Κυριακή 9 Μαΐου 2010



Σέλας

Αμείλικτο
το σέλας του μεσονυχτίου
συντροφιά είχα τον άνθρωπο – μαχαίρι
και το φορτίο ακέραιο
μοιρασμένο δίκαια
στο χθες
ό,τι έμεινε αναπαλλοτρίωτο
στο σήμερα
ό,τι στέκει αγέρωχο
στο αύριο
ό,τι δεν λέρωσε η αγοραία ελπίδα…

συμβολικά πεθαίνω
είπα στον άνθρωπο – λαιμητόμο
συμβολικά αγοράζω λεπτά και ώρες από το μέλλον
μην με νομίσεις ρυπαρό τυχοδιώκτη

άλλωστε
ποιος τόλμησε να διαπραγματευτεί τον ήλιο
και δεν κάηκε;

May2010

15 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Αν δεν καείς, φίλε μου,

πεθαίνεις διψασμένος..

Την Καλημέρα μου, αδερφέ!
Σε φιλώ!

Νimertis είπε...

ποιος είναι αυτός που τολμά, Πυρφόρα μου, να διαπραγματεύεται το όνειρο; ο σάρκινος ήλιος δεν είναι το όνειρο και αν σε κάψει θα προστατευτείς, θα ζήσεις, ακόμα και με εγκαύματα... αν όμως αρνηθείς την προβολή σου στο α λ λ ι ώ ς, την δυνατότητα έστω να το ανιχνεύσεις, τότε η ευκαιρία να συναρμόσεις τον ατομικό σου μύθο με την σύνολη εγρήγορσή σου πέφτει στο κενό... ο άνθρωπος-μαχαίρι, εκείνη η σκιά που ισχυρίζεται πως μπορεί να ανασαίνει εις βάρος της ακεραιότητάς σου, είναι το χθες, αυτό που εμμένει στην μη εισπήδηση σ'αυτό το υπαρκτικό α λ λ ι ώ ς που υποστασιάζεται, βέβαια, εξω-χρονικά και μονάχα στον συνθετικό, μυστικό -όχι μαγικό όμως- εσωτερικό μας κόσμο...
σ'ευχαριστώ για το πέρασμά σου!

goofyMAGOUFH είπε...

Θα καταθέσω την πρώτη μου σκέψη,
αν μου επιτρέπεις,
αν όχι, ας μην τη δημοσιεύσεις:
"κακές παρέες κάνεις, Νημερτή"

Νimertis είπε...

μερικές φορές Γκούφη, από τις κακές παρέες μαθαίνεις τα πιο πολύτιμα πράγματα... θα ήθελα κάποια στιγμή και την δεύτερη ή την τρίτη σκέψη σου...
[δεν νομίζω πως έχω δείξει πως είμαι τόσο συμπλεγματικός για να αποκρύπτω σχόλια... εκτός των υβριστικών φυσικά... εσύ που με ξέρεις κάπως παραπάνω δεν περίμενα να το θέσεις αυτό...]

goofyMAGOUFH είπε...

Αμείλικτα τα δίδυμα
που περιγράφεις, Νημερτή.
Τρομοκρατούν κάθε προοπτική δεύτερης σκέψης.

Νimertis είπε...

ευχαριστώ για τούτη την σκέψη σου Γκούφη μου... δεν με έχεις αφήσει ποτέ παραπονεμένο... το σωστό να λέγεται!

Ανώνυμος είπε...

υπεροχο ακομα μια φορα με βαθυ νοημα για την ουσια της ζωης μας, την ροη της αληθειας και την απολαβη των πραξεων μας,καλημερα σας

Ανώνυμος είπε...

υπεροχο ακομα μια φορα με βαθυ νοημα για την ουσια της ζωης μας, την ροη της αληθειας και την απολαβη των πραξεων μας,καλημερα σας

Νimertis είπε...

φίλη μου ΜΩΒ-ΜΩΒ καιρό είχαμε να τα πούμε... σ'ευχαριστώ πολύ για το άγγιγμά σου!

Ανώνυμος είπε...

Το μοίρασμα ποτέ δεν θα είναι δίκαιο.

Πάντα η ψυχή μιαν νέα ανάγκη θα ζητάει και θα ουρλιάζει

μέχρι να αρχίσεις να διαπραγματεύεσαι όχι μόνο το χρόνο, τον ήλιο, την αγάπη,
αλλά και τα άστρα για να κλέψεις πιο πολλά, το κύμα να το κλέψεις για να βλέπεις πάνω από αυτό τον ορίζοντα,
την καταιγίδα για να μοιάζεις με τον Ποσειδώνα που ο άμοιρος νόμιζε πως όλα τα μπορούσε!

Άρχισε να ζητάει κι η ψυχή....κι αλίμονο αν όλα της τα δώσουμε...
ή είθε...

Ξεφεύγει η σκέψη μου ....εδώ πέρα...
Φτάνω στην τρέλα και σε ευχαριστώ.

Καλημέρα

Νimertis είπε...

φίλη αγαπημένη Τόνια, με κέντρισε η σκέψη σου... με πήγε από έναν άλλο δρόμο σε κάτι που με βασανίζει τον τελευταίο καιρό... σ'ευχαριστώ θερμά!

Vaso Mprataki είπε...

...άλλωστε
ποιος τόλμησε να διαπραγματευτεί τον ήλιο
και δεν κάηκε;...

νομίζω αγαπημένε μου Νημερτή ότι αυτό τα λέει όλα...
δυστυχώς τα πάντα στην ζωή μας έχουν και ένα τίμημα ,
διαφορετικό κάθε φορά φίλε μου ανάλογα
με το τι τολμάμε κάθε φορά να αγγίξουμε...
Αλήθεια
ποιά θα ήταν όμως η ζωή μας αν δεν ρισκάραμε σε τίποτα;
Πολύ φοβάμαι ότι η κάθε μέρα
θα ήταν και μια αδιάκοπη επανάληψη της προηγούμενης ...

Σου στέλνω
ακριβέ μου φίλε
την αγάπη και τα φιλιά μου!

Νimertis είπε...

φίλη μου υπέροχη Βάσω, ή ίδια η διαπραγμάτευση είναι που προσβάλει ό,τι ακριβότερο έχουμε... πως να παζαρέψεις το ιερό και να μην γκρεμιστείς στο ανίερο; από την άλλη βέβαια και ο ήλιος ο ίδιος είναι άλλοτε μια προβολή και άλλοτε ένα ανεκτίμητο δώρο που ζωοδοτεί... και φυσικά συμφωνώ πως αν δεν ρισκάρουμε τίποτα δεν κερδίζουμε τίποτα... κανένα προχώρημα εσωτερικό δεν είχε μητέρα την ακηδία... σ'ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και το άγγιγμά σου!!!

Άτη Σολέρτη είπε...

Εγώ εδώ βλέπω την πάλη με τον άνθρωπο-μαχαίρι που πάντα με την κόψη του με απειλεί, σε κάθε βήμα, για κάθε μου σκέψη. Ο δαίμονας εαυτός που παζαρεύει την πορεία του ανθρώπινου στοιχείου μέσα μου. Τι άραγε θα υπερισχύσει; Ο θεός που κρύβω μέσα μου, για να οδηγηθώ στον θάνατο συμβολικά καιγόμενος από τον ήλιο ή ο άνθρωπος που ταπεινά αποστρέφεται το θάμπωμα του θεικού φωτός; Πόση αλαζονεία μπορούν να κρύβουν και τα δυο, αναλογίζομαι...
Και για μια ακόμα φορά τούτο το Σέλας, με έκανε να κοιτάξω καλύτερα μέσα μου! Ευχαριστώ φίλε Νημερτή για τα φώτα! Πραγματικά είναι πολύ σπουδαίο να σε διαβάζει κανείς! Καλό βράδυ!

Νimertis είπε...

Ατη καλημέρα... και πάλι λοιπόν κάνει την εμφάνισή της η αέναη διαλεκτική... όπως πάνω έτσι και κάτω, όπως μέσα έτσι και έξω, έλεγε ο Ερμής Τρισμέγιστος... το σκοτάδι υπόσχεται το φως, το φως δεν θα αργήσει να προδοθεί από το επερχόμενο σκοτάδι... η συνειδητοποίηση τούτης της γιν-γιανγκ ένδον διυπαρκτικής τελικά δράσης είναι που αποκαλύπτει και όλα τα υπόλοιπα... ο δαίμονας εαυτός όπως τον λες, ο θεός που προσωρινά ηττάται αλλά δεν αφανίζεται... σ'ευχαριστώ σπουδαία φίλη που αγκάλιασες και τούτο το πόνημα...