Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011


         


Είμαστε μέσα
μέσα στον κορμό του δέντρου
μέσα στο αφιλόξενο πτώμα
του έφηβου θεού
μέσα στο χωματένιο κρεβάτι
του πόνου…

μέσα θα διαβάσουμε τυφλοί
το χθες
και το αύριο
μέσα θα αναλώσουμε γενναία
τους εαυτούς μας
μέσα θα λερώσουμε με περιττώματα αλήθειας
τα όνειρά μας
μέσα θα γεννήσουμε τα παιδιά μας
και πριν ακουστεί το αλύχτισμα
της πιο αθώας απελπισίας τους
θα τα σκοτώσουμε

Βρεθήκαμε εξόριστοι
έξω απ’τον ήλιο
έξω απ’τον χρόνο
ανεπιθύμητοι

εδώ
στο ασφυκτικό απέραντο
εδώ στο στενόχωρο ασύνορο
εδώ θ’ακρωτηριαστούμε
και δεν θα περιμένουμε την αναξιοπρέπεια
απ’τη πρόστυχη φθορά της σάρκας
και δεν θα εκλιπαρούμε έναν βιαστή
να σπλαχνιστεί τα δύσμορφα κορμιά μας
μόνοι θα το κάνουμε
στην ακραία απόλαυση της αποκοπής
εκείνων που περιττά πια
κρέμονται απ’τις ζωές
εκεί
ηδονικά θα αφεθούμε…

είμαστε μέσα
αγάπη μου
ο ένας
στο σώμα του άλλου
ο ένας
στο σήμα του άλλου
ο ένας
στο απεριχώρητο του άλλου

μακάβρια υπέροχοι
αισθαντικοί ακόμη
τα χέρια μας δεμένα απ’τους καρπούς
στα αιώνια δεσμά μας
χαμογελώντας
ανασαίνουμε
ένα προς ένα
τα πιο όμορφα
ζωντανά φιλιά μας…

Μάιος2010

11 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

δεν ξέρω όταν το έγραφες τις σκέψεις σου... μα αν η ημερομηνία ήταν τωρινή... θα έλεγα πως με κατάλαβες... θα σκεφτόμουνα πως με αγάπησες... με όλες τις πληγές μου...

εξαίρετη η καταγραφή του πόνου σου...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

...πιο μέσα ακόμη
θ' αναγεννιώμαστε
απ' τα κομμάτια μας
για να περιπλανηθούμε
ο ένας στ' αδέσποτα όνειρα
του άλλου
και θα γενούμε θεοί
να χτίσουμε
το δικό μας ήλιο
να προσκυνήσουμε
τις σκιές μας
που αχτίνες έγιναν
της αγάπης μας...

Πότε θα σε δω
ν' αγκαλιάσω τον αδερφό μου, Νημερτή;..

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ είπε...

"στην ακραία απόλαυση της αποκοπής"

και της ανυπακοής ίσως..
μα θέλει τόση πολύ δύναμη!!!

Την καλημέρα μου

~reflection~ είπε...

θάψε με μέσα στην Ποιητική σου Πνοή
πριν με αγγίξει το μαστίγιο των Πειρασμών...
και λαχταρήσω Ζωή Αιώνια....


Αν με σκεπάσεις πρόωρα με όλο το μυρωδικό σου χώμα,
ίσως και νεκρή να ανθίσω
και να μπορέσεις άλλη μία φορά να μυρισεις το μπουμπούκι που ερωτεύτηκες
στο Λιβάδι των Αισθήσεων,
πριν γνωρίσουμε το Χρόνο...
πριν μας γνωρίσει η Ζωή...

Ο Χρόνος με κλέβει από Σένα..
η Ζωή σε κλέβει από Μένα..

μόνο το Στίχο σου έχω...
να χωρά τα σκόρπια κομμάτια μου..
να με αφήνει να κολυμπάω στο Αγιασμένο Φως των αναμμενων λέξεων....

Άναψε τα Φώτα...
θέλω όλα να γίνουν με μάρτυρες....

μετά σκότωσέ με, πριν πεθάνω...
πιάσε μία Λέξη...
μαχαίρι σου, να κάνω χαρακίρι....

Δικό μου μαχαίρι η Λέξη: Θεός...
μ'αυτή χαρακώνομαι όμορφα...
κι εκείνη μου ρουφά το αίμα,
και ζει απ'του θανάτου μου το λυγμό....

Θάψε με μέσα στην Ποιητική σου Πνοή
πριν με αγγίξει το μαστίγιο των Πειρασμών...
και λαχταρήσω Ζωή Αιώνια....


φιλί....σαν αιώνιο...

Νimertis είπε...

τούτη η καταγραφή, όπως την λες Βίκ, είναι μαζί και η γραφή ενός αιματογράφου... χωρίς τις πληγές μου δεν είμαι... αν τις αρνηθούμε δεν ξέρω αν μπορούμε να υπάρξουμε... ίσως να μην με ενδιαφέρει καν...

έχουμε ήδη αγκαλιαστεί Πυρφόρα μου... με έναν τρόπο που φτάνει στο μυελό της ψυχής... κι όμως... λείπει και η σωματική ανίχνευση... δεν το αρνούμαι... έρχεται ο καιρός που θα γίνει...

ναι, θέλει δύναμη Καπετάνιε μου... και βέβαια... να σαι καλά!

κατέθεσες ξανά ένα ολοκληρωμένο κόσμο στο 'σχόλιό' σου Κάκια μου...
ακόμα διαβάζω...
ακόμα ανασαίνουν οι λέξεις εδώ...
και γεύομαι την κοινωνία ψυχής που προσφέρεις...

V είπε...

Οι συναντήσεις μου με την ποίηση πάντα ήταν επίπονες.
Έτσι διάλεξα να την αποφεύγω.
Αυτή όμως όχι...

Καλή σου ημέρα ποιητή!

nameliart είπε...

«και πριν ακουστεί το αλύχτισμα / της πιο αθώας απελπισίας τους / θα τα σκοτώσουμε»
Είναι συγκλονιστικό! Είναι «μακάβρια υπέροχο»!.. Ολόκληρο!
Καρφώνεται στο μυαλό... και αφήνει «τους τύπους των ήλων»...

Νimertis είπε...

αυτό που έγραψες φίλη V περιποιεί στον γράφοντα υψίστη τιμή... γιατί σε κείνον που η ποίηση είναι 'επίπονη' διεργασία και μάλλον απωθητική, έχει μεγάλη αξία να του 'μιλήσει' εσωτερικά ένα κείμενο... σ'ευχαριστώ...

σ'ευχαριστώ nameliart για τα λόγια σου... τα κρατώ σε ξεχωριστή θέση μέσα μου...

Φόβος..... είπε...

Είμαι μπροστά σε μία πόρτα. Ασυναίσθητα δύο επιλογές μου σφίγγουν το χέρι. Όταν νιώθω πως με αφήνουν έξω, θέλω να μπω. Όταν νιώθω με κλειδώνυν μέσα, θελω να βγω. Πάντα το ίδιο σκηνικό.

Ανώνυμος είπε...

στη θέση οποιουδήποτε άλλου σχολίου Νημερτή θα αφήσω αυτό που για μένα τουλάχιστον είναι η φωνή αυτού που διαβάζω!!!

Νimertis είπε...

προς επεξεργασίαν το σχόλιό σου Φόβε... να σαι καλά...

δεν είχες καθόλου άδικο για την επιλογή σου Σιλένα... υπέροχο... απολαυστικόν!! ευχαριστώ!