Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010






Νυχτοβάτης


Ο Νυχτοβάτης κοιτούσε το γυμνό του είδωλο στο μεγάλο, όρθιο, οβάλ καθρέφτη.

Για πολλή ώρα έμεινε ανέκφραστος.
Για κάποιον παράξενο λόγο, ήξερε ότι ερχόταν η στιγμή που το είδωλο θα συνομιλούσε μαζί του.
Για κάποιον άλλο παράξενο λόγο, ήταν έτοιμος γι’αυτή τη συνομιλία.
Κι έτσι, δεν τον πτόησαν οι αμείλικτοι αιφνιδιασμοί.

Κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον πρώτο όταν αντίκρισε το πρόσωπό του. Δεν εμφανιζόταν ολόκληρο. Σχεδόν το μισό έλειπε. Μισό πρόσωπο δεν σημαίνει μισή ύπαρξη, σκέφτηκε, σημαίνει διπλός μόχθος για να χτίσεις την επάρκεια της ψευδαίσθησης.

Κλήθηκε να αντιμετωπίσει το δεύτερο όταν διέκρινε τα έντονα, σκούρα σημάδια στο ένα του χέρι, λίγο πάνω από τον αφαλό και στα πόδια του. Ήταν πλατιές, γκρίζες κηλίδες.
Ανασαίνουν, σκέφτηκε και τον ρίγησε η λέξη που δεν τόλμησε να γίνει ήχος.

Κι ύστερα αντίκρισε τον τρίτο, τον ισχυρότερο αιφνιδιασμό.
Το είδωλό του… παλλόταν… έτρεμε… σα να ήταν μια παράξενη ολογραμμική προβολή και όχι η πιστή αποτύπωσή του. Σα να επρόκειτο για μια φασματική εικόνα χαμηλής ενέργειας που πάλευε να κρατηθεί, να μην σβήσει, να παραμείνει ζωντανή…
Πεθαίνω, σκέφτηκε ξανά και τούτη η τρομερή λέξη δεν είχε κανένα βάρος, καμιά θλίψη, κανένα συναισθηματικό περιεχόμενο. Ήταν μια απλή, καθαρή, σχεδόν κλινική διάγνωση.

Σήκωσε το αριστερό του χέρι και παρακολουθούσε να επαναλαμβάνει τη κίνηση το είδωλό του. Χάιδεψε το λαιμό του και το στήθος του. Και τότε το είδε για πρώτη φορά. Το είδωλό του πονούσε. Το απαλό αυτό ταξίδι στο σώμα προκάλεσε έναν μορφασμό δυσαρέσκειας στο τεμαχισμένο πρόσωπο του ειδώλου του. Μπορούσε να το δει καθαρά. Το φάσμα του πονούσε και αυτόματα έριξε ξανά το χέρι του κάτω.
Επανέλαβε το ίδιο μετά με το άλλο του χέρι. Το έφερε πάνω από το σημείο των γεννητικών του οργάνων. Όταν τα άγγιξε ο ίδιος μορφασμός ζωγραφίστηκε στο μισό πρόσωπο.
Το είδωλό του τρεμόπαιξε έντονα. Για μια στιγμή μάλιστα, ήταν σίγουρος γι’αυτό, χάθηκε εντελώς… πέρασε μια άπειρη στιγμή ώσπου να το ξαναδεί να αχνοσχηματίζεται εκ νέου στον καθρέφτη εμπρός του.

Μικραίνω… μικραίνω όλο και πιο πολύ… μονολόγησε μελαγχολικά και για πρώτη φορά επέτρεψε τη φωνή του να ηχήσει στο δωμάτιο. Εκείνο που είναι να αυξηθεί πρέπει να ανθίσει… εκείνο που είναι να συρρικνωθεί πρέπει να εκλείψει… είπε ξανά και ύστερα σίγησε.

Ο Νυχτοβάτης αισθάνθηκε μια παρουσία δίπλα του. Ήταν ο αδελφός του, ένας λευκός θηριώδης λύκος που κάθε πανσέληνο τον επισκεπτόταν για λίγες ώρες ως το ξημέρωμα. Ο λύκος ανάσαινε αργά και τον πλησίασε με προσοχή. Μετά κούρνιασε στα πόδια του.
Μονομιάς το είδωλο του Νυχτοβάτη σταθεροποιήθηκε. Έγινε ανάγλυφο, ζωηρό ακόμα και λαμπερό.
Αδελφέ μου!, είπε τρυφερά ο Νυχτοβάτης και άγγιξε τον λύκο μονάχα με την απαλή φωνή του.

Δεν έχω συνείδηση της ύπαρξής μου… άρχισε να μονολογεί πάλι και το είδωλό του παλλόταν ανάλογα με την ένταση της φωνής του. Ποτέ δεν επέτρεψα τούτη την πολυτέλεια στον εαυτό μου. Συνείδηση της ύπαρξης σημαίνει να μπορείς να ορίσεις τα πράγματα μονάχα από το εσωτερικό τους φως… είπε ξανά και χάιδεψε απαλά για πρώτη φορά με το χέρι του το όμορφο ζώο. Ένιωσε την ζεστή του ανάσα στο χέρι του και χαμογέλασε. Ήταν ένα αλλόκοτο χαμόγελο. Και δεν είδε το μισό του πρόσωπο στον καθρέφτη. Εκείνο δεν χαμογελούσε.

Δεν μας αγάπησε ο ήλιος αδελφέ μου… εμείς ήπιαμε γάλα απ’τα μαστάρια της Νύχτας, είχαμε μάνα την ασημένια Πανσέληνο και ορφανοί από πατέρα πορευτήκαμε ως τα τώρα… δεν μας αγκάλιασε κανένα φως εμάς, δεν μας έθρεψε η ζέση του καλοκαιριού, δεν μας νανούρισε η ραθυμία του μεσημεριού… κι όμως… φιλοξενούμε ένα ολόκληρο κόσμο… και δεν νιώσαμε ποτέ την ορφάνια… συνέχισε να μονολογεί ο Νυχτοβάτης και τα σημάδια στο είδωλό του μεγάλωναν… γίνονταν μελανές νησίδες στο ευαίσθητο, χλωμό του σώμα.

Ο μεγάλος λύκος όρθωσε το σώμα του και γρύλλισε.

Το ξέρω, ξημερώνει. Θα πρέπει να φύγεις… πήγαινε στην απλωσιά Της αδελφέ μου, ξεκουράσου στην αρχαία αγκαλιά Της… για μένα στερεώνεται η μόνη αλήθεια λεπτό το λεπτό… σ’ευχαριστώ… είπε και αισθάνθηκε έναν λυγμό να αναδύεται απ’τα σωθικά του και να του κλείνει το λαιμό.
Το πανέμορφο ζώο χαϊδεύτηκε για μια στιγμή στο σώμα του Νυχτοβάτη, σήκωσε το βλέμμα του αιχμαλωτίζοντας την αιωνιότητα της στιγμής στα μάτια του και μετά, ήρεμα και θλιμμένα αποχώρησε.

Τα σημάδια ολοένα και μεγάλωναν. Τώρα πια είχαν απλωθεί παντού. Το είδωλο άρχισε να τρεμοπαίζει πιο έντονα. Ο καθρέφτης έμοιαζε με την επιφάνεια μιας ρυτιδιασμένης λίμνης. Ο Νυχτοβάτης δεν μπορούσε να διακρίνει το είδωλό του.

Πονούσε.
Φοβόταν.
Έκλεισε τα μάτια του και ονειρεύτηκε την γέννησή του. Ονειρεύτηκε τη Νύχτα, τους αστερισμούς, τις τροχιές των κομητών, τα αλυχτίσματα των αδελφών του στα μεγάλα δάση, τις ξάστερες βραδιές κάτω απ’το στερέωμα, τη γεύση των ποταμιών και το τραγούδισμα του νερού όπως κυλούσε.

Δάκρυσε.
Τα μέλη του μούδιαζαν.
Ο χρόνος κάλπαζε ξέφρενα.
Οι ανάσες του, ακριβότερες από ποτέ, χύνονταν μια μια στο κατώφλι της αυγής…

Έρχομαι Μάνα… μπόρεσε να ψελλίσει και όλο του το κορμί αντιλάλησε βουβά το σπαραγμό του.

Το τελευταίο που αντίκρισε στον καθρέφτη όταν άνοιξε για ύστατη φορά τα μάτια του, ήταν μια λευκή, μικρή κουκουβάγια που άνοιγε τα φτερά της κι ετοιμαζόταν να πετάξει στην ελευθερία…


νοε2010

21 σχόλια:

Άτη Σολέρτη είπε...

Το είδωλο της ύπαρξης. Η γέννηση που φέρνει θάνατο. Και το αντίστροφο. Πάντα δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω ποιο προηγείται.
«Δεν έχω συνείδηση της ύπαρξής μου», μονολογεί ο Νυχτοβάτης.
Κι αναρωτιέμαι, διαβάζοντας το συγκινητικό του μονόλογο, πόσοι από εμάς έχουν.
Ποιοι ήλιοι και ποιες νύχτες μας έθρεψαν…
«Κι όμως, φιλοξενούμε έναν ολόκληρο κόσμο…» Η πιο μεγάλη αλήθεια, καθώς κλείνει τα μάτια στο τελευταίο του όραμα.
Ξημερώνει!
Και μια γέννηση ορίζει ξανά τον κόσμο κι ορίζεται απ’ αυτόν, καθώς ετοιμάζεται να φιλοξενηθεί και να φιλοξενήσει.

Φίλε Νημερτή, καταντώ γραφική έχω την εντύπωση με το να σου λέω πόσο με συγκινεί η γραφή σου και η κατάδυσή σου στα μύχια της ψυχής. Σαν να βλέπω σε καθρέφτη διαβάζοντάς σε, το είδωλο εκείνο που έχει αινίγματα να θέσει κι αλήθειες να πάρει και να δώσει. Ένα μεγάλο ευχαριστώ! Καλή σου μέρα!

goofyMAGOUFH είπε...

Μη φοβάσαι, σε παρακαλώ.
Μη φοβάσαι.

Νimertis είπε...

διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τις σκέψεις σου φίλη μου Ατη, γεννήθηκε ένα ερώτημα μέσα μου...
τι θα συνέβαινε στο Νυχτοβάτη αν είχε συνείδηση της ύπαρξής του;
γιατί εδώ δεν τίθεται μονάχα το οντολογικό ζήτημα της ύπαρξης
αλλά το συνεπόμενο της συνειδητοποίησης και της χαρτογράφησής της
ήτοι, η ύπαρξη ως σάρκωση του εαυτού της και όχι η Υπαρξη...
από την άλλη
ο Νυχτοβάτης δεν είναι ένα πλάσμα που φοράει την ζωή ενός μέσου ανθρώπου
αλλά δεν είναι και ένα φάσμα
δεν είναι μια προβολή
όμως...
στην π ρ ο β ο λ ή του αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του
στον καθρέφτη του ο ρ ί ζ ε ι το περίγραμμά του...
πρέπει πρώτα να δει για να μπορέσει να ψηλαφίσει
διαφορετικά, χάνεται στο αυτιστικό δρώμενο της ύπαρξης...
συρρικνώνεται...

σ'ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να αναπτύξω κάποιες ακόμη σκέψεις... ειλικρινά...

Νimertis είπε...

καλημέρα Γκούφη... όμορφο να είσαι εδώ...

Φόβος..... είπε...

Είδωλο σταμάτησε να μιλάς. Ήρθε η σειρά μου τώρα.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Αδελφέ μου!..
Θα μείνω μέχρι τη δύση του κόσμου, τον πόνο σου να μοιραστώ..

Wicca είπε...

Προσπαθώ να ορίσω τί είναι το γυαλί που βρίσκεται ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι η μεμβράνη που χωρίζει τα σιαμαία;

Νimertis είπε...

κι έτσι συνέβη Φόβε... γιατί οι αντικατοπτρισμοί, όσο κι αν επαίρονται, δεν είναι αληθινοί...

Ευαγγελία μου... υπέροχη!!!

ίσως να είναι κι αυτό Γουίκα... με κάνεις να δω την εικόνα... χρειάζομαι και την γεύση... την αίσθηση...

VENNIS MAK είπε...

η φυση των αγγελων,οταν αυτη χανεται ανεξηγητα...αορατες αλυσιδες ενωνουν το αιμα,την ζωη απο τον θανατο ομως χωριζουν..το αιμα νικησε...

-ενα βημα ακουγεται μονο nimerti...-ηρθα..-καλησπερες..

ποιώ - ελένη είπε...

Σπαράγματα ψυχής οι αφηγήσεις σου
έτσι που ο νους να πετάει στην ελευθερία με νέο είδωλο

την καληνύχτα μου

~reflection~ είπε...

Νυχτοβατώ εμπύρετη σ'έναν άστατο ύπνο που, σε αντικατοπτρισμούς παράλληλων επιπέδων συνειδησης, με προκαλεί να μετεμψυψωθώ σ' αυτό που Αρνήθηκα στη Γέννα μου...

Πάντα δέχομαι τις προκλήσεις...

Μόλις ξυπνήσω από την ονειροασία, θα είμαι εγω, ο αγέννητος Εαυτός μου..

Προσκήνυμα στο σουρεαλισμό μιας εναλλαγής, που μας αποζημιώνει με στίχους αποτύπωσης της εξώκοσμης εμπειρίας, για να πείσουμε για το Ταξιδι που μόλις τελέστηκε με εισιτήριο που δεν έλεγξε ποτέ κανείς........


Φιλιά Νημερτή..... άκρατης Εσωτερικής Φυγης από μενα προς εμενα, μεσα στον κύκλο μιας Αιωνιας Διαμέτρου!....

EdebiMevzulaR είπε...

Çok güzel görünüyo.Dostum, translate koyma imkanın yokmu ?
Merakketim bazı yazıları,
Sevgiler.

Νimertis είπε...

καλημέρα Βένις... ίσως ο Νυχτοβάτης να είναι ένα αγγελικό πλάσμα, ίσως πάλι να είναι ένας έκπτωτος άγγελος, όπως όλοι μας... εκείνος ο καθρέφτης λέει τα περισσότερα...

φίλη μου Ελένη... μεγάλη σπουδή το είδωλο... κάθε μέρα το διαπιστώνουμε... κάθε στιγμή το βιώνουμε... σ'ευχαριστώ...

'μέσα στον κύκλο μιας Αιώνιας Διαμέτρου'...
πως τα καταφέρνεις με κάθε σου σκέψη, με κάθε σου αποτύπωση να με 'οργώνεις' εσωτερικά Κάκια μου...
ναι, πάντα δέχεσαι τις προκλήσεις... και τις μεταρσιώνεις σε ποίηση υψηλών δονήσεων... ένας μετασχηματιστής φωτός!!!

φίλε EdebimevzulaR, ...δεν ομιλώ την Τουρική γλώσσα, όμως, διαισθάνομαι πως μου ζητάς να μεταφράσω μάλλον το κείμενο... ίσως στην Αγγλική... είναι κάτι που προς το παρόν αδυνατώ να πράξω... σ'ευχαριστώ ιδιαίτερα για την παρουσία σου...
Thank you my new friend for your comment and you're welcome to Μαύρο Ρόδο

EdebiMevzulaR είπε...

Felsefe konularına ilgim büyük.Senin blog'undan en çok beni şaşırtan konu,Nazım Hikmet.
O'nu dünya yazarı olarak görmeniz beni çok mutlu etti... tebrikler arkadaşım.Galiba Aynı Kafadayız.
Hoşçakalın,

nameliart είπε...

Νημερτή, μου κάνουν πραγματικά καλό οι επισκέψεις μου σ’ αυτό το ιστολόγιο. Τα γραφόμενά σου απευθύνονται σε ξεχωριστές προσλαμβάνουσες, που ωστόσο είναι πολύ παραμελημένες για έναν άνθρωπο τόσο τοξινωμένο από τον ορθολογισμό των θετικών επιστημών, όπως είμαι εγώ... Οι αναρτήσεις σου βοηθάνε σημαντικά στο να μη νεκρωθούν αυτού του είδους τα – αναγκαία για την ανθρώπινη φύση – αισθητήρια! Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό,
Και εύχομαι καλό Σαββατόβραδο!

Νimertis είπε...

μη νομίζεις φίλη nameliart, την ίδια τοξίνωση υπέστην κι εγώ από τα εφηβικά μου χρόνια κιόλας στον τεχνικό κόσμο... δύσκολη και ζόρικη η αποτοξίνωση... σ'ευχαριστώ πολύ!!! [με την ευκαιρία, θα ήθελα να μου δώσεις την άδεια να φιλοξενήσω κάποια από τα υπέροχα έργα σου σε κάποιες αναρτήσεις μου, με την σημείωση φυσικά της πηγής... θα στο ζητήσω και στο ιστολόγιό σου]

nameliart είπε...

Θα είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να φιλοξενηθούν έργα μου σε αναρτήσεις σου Νημερτή! Σ’ ευχαριστώ πολύ για την εκτίμηση που δείχνεις στη ζωγραφική μου!

Νimertis είπε...

εγώ σ'ευχαριστώ nameliart... ζωγραφική σου είναι πηγή έμπνευσης!!!

Ανώνυμος είπε...

χμμμμμμμμ

ολο δοκιμασίες βάζεις ....

Θυμάμαι τις 7 πηλες του ιχνηλάτη

κατι παρόμοιο κάνεις και εδω

πολύ καλό Νημερτη

το φυλακιζω!!

Ανώνυμος είπε...

""""Δεν μας αγάπησε ο ήλιος αδελφέ μου… εμείς ήπιαμε γάλα απ’τα μαστάρια της Νύχτας, είχαμε μάνα την ασημένια Πανσέληνο και ορφανοί από πατέρα πορευτήκαμε ως τα τώρα… δεν μας αγκάλιασε κανένα φως εμάς, δεν μας έθρεψε η ζέση του καλοκαιριού, δεν μας νανούρισε η ραθυμία του μεσημεριού… κι όμως… φιλοξενούμε ένα ολόκληρο κόσμο… και δεν νιώσαμε ποτέ την ορφάνια… συνέχισε να μονολογεί ο Νυχτοβάτης και τα σημάδια στο είδωλό του μεγάλωναν… γίνονταν μελανές νησίδες στο ευαίσθητο, χλωμό του σώμα. """


Αυτοι οι στιχοι Νημερτη μου θυμηζουν κατι απο Αλιστερ αν δεν κανω λαθος!!

Αλλα δεν θυμαμαι τους στιχους

Παντως οτι διαβαζω απο σενα παντα το ξαναδιαβαζωωωω....

Σε ευχαριστωω που με βαζεις σε σκεψεις ...

Εισαι απο τους λιγους!!

Καλο βραδυ φιλε μου!

Νimertis είπε...

καλησπέρα φίλε μου Δημήτρη... μην είσαι υπερβολικός... εύκολη αυτή η δοκιμασία... ο Νυχτοβάτης μιλάει από μόνος του... να σαι καλά!