Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011


Αμπράξας

ένα μικρό πλάσμα
παλλόμενο ήταν
δεν είχε προλάβει ακόμα να φυλλομετρήσει
τις εποχές στο κορμί του
άφυλο
έμοιαζε μ’έναν θνήσκοντα Ιανό
μπροστά του
ένα κράσπεδο κεντημένο με το αίμα του
πίσω του
εμείς
να το χρεώνουμε όλη την αλήθεια μας
να το πνίγουμε
με όσα μας κληροδότησε ο Αμπράξας

με κοίταξες με όλα σου τα μάτια
κι εγώ δεν τολμούσα ν’ανταποδώσω στο βλέμμα σου
ένα δικό μου
το φονικό σπαρταρούσε μπροστά μας
ζεστό ακόμα
όπως τα κοχλάζοντα οξέα του έρωτά μας
κι εμείς αδειάσαμε τα χέρια μας
απ’όλα τα υπεροπτικά μας χνώτα
και περπατήσαμε χώρια
στη σιωπηλή
άγρια θύελλα που ερχόταν…

είδαμε τον Αμπράξας
όταν το χαρακωμένο στόμα του πλάσματος
πρόφερε τα όνοματά μας
και οι αισθήσεις
ούρλιαξαν δίπλα στο κράσπεδο
το αύριο

το αύριο που χλιμίντριζε στις ανάσες μας…

ιαν2011

19 σχόλια:

Eriugena είπε...

Σαν να ανακάλυψα έναν αδερφό...

Ανώνυμος είπε...

ο έρωτας...

γεννά αλήθεια και ψέμα

είναι η ανάσα του καλού και του κακού

είναι φως και σκοτάδι μαζί

είναι ο έρωτας, ο φοβερός!!!

~reflection~ είπε...

Είδαμε, σαν Ποιητές, το Απροσδιόριστο,
τον Επικό Αμπράξας,
πέρα από το θεό και μέσα στο Διαβολικό Ανθρώπικο Ιδίωμα,
να κλαδεύει Στίχους
στους κήπους των Εξόριστων Εραστών από τον Παράδεισο των Αγίων...


Το διάφανο κρίνο της Ζωής
-το εύθραυστο πλάσμα-
σε χέρια ξένα,
δάκρυσε φως,
από ένα βουβό βλέμμα
που σαν ομφάλιος Λώρος
αποκόπηκε βίαια
από τον Κορμό της Κεντρικής Ιδέας,
που μόνη της βγήκε σεργιάνι
στο Γυμνό Νου...

Οι ρίμες ξεχείλισαν γύρη
μπρος στον άνεμο που πρόσταξες να φυσηξει
και ν'ανακατέψει
πέταλα με τούφες από ανέμελα μαλλιά Αρχοντικής Ποίησης
που δεν υποκλίνεται ούτε στο Ένα, ούτε στο Ενδιάμεσο...

Φυγάς στο ακροτήριο
που οι προφήτες διατηρούν Θερμοκήπια Ιδεών,
εκεί ανθίζει το Διάφανο Κρίνο σου...
σαν άλλος Μαγικός Αυλός,
που ξεχωρίζει παράξενα,
καθως κρύβει το άρωμα κάτω από το χάδι
που ξινει με το βλέμμα ανάγνωσης
το τρυφερό του χρώμα...

Πόσο χρώμα χωρά η εύθραυστη Διαφάνεια?....


Αρχοντική Ποίηση
γίνομαι αέρας
και ανακατεύω πέταλα με τούφες ανέμελα μαλλια .....

σαν Ιδεες μπλεγμένες με Φως....

Φόβος..... είπε...

Κάθε μέρα φοράω τα γάντια και κάποιον σκοτώνω. Έπειτα γονατίζω ανάμεσα στο θεό και στο τίποτα και παίρνω τη συγχώρεση γιατί πάντα έχω καλό λόγο. Σκότωσα εν βρασμό ψυχής το δίδυμο θεό του εαυτού μου. Εγώ το πλάσμα. Εγώ ο φονιάς.

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

να σχολιάσω ήθελα...

μα μ' εμπόδισαν τα δάκρυα στα μάτια...

και ένα αχ... που το μυαλό μου πλημμύρισε...

Wicca είπε...

Όλα γύρω μας ξέρουν. Ψιθυρίζουν το όνομά μας. Μην κοιτάς που εμείς δε μάθαμε ακόμη να το προφέρουμε σωστά. Μην κοιτάς που εμείς δε μάθαμε ακόμη τον εαυτό μας.

Νimertis είπε...

Φίλε μου Eriugena είναι πολύ σπουδαίο να το λες αυτό... σ'ευχαριστώ...

κάτι θυσιάστηκε για να υπάρξουμε φίλη μου Σιλένα... τι ήταν άραγε αυτό; κάτι θυσιάσαμε κι εμείς για να υπάρξει κάτι άλλο... είμαστε γεννήτορες αλλά μαζί και φονιάδες... τι μας ωθεί σε τούτη τη σκληρότητα; ο έρωτας γεννά αλήθεια και ψέμα...
σ'ευχαριστώ....

Νimertis είπε...

δεν αποτολμώ να εισέλθω στην διάστασή σου Κάκια μου... είναι από μόνη της ένα διάνυσμα που εκκινεί από το Εν και δεικνύει το Εν... κι αυτό πάλι την αδικεί... γιατί είναι ένας κόσμος διαρκώς μεταβαλλόμενος...
σε απολαμβάνω...

Εγώ το πλάσμα
εγώ ο φονιάς...
διάβασες πίσω από τις λέξεις Φόβε...

Νimertis είπε...

Βικ μου... κι εγώ θα μείνω σιωπηλός το λοιπόν σεβόμενος το συναίσθημά σου... σ'ευχαριστώ...

και η αναθεματισμένη 'αυτάρκειά' μας κραυγάζει παντού πως δεν έχουμε καμιά ευθύνη... είμαστε όντα ευθύνης αλλά πάντοτε την αρνούμαστε... κάτι σκοτώνουμε κάθε μέρα... κι όμως, πιστεύουμε πως έχουμε το δικαίωμα να μετέχουμε στο φονικό όπως ο Αμλετ στην θεατρική παράσταση μέσα στην παράσταση... λες κι όλα αυτά έχουν μια μονάχα διάσταση... λες και δεν μας περιέχουν...
λες και δεν θα μας ξεβράσουν κάποτε σε μια αμμουδιά χωρίς σκιά, χωρίς δέντρα, χωρίς αύριο...

Despina είπε...

στο χλιμίντρισμα
της ανάσας μας
το αύριο της ζωής μας!

ακόμη
πιο όμορφα μοσχοβολά
το μαύρο σου ρόδο!

Ανώνυμος είπε...

δε σιωπώ
μα ανασαίνω
κι η ανάσα μου
γεμίζει όλο τον ουρανό
στις νύχτες αυτές
που γέμισαν τις μέρες
στο γκρίζο αυτό
που σκέπασε το φως
πάντα υπάρχει
μια αμυδρή ελπίδα φωτός
γι' αυτό κι εγώ
ξαναπερνάω
για να την ξαναδώ
για να της ευχηθώ
να λάμπει πάντα
γιατί η αχτίνα αυτή
απ' όσους πιο πολλούς διαβάζεται
τόσο πιο δυνατή γίνεται!

Νημερτή, χρόνια όμορφα εύχομαι
χρόνια λαμπερά

ποιώ - ελένη είπε...

χρόνια πολλά φίλε Νιμερτή

Νimertis είπε...

καλησπέρα Δέσποινα... το Μαύρο Ρόδο μοσχοβολά... όταν το αγγίζουν ψυχές όπως η δική σου...

Σιλένα μου σ'ευχαριστώ... πολλά φιλιά!

Να σαι καλά φίλη Ελένη... ευχαριστώ πολύ!!

Eriugena είπε...

Αγαπητέ Νημέρτη, νέε μου φίλε και αδελφέ, επανέρχομαι, το ποίημά σου με στοιχειώνει αυτές τις μέρες, γιατί αναδύθηκε απο την μνήμη μου, μια εμπειρία όμοια με την δική σου. Δεν είμαι υπερβολικός, αν και η ξαφνική είσοδός μου στην διαδικτυακή κοινότητα που ανακάλυψα, με έχει λίγο ταράξει. Το ποίημά σου μαζί με το ποίημα ενός εντελώς διαφορετικού ανθρώπου που θρηνεί με άλλον τρόπο ένα ανθρώπινο όν, έχει σχηματίσει ένα παράξενο δίπολο μέσα μου. Δεν θέλω να αναφερθώ ευθέως σ'αυτόν γιατί δεν άντεξα να σχολιάσω τον σπαραγμό του, στη δική του σελίδα..Πάντως δεν σε αποκάλεσα τυχαία αδελφο. Είναι κοντά μου και άλλες νέες ποιητικές οντότητες, και τους αγάπησα και αυτούς. Σου αναφέρω ενδεικτικά την Ελένη που με έχει ενθουσιάσει με την σπάνια στην εποχή μας ποιητική υψιπέτεια. Εσύ έχεις, πέρα απο την αρχοντιά της γραφής σου, έναν άλλον προβληματισμό που θα τον συμπυκνώσω,αδικώντας τον ίσως, ονομάζοντάς τον: η μυστική ματιά του οντολογικού κακού(και της υπέρβασής του;)..Δεν μπορώ παρά να σου απαντήσω ποιητικά, απαντώντας και στον ''αντίθετο'' φίλο, μπάς και ισορροπήσω το δίπολο. Ήδη φλυαρώ για κάτι που είναι δυνατόν να λεχθεί μόνο ποιητικά. Χαιρετώ !

Νimertis είπε...

φίλε μου Eriugena, ομολογώ με έκανε να σαστίσω τούτο το σχόλιό σου... και ομολογώ με γέμισε με έντονα συναισθήματα... και μια παράξενη αίσθηση συγγένειας, αυτή που μονάχα ελάχιστες φορές και μονάχα σε κείνο τον εντελώς 'μυστικό' ενδότοπο της διάδρασης σιωπής και έκστασης μπορείς να την βιώσεις... η ανάγνωση που έκανες στο ποίημα αλλά και στη γραφή μου, με έκανε να αναρωτηθώ... αλλά ζέστανε και την καρδιά μου...
πόσους αδερφούς θα συναντήσουμε στο μονοπατι; πολλούς ίσως... πόσοι απ'αυτούς θα μας μιλήσουν στο νου;... κάποιοι... πόσοι απ'αυτούς θα μας μιλήσουν στη ψυχή; ελάχιστοι... πόσοι δεν θα μας μιλήσουν καθόλου και θα επικοινωνούμε απόλυτα;
δεν ξέρω φίλε μου και αδελφέ μου... και χαίρομαι που σε αποκαλώ έτσι... το ένιωσα απόψε...
θέλω να σου μιλήσω κάποια στιγμή για το ζήτημα της οντολογικής θεώρησης αλλά και της ειναι-ικης υποστασιοποίησης της γραφής εν γένει-όχι τόσο ως φιλολογικής προσπάθειας να εγκιβωτιστεί ο Λόγος στο λόγο αλλά ως απολύτως εσωτερικής δράσης στο ανάπτυγμα του Αχρονου και του Ενιαίου, οσο αυτή μπορεί να εγκλειστεί σε γλωσσικά αρχιτεκτονήματα- , όπως την αισθάνομαι και την ψηλαφώ δειλά δειλά και να μου πεις κι εσύ... και να ευφρανθεί η καρδιά μου που ανοίγεται σ'ένα στερέωμα που ο παλμός της συνηχείται με κείνον των αγαπημένων αδελφών...
'η μυστική ματιά του οντολογικού κακού'...
ενεργοποίησες το απολύτως εσωτερικό μου σύμπαν... χρησιμοποίησες ως και τις 'σωστές' λέξεις...
κι έχω να σου πω ακόμη...

ίσως φλυαρώ κι εγώ... μα δεν κουράζομαι να μιλώ για κείνα που ορίστηκαν να διαστατώνουν τη διαπνοή μου...

με ζέστανες για τα καλά, όμως... ίσως δεν είναι ακόμη η ώρα για τα περισσότερα...
σ'ευχαριστώ...
πολύ...

Γιώργος είπε...

Αμπράξας

η θυσία της πεταλούδας..

Όταν η ψυχική απώλεια.. ή η ερωτική απώλεια.. όταν, διά της σιωπής, συνταυτίζουν το βήμα τους με την.. απόλυτη απώλεια, να το πω αλλιώς, με την φυσική απώλεια (και αναφέρομαι στα σχόλια του/της Eriugena).. Μία εσωτερική, μία μυστική σύνδεση, δονεί τον δικό μας, στα μάτια μας 'σίγουρο' (;), κόσμο και τον συσχηματίζει στα κύματα του αναπόφευκτου..

Όλα (από το απλό πρώτο μπουσούλημα ως τον Θεό) είναι ζήτημα ερμηνείας.. Το Καλό και το Κακό, η Θυσία, ο Θάνατος και η Ζωή στερούνται περιεχομένου, μακριά από την δική μας νοηματοδότηση..

Προσωπικά (και το συζητάμε, αν θέλετε, αγαπημένοι φίλοι) συνταυτίζομαι με την συγκεκριμένη αρχαιοελληνική (αυτήν της τραγωδίας) έννοια της θυσίας, που ακολούθησε (στον βαθύτερό της πλούτο) η Πατερική γραμματεία, και που συναρτά την θυσία με την συγχώρεση.. Και μάλιστα στην επί Καινοδιαθηκικής αφορμής συναντόμενη γραμματεία, η έννοια της θυσίας θεωρείται αποτρόπαιη.. Αντ' αυτής επωάζεται και οικοδομείται η έννοια της Αυτο-Θυσίας (με απώτατο παράδειγμα προς μίμησιν αυτό του Εσταυρωμένου Χριστού..)

Μην σας κουράσω άλλο - πολύ φλυάρησα κι εγώ..

Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να μετείχα σ' έναν σχετικό διάλογο..

Νημερτή μου,

σ' ευχαριστώ για τον χώρο και τον χρόνο σου (ελπίζω να μην έκανα κατάχρηση αυτών..)

Το ποίημά σου υπέροχο..

nameliart είπε...

Γεννήτρια συναισθημάτων η γραφή σου! Και μάλιστα μεγάλης ισχύος.. Πάντα φεύγοντας από εδώ, έχω να κουβεντιάσω πράγματα με τον εαυτό μου.. Κι’ είναι σπουδαίο αυτό.!. Σ’ ευχαριστώ.!.

Νimertis είπε...

Φίλε Γιώργο, όχι μόνο δεν κούρασες αλλά, προσωπικά τουλάχιστον, ευχαριστήθηκα πολύ με τις σκέψεις σου αυτές που έδωσαν μια διάσταση ιδιαίτερη... και πως να μην συναντηθώ με το:

'Το Καλό και το Κακό, η Θυσία, ο Θάνατος και η Ζωή στερούνται περιεχομένου, μακριά από την δική μας νοηματοδότηση...'

πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον το ζήτημα που έθεσες, την διάκριση δηλαδή της θυσίας από την Αυτο-θυσία... σ'ευχαριστώ πολύ...
πάντα ευπρόσδεκτος σε τούτο το χώρο... να σαι καλά!

Νimertis είπε...

Φίλη μου nameliart, είναι εξαιρετικό αυτό που επισημαίνεις. είναι εξόχως τιμητικό για μένα! σου εύχομαι μια δημιουργική Κυριακή!