ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Οξύ

Αυτός είναι ένας άρρωστος κόσμος

Χτυπάς τη γροθιά σου στο μαχαίρι και δεν ματώνεις

Γλείφεις το πύο απ’τα τραύματά σου

κι είναι γλυκό σαν μέλι

Θυμάσαι ό,τι σε πλήγωσε και δεν πονάς

Αυτός είναι ένας αλλοιωμένος κόσμος

Παντού μάτια δίχως βλέμματα

Παντού χέρια δίχως αγγίγματα

Παντού αρτηρίες δίχως αίμα

Έχεις παρελθόν

Και ξέρεις πως είσαι ζωντανός

Αγγίζεις το καρπό του έρωτά σου

Και αναρωτιέσαι για τη πηγή του φθόνου

Κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο προσευχών

Και εύχεσαι να σε ραβδίσει ο χρόνος

Με το φραγγέλιο της απάθειας

Ένας πικρός καφές

Δεν είναι δηλητήριο

Ένα βλέμμα απόρριψης

Δεν είναι η μοναξιά…

Αυτός είναι ένας σκοτωμένος κόσμος

Σκίζεις τις φλέβες σου

Δεν έχεις αίμα

Οξύ τρέχει απ’το σώμα σου

Δεν το καταλαβαίνεις πια

Πόσο πολύ έχεις πεθάνει…

31-10-2006

Φωτο: Salvation

http://1x.com/

7 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...: Ο δικός μου κόσμος είναι νεκρός, Νημερτή.
Τόσο πολύ έχω πεθάνει
που ούτε να σηκώσω το χέρι
για να χτυπήσω τη γροθιά μου στο μαχαίρι
δεν μπορώ πια.; 2 Μαΐου 2010 στις 10:32 μ.μ.
Lilly M. είπε...: Αισθάνομαι συμμέτοχος στις σκέψεις σου
κι αυτό τιμά εμένα...
Το συμπάθησα πολύ αυτό σου το ξεψύχισμα,
αν έχει καμία σημασία.
Καλό βράδυ..; 3 Μαΐου 2010 στις 12:44 π.μ.
Ευαγγελία Πατεράκη είπε...: Αδερφέ μου Ποιητή,

Πως να σχολιάσω τη γραφή σου και τη σκέψη σου μου λες; Στερεύουν οι λέξεις μου οι φτωχές και μόνο νιώθω μέσα μου το μεγαλείο σου... Δεν μπορώ αλλιώς να εκφραστώ. Είσαι Υπέροχος!!!

Σε φιλώ!; 3 Μαΐου 2010 στις 10:28 π.μ.
Νimertis είπε...: όταν λες Γκούφη μου πως ο δικός σου κόσμος είναι νεκρός, μόνο υπό μια έννοια μπορώ να το μεταφράσω... πως έχει νεκρωθεί ως προς το ανούσιο, το ανόητο, το ρηχό, το... ήδη νεκρό και ανασαίνει ως προς εκείνο που είναι, το όντως ον, το αυθύπαρκτο, το ουσιώδες... και δεν μπορώ παρά μονάχα έτσι να το θέσω...
---------------------------------
ευχαριστώ Lilly May Mi... μπορεί το ποίημα να είναι παλιότερο όμως σήμερα αναδύθηκε ολοζώντανο... να σαι καλά!
---------------------------------
κι εγώ σε φιλώ Προημηθεϊκή μου φωτιά και επανάσταση! η ψυχή μου σ'ακουμπά... την αγάπη μου!!; 4 Μαΐου 2010 στις 12:32 π.μ.
Δέσποινα Γιαννάκου είπε...: Η μοναξιά που δεν είναι επιλογή είναι η χειρότερη!!
Απελπισία και πόνος για την ασχήμια των όσων μας περιβάλλουν...μα η ομορφιά βρίσκεται μέσα μας ποιητή μου , αντανακλά στο γύρω τοπίο κι όλα φωτίζονται ...
Εχουμε αποθέματα ..έχουμε ...ένα λιθαράκι από τον καθένα μας μόνο και τουλάχιστον θα φωτίσουμε το πιο κοντινό μας χώρο ...αν αρνηθούμε να το κάνουμε θα είναι σαν να λέμε εκείνο που κοροιδεύουμε ''ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη '' και θα βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στην απελπισία μας !!
Το ξέρω πως είναι στιγμές ,το νιώθω ...μα μόνο στιγμές εύχομαι !!!!
Μια γλυκια καλημέρα και πολλά φωτεινά ηλιοχαμόγελα !!!; 4 Μαΐου 2010 στις 10:53 π.μ.
Νimertis είπε...: δεν εξέλιπαν τα ηλιοχαμόγελα... ευτυχώς... και γραφές όπως η δική σου φίλη Δέσποινα είναι αυτούσιες αχτίνες που ζεσταίνουν και φωτίζουν περιοχές του είναι... το πέρασμά σου πάντα με δονεί... όπως και η ποίησή σου... την καλημέρα μου!!; 4 Μαΐου 2010 στις 10:58 π.μ.
goofyMAGOUFH είπε...: Νεκρωμένη η φαντασία, Νημερτή,
η ορμή, η έξαψη,
η έμπνευση, η δημιουργία.
Σ' ευχαριστώ πάντως
για την "μετάφρασή" σου!
Σ' ευχαριστώ!
Σου χαμογελώ
κι έτσι δεν βλέπω καν το μαχαίρι.; 4 Μαΐου 2010 στις 11:55 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου