Εσύ άγνωστε
που με προσπέρασες με το βλέμμα στο
δρόμο
τον ιδρώτα στο πρόσωπο
τη σιωπή στο πουκάμισο
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
στην ένταση του πρώτου στοχασμού
να υποδέχομαι την κάθε σταλαγματιά
φωτός
σαν δώρο απρόσμενο!
Κι εσύ
που με το φίλο σου αρπάζεσαι
και αραδιάζεις τα τεκμήρια του
θριάμβου σου
ενώ εκείνος συρρικνώνεται ολοένα
μπροστά στο ανάστημά σου
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
να αντισταθμίζω στο πυρωμένο χτύπημα της
φλέβας
της άρρωστης από το νέκταρ της αλαζονείας
ένα χαμόγελο αδειοσύνης
και την απουσία της ώρας
από το λεπτό
και του λεπτού
από το δευτερόλεπτο…
Όμως κι εσύ
που φωνάζεις
κρυμμένος πίσω από μια στολή
ή μια θέση
ή ένα πρόσκαιρο αξίωμα
δεν ήξερες πως με διδάσκεις
να στερεώνω κάθε βράδυ στον ουρανό
με υπομονή ασκητή
και πείσμα ερημίτη
όλα τα πληγωμένα άστρα
που θα ήταν κιόλας νεκρά
αν δεν προλάβαινε ο Τρελός με τη
μαγκούρα
να τα μαζέψει στην αρχαία του αγκαλιά
και να τα εμπιστευτεί
σ’ένα παιδί
ή σ’έναν ονειροπόλο
για να τα θεραπεύσει…
και αν δεν έχουν επιβιώσει όλα τους
ως το επόμενο πρωινό
η τιμωρία μου θα είναι
να μένω σιωπηλός
ώσπου εντός μου ν’αναστηθεί ξανά
σαν φως
σαν έρωτας
σαν λόγος
ο Ένας και ακέραιος
που με διδάσκει διαρκώς
πως
διδάσκαλοι
δεν υπάρχουν
μονάχα
διαρκής μαθητεία…
κι αγάπη
διαρκής…
αυγ2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου