Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010




Μαζί με το ρολόγι, που εδώρισε κάποτε ο Σολωμός σ’ένα βαφτιστικό
του με την ευχή να του μετράει το χρόνο ευτυχισμένο, αφού
σ’εκείνον πολύ λίγες χαρούμενες ώρες έστερξε
να μοιράσει, του χάρισε και μια λατινική επιγραφή
χαραγμένη στην όψη ενός σιγγιλίου:
vera amo, vera sequor…”

(Δημήτρης Λιαντίνης, Χάσμα Σεισμού)


Έτσι είναι το αν-απόφευκτο
έτσι μαθαίνεις να δρας
χωρίς να αφήνεις ίχνη
αν είναι όχι να επιβιώσεις
αλλά να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή
να μην πεθάνεις μισός και σκωληκόβρωτος
κι αν είναι να μάχεσαι ως το τέλος
να μην έχεις διεκπεραιώσει το βίο σου
στην Καβαφική μελαγχολία του ασήκωτου φορτίου
αγαπώντας όσα αναζήτησες
και αναζητώντας όσα αγαπάς…

Καμιά φορά
εξοικονομώντας λίγη ακόμη αθανασία
δεν το κατάλαβες ότι είσαι παρών
στο ίδιο σου το μνημόσυνο…

και έχεις ένα πλατύ χαμόγελο
όπως την ημέρα που σε επισκέφτηκαν
και σου ανακοίνωσαν ότι δεν έχεις πια άλλο βλέμμα
πως όλο έχει γίνει αίμα
και κυλάει στις φλέβες σου…

αλλά ήρθε με το χαμόγελο και μια γρήγορη σκιά
σε άγγιξε σαν παγωμένη τύψη
και ξέρεις πια πολλά που χτες δεν ήξερες

και στέκεσαι αγέρωχος
κοιτάς στον καθρέφτη της ψυχής σου
ένα παιδί που αρνείται να ευτελίσει το άπειρο
ψάχνοντας για όνειρα στο πεπερασμένο…

είμαι μαζί σου
αν δεν το κατάλαβες…

σε τούτο το καθρέφτη…

Νοε 08
‘Παιδιάστικα πράγματα’
μου είπες κάποτε
τα ποιήματα
αλλά τι να κάνουμε
ματώνουμε ακόμη
στις αιχμές του αόρατου…

15 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Με γοήτευσε από την πρώτη επαφή η Ιδιοσυγκρασία του Λιαντίνη...

Δεν συντάσσομαι με τον πεσσιμισμό που απορρέει από το συγκερασμό της προσωπικής του θεώρησης των Πραγματων και της μετάφρασης των Φιλοσοφικών Ρευμάτων της Αρχαίας Ελλάδας...

Το φιλοσοφείν δεν είναι αίτιο απόγνωσης ή παραίτησης μπρος στο άπιαστο...

Το Έργο της Ενεργειακής μας Αντίδρασης οφείλει να είναι η εκτόξευση, ώστε μία προέκτασή μας να καταφέρει ν'αγγίξει το Ανέγγιχτο...

και ο Θάνατος είναι Σιωπή ανερμήνευτη....

ένα Τέλμα που οικοδομείται πανω στην παύλα της ισοπεδωτικής απραξίας...

Όσα όμορφα έχει εξιστορήσει έχουν μία γευση πικρή μπρος στην ασυγχώρητη Προσωπική του Επιλογή να αποδείξει την Ελευθερία του επιλέγοντας το Πότε και το Πού στο Ραντεβού με το Θάνατο..


Σε φιλώ......

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Παιδιακίστικα πράγματα
έβλεπα πάντα στον καθρέφτη μου -
πιο κοντά, κοντινά κι
ανεξερεύνητα -
όμως, δε μ' αναγνώριζα
Ζω, άραγες, ή
έχω πεθάνει-;-

Νημερτή μου, δεν ξέρω, έτσι μου βγήκε...κι έτσι σου έγραψα..

Διάβασα πολλές φορές τη γραφή σου και είναι υπέροχη, όπως εσύ!..

Όσο για το Δάσκαλο!!!

Αγκαλιά!

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

είμαι μαζί σου… στο σκοτεινό σου χαμόγελο… στο ματωμένο σου βλέμμα η ψυχή μου καθρεφτίζεται… είμαι μαζί σου… μυστικά… χαϊδεύοντας τις πτυχώσεις τις ρυτίδες τις ασυνέχειές σου... είμαι μαζί σου… γιατί σωπαίνεις όταν πρέπει να μιλήσεις και μιλάς όταν πρέπει να σιωπήσεις… είμαι μαζί σου… γιατί την αλήθεια ερωτεύτηκες… είμαι μαζί σου… γιατί Μέσα σου* *Μέσα σου είμαι πάντα εκείνο το κορίτσι* *που γνώρισες πλάι στον έφηβο σχίνο…

κάθε βράδυ είμαι μαζί σου

σε φιλώ

Νimertis είπε...

θα με συγχωρήσεις Κάκια αλλά θα διαφωνήσω απολύτως -ή μάλλον όχι απολύτως, υπάρχει ένα σημείο σύμπτωσης- με την ανάπτυξη που κατέθεσες...
και ξεκινώ από το τέλος που με εξενεύρισε, αληθινά...
ο Λιαντίνης δεν έχει 'εξιστορήσει όμορφα' πράγματα!!! δεν ήταν παραμυθάς ούτε ένας απλώς, καλός δασκαλάκος του σωρού που βρήκε τα έτοιμα από τους αρχαίους ή τους συγχρόνους του και τα μασούλαγε σαν τη κατσίκα για να τα δώσει τροφή εύκολη στους φοιτητές του...
'ασυγχώρητη Προσωπική του Επιλογή να αποδείξει την Ελευθερία του επιλέγοντας το Πότε και το Πού στο Ραντεβού με το Θάνατο..'
έγραψες... γιατί το έγραψες κόρη μου αυτό; για να ψάχνω τα χάπια μου; έστω, καλά έκανες, η προσωπική σου θεώρηση είναι.. σεβαστή... αλλά δεν περιγράφει τον πυρήνα της δράσης ενός Φιλοσόφου, ενός Πολεμιστή του Φωτός...
επιτέλους, δεν κινούνται όλοι οι άνθρωποι, δεν ζουν και αναπνέουν στον θλιβερό αναιμικό και χολερικό βιότοπο που έχουμε μάθει να αποκαλούμε 'ζωή', 'κοινωνικό γίγνεσθαι' κ.α. Μερικοί, κάποιοι, ελάχιστοι και συγκεκριμένοι, δεν έχουν τις ίδιες ορίζουσες με τους υπόλοιπους... είναι τρελοί; είναι ποιητές; είναι φιλόσοφοι; είναι αγύρτες; είναι ανόητοι;
ή είναι ό,τι δεν ικανωθήκαμε όλοι εμείς;
ο Λιαντίνης δεν έφυγε από απελπισία σε συναισθηματική έξαρση, δεν απέδρασε... αναχώρησε... ήταν μια απολύτως συνειδητή επιλογή να καταργήσει την αέναη διαλεκτική, καθώς λέει για τους φιλοσόφους στο Homo Educandus...
αν συμφωνούμε ή όχι είναι ένα άλλο ζήτημα... ας μην ερμηνεύουμε όμως τόσο εύκολα τα κίνητρά του επειδή εμείς στεκόμαστε πάντα κάτω από το βουνό και απλώς παρατηρούμε την κορυφή του... κάποιοι, αποφάσισαν να ανέβουν εκεί πάνω... το να τους λιβοθολήσουμε κρυμμένοι εμμονικά στο Γνωστό είναι και το ευκολότερο...
άρα 'απόγνωση και παραίτηση' καθώς γράφεις ουδέποτε υπήρξε ως κινητροδότης άξων στην ψυχή του... υπήρχε βαθιά αηδία προς την τουρκολεβέντικη και αρχοντοχωριάτικη νεοελληνική πραγματικότητα... ίσως... υπήρχε οπωσδήποτε ένα πρόβλημα 'συντονισμού' στον Λιαντίνη... ήταν μια ψυχή που δεν άντεχε την ευτέλεια, την μικρότητα, την γελοιότητα, την ακηδία, τον ωχαδερφισμό και την παρακαμή των συγχρόνων του... αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να διδάσκει, να δημιουργεί, να γράφει, να ποιεί... ως το τέλος... ως την τελευταία στιγμή...
δεν είναι προσωπική επιλογή λοιπόν η αναχώρηση Κάκια;
δεν είναι προσωπική επιλογή η έξοδος από το μερικό στο Ολον;
ναι, για τους περισσότερους, σχεδόν για όλους...
όμως για κάποιους πολύ ξεχωριστούς ανάμεσά μας, ο ίδιος ο θάνατος νοηματοδοτεί και τη ζωή... μελέτη θανάτου, έλεγε ο Πλάτων και δίδασκε ο Λιαντίνης είναι η φιλοσοφία... τι να είναι δηλαδή; πως να φτιάξουμε παστίτσιο; ή πως να σπαταλάμε τις ώρες μας δώθε κείθε; μελέτη θανάτου είναι όλα τελικά... είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει είτε όχι...
ήταν ο Πλάτων 'πεσιμιστής' καθώς χρησιμοποίησες τον όρο; ίσως να ήταν μελαγχολικός... υπήρξε φιλόσοφος χαζοχαρούμενος Κάκια; γιατί μέσος όρος δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ...
ήταν ο Αριστοτέλης χαρωπός σα νοικοκυρά που γυρνάει απ'του Βερόπουλου;
ήταν οι μεγάλοι τραγικοί μας εύθυμα παιδιά;
κι όμως, ο Λιαντίνης, καθώς φαίνεται και από τα βίντεο που έχουν σωθεί, δεν ήταν καταθλιπτικός, δεν ήταν άρρωστος... είχε πραγματώσει μέσα του ένα άλλο σύμπαν δράσης, ακατανόητο στους πολλούς και το ζούσε ένδον και εκτός...
δεν μπορώ να γράψω άλλα... δεν είμαι συνήγορος υπεράσπισης κανενός... είναι κάποια από αυτά που νιώθω για έναν σπουδαίο διδάσκαλο, έναν υψιπέτη ποιητή και στοχαστή, έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο...
και πάλι εδώ είμαστε...

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου Ευαγγελία... παρότι ολίγον τεταραγμένος μετά τα όσα ανέγνωσα για τον Λιαντίνη από την Κάκια -την οποία πάντα εξαίρω αλλά και εκτιμώ βαθιά- θέλω να σου στείλω τα ωραιότερα χρώματα της ψυχής μου... πολλά φιλιά !!!

Νimertis είπε...

ένιωσα αγαπημένη μου Βίκυ αυτό το 'είμαι μαζί σου' ως πολύ βαθιά εντός μου... πως να το αποδώσω... αδύνατον... πως να το περι-ορίσω; ανέφικτο... ευχαριστώ!!!

Wicca είπε...

Έμαθα να καταλαβαίνω πιά, πότε είναι μαζί μου η βαριά σκιά που πληρώνει όσα χρωστάμε όλοι μας.

Ανώνυμος είπε...

"ένα παιδί που αρνείται να ευτελίσει το άπειρο
ψάχνοντας για όνειρα στο πεπερασμένο…" και δίνει δίχως δισταγμό τα κλειδιά στην αναζήτηση, του Όλου που ίσως δεν κατακτήσει ποτέ, μα...η προσπάθεια και μόνο είναι αρκετή

για να μπορεί να βρει τα όνειρα στο πεπερασμένο που καθημερινά ποδοπατούν χιλιάδες,

για να μπορεί νιώσει την ένωση της αρχής και του τέλους (κυκλικά και αέναα)

για να μπορεί να κοιτάξει εαυτόν δίχως τύψεις μα μόνο καθαρότητα, ειλικρίνεια, ψυχή

αυτό! συνοδεύει την καληνύχτα μου

Καπετάνισσα είπε...

Δεν ξέρω αν ακολουθώντας την αλήθεια, βρήκα την αγάπη ή αν ακολουθώντας την αγάπη βρήκα την αλήθεια...

Δεν ξέρω καν , αν υπήρξε αναζήτηση της μιας ή της άλλης!
Ίσως εκείνες επέλεξαν τον χρόνο, τον τόπο, να φανερωθούν μπροστά μου.

Αυτό που ξέρω είναι, ότι αποκαλύφθηκαν όταν αποφάσισα να κοιτάζω γύρω μου σαν παιδί και όχι σαν περισπούδαστη ενήλικη.

Μας περιγελά το σύμπαν, μας περιγελά η Σελήνη, μας περιγελά ο ίδιος ο αρματηλάτης Φαεθων.
Κοινοί θνητοί, σε περίβλημα Θεού.

Κοιτάμε στον καθρέφτη μας και αν καταφέραμε να ψάξουμε το είδωλο μας, πριν αυτός ραγίσει είμαστε τυχεροί.

Ας αφήσουμε το παιδί μέσα μας, μας κάνει σαφώς καλύτερους!

Την καλησπέρα μου....

Νimertis είπε...

γνώση με κόστος αυτή... και ποια δεν έχει θα πεις... καλησπερα Γουίκα...

Σιλένα, πρώτα να σου πω ότι ήταν όμορφη έκπληξη η Στρέιζαντ... είχα καιρό να την ακούσω... πόσο μεγάλο και σπουδαίο να κοιτάξεις τον εαυτό σου με καθαρότητα, ειλικρίνεια... είναι το σημείο που με κέντρισε... εύχομαι ένα όμορφο βράδυ!

Καπετάνισσα, πολύ λίγα μπορεί να προσθέσει κανείς σε ό,τι έγραψες... αυτό το 'κοινοί θνητοί σε περίβλημα Θεού' μου θύμισε μια ρήση του Γκουρτζίεφ... 'είμαστε μηχανές προικισμένες όμως Θεό'... δεν είναι απόλυτα ίδιο όμως εκφράζουν και οι δυο θέσεις το αυτό...
δεν ξέρω πια αν έχουμε θεϊκή κληρονομιά ή αν τα έχουμε κατασκευάσει όλα κατά πως μας βόλευε... όμως, εκείνο το παιδί μέσα μας, όπως λες, έχει τη δική του ματιά... μας βγάζει τη γλώσσα και χλευάζει τους ομιχλώδεις στοχασμούς μας...
χαίρομαι πολύ να διαβάζω τη σκέψη σου φίλη μου... καλησπέρα!!!

ποιώ - ελένη είπε...

"Καμιά φορά
εξοικονομώντας λίγη ακόμη αθανασία
δεν το κατάλαβες ότι είσαι παρών
στο ίδιο σου το μνημόσυνο…"
τι έγραψες ποιητή μου πόσο βαθιά ανθρώπινο είναι αυτά τα λόγια
σε φιλώ

λογια εικονες τραγουδια είπε...

σε αναζητηση νοηματος , λογου να υπαρχεις , αξιας να ζεις,
θελοντας και μη επιστρεφεις στο
παιδι , "τον πιο πικρα ηττημενο επαναστατη" οπως εχεις γραψει καλε μου φιλε,
αισθανεσαι πως ολα εχουν ειπωθει , βιωθει, υπαρξει, διχως να εχουν αναγκη την παρουσια σου,

με σενα η διχως εσενα ο κοσμος εξακολουθει να υπαρχει, προσπαθεις να τα νοηματοδοτησεις ολα αυτα κι η περιπετεια αυτη μονιμως σε φερνει αντιμετωπο με το παιδι μεσα σου, το ον δηλ που δε χρειαζεται, δεν εχει αναγκη να προσδωσει νοημα,

αναρωτιεται, απορει , θαυμαζει, μα το βαρος του νοηματος δε το αφορα,
η ζωη οταν ειναι ειναι φρεσκια,
πρωιμη, εχει τη δικη της σοφια κι αυτοαιτιολογηση,

ισως ο χρονος ειναι η μεγαλυτερη απατη που επεφυλαξε ο ανθρωπος για τον εαυτο του,
να το πω καλυτερα , ο μετρησιμος χρονος που φτιαχνει ρουτινες τεχνητες, αλληλουχιες γεωμετρικες
μοιαζει ναναι μια σανιδα που πανω της γαντζωνομαστε στιγμιαια υπερνικωντας τη φθαρτη μας φυση,

δυστυχως ειναι πια απιθανο να μαθουμε, να βιωσουμε μια κατασταση υπαρξης διχως μετρησιμο , κατανεμημενο χρονο,
αλλωστε κατι τετοιο θα προυπεθετε συνειδητοτητα διαφορετικα οργανωμενη

ειναι ομως στιγμες που αισθανεσαι να διατρεχεις ακινητες εικονες,
που ο χρονος δεν τρεχει αλλα εσυ εισαι που τον διατρεχεις,
κινεισαι απο πεδιο σε πεδιο,
απο τοπιο σε τοπιο,
ματαιο να ονομαστει κατι τετοιο αθανασια αφου αμεσως μετα επανερχεσαι στην αδηριτη γραμμικοτητα του χρονου, στην αναποτρεπτη φορα του,

αλλα καθολου ματαιοι οι στιχοι σου καλε μου φιλε:

"και στέκεσαι αγέρωχος
κοιτάς στον καθρέφτη της ψυχής σου
ένα παιδί που αρνείται να ευτελίσει το άπειρο
ψάχνοντας για όνειρα στο πεπερασμένο…

είμαι μαζί σου
αν δεν το κατάλαβες…

σε τούτο το καθρέφτη…"

αν μη τι αλλο ειναι μια ακρη στο νημα που δεν ξερουμε που και αν καταληγει...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

σε αναζητηση νοηματος , λογου να υπαρχεις , αξιας να ζεις,
θελοντας και μη επιστρεφεις στο
παιδι , "τον πιο πικρα ηττημενο επαναστατη" οπως εχεις γραψει καλε μου φιλε,
αισθανεσαι πως ολα εχουν ειπωθει , βιωθει, υπαρξει, διχως να εχουν αναγκη την παρουσια σου,

με σενα η διχως εσενα ο κοσμος εξακολουθει να υπαρχει, προσπαθεις να τα νοηματοδοτησεις ολα αυτα κι η περιπετεια αυτη μονιμως σε φερνει αντιμετωπο με το παιδι μεσα σου, το ον δηλ που δε χρειαζεται, δεν εχει αναγκη να προσδωσει νοημα,

αναρωτιεται, απορει , θαυμαζει, μα το βαρος του νοηματος δε το αφορα,
η ζωη οταν ειναι ειναι φρεσκια,
πρωιμη, εχει τη δικη της σοφια κι αυτοαιτιολογηση,

ισως ο χρονος ειναι η μεγαλυτερη απατη που επεφυλαξε ο ανθρωπος για τον εαυτο του,
να το πω καλυτερα , ο μετρησιμος χρονος που φτιαχνει ρουτινες τεχνητες, αλληλουχιες γεωμετρικες
μοιαζει ναναι μια σανιδα που πανω της γαντζωνομαστε στιγμιαια υπερνικωντας τη φθαρτη μας φυση,

δυστυχως ειναι πια απιθανο να μαθουμε, να βιωσουμε μια κατασταση υπαρξης διχως μετρησιμο , κατανεμημενο χρονο,
αλλωστε κατι τετοιο θα προυπεθετε συνειδητοτητα διαφορετικα οργανωμενη

ειναι ομως στιγμες που αισθανεσαι να διατρεχεις ακινητες εικονες,
που ο χρονος δεν τρεχει αλλα εσυ εισαι που τον διατρεχεις,
κινεισαι απο πεδιο σε πεδιο,
απο τοπιο σε τοπιο,
ματαιο να ονομαστει κατι τετοιο αθανασια αφου αμεσως μετα επανερχεσαι στην αδηριτη γραμμικοτητα του χρονου, στην αναποτρεπτη φορα του,

αλλα καθολου ματαιοι οι στιχοι σου καλε μου φιλε:

"και στέκεσαι αγέρωχος
κοιτάς στον καθρέφτη της ψυχής σου
ένα παιδί που αρνείται να ευτελίσει το άπειρο
ψάχνοντας για όνειρα στο πεπερασμένο…

είμαι μαζί σου
αν δεν το κατάλαβες…

σε τούτο το καθρέφτη…"

αν μη τι αλλο ειναι μια ακρη στο νημα που δεν ξερουμε που και αν καταληγει...

Νimertis είπε...

φίλη μου Ελένη... το βαθιά ανθρώπινα που έγραψες τα περικλείει όλα... σ'ευχαριστώ!!!

Νimertis είπε...

αγαπημένε μου φίλε ΛΕΤ
έστω και με καθυστέρηση αυτές μου οι σκέψεις έρχονται να συναντηθούν με τις δικές σου...
για μια ακόμη φορά γίνεται τούτο το αντάμωμα... δεν με εκπλήσσει ίσως πια, αλλά δεν παύει να με συγκινεί και να με συγκλονίζει το ίδιο...
κάθε σου λέξη έχει τη σημασία της... όμως αυτό που γράφεις για το χρόνο, πιστεύω ότι είναι από μόνο του η συγκεφαλαίωση όλης της Ποίησης, γραπτής, προφορικής, εικαστικής, μουσικής...
γιατί, αισθάνομαι πως ο άνθρωπος της Τέχνης, της Γραφής, της Μουσικής δεν είναι δραπέτης από την αδήριτη γραμμικότητα, όπως θαυμάσια λές, αλλά είναι ένας ιχνηλάτης της Αλήθειας... δεν το ξέρει βέβαια, κανείς μας δεν ξέρει στην ουσία τι και γιατί το κάνει...
ίσως να το ονειρευόμαστε καμιά φορά...
η ποίηση και τα όνειρα είναι φτιαγμένα από τα ίδια εξω-χρονικά υλικά...
η δημιουργία, τελικά, είναι μια δράση υπερ-λογική... ευτυχώς...
οι παλιοί Μαρξιστές έλεγαν πως ο μεγάλος Καρλ, ενώ είχε σχεδόν ολοκληρώσει τη μελέτη του για την Διαλεκτική του Υλισμού που ερμήνευε τα πάντα, έμενε πάντα εκστατικός και αμήχανος εμπρός στην Τέχνη... η Τέχνη είναι μια δράση που δεν εντάσσεται σε καμιά διαλεκτική... δεν προοικονομείται, δεν περιορίζεται, δεν περιχαρακώνεται... ευτυχώς που ο Καρλ έξυνε το κεφάλι του εμπρός στην Τέχνη... τούτη είναι και η δράση του Ιερού εντός μας... κι αυτό εμφανίζεται πάντα εκεί που δεν το περιμένεις... το εξορίζεις κι όμως ξανάρχεται... το συκοφαντείς κι όμως, σου βγάζει τη γλώσσα και σε επισκέπτεται πάλι... το υπονομεύεις κι αυτό ανθίζει!!!
ναι φίλε μου... το παιδί είναι ο πιο πικρά ηττημένος επαναστάτης, όμως εξακολουθεί να μας καλεί... που; στο άχρονο... στον παιδότοπο της ασύνορης και ατιτλοδότητης ματιάς του...
τα παιδιά, ακόμα κι αν είναι τυφλά, βαρήκοα ή αυτιστικά, καταφάσκουν τη ζωή... παίζουν, δημιουργούν, δρουν, εμείς, μέσα στην ευλογημένη 'ακεραιότητά' μας λοιδορούμε καθημερινά τη ζωή...
τι άλλο λοιπόν να δείξει ο καθρέφτης;
πόσο σ'ευχαριστώ για τούτες τις ευκαιρίες να αναπτύσσουμε τις σκέψεις μας... έχεις την αγάπη μου φίλε μου!!!