Πυρετοί κατιόντες
Οι νεκροί
ήρθαν εφιάλτες
στα χώματά μας
τους υποδέχθηκαν χορεύοντας οι Νύμφες
τους καταγέλασαν οι Άνεμοι
τους περιέπαιξαν οι Σάτυροι
το χρόνο τους πετσοκόψαμε
και τσιμπούσι στήθηκε
θριάμβου
κάτω ακριβώς
απ’τα θεόχτιστα τείχη μας
και την αποφορά τους
θα τραγουδά ο τυφλός ποιητής
εξαγοράζοντας φτηνά
μιαν υστεροφημία βέβαιη
ανάμεσα στους βροτούς
Λοιπόν, απόρθητη
είναι η πόλη μας
αιώνες τώρα…
Ύστερα είδα την Ελένη
άργησα είν’η αλήθεια
ν’ανταμωθώ
με το πέπλο της σιωπής της
ήταν χλωμή
σαν βροχερή αυγή
και νεκροφόρες αύρες
την έλουζαν
σαν πεθαμένο φως
κι όμως
χαμογελούσε
είχε στους λεπτούς της αστραγάλους
δεμένες νεκροκεφαλές
και απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…
Λοιπόν, ανώλεθρη
είναι η αλαζονεία μας
και περισσεύει αν χρειαστεί
για τον διωγμό μας…
Και λίγο πριν
μας φορτώσουν
στα μαύρα τους πλοία οι Έλληνες
να πουληθούμε ανδράποδα
στις εσχατιές του Αιγαίου
την είδα πάλι
ερχόταν από μακριά
φορούσε ένα διάδημα
από βότσαλα του ιερού μας ποταμού
στα δάχτυλά της
σαν παιγνίδι μικροσκοπικό
ο πρίγκιπας παραληρούσε
μισότρελος ο δυστυχής
και στα σανδάλια της
οι σκύλοι της Εκάτης
ουρούσαν και αφόδευαν
ό,τι ιερότερο αφήσαμε
αχνιστό ακόμα
ν’αναπαύεται
ιχώρ και δάκρυα
επηρμένης νιότης
Λοιπόν, ανόθευτος
θα είναι ο θάνατός μας
κόκκινος
σαν τους σπαραγμούς
των κατιόντων πυρετών μας
κι αν επιμένει ο γέρο-ποιητής
να μας θυμίζει στους αιώνες
τη ντροπή μας
χάρισμά του!
θα’ναι μια δόξα που νεκρανασταίνει πάντα
μονάχα λέξεις…
Φεβ 2010
22 σχόλια:
απόρθητες δεν είναι οι Τροίες μας
απόρθητες δεν είναι μήτε οι ζωές μας
μικροί, τρωτοί κι ανθρώπινοι
σε πάθη, έρωτες, μίση και αγάπες
αναλωμένοι
καλό βράδυ ποιητή
φίλη μου καλησπέρα... κι όμως, αν αρνηθεί κανείς το ηρωικό περιεχόμενο του βίου, τότε εκπίπτει στην διαχειριστική επιβίωση... κι αν αρνηθεί και την 'φιλοσοφική αναχώρηση' τότε αποδέχεται μακαρίως την αναξιοπρεπή εκδημία... ναι, μικροί, τρωτοί και ευάλωτοι αλλά όχι πεσιμιστικά αναλωμένοι από μια φωτιά που έχει κιόλας ξεθυμάνει πριν καν προλάβει να μας ζεστάνει...
Νημερτή,
σε διαβάζω έχοντας πυρετό
και είμαι ώρα εδώ
με περίσσεια αλαζονείας
να αναζητώ μια θέση,
τη θέση μου,
ανάμεσα στους βροτούς.
Και αν αντιμετωπίζεται
ο πυρετός με πυρετό,
σίγουρα τα κατάφερες!
να μην αρνηθούμε το ηρωικό περιεχόμενο του βίου μας, ούτε την φιλοσοφική αναχώρηση!
δεν είμαι υπέρ της διαχειριστικής επιβίωσης,πόσο μάλλον της αναξιοπρεπούς εκδημίας
μα μ΄αρέσει να είμαι τρωτή από συναισθήματα, μ΄αρέσει να ζω την καθημερινότητα στο κόκκινο, να αναλώνομαι σε πάθη
μα όχι σε ξεθυμασμένες φωτιές, που από δίπλα τους περνάς και δεν σε καίνε...
ίσως δεν άφησα να φανεί σωστά η σκέψη μου...
την καλημέρα μου ποιητή
γλυκιά μου Γκούφη μέσα από τη καρδιά μου εύχομαι γρήγορα περαστικά... και, ναι, ο πυρετός μόνο με πυρετό αντιμετωπίζεται... ομοιοπαθητική... την ήξερε ο Ιπποκράτης κάτι αιώνες πριν... σήμερα τη θεωρούμε... εναλλακτική ιατρική... τέλος πάντων...
-------------------------------
μη βιάζεσαι φίλη μου Νέλλυ να πεις ότι αποδέχεσαι την φιλοσοφική αναχώρηση... κανείς δεν την δέχεται. ελάχιστοι στους αιώνες την έκαναν πράξη, έκαναν πράξη τη βιοφιλοσοφία τους τόσο στη ζωή όσο και στην αναχώρησή τους... για όλους εμάς τους... βροτούς απομένει ένας τραχύς ανήφορος με μικροαστικές επιδιώξεις, καταθεσούλες στη Τράπεζα, να βολευτούμε σε μια θεσούλα στο Δημόσιο και να μην σηκωνόμαστε ούτε με απειλή βόμβας, φοβικά σύνδρομα απέναντι στους μετανάστες και σε κάθε 'ξένο', γιορτές και πανηγυράκια Χριστούγεννα και Απόκριες και Πάσχα και... θεωρίες και λόγια παχιά... και δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά βεβαίως, σε όλους μας αναφέρομαι... και τι σημαίνει 'ζούμε τη καθημερινότητα στο κόκκινο'... εφόσον έχουμε 'καθημερινότητα' δεν υπάρχει χρώμα κόκκινο, υπάρχει ένα ροζ, ένα γκρι, ένα φαιό και ένα εκρού... στη καλύτερη περίπτωση... αυτή δεν είναι η αλήθεια;... σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία να τα πούμε κάπως βαθύτερα...
Υπέροχη η δουλειά σου σ'όλους τους τομείς-και το λέω συγκρατημένος-.Κι όσο για τους πυρετούς έχω να πω: Ας αφήσουμε το εσώτερο να παραληρήσει, και ποτέ δεν θα 'μαστε βροτοί.
φίλε dirdawuth σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο... σ'ευχαριστώ για τα λόγια σου... να αφήσουμε το εσώτερο να παραληρήσεις λες... δεν θα διαφωνήσω μαζί σου αλλά δεν είναι κάτι κακό που είμαστε βροτοί... τώρα θυμήθηκα και μια φράση του Δον Χουάν στον Καστανέντα 'εμείς οι μάγοι ζούμε εκατομμύρια ζωές σε μια στιγμή, πως μπορείς να λες λοιπόν ότι είσαι θνητός όταν ζεις τόσο πυκνά...' και αισθάνομαι πως σε τούτη την ιδιαίτερη προσέγγιση υπάρχει ένας βαθύς πυρήνας...
Αυτή ακριβώς η ψευδαίσθηση αθανασίας που μας δίνεται, κάνει την ανθρώπινη κατάσταση ακόμα πιο οδυνηρή. Γιατί όταν ο βιωμένος χρόνος είναι πολύς είναι και ασήκωτος-νόμιζω-.
Ωστόσο αυτό είναι που μας ξεχωρίζει, η "μνήμη" του τέλους.
ναι φίλε μου -και συνεχίζω την ωραία συζήτηση- αλλά δεν αναφερόταν σε όλους μας... αναφερόταν σε μια τάξη ανθρώπων που έχουν εποπτεία και ετοιμότητα... όλοι εμείς δεν έχουμε καμιά ψευδαίσθηση αθανασίας, έχουμε την μηχανική, ρομποτική επαναληπτικότητα που αποκαλούμε βίο... ποιος βιωμένος χρόνος λοιπόν;
φίλε μου nimertis
μη μου κακιώνεις...
άλλο αποδέχομαι,άλλο κάνω πράξη...
είπα "να μην αρνηθούμε", σημαίνει "ας προσπαθήσουμε"...
μικροί είμαστε απέναντι σε όλα αυτά τα φιλοσοφικά ζητήματα, μα σημασία έχει, όσο κι αν μεγαλώνουμε, να μην σταματάμε να ψάχνουμε,
να προσπαθούμε...
όσο για την καθημερινότητά μας, το κόκκινο για μένα είναι όλες αυτές οι μικρές στιγμούλες, που γραπώνουμε απ' τα μαλλιά
είναι η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος για οτιδήποτε, ο αγώνας μας...
καλό βράδυ φίλε μου
φίλη μου Νέλλυ, αλίμονο, δεν σου κάκιωσα... για ποιο λόγο άλλωστε; και αν είχε το ύφος μου κάποια... μαχητικότητα δεν στρεφόταν απέναντί σου... γενικά μιλούσα και περιέλαβα και τον εαυτό μου... εύχομαι να ζεις στο κόκκινο και να είσαι ευτυχισμένη... να σαι καλά...
"θα τραγουδά ο τυφλός ποιητής
εξαγοράζοντας φτηνά
μιαν υστεροφημία βέβαιη
ανάμεσα στους βροτούς"
και"εμείς" ...
της υστεροφημίας οπαδοί
όχι πάντα από μωρότητα
αλλά από ματαιοδοξία
λές και το "ενδοξο" παρελθον
γεννά μέλλον ένδοξο!
nimertis φίλε μου ξίφος πυρακτωμένο ο λόγος σου ... δυνατός και ευθής ... κόβει την ανάσα ... δεν κυοφορεί αλλά γεννά προβληματισμούς ως της αλήθειας οπαδός!!!
ε, λοιπόν υποκλίνομαι αληθινά acer_v φίλη μου... το ότι ξεχώρισες τούτο το σημείο, αυτό ακριβώς που αποτελεί πιθανώς και το 'αγκωνάρι' που στηρίζει όλο το τοίχο του κειμένου, με κάνει να λέω πως υποκλίνομαι... ματαιόδοξοι, κλέφτες δόξας που δεν μας ανήκει, πλιατσικολόγοι θα σου πω εγώ... γιατί αυτό είμαστε... και συντηρούμαστε αιώνες τώρα με τα... έτοιμα... σ' ευχαριστώ πολύ... αληθινά..
δεν είμαι καλή στα λόγια ..
μα να ξέρεις πως μου άρεσε πολύ ατό που έγραψες..
ειρήνη τι να το κάνεις να είσαι καλή στα λόγια όταν είσαι άξια στο λόγο; ευχαριστώ για το άγγιγμά σου.
Φίλε μου, Υπέροχε-!-
ανόθευτη η γραφή σου
και γροθιά
και βρόντος
και κραυγή
κι αλήθεια!!!
Ποιητή μου
υποκλίνομαι στο νου
και τη γραφή σου!
Χαιρετώ Σε!!!
Πυρφόρα φίλη μου εξαιρετική!
σε ευχαριστώ τόσο πολύ για τα λόγια σου, για την ζεστή σου καρδιά, για το προμηθεϊκό φως που έχει η κάθε σου λέξη, η κάθε σου προσέγγιση... καλό σου βράδυ!
συγκλονιστικό....
Υποκλίνομαι ποιητή μου στην ομορφιά της γραφής σου!!!
κάθε φορά που σε διαβάζω νιώθω ποιητή ότι βουλιάζω σ'ενα ωκεανό από λέξεις και συναισθήματα και κάθε φορά που βγαίνω στην επιφάνεια νιώθω την καρδιά μου να κοιτά τον κόσμο με καινούργια μάτια...
Επέτρεψε μου ποιητή μου να σχολιάσω τους στοίχους που στάθηκε η καρδιά μου...
...Λοιπόν, απόρθητη
είναι η πόλη μας
αιώνες τώρα…
Πόσες φορές θέλοντας να κρύψουμε την Αχίλλειο πτέρνα μας δεν κοκορευτήκαμε για το απόρθητο της καρδιάς μας και ότι ποτέ εμείς δεν θα αφήσουμε κανέναν να μπεί μέσα και να την λεηλατήσει...σαν φτωχά και ανώριμα ανθρωπάκια ποιητή μου ...ξεχνώντας πως η μοίρα κουνά τα νήματα της ζωής μας...
Ύστερα είδα την Ελένη
άργησα είν’η αλήθεια
ν’ανταμωθώ
με το πέπλο της σιωπής της...
...είχε στους λεπτούς της αστραγάλους
δεμένες νεκροκεφαλές
και απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…...
και ύστερα έρχεται αυτό το όνειρο που το είχαμε φυλαγμένο από μικρά παιδιά σε μια γωνιά της καρδιάς μας και παίρνει σάρκα και οστά...φέρνοντας τις λιακάδες στην ζωή μας αλλά και την δυστυχία...
…Λοιπόν, ανώλεθρη
είναι η αλαζονεία μας
και περισσεύει αν χρειαστεί
για τον διωγμό μας…
και εμείς μικροί και αλαζόνες από την φύση μας παραδινόμαστε και ξεχνάμε πως όλα κάποτε έχουν ένα τέλος...
...Λοιπόν, ανόθευτος
θα είναι ο θάνατός μας
κόκκινος
σαν τους σπαραγμούς
των κατιόντων πυρετών μας...
¨ωσπου ξυπνάμε ένα πρωί και βλέπουμε πως παραδομένοι στα πρωτόγνωρα μεθύσια ότι είχαμε αφήσει τις πόρτες ανοιχτές
και τωρα εκεί που τραγουδούσε η ζωή κόκκινες γλώσσες της φωτιάς σκορπάν τον θάνατο...
Έχω πολλά να διδαχτώ ποιητή μου από την ποίηση σου,ελπίζω να μην καταχράστηκα τον χώρο σου αλλά εγώ αυτά είδα διαβάζοντας το ποίημα σου...και ένιωσα την ανάγκη να τα μοιραστώ...
Την καλημέρα μου
με αγάπη στην γραφή σου!
tsiallis world σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο... σ'ευχαριστώ θερμά...
-------------------------------------
Βάσω... αγαπημένη μου Βορειοελλαδίτισσα με την απροσκύνητη ματιά και την αγέρωχη γραφίδα... έκανες μια προσέγγιση ανάλογη της ευαισθησίας, των αρετών και της ενόρασής σου... οι γυναίκες έχετε αυξημένο τούτο το... εσωτερικό ραντάρ... την καλησπέρα μου με ένα πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
απλά καταπληκτικό!
καλημέρα φίλη μου Ελένη... σ'ευχαριστώ πάρα πολύ... με την ευκαιρία, η 'έμπύρετος όψις' με ζόρισε αρκετά... όπως γενικά η γραφή σου... πολλοί κόσμοι... ολόκληρη βεντάλια δράσεων και εικόνων η ποίησή σου...
Δημοσίευση σχολίου