Πέπλο…
Ο δρόμος αυτός
έμοιαζε με παγωμένο σώμα
πάνω του ξεκουραζόταν
ολόκληρος ο εφηβικός μου ήλιος
τα βλέφαρα είχαν στερεωθεί
σπλαχνικά
σε μια γωνία φιλόξενη
τα χείλη ζωγράφιζαν την προσδοκία
και τα δάχτυλα έδειχναν
στο μόνο που κυοφορεί το Εν
το αλλιώς...
ρίγος…
το ρίγος των χιλίων αιώνων
που ο Άχρονος εισπνέει το σκοτάδι του
μέχρι να το εκπνεύσει πάλι
σάρκινο φως…
περπατούσα μόνος
σε μια απέραντη ολάνθιστη θάλασσα
ακόμη δεν είχες φανεί
κρυβόσουν πίσω από τις αγκύλες του νου
περίμενες
το βήμα μου να γίνει δίψα για έρωτα
το βλέμμα μου
να γίνει χορός ερωτικός
το αίμα μου
να κοχλάσει από τον πυρετό
και είχες δυο μάτια λόγχες
και με κοιτούσες…
αυτός ο δρόμος
μοιάζει με το πέπλο της Ίσιδας
αργολικνίζεται στο σούρουπο της κατάβασης
υπόσχεται την αποκάλυψη
υπόσχεται την χιλιοπόθητη ένωση
με κείνο το άγγιγμα
που απελευθερώνει
που μαχαιρώνει
που λυτρώνει…
ρίγος…
το ρίγος των μυρίων αιώνων
που ο Άνθρωπος
ο γιος του Ανθρώπου
αποποιείται το απρόσιτο
και σαρκώνεται
φιλόδοξα
και λάγνα
στο δέμας του φθαρτού
στο σπέρμα του θνητού
ενηλικιώνεται…
ήρθες
μου κράτησες το χέρι σφιχτά
χαμογελούσες
δεν είπες τίποτα
δεν σπατάλησες σε λέξεις
τούτο που βιώνεται
μονάχα στη σιωπή του Ιερού
και στο αρχαίο
ρίγος…
Φεβ 2010
φωτο [kiti] http://1x.com
15 σχόλια:
αποποίηση του απρόσιτου
ποίηση της σάρκας, λάγνα μα και ιερή την ίδια στιγμή
σιωπή απόκοσμη
μη ταραχτεί το αιώνιο μα μοναδικό ρίγος του έρωτα..
υπέροχο Νημερτή
ήρθες
μου κράτησες το χέρι σφιχτά
χαμογελούσες
δεν είπες τίποτα
δεν σπατάλησες σε λέξεις
τούτο που βιώνεται
μονάχα στη σιωπή του Ιερού
και στο αρχαίο
ρίγος…
Επάλληλες πτυχώσεις της ιερής ένωσης
Σε ευχαριστώ ποιητή
Ύψιστη Θηλυκή Αρχή..πού προσεγγίζεται αφαιρώντας το πέπλο της..-ριγώ..-καλησπερες..
καλησπέρα Σιλένα μου... ευχαριστώ...
Επάλληλες πτυχώσεις έγραψες Ελένη... το φιλοξενώ... εγώ σ'ευχαριστώ...
...γιατί το ρίγος είναι το μόνο που αντιστέκεται στη φθορά Βένις... δεν έχει άλλη φωνή η αιωνιότητα από τούτο το ρίγος... καλησπέρα...
"-'Eχω σήμερα πολλές δουλειές..-Να αγαπήσω πολύ εμένα,να με φωνάξω με το όνομά μου καί ο εαυτός μου να απαντήσει,να κρύψω όλες τις πένθιμες σκιές μέχρι ο τοίχος να φιμώσει το στόμα στο μαύρο,την βαριά πόρτα να κλείσω πίσω μου,ως να σκύψει η πλάση ολάκερη στο κατόφλι μου..-Επειτα να σταλάξω τις χαμένες μου ώρες στην γωνιά που ράγιζε όταν ξεσπούσε καταιγίδα,το φώς..Να χωρέσω σε ενα ποιήμα-τι ευλογία-να με καταπιεί ολοφωτιστο,στητό,παραδομένο στην μικρή του άνθιση,στην φύση των αγγέλων να υψώσω σπαθί,το σεντόνι που με τυλίγει να εξαγνίσω,μιά προσευχη βυθισμένη να ανασύρω ακλείδωτη..-Στον έρωτα να απλώσω την παλάμη μου..-Να αγαπήσω πολύ εμένα-γνωρίζοντας βαθιά πώς έτσι ξεκίνησε πεισματικά τούτο το ποιημα...-χρονια πολλα nimerti...
Ά-χρονος ο δρόμος....
Κι όλο στον ύπνο μου αργώ.....
μα πάντα...έρχομαι....
Θα επιστρέψω...
φιλια... α-χρονα...σαν αιώνια..
'Να αγαπήσω πολύ εμένα...'
ίσως δεν το έμαθα ποτέ αυτό Βενις...
σ'ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σου!!
πάντα η επιστροφή σου σηματοδοτεί κάτι δυνατό Κάκια μου... καλημέρα με φιλιά!!!
Η ενοτητα τρομαζει.
Διαβαζω στα μπλογκ σου πολλες ευχες.
Χρονια πολλα κι απο εμενα.
«άγγιγμα - που απελευθερώνει - που μαχαιρώνει - που λυτρώνει»
είναι και το άγγιγμα της ποίησης! Μιας τέτοιας ποίησης!!!
«ρίγος»
μπορεί να φέρει κι’ ένας στίχος! Σαν κι’ αυτούς τους στίχους που αντάμωσα σήμερα εδώ!
Τη καλησπέρα μου ποιητή!
Γιατί αυτο το λουλούδι που ανθίζει έχει κατι από το εμφυτο άρωμα που νιώθω αναδύουν μέσα μου οι δικές μου σκέψεις, καθως μετουσιώνονται σε Λέξεις Θρησκευτικής Ιερότητας?.....
Ένα το ρίγος,
ότι λέξεις κλειδιά σου, ανοίγουν τις δικές μου Πύλες και νιωθω ανοχύρωτη κατά το διάβασμα, τόσο, που φοβάμαι να προχωρήσω στον επομενο στιχο
γιατι ήδη νιώθω τον προηγούμενο να παρεισδύει σ'εκεινο το κομμάτι της σκέψης που δεν έπρεπε να διαταρραχθεί η Ισορροπία ......
μα....
ακομη και ετσι...
παση θυσία διασφαλίζω τα οράματά μου μην ριγήσουν και γκρεμιστούν οι Πλανήτες μου....
οπότε με την ευθύνη της επιλογής,
παντα γλιστράει η αναγνωση παρακάτω μέχρι να τελειώσει το ποιητικό απόσταγμα...
και τότε αφηνω την ανασα, που τόση ώρα κρατούσα,
ταχα αμολυντη από την επίρρεια της ροής του ποιηματος....
μα το συμπερασμα παντα με διαψεύδει:
Παντα ακαρπη η προσπάθεια να διαφυλαξω την ακεραιότητα της σκέψης μου από την επιβολή του Ποιηματος.....
φευγω....
επηρεασμένη παλι........
Τα φιλιά μου........ φραχτες γκρεμισμενοι!....
φίλε Ηχε σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου... να επαναλάβω το θαυμασμό μου για τη μουσική σου σύνθεση για κείνη την ταινία που δεν ολοκληρώθηκε... είναι συγκλονιστική!!!
nameliart... ό,τι κι αν πω θα είναι λίγο και φτωχό... όμως να ξέρεις, το ευχαριστώ το λέει η καρδιά μου κι όχι μονάχα τα χείλη μου...
να σου πω Κάκια μου πως, πολλές φορές αισθάνθηκα παρόμοια φεύγοντας από το ιστολόγιό σου... για να πω την αλήθεια είχα μέσα μου μια ιδιαίτερη αναστάτωση... αισθάνομαι πως αυτό συμβαίνει όταν ερχόμαστε σε επαφή με δονήσεις του Υπαρκτού... με ηχοποιότητες του Είναι... μα, πως γνωρίζουμε αν είναι όντως έτσι, θα ρωτήσει κάποιος; δεν το γνωρίζουμε εμείς, γίνεται κείνο που θα έλεγαν οι Πυθαγόρειοι 'ιερή συνήχηση'... πάει να πει πως η μυστική πηγή μας συντονίζεται με κείνο που διαβάζουμε ή βιώνουμε ή ακούμε ή ζούμε...
όχι, εμείς δεν το ξέρουμε...
κείνο που μας φέρει όμως γνωρίζει...
επηρεασμένος κι εγώ... τα φιλιά μου!!!
Το άκτιστο ρίγος
που ανταμώνει την Ιερή Σιωπή
που δονείται
όταν Ποιείται το Ένα
από δυο υπάρξεις
στην υπόσχεση ... του δρόμου...
Αγκαλιά, Ποιητή μου αγαπημένε!!!
περπατούσα μόνος
σε μια απέραντη ολάνθιστη θάλασσα
ακόμη δεν είχες φανεί
Στην απειροελάχιστη στιγμή, εκείνη που μας χωρίζει από το τώρα και το ύστερα σε είδα... φόβος και λυτρωμός ταυτόχρονα, μα πάτησα σε βήματα που ο ήχος των ματιών σου ορίζει...
Αυτό να είναι η αποκάλυψη του έρωτα Ποιητή;
αγκαλιά όμορφη, μεγάλη, ζεστή και αληθινή Πυρφόρα μου... την αγάπη μου!!!
δεν το έθεσες άστοχα Καπετάνισσα... ναι, αποκάλυψη του έρωτα... όμορφο... καθώς ο έρωτας δεν ανακαλύπτεται, αποκαλύπτεται... δεν προσκαλείται, προσκαλεί και προκαλεί... την καλησπέρα μου!!!!
Συγκλονιστικό Ρίγος που με διαπερνά ...
Το διαβάζω ξανά και ξανά ....
Είναι διαπεραστικό όπως το βλέμμα με τις λόγχες ............
Δεν ξεφεύγεις Ποιητή όσο και αν το βλέμμα σου είναι αδιάφορο
ένα αρχαίο ρίγος θα σε διαπερνά πάντοτε και θα σε λογχίζει και σου δαγκώνει την ύπαρξη
Να είναι το ρίγος του πάθους ???
Τι ρίγος είναι αυτό???
Σίγουρα όχι ανθρώπινο αλλά συμπαντικό .......
Εμένα πάντως με διαπέρασε ...
Σε ευχαριστώ γι αυτό...
Δημοσίευση σχολίου