Σέλας

Αμείλικτο

το σέλας του μεσονυχτίου

συντροφιά είχα τον άνθρωπο – μαχαίρι

και το φορτίο ακέραιο

μοιρασμένο δίκαια

στο χθες

ό,τι έμεινε αναπαλλοτρίωτο

στο σήμερα

ό,τι στέκει αγέρωχο

στο αύριο

ό,τι δεν λέρωσε η αγοραία ελπίδα…

συμβολικά πεθαίνω

είπα στον άνθρωπο – λαιμητόμο

συμβολικά αγοράζω λεπτά και ώρες από το μέλλον

μην με νομίσεις ρυπαρό τυχοδιώκτη

άλλωστε

ποιος τόλμησε να διαπραγματευτεί τον ήλιο

και δεν κάηκε;

Νύχτες Βαλπούργιες

Το σώμα αντιδρούσε

Είναι ζωντανό…

Το βλέμμα απλωνόταν ολόγυρα

Έχεις πάντα μια λέξη προδοσίας

Να δροσίζει τα χείλη

Αλίμονο

Χωρίς αυτή

Φωνή δεν έχω…

Το κεφάλι αριστερά

Ερωτευμένο με την κλεμμένη Καρυάτιδα

Το κεφάλι δεξιά

καρφωμένο στον ποδήρη χιτώνα Του

Μια κούπα κώνειο

Τον χώριζε από την έξοδο

Την έξοδο απ’τη στιγμή

Κι εκείνος

Ήπιε μέσα στo δηλητήριο

Όλο το εγώ του…

Τα χέρια κολλημένα στο σώμα

Τα πόδια ανοιχτά

Ο άνθρωπός σου Λεονάρντο

Δεν έχει ορίζοντα

ανάπτυγμα δεν έχει ακόμα

Έχει μονάχα δέρμα

Και πληγώνεται απ’τις υλακές του χρόνου…

Το στόμα αφίλητο

Τα μάτια χώμα

Έχω πνοή

Απ’του Αχέροντα το στρώμα

Κι έχω δακρύσει τόσο

Φεύγοντας απ’την Εδέμ

Μόνος

Και κάποιες νύχτες Βαλπούργιες

Για το αγέννητο άστρο της γενιάς μου

Κλαίω ακόμα…

Ruhollah Mahmoudi

 

Το λάθος του Ορφέα

Εάν κάποτε επιστρέψεις

δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό

με τον ήλιο χαμογελαστό

και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη

να σε υποδεχθεί ξανά

μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο

με έρημους δρόμους

σιωπηλούς ανθρώπους

και λογισμούς θανάτου

στο μυαλό μου

και λόγια να μην ανταλλάξουμε

μονάχα να φωνάξουμε δυνατά

με τη σιωπή μας

και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις

με τα ζεστά μας δάκρυα…

Εάν επιστρέψεις

κάποτε

δε θα’θελα να με ανταμώσεις

σε κάποιο πολύβουο σταθμό

στη πλατφόρμα του Μετρό

στη στάση κάποιου λεωφορείου

μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά

στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων

και ερημικών

και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας

στο σκοτεινό σοκάκι

και σκιές να μην έχουμε

καθώς οι ίσκιοι

δεν δικαιούνται σκιάς

Εάν επιστρέψεις

σε κάποια μακρινή

προβολή του χρόνου

σε κάποια αδιόρατη

μονάδα του απείρου

μην μου μιλήσεις

αν μπορείς

κι αν με κοιτάξεις

μη με δεις

καλύτερα άσε

το βλέμμα σου να με προσπεράσει

σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι

και συνέχισε

το βλέμμα σου

κaι τάχυνε

το βήμα σου

και το λάθος του Ορφέα

να μην κάνεις

να κοιτάξεις πίσω…

Απλοϊκά…

Μου πήρε χρόνια

Μου πήρε εαυτούς

Ντροπές μου ζήτησε

Και χαμαιλέοντες φόβους

Μα προσαρμόστηκα...

Να περπατάω στον εαυτό μου

Και να μην με ανταμώνω

Φωτιές να ορθώνω στο κορμί μου

Και να τις βλέπω δροσερές πηγές

Να με αγγίζω

Και να’ναι η αίσθηση ενός άλλου…

Δύσκολο ήταν

Μονάχα στην αρχή

Μα η θυσία έγινε

Και η τελετή

Δεν είχε μεγαλείο κανένα

Το αίμα που έτρεχε

Πρόσεχα μόνο

Να μην ποτίζει τα όνειρά μου

Αλλά να πλένει από τις ενοχές

Όσες δεν καταδέχτηκαν

να γίνουν λέξεις

Το έμαθα λοιπόν

Το χάραξα

Στο μενταγιόν του πόνου

Να τρέφομαι

Μονάχα με τον ελάχιστο

Από τον ήλιο που δικαιούμαι

Να έχω δάνειες φωνές

Και να τις λέω δικές μου

Να με φονεύω ηρωικά

Και να με αθωώνω…

Δεν κάνω για ξένος εγώ

Ούτε για οικείος

Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή

Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου

Πάνω στην άθλια φορεσιά μου

Το σκάλισα λοιπόν κι αυτό

Στο εκκρεμές ομοίωμά μου

Να έχω πυρετούς εγωισμού

Και να τους λέω έρωτες!

Στην απέναντι όχθη να με αντικρίζω

Αλλά να μην μπορώ να φτάσω ως εκεί

Και κάποτε πια

Να μη με νοιάζει

Δεν κάνω για ξένος εγώ

Ούτε για οικείος

Δεν κάνω για ποιητής εγώ

άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου 

ίσως

Έτσι, σκανδαλωδώς απλοϊκά

Κι έχω οφειλές ακόμη…