Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010



Κάποτε ο άνθρωπος των Ημερών που Ήταν, πλησίασε το μοναχικό κορίτσι που έπαιζε στην αμμουδιά.
Σε μια αμμουδιά που δεν είχε θάλασσα.

-είσαι ο θάνατος, του είπε
-είμαι ο απρόσωπος, απάντησε εκείνος
-δεν θα σου δώσω το χέρι μου… μπορώ αν θέλεις να σου δώσω μια ανάσα μου, ένα από τα όνειρά μου, αυτό το μικρό κάστρο που φτιάχνω στην άμμο…, του είπε ξανά.
-δεν σου ζητώ τίποτα, της είπε, τίποτε από όσα έχω…
-δεν ρέεις ποτέ;, τον μάλωσε εκείνη
-δεν έχω την εποπτεία της ροής μου, της είπε…
-δεν θα σου δώσω το χέρι μου… του ξανάπε
-μπορώ να διεκδικήσω ένα από τα χαμόγελά σου;, την ρώτησε σιωπηλός
-δεν ξέρω να χαμογελώ σε έναν άνθρωπο χωρίς πρόσωπο, είπε σιωπηλά κι εκείνη
-αν μου αρνούνται συρρικνώνομαι… , είπε με παράπονο εκείνος
-να γίνεις μικρός, να χωρέσεις στο κάστρο μου, είπε εκείνη

Και τον έκλεισε μέσα στο κάστρο

Αργότερα την πλησίασε ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι.

-είσαι ο πόνος, του είπε.
-είμαι ο πόνος αλλά και ό,τι ακυρώνει το πόνο, της απάντησε
-χορεύεις;
-μπορώ να χορεύω όσο θέλεις αρκεί να μου χαμογελάσεις, της είπε
-δεν μπορώ να χαμογελάσω σε έναν άνθρωπο που είναι ο πόνος, του είπε
-είμαι η μήτρα και ο φόβος… θέλεις να παίξουμε;, την προσκάλεσε
-μπορείς να γίνεις άμμος;
-μπορώ να γίνω ό,τι θέλεις αρκεί να μην το ψελλίσεις, της είπε
-γίνε άμμος και μεγάλωσε το κάστρο μου, σκέφτηκε εκείνη

Και το κάστρο της έγινε μεγάλο όσο κι εκείνη.

Κι ύστερα την πλησίασε ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι Να’ρθουν

-είσαι ο έρωτας, του είπε
-και αποσπώ από το σήμερα ό,τι μου αρνείται το όνομά του, της είπε
-δεν θα σου πω ποτέ το όνομά μου, απάντησε εκείνη
-αρκεί να μου χαμογελάσεις μια στιγμή
-πώς να χαμογελάσω στον άνθρωπο που ξέρει μονάχα να κλέβει, τον μάλωσε
-είμαι κλέφτης των προσευχών, μείνε ήσυχη και στατική για μια στιγμή, την προσκάλεσε
-κάνε μου μια θάλασσα, του είπε.
-αν σου κάνω μια θάλασσα θα μου χαμογελάσεις;
-κάνε μου μια θάλασσα, του είπε ξανά.
-αν σου κάνω θάλασσα θα χαθώ.
-κάνε μου μια θάλασσα να ξεπλύνει το κάστρο μου, του ξανάπε

Και η θάλασσα απλώθηκε μπροστά τους.
Το κάστρο διαλύθηκε στους αφρούς της.
Και το κορίτσι χαμογέλασε.

Και ο άνθρωπος των Ημερών που Είναι Να’ρθουν αφανίστηκε…

Σεπ2010

18 σχόλια:

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

τι όμορφο κείμενο για την πορεία της ζωής...θάνατος, πόνος, αναγέννηση...μα μέσα πό τον έρωτα..είχα ανάγκη να το διαβάσω αυτό απόψε...αντάμωσα τις σκέψεις μου των τελευταίων Ημερων... τώρα περιμένω τις Ημέρες που θα'ρθουν..
Καλώς βρεθήκαμε στον κόσμο των ιστολογίων Νημερτή..Τούτο το παιδί σου είναι εξαιρετικό..Καληνύχτα..

Ανώνυμος είπε...

Καληνύχτα

Νimertis είπε...

καλημέρα κοριτσάκι... πολλά αξιόλογα απαντήματα έχω βιώσει... ιστολογικώς... παράπονο δεν έχω... άλλες φορές η δύναμη εξασθενεί κι άλλες είναι ζωηρή και παλλόμενη... νιώθεις πως κάτι συμβαίνει... σ'ευχαριστώ πολύ...

καλημέρα φίλε μου...

~reflection~ είπε...

Τίποτε Νημερτή...
Χάθηκα..
Δεν υπάρχω πλέον..

{αφήνω ένα Υψιλον Υψηλής σΥγκίνησης}

Νερένια είπε...

Σαν δάκρυ που κύλισε στην άμμο...χάθηκα στις μέρες που θα΄ρθουν μα και σε κείνες που πέρασαν .... που μου άφησαν χαρούμενα σημάδια και λυπημένα χαμόγελα....

Δεν έχω διαβάσει ποτέ μου κάτι τόσο μαγικό...

Καλημέρα Ταξιδευτή μου....

goofyMAGOUFH είπε...

Είναι πολλά τα σημεία που θέλω να σταθώ, Νημερτή.
Θα τα πάρω με τη σειρά.
Ο άνθρωπος των Ημερών που Ήταν
πλησίασε το μοναχικό κορίτσι
και 'κείνο το πρώτο που σκέφτηκε
ήταν πως κάτι θα της ζητούσε.
Βιάστηκε, λοιπόν, να αρνηθεί τα 'ακριβά' της.
Τι να σκεφτώ παραπέρα, Νημερτή;
Γι αυτό η αμμουδιά δεν είχε θάλασσα.
Διόλου δεν με παραξενεύει.

Ανώνυμος είπε...

"δεν ξέρω να χαμογελώ σε έναν άνθρωπο χωρίς πρόσωπο...

δεν μπορώ να χαμογελάσω σε έναν άνθρωπο που είναι ο πόνος.....

πώς να χαμογελάσω στον άνθρωπο που ξέρει μονάχα να κλέβει....

μα το χαμόγελο είναι τόσο δυνατό!!!
πιο δυνατό απ' το θάνατο
πιο δυνατό απ' τον πόνο
πιο δυνατό απ' τον έρωτα

το χαμόγελο της ζωής πάντα νικάει!

υπέροχο με συγκίνησε ..

θα' θελα να δημοσιεύσω

καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ που μοιράζεσαι τα τόσο όμορφα γραπτά σου

Νimertis είπε...

Γκούφη μου, επίτρεψέ μου να σου αποδώσω κείνο που ένιωθα γράφοντας τούτο το μικρό ΄παραμύθι'... μας και ανέφερες τα ακριβά...
Η ψυχή δεν γίνεται ‘συνεργός’ με τον χρόνο γιατί βρίσκεται έξω από το χρόνο. Δεν του δίνει ‘το χέρι της’, αρνείται να εγκλωβιστεί σε συναρτήσεις… η ψυχή αρνείται να ‘χαμογελάσει’ στον άνθρωπο δίχως πρόσωπο, στον άνθρωπο – πόνο, στον άνθρωπο – κλέφτη… γιατί; Γιατί αρνείται να χαμογελάσει; Γιατί το χαμόγελο εδώ έχει προικονομηθεί, έχει δεσμεύσει πολύτιμη ενέργεια από τη ροή της ζωής, είναι η ίδια η ζωή αλλά… και κάποια άλλη… δεν είναι λοιπόν το χαμόγελο ως παράδοση αλλά ως ένοχη μετοχή στο δράμα του ανθρώπου… η ψυχή δεν αρνείται να δώσει όνειρα –έπεα πτερόεντα δηλαδή-, να δώσει ανάσες ή οτιδήποτε είναι τμήμα του μερικού… αρνείται όμως να μετέχει της φθοράς και σε τούτη την αμμουδιά χωρίς θάλασσα –δηλαδή σε έναν άνυδρο κόσμο όπου έχει απαξιωθεί το ηρωικό περιεχόμενο – διαλέγει, μοναχική ούσα, να ‘κατασκευάζει’ είδωλα ή μορφές εφήμερες, από άμμο…
Της λείπει πολύ η προβολή στο αιώνιο, της λείπει τόσο η θάλασσα…
Για να αφανιστεί το νυν θα πρέπει να γεννηθεί το αεί...

Νimertis είπε...

Κάκια μου, μην χαθείς... εδώ σε θέλω... σ'ευχαριστώ...

Νερένια δεν έχω λόγια... με διαβάζεις πάντα με αγάπη... ευχαριστώ...

Σιλένα καλημέρα... και βέβαια να δημοσιεύσεις το μικρό αυτό κείμενο... είναι ένα κομματάκι της ψυχής του Νημερτή και έχει πολλή αγάπη... στο εμπιστεύομαι...

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=EM7ZF7SdX1I&p=C0EBC46AF37C4149&playnext=1&index=45

"δεν ξέρω να χαμογελώ σε έναν άνθρωπο χωρίς πρόσωπο.."

"Κι αν για τον ερωτα μου δεν μπορω να πω..." που λεει και ο μελοποιημενος Παλαμας ,τι να το κανω τοτε.

Kαλημερα ματια!

Ανώνυμος είπε...

Του Καβαφη οι στιχοι.Δεν ειμαι σιγουρη ,αλλα νομιζω πως εγραψα Παλαμα καθοτι αναγραμματιστικομπερδευτηκα με τον Μαλαμα.

Νimertis είπε...

σου γράφω και ακούω και το ωραίο τραγούδι του Μάλαμα... σ'ευχαριστώ πολύ!!!!

goofyMAGOUFH είπε...

Νημερτή, ντρέπομαι. . .

Νimertis είπε...

κανένας απολύτως λόγος να ντρέπεσαι Γκούφη μου...

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Να χωρούσαν όλα στην αιωνιότητα ...να μπορούσαν να γίνονται βαρκούλες τα όνειρα και να ταξιδεύουν στο πέλαγος....
να κλέβαν αλμύρα τα χαμόγελα απ' τα δάκρυα για να χαν τα παραμύθια της ζωής όμορφο τέλος .....
Αχ αυτοί οι πύργοι στην άμμο να μην τους έπαιρνε το κύμα ....
Να ταν όλα αλλιώς !!
μπερδεύω τα λόγια μου ..
συγκινημένη....
Ομορφο βράδυ Νημερτή φίλε μου !!!

Νimertis είπε...

ήξερα, ήμουν βέβαιος πως ειδικά τούτο το κείμενο θα άγγιζε μια ψυχή και έναν κόσμο όπως ο δικός σου Δέσποινα... μην θεωρηθώ επηρμένος που το γράφω αυτό... όμως είναι και η δική μου συγκίνηση μεγάλη όταν σε διαβάζω... καλησπέρα φίλη μου...

ΝΑΤΑΣΑ είπε...

"Και η θάλασσα απλώθηκε μπροστά τους.
Το κάστρο διαλύθηκε στους αφρούς της.
Και το κορίτσι χαμογέλασε."

... με συγκίνησε τόσο πολύ!
Για ένα πράγμα λυπάμαι που άργησα να σε επισκεφτώ εδώ ξανά!
Κυοφούμε το θάνατο, κυοφορύμε τον πόνο για να γεννήσουμε τον έρωτα και να τον αφανίσουμε μέσα στα όνειρά μας!
΄...-είμαι η μήτρα και ο φόβος…"
Με συγκλόνισε αυτός ο στίχος!
Νημερτή, έχεις το χάρισμα μιας γραφής που ταράζει συθέμελα τον αναγνώστη και φωλιάζει σαν σπόρος νοσταλγίας στη καρδιά όποιου σε διαβάζει!Πάντα να γράφεις σου εύχομαι από καρδιάς...!

Νimertis είπε...

Νατάσσα, είχες καιρό να με επισκεφτείς και ομολογώ μου έλειψες πολύ... τα λόγια σου με συγκινούν ιδιαίτερα... σ'ευχαριστώ από καρδιάς...