Πέμπτη Εποχή
Σκεφτόμουν λοιπόν
όμορφα πως ερχόταν η Άνοιξη κι εμείς
δεν βλέπαμε
δεν την υποδεχόμασταν
παρά με ανάσες δύσκολες
και με βλέμματα απουσίας
περνούσες από μέσα μου
σα να ήμουν ολότελα διάφανος
και ήμουν
κι εγώ μετρούσα κάθε ανασήκωμα του στήθους σου
μέρα και νύχτα
λεπτό το λεπτό
έτσι που λες
σκεφτόμουν
δεν την γευόμασταν
γεύση δεν είχαμε πια
από χρόνια
δεν τη μυρίζαμε
μονάχα λάθρα βρίσκαμε σε κάποια μυρωδιά
κάτι από λουλουδιών πνοές
κάτι από ήλιο
χειμώνας για μας
όλος ο χρόνος
επί χρόνια αμέτρητα
μα κι ούτε καν χειμώνας
ζούσαμε πια σε μια δική μας
Πέμπτη Εποχή
άξενη, πικρή, σκληρόκαρδη
και οι δυο καλά
ξέραμε τ' όνομά της
σιωπή…
