Σκορπιός
[γραφή δεύτερης ανάσας]
Θυμάσαι εκείνο το χαμόγελο
Κάτω απ’το μεγάλο δέντρο της αυλής
Θυμάσαι;
Πόση χαρά σου είχε δώσει
Η δροσιά του…
Άργησες σήμερα
Μου είπες
Και με κοιτούσες
Καθισμένος στο στενό παγκάκι
Όχι πολύ
Σου απάντησα
Και χαμογέλασα κι εγώ…
Κι όσο σε παρατηρούσα
Αδερφέ μου
Αρπαγμένο απ’τη στιγμή
Να βιώνεις κείνο το μικρό θαύμα
Του μαγικού Σαββατιάτικου πρωινού
Αναρωτιόμουν
Αν θα έρθει και για σένα η ώρα
Ακόμα και τούτο το πρωινό
Να ξεπεράσεις
Να μην σου φτάνει
Να μην χωράς στην απόδραση
Να μην χορταίνεις
Μονάχα μ’ένα χαμόγελο…
Αχάριστος είσαι
Ψέλλισα στον εαυτό μου θυμωμένος
Κανείς δεν ξέρει
Πόσο μεγάλο βήμα
Είναι για σένα
Τούτο το χαμόγελο…
Κανείς…
Με συγχωρείς
Για λίγο μόνο
Το λησμόνησα κι εγώ…
Και με τα μαύρα μου γυαλιά πάντα στο πρόσωπο
Να μην μπορείς τα δάκρυά μου να βλέπεις
Σε συνόδευσα στη βόλτα μας
Πάμε;
Είπες και με καλούσες σαν μικρό παιδί
Πάμε
Σου αποκρίθηκα
Πάντα μαζί…
πάμε…
Μαιος2010
10 σχόλια:
Πολύ τρυφερό.Σου πάει η ρεαλοστική γραφή
Την καλημέρα μου!
Όμορφο και τρυφερό με εσωτερική δύναμη και απλότητα, κατανοητά συναισθήματα μας συγκινούν και μετέχουμε των δακρύων. Καλή μέρα και εβδομάδα.
η φιλία;
και η μικρότητά μας;
μα αν ανακαλύπτουμε τα λάθη μας είναι ένα τεράστιο βήμα
πολύ όμορφο!!!
"Θυμάσαι εκείνο το χαμόγελο
Κάτω απ’το μεγάλο δέντρο της αυλής
Θυμάσαι;
Πόσο χαρά σου είχε δώσει
Η δροσιά του…"
Κατά την ανάγνωση πρώτης ανάσας
θεώρησα πως μιλούσες για τη δροσιά
του μεγάλου δέντρου της αυλής.
Κατά την ανάγνωση δεύτερης ανάσας όμως
αισθάνομαι πως μιλάς για τη δροσιά
που φέρει ακόμα εκείνο το χαμόγελο!
Πόσο μεγάλο βήμα
Είναι για σένα
Τούτο το χαμόγελο…
πράγματι σου πάει αυτή η γραφή.
Άργησα μια μέρα
καθισμένη στ' αναμμένα κάρβουνα
με πυροβολημένο νου
απ' της γραφής τη δεύτερη ανάσα
Περίμενες με χαμόγελο...
"Αδερφέ μου", σου είπα,
"λογάριασέ με στους συνοδοιπόρους σου"
Πάμε...
με φιλί!!!
φίλε μου dirdawuth, καμιά φορά αναρωτιέμαι για τούτο το τόσο επώδυνο 'άνοιγμα' που δεν μου ήταν ποτέ εύκολο σε τούτο το συγκεκριμένο τομέα... μονάχα μέσα από την έκθεση στο ιστολόγιο βρήκα το θάρρος να το επιχειρήσω... δεν ξέρω... ήταν μια πιεστική ανάγκη... ήταν να συμβεί... ευχαριστώ για το σχόλιό σου...
---------------------------------
Κώστα φίλε μου, σ'ευχαριστώ πολύ. Η απλότητα ίσως τα περιέχει όλα στον πιο δυνατό βαθμό... γιατί δεν γράφουμε άραγε όπως ανασαίνουμε; όπως μιλάμε; όπως αγγίζουμε; το θέτω σε μένα πριν απ'όλα το ερώτημα...
----------------------------------
Νέλλυ φίλη μου καλημέρα... πολλά λάθη, έτσι είναι... αλλά ο πόνος σε βγάζει από την τυφλότητα... δεν σου επιτρέπει καμιά διαφυγή...
---------------------------------
Γκούφη μου... είχες νιώσει την πρώτη ανάσα... καιρό πριν, μήνες πριν... θυμάμαι πως σε είχε αγγίξει κείνη η ανάσα και αισθάνομαι πως σε διαπέρασε και τούτη... και έτσι είναι, κείνο το χαμόγελο ήταν για μένα όχι μονάχα δροσιά αλλά και φως! δύσκολο να μπαίνουν σε λέξεις τούτα τα στερεώματα βιωμάτων... ήταν σα να είχα κερδίσει άλλη μια ζωή... σ'ευχαριστώ για την τρυφερότητά σου...
---------------------------------
ναι Ειρήνη... μεγάλο βήμα... κανείς δεν ξέρει πόσο... σ'ευχαριστώ...
--------------------------------
Συνοδοιπόρος Πυρφόρα μου! Σε τούτη την ημισκότεινη ατραπό αλλιώς δεν γίνεται... αλλιώς το σκοτάδι δεν μεστοιχειώνεται σε φως... αλλιώς το χτυποκάρδι της αγωνίας δεν γίνεται παλμός ζωής... πολλά φιλιά αγαπημένη μου!!!
Οποιοδήποτε σχόλιο μου
το θεωρώ ιεροσυλία απέναντι στην τρυφερότητα
που αναβλύζει μέσα από αυτούς τους στίχους ...
Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της αγάπης!
Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της καρδιάς ενός ανθρώπου!
Αχάριστος είσαι
Ψέλλισα στον εαυτό μου θυμωμένος
Κανείς δεν ξέρει
Πόσο μεγάλο βήμα
Είναι για σένα
Τούτο το χαμόγελο…
Αλήθεια Νημερτή μου πόσο αχάριστοι γινόμαστε οι άνθρωποι;
Ευχαριστώ φίλε μου για αυτά που μου διδάσκεις...
ίσως χωρίς να το ξέρεις και ο ίδιος ...
Όλη η ομορφιά του κόσμου ...σε ένα χαμόγελο... ναι αυτό είναι η πραγματική αγάπη!
Με τιμά ποιητή η φιλία σου !
Την καλησπέρα μου
με τα φιλιά μου
και πόσο εύκολα, αγαπημένη φίλη, περνάμε από τις μεταβλητές στις σταθερές, από το μαχόμενο στο επηρμένο, από το διεκδικούμενο στο ασφαλές... συνεχή εποπτεία απαιτείται, μια ηυξημένη ποιότητα εσωτερικής προσοχής για να μην αισθανόμαστε νικητές... επί των ερειπίων αλλά και ηττημένοι ενώ ο πόλεμος μαίνεται... δική μου η τιμή Βάσω μου... το άγγιγμά σου είναι πάντα βελούδινο! πολλά φιλιά!!!!
Δημοσίευση σχολίου