Ό,τι ορθώθηκε
ιερό
ατόφιο είναι
και δεν προσβάλλεται
δεν ρηγματώνεται
από τις φλεγμονές του
πρόσκαιρου
και του συγκαιρινού…
αρνούμαι να δώσω στο υπέροχο
ποιότητες
βλέμματα
και μαχαιριές του πόνου
αρνούμαι να σε δω
μέσα από
μολυσμένες βροχές
λέξεις οργής
θραύσματα μίσους
κι αρνούμαι μέσα από σένα
εμένα να ινχεύω
ανάξιο…
κατώτερο…
ουτιδανό…
αν πρόκειται να λερώσω
το μητρώο της ύπαρξής μου
συνένοχο
εσένα δεν θα κάνω…
ιουν2010
9 σχόλια:
Υπέροχη περιγραφή του σεβασμού σε Στιγμές που έχεις βιώσει!..
...Πάντα ξημερώνει, φίλε μου!!!
Την αγάπη μου!!!
Όταν η ιερότητα ορθώνεται αγέρωχα μπροστά μας, δεν μπορεί να γεννάται η αξιολόγηση, η καχυποψία, η υποκειμενική ματιά, η σύγκριση, η προβολή του μέσα μας σε αυτό. Δεν έχει σημασία η πίσω σκέψη. Ότι απ' τη λάμψη του θαμπώνει τη θωριά μας, σιγή και δέος πρέπουν στη στιγμή.
Κι η προσφορά του μαύρου ρόδου, συμβολικό ανάθημα μιας ταπεινής σκιάς που χαμογελάει από συγκίνηση, μπροστά σε κάθε απονομή δικαιοσύνης που διασκορπίζει ο λόγος σου μεγάλε στοχαστή! Καλησπέρα φίλε μου!
Το μοίρασμα
της συνενοχής
μόνο σε δειλούς
ταιριάζει.
Από άλλο υλικό
όμως είναι φτιαγμένο
το Ατσάλι.
Και δε σκουριάζει,
ούτε φιμώνεται!
Εσύ!
Την καλησπέρα μου.
Εκπληκτικό...
Αυτό μονάχα
Στο μητρώο της ύπαρξης στάθηκα,
ήδη από την πρώτη ανάγνωση.
Ίσως επειδή ενοχλούμαι
που χρησιμοποιοείς τον όρο αυτό
για το σύνολο της ύπαρξης.
Θα 'θελα, επίσης, να συμπληρώσω
πως η ανθρώπινη φύση είναι λερή
και είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο
που την μεταμορφώνει σε ελκυστική!
Όχι τόσο για την ίδια τη λέρα
μα για το υπόστρωμμά της,
το οποίο χωρίς να χρειάζεται
εγκρίσεις και υπογραφές
δονείται, αισθάνεται, ερωτεύεται, ζει!
Κι αν αυτό δεν είναι θαύμα
είναι σίγουρα θαυμάσιο!
Πυρφόρα, αγαπημένη μου φίλη... ναι, πάντα ξημερώνει! τόσο λιτό, τόσο εύστοχο, τόσο ολοκληρωμένο... σε φιλώ!
-----------------------------------
Ατη μου, είναι γεγονός, όχι μονάχα το κάθε ποίημά σου που απολαμβάνω στο μπλογκ σου αλλά και κάθε σχόλιό σου εδώ, στο Μαύρο Ρόδο... είναι στη κυριολεξία συλλεκτικά... μα, δεν χρειάζεται να τα συλλέξω κάπου, βρίσκονται όλα μέσα μου... όπως και η εκτίμηση και ο θαυμασμός μου...
----------------------------------
Κίρκη, δεν τίθεται καν το ζήτημα της συνενοχής, που, βέβαια, καλώς το σημειώνεις, δεν μοιράζεται... όσο ευτελές είναι να το πράξεις, άλλο τόσο χυδαίο είναι να το απολαύσεις... όμως δεν ξέρω αν δεν είμαι δειλός... ξέρω πως κάθε φορά που αισθάνομαι τον... πυρετό της μετάθεσης ευθύνης νιώθω πως έχω ανάγκη της θεραπείας της ενδοσκόπησης... σ'ευχαριστώ πάρα πολύ....
----------------------------------
Γκούφη μου, χαίρομαι ειλικρινά που, μετά από καιρό, βλέπω και… απολαμβάνω ένα σου σχόλιο… είναι κάποια πράγματα που, πώς να το κάνουμε, έχουν την ιδιαίτερη αξία τους… και για σένα, κάποιες λέξεις έχουν επίσης ένα ξεχωριστό νόημα… είναι το ιδεοσύμπαν σου, το απολύτως προσωπικό σου ‘εννοιολογικό λεξικό’ και δεν το λέω με διάθεση ειρωνείας αλλά, αντίθετα, με κρυφό θαυμασμό… εδώ βέβαια τοποθετείσαι με σαφήνεια όταν λες πως η ανθρώπινη φύση είναι λερή… ο Γιανναράς θα το χαρακτήριζε τούτο ‘απριορισμό’, με την έννοια πως εξ’αρχής υποστασιάζεις την ανθρώπινη φύση με περιεχόμενο αρνητικό αλλά την καθιστάς ‘δυναμένη’ να κάνει την υπέρβαση… στην ουσία πρόκειται για μια θεολογική θεώρηση και, επί παραδείγματι, όλοι οι πρώτοι Πατέρες θα συμφωνούσαν μαζί σου… θα πρόσθεταν, ίσως απλά, πως μιλάμε για τον χοϊκό, μεταπτωτικό άνθρωπο… αλλά αυτά είναι… προσθετικές αξίες και εσύ δεν τις χρειάζεσαι… σ’ευχαριστώ πολύ που στάθηκες στο ποίημα…
[ήθελα να προσθέσω την... σιωπηλή μου διαμαρτυρία για το κλείσιμο του ιστολογίου σου αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα αξιόλογα βίωσα όλους αυτούς τους μήνες από τις αναρτήσεις σου, τη σκέψη σου, τη γραφή σου... θα μου λείψει...]
Νημερτή μου,
φέρε στο μυαλό σου ένα εύγευστο γεύμα
με αγαπημένο πρόσωπο.
Απολαμβάνεις τόσο το φαγητό όσο και την παρέα
και γίνεται τόσο ομαλά η μετάβαση
που δεν σε ενοχλεί το τέλος όταν έρθει.
Είσαι ολοκληρωμένος, είσαι πλήρης!
Ή πες πως οι Απόπειρες
ήταν τα μπαχαρικό στο φαγητό
ή το καρύκευμα στο γλυκό.
Χωρίς να είναι πραγματικά απαραίτητες
πρόσφεραν μια άλλη ποιότητα στη γεύση!
Αλλιώς, αν δεχτώ τη σιωπηλή σου διαμαρτυρία,
Αγαπημένε μου,
θα είναι σαν να αποδέχομαι
πως γέννησαν μονάχα νοσταλγία.
...ίσως να φταίει Γκούφη μου ότι είμαι παιδί λίγο... φαγανό και, δεν το χορταίνω το άτιμο το φαγητό... όμως αισθάνομαι πως κάπου παρακάτω θα τα ξαναγευτώ τούτα τα εδέσματα...
Αγαπημένε μου Νημερτή
Ξέρω καιρό έχεις να δεις τα ίχνη του περάσματος μου από το λιμάνι σου ...
Η αλήθεια είναι φίλε μου ότι ήθελα να ξαποστάσω για λίγο και να αναζητήσω για μια ακόμα φορά μέσα στο κουκούλι της σιωπής , την πυξίδα που θα οδηγήσει για μια ακόμα φορά τα μενεξεδιά βαπόρια του ονείρου στην θάλασσα της νύχτας .
Ξέρεις πόσο αγαπώ την ποίηση και το πνεύμα σου και ότι πάντα τριγυρνώ στο ακρογιάλι σου ψάχνοντας την απάντηση ... σε ερωτήματα που δεν βρήκα την απάντηση τους ακόμα...
Μου είναι αδύνατο ποιητή μου να σχολιάσω έστω και ένα στίχο σου
γιατί κάθε λέξη αυτού του ποιήματος έχει κάτι από την ψυχή μου ...
Ευχαριστώ για πολλά...
Την καλησπέρα μου
με την αγάπη μου!
Δεν έχω κι εγώ λόγια για όσα μου έγραψες Βάσω μου... ένα μεγάλο ευχαριστώ μόνο... και την αγάπη μου!!!
Δημοσίευση σχολίου