυγ2011