Υετός
Ένιωσα τα χέρια σου
ζεστό ποταμό
να χύνεται στο είναι μου…
όλα όσα βρήκε
τα παρέσυρε
φύλλα ξερά
από σκέψεις
άκληρες
νεκρά λουλούδια
άγονων στοχασμών
αιώνων σκόνη
άνυδρο φως
αποκαΐδια μοναξιάς
πατημασιές θανάτου…
όλα που συνάντησε
και τράβηξε μαζί του
ένιωσα το βλέμμα σου
πύρινο υετό
ανάσα δράκου
ηφαιστείου βρυχηθμό
σου είπα
μην με λυπηθείς!
στο πέρασμά σου
να γυμνωθώ
λυτρωτικά
όλα μου τα σώματα
ανάλωσε
ώσπου σε μένα
φτάσε!
σε περιμένω!
να βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου
ζωντανό…
ύστερα από τόσες ζωές που χάλασα
το απόλυτο τώρα
διάπυρος
στο αεί
φιλοξενώ…
[στην Ε…]
Φεβ 2010
12 σχόλια:
Φίλε μου!..
ύστερα από τόσες ζωές που χάλασες...
είθε στο αεί...να φιλοξενείς το απόλυτο, διάπυρος!...
Είθε!...
τα φιλιά μου
για τις ρίμες σου!
Η αναμονή καμιά φορά είναι που φέρνει τη φθορά.
Εύχομαι να μην συμβεί!
Τα φιλιά μου!
είμαι παρασυρμένη απο τον ποταμό σου ... βυθίζομαι μα και αναπνεω στα εγκατα της δίνης του λόγου σου!
εδω δεν υπάρχουν ακληρες σκεψεις μήτε αγονοι στοχασμοί και το φως είναι νοτισμένο με το πνεύμα σου ... φιλώ σε φίλε μου nimertis
"σου είπα
μην με λυπηθείς!
στο πέρασμά σου
να γυμνωθώ
λυτρωτικά
όλα μου τα σώματα
ανάλωσε
ώσπου σε μένα
φτάσε!"
υποκλινομαι!
Η απόλυτη Πρόσκληση ή μήπως
"πρόκληση" μέσα στο μεγαλείο
της προσφοράς
οι στίχοι σου με συντροφεύουν
Πυρφόρε μου, ακριβή φίλη, άξια πένα και ζεστή ψυχή... ευχαριστώ πολύ για το άγγιγμά σου, να ξέρεις, σε νιώθω...
-----------------------------------
δεν έχεις και άδικο για την αναμονή... άλλωστε, όλο τούτο το άνυδρο φως δεν είναι η απόδειξη της φθοράς; κι όμως, δεν είναι το τέλος... πολλά φιλιά Τόνια!!!
----------------------------------
ναι φίλη μου ξεχωριστή acer... να αναλωθούν ένα προς ένα όλα τούτα τα σώματα, όλες τούτες οι θωρακίσεις... εγώ υποκλίνομαι σε σένα!
----------------------------------
η απόλυτη πρόκληση-πρόσκληση φίλη μου Ελένη διότι τίποτε λιγότερο από το απόλυτο αξίζουμε... όλα τα άλλα δεν μας αφορούν, έτσι δεν είναι; σε φιλώ! η ποίησή σου πάντα μια δική μου... πρόκληση... ζόρικη!
---------------------------------
Αγαπητέ μου Νιμερτή επέτρεψε μου να σταθώ στους εξής στοίχους
...Ένιωσα τα χέρια σου
ζεστό ποταμό
να χύνεται στο είναι μου…
όλα όσα βρήκε
τα παρέσυρε
φύλλα ξερά
από σκέψεις
άκληρες
νεκρά λουλούδια
άγονων στοχασμών
αιώνων σκόνη
άνυδρο φως
αποκαΐδια μοναξιάς
πατημασιές θανάτου…
Απλά υπέροχο!!!
Ναι αυτά τα χέρια αξίζει ποιητή μου να τα περιμένει κανείς ...
όσες ζωές και αν χαλάσει...
Υπέροχη η ερωτική σου ποίηση γεμάτη από υπέροχα συναισθήματα!
Υποκλίνομαι στην ομορφιά των στοίχων της!
Μια γλυκιά καληνύχτα!
Κι εγώ έτσι νομίζω αγαπημένη μου φίλη Βάσω, αυτά τα χέρια αξίζει όσο κι αν τα περιμένει κανείς... σ'ευχαριστώ πολύ που στέκεσαι τόσο στην ταπεινότητά μου... την καληνύχτα μου...
Τόσο η παρουσία του έντονου συναισθήματος
όσο και αυτή της αφιέρωσης
καθιστούν κάθε ξένη λέξη
αν όχι ιεροσυλία
σίγουρα φλυαρία.
Καταθέτω απλά το θαυμασμό μου!
Γκούφη μου σ'ευχαριστώ για την ευαίσθητη ματιά σου, το απαλό άγγιγμά σου...
Νημερτή,
πριν προβώ στην ιεροσυλία
(απορρίπτω τη φλυαρία
διότι δεν μου ταιριάζει)
σε διαβεβαιώ πως το σκέφτηκα καλά.
Έχεις όμως την "άδειά" μου
να μην αναρτήσεις το σχόλιο.
Κάποιες σκέψεις έκανα
καθώς ξαναδιάβαζα το ποίημά σου
και αν υπάρχει κάποιος κατάλληλος
να τις μοιραστώ,
είσαι μόνο Εσύ!
Για όσο ακόμα αρέσκεσαι
τα χέρια της να ρέουν στο είναι σου
και το βλέμμα της να σε λυτρώνει
φιλοξένησέ την.
Μα, αφήστε το παρελθόν στη θέση του.
Κάθε ξερό φύλλο
μπορεί να γίνει στήριγμα
για ένα κουρασμένο κουνούπι.
Κάθε νεκρό λουλούδι
κουβαλά μια αγαπημένη θύμηση.
και κείνο το φως,
το άνυδρο όπως το ονομάζεις,
σίγουρα κρύβει μυστικά
που αν δεν τα περιφρονείς
ίσως ακόμα τα αγνοείς.
Γιατί στα γράφω όλα αυτά;
Φοβήθηκα.
Φοβήθηκα μήπως αλλοποιηθείς.
Λοιπόν βλέπω Γκούφη ότι κάτι μέσα σου σε... έτρωγε... δεν σε άφηνε σε ησυχία και θέλησες να του δώσεις διέξοδο... καλά έκανες φίλη μου... γιατί ιεροσυλία; ποια ιεροσυλία; το ότι το κείμενο σου έδωσε αφορμές για βαθύτερες σκέψεις; αλλά θα σταθώ στη τελευταία σου λέξη... αλλοποιηθείς... μου θύμισες κάτι από την -πάντα χρήσιμη- Πατερική παράδοση την οποία δεν βλάπτει ενίοτε και να ανακαλούμε καθώς αποτελεί αποθησαύρισμα αιώνων σκέψης και στοχασμού πάνω στα ανθρώπινα και τα μετα-ανθρώπινα... εκεί λοιπόν θα συναντήσουμε μια παρόμοια έννοια... την αλλοίωση... όχι όπως την ξέρουμε σήμερα... αλλά με την φωτεινή, την αληθινή της υπόσταση... είναι ζητούμενο να 'αλλοιωθεί' ο αναζητητής, ο εσωτερικός πολεμιστής... -στην παράδοση των Πατέρων κατά χάριν, στην εσωτερική κατά προκοπήν, αυτή είναι η διαφορά, οντολογική πάντως και όχι άνευ σημασίας- ό,τι σάπιο πρέπει να το καθαρίσει από την αυλή του, ό,τι ρυπαρό οφείλει ως... άκαρδος σαρωτής να το στείλει στο μεγάλο ωκεανό του Χθες... το χθες λοιπόν υπάρχει, κατέχει τη θέση του αλλά όχι ως προβολή στο τώρα και στο αεί αλλά ως αναφορικό τετέλεσται... άρα, η εσωτερική αλλοίωση δεν μπορεί παρά να είναι επίτευξη που έχει αποτέλεσμα να διαλάμψει ολόκληρος ο ένδον κόσμος... εκείνα τα απορρίμματα του χθες πρέπει να μας αδειάζουν τη γωνιά καθώς τίποτε υγιές δεν εκπηγάζει από το νοσηρό... και τίποτε ζωντανό δεν τρέφεται από το νεκρωμένο... υπ'αυτή την έννοια -και νομίζω στο τεκμηρίωσα- ευλογημένος είναι τούτος ο ποταμός που παρασύρει τα σάπια, τα νεκρά, τα ζοφερά του χθες και αφήνει το έδαφος έτοιμο πάλι να δώσει καρπούς... νέους, όμορφους, δυνατούς, φωτοφόρους... σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία να αναπτύξω εν τάχει κάποιες σκέψεις...
Δημοσίευση σχολίου