Μαθαίνω…
Ο κόσμος
έχει ένα αλμυρό χαμόγελο
σαν όστρακο πάνω στην αρχαία πέτρα
και μια ρυτίδα από έρωτα
που κρυώνει στο χρόνο
με ρωτάει στο χθες ο άγνωστος άνθρωπος
ποιο τίμημα έχει η αναλγησία
και’γω δεν ξέρω να κοιτάξω το στερέωμα
παρά μονάχα να σιωπώ…
η θάλασσα
έχει το χρώμα του οινοπνεύματος
και την οσμή του πένθους
με ρωτάει στο σήμερα
ο άγνωστος θεός
ποια γεύση έχει η αθανασία
και’γω δεν ξέρω να διαβάσω τον πόνο
κι έτσι σιωπώ…
έχει ο ουρανός
το χρώμα της νεκρής φωτιάς
και τη στυφή ανάσα του αιώνιου
με ρωτάει στο αύριο
ο άγνωστος εγώ
ποιο είναι το αίμα της ελπίδας
και’γω δεν ξέρω να κρύψω
τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη
κι έτσι
μαθαίνω πως είναι πάντα να σιωπώ…
Νοε 2009
11 σχόλια:
Και τι άλλο παραπάνω ζητάς από το να μπορεις να σιωπάς...
Από το να κοιτάς τον ουρανό όταν παίρνει χρώμα φωτιάς...
Δεν σου αρκουν αυτα;
ΕΤσι άγνωστος να μείνεις και να σιωπάς.
Τα κοχύλια .... πάντοτε ξέρουν να ακούν...
στην ψυχή μου σήμερα μιλάς
σαν να ήξερες πως θα 'ρθω
μετά το οργισμένο μου ξύπνημα για την αναλγησία του εργοδότη μου που με 'κανε πρωί πρωί να ανεβάζω κόκκινες αναρτήσεις
σαν τη οργή και τη ντροπή μου
αλλά η ελπίδα πάντα υπάρχει
Μαρία σε καλησπερίζω... η μυητική σιωπή διαφέρει από την απλή σιγή... μέσα στην πρώτη η έκρηξη θα ακολουθήσει, μέσα στη δεύτερη, απλά, το τίποτα... να σαι καλά...
----------------------------------
Τι σου κάνει ο... συντονισμός, ε logia; οργή ναι αλλά ντροπή γιατί; αν και τελευταία προσπαθούν να μας περάσουν αυτό το μήνυμα, ότι η οργή είναι ντροπή... το αντίθετο είναι πιο παραγωγικό, η ντροπή να μεταβολίζεται σε οργή!!! μια θερμή καλησπέρα!!!
φωνάζεις μέσα μου με την «σιωπή σου» … με τα «δάκρυα σου» μου μαθαίνεις τον δύσκολο δρόμο της επίγνωσης και όχι τον εύκολο της συγκατάβασης ... καλό σου βράδυ φίλε μου nimertis
καλησπέρα acer_v... ο δύσκολος δρόμος, ναι, ο δρόμος της σιωπής, της αποδοχής αλλά όχι της ήττας... της θέασης του ΕΝΟΣ, αλλά όχι της αφομοίωσης από το Τίποτε... ο δύσκολος δρόμος... η ατραπός... ευχαριστώ...
...ντροπή
που έμεινα βουβή,
που μένουμε βουβοί...
που δεν βγαινουμε στους δρόμους να βροντοφωνάξουμε...
που δεν τα βγάζουμε όλα στη φόρα...
καλημέρα σου
logia σε καλησπερίζω... ναι, ντροπή, είμαι μαζί σου και συνηχούμαι με τη φωνή και την οργή σου... και ντροπή που έχουμε πάψει να θυμώνουμε γιατί ΄δεν είναι πρέπον'. Η τελευταία ελπίδα για την ανατροπή είναι ο θυμός! Να σαι καλά και χαίρομαι που τα λέμε...
Η ελπίδα ελοχεύει μέσα μας ακόμα...πυρώνεται στη φλόγα της σιωπής ώσπου να αναβλύσει κάποτε σθεναρή λάβα στον κυκεώνα των καιρών και της φίμωσης ονείρων και ανθρώπινων φωνών! Σιωπή...επίγνωση βαθειά...
Καλησπέρα Νημερτή...σιωπώ διαβάζοντάς σε, οι στίχοι σου ακούγονται σθεναρά και ουσίας τα βάθη κινούν!
καλησπέρα Νατάσα, μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου καθώς το να ελλοχεύει η ελπίδα μέσα μας είναι σπουδαίο μήνυμα αισιοδοξίας... προκαλεί τη ζωή να μην παραιτηθεί, επικαλείται το όνειρο και ανθίσταται - ίσταται, υφίσταται... να έχεις μια υπέροχη Δευτέρα εύχομαι...
Κοπιαστική και χρονοβόρα η μαθητεία αυτή!
Νομίζω δεν θα μπορούσε να διαλέξει
πιο συνειδητό μαθητή από εσένα!
χρειάζεται υπομονή... μιας ζωής Γκούφη μου, είναι η αλήθεια...
Δημοσίευση σχολίου