Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011


Άλυσος

Το σώμα του μυαλού μου
Ο νους του σώματος…
Μια αλυσίδα έδεσες από την νότια σκέψη
Ως τη βορινή απουσία
και ο κάθε κρίκος
ωκεάνιος στεναγμός…

το βλέμμα του νου μου
η νόηση των ματιών μου…

έχω ακόμη ένα στάχυ
από την αρπαγή της Κόρης
έμεινε δυο χιλιετηρίδες ακέραιο
να σε περιμένει
έχω ακόμη ένα σταμνί
ολόδροσο νερό των καθαρμών
κι ένα λευκό σεντόνι
στα σεπτά μυστήρια αν ποτέ αξιωθώ
μύστης να εισέλθω
στην άλυσο των αδελφών
ο έσχατος εγώ…

ο ήχος του αλλόκοτου
το στερέωμα των φθόγγων…
Εκάς οι βέβηλοι!
κι όλοι οι αγαπημένοι
Μακριά!

Αν πρόκειται ακέραιος να σβήσω
Αν πρόκειται ν’αναλωθώ
Έχω ένα σώμα να αφανίσω
Και μια ψυχή που φλέγεται
Από δροσιά!
Ένα μεγάλο θάνατο
Έχω να ζήσω
Και το χαμόγελό σας
Με αποσπά…

Ιουλ 2009


8 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Πεισματικά δικαιώνω το χώμα που με φιλοξενεί
ένα σώμα με αναβλίζουσα Ψυχή
να ρίχνεται στη μάχη
όσο ο Χορός της αγριάδας παραπλανεί τα στάχια...
ένα σταμνί γεμάτο δάκρυα, πολύχρωμης ροής, ατέλευτης...
σαν καταρράχτης να δοκιμάζει το Ύψος του Βράχου...
εκεί που καθόμαστε και ατενίζουμε το λιμάνι που κάποτε θα δεχτεί τα παράπονά μας..
ένα ένα...

σήμερα κόμπος δένω σε δίχτυα ψαράδων...
ένα ψαράκι να πιάσω
με λυγμό για δόλωμα...
και το χαμόγελο να ταΐσω με ένα χέρι που σπαρταρά
και τρέμει όταν γράφει την κάθε λέξη του....

λέξη κομμάτι κύματος...
ή ψαριού ελιγμός για ελευθερία και λύτρωση
στο βάθος ενός ποιήματος,
που θησαυρούς υπόσχεται.....

μα όλοι τους ακόμη φωλιασμένοι σε αποκρύψεις....


Φιλιά....κύματα...
τι άλλο να αφήσω?....

Ανώνυμος είπε...

με άφησε άφωνη αυτή σου η γραφή
εξαιρετική αποτύπωση ψυχής

ένα μεγάλο μπράβο από μένα..

Eriugena είπε...

Πάντα αναρωτιόμουν αν η σκέψη του σώματος, το σώμα ως σκέψη ή αν το θέσουμε στο πιό λεπτό σημείο του, όπως το έθεσες αμέσως μετά, αν η ''νόηση των ματιών'', ''το βλέμμα του νού'', είναι ζεύγματα συμμετρικά-αναμεταξύ τους ή ακόμα εντός τους-. Μιά δύσκολη τετράδα αναδύεται ξανά..όταν μάλιστα πλέκεται με την αλυσίδα..του χώρου; της υπόστασης; πρίν ακόμα αποφασίσω να σου πω, γιατί κάθε φορά που ξαναπιάνουμε τα θέματα αυτά αποφασίζουμε σαν να είναι πρώτη φορά, μιά ακόμα αναρώτηση γεννιέται: μήπως το Σώμα είναι η νοηματική αλυσίδα του νεωτερικού ''παρόντος'' μας..κάποτε ήταν αλυσίδα ο ψυχοκεντρισμός, η μεταφυσική της αιωνιότητος, τώρα φαίνεται να είναι αλυσίδα ο σωματοκεντρισμός, το ακατάλυτο εδώ και τώρα του νέου-θεού σώματος, και σαν νέος θεός προκαλεί τις νέες μεταφυσικές εξάρσεις αλλά και τις νέες αιρέσεις. Πρίν ακόμα αποφασίσει κανείς, προχωράς στο μυστηριακό στάχυ της Περσεφόνης ενώνοντας το χθόνιο με την ξεχασμένη γονιμότητα του μυστηρίου, το στάχυ της μύησης θα το ονόμαζα εγώ που έμεινε αιώνες ακέραιο, ενω πάντα όφειλε να αναλωθεί..εκεί μας περιμένεις με το ολόδροσο νερό των καθαρμών, πρίν ακόμα αποφασίσουμε νοητικά. Αν πρόκειται να σβήσουμε ακέραιοι όπως λές, αν είναι να αφανίσουμε το σώμα στην φλόγα των πάγων της αιώνιας ψυχής, ας μην επιδιώξουμε την καθημερινή βεβήλωση ή την καθημερινή αγάπη που στέκει με χαμόγελο δίπλα της. Ο ήχος του αλλόκοτου, ο ήχος που φθέγγεται ο ουρανός μακριά απο αβρές επαφές αναγγέλει την ανάλωση εντός του, όσων θέλουν να ανέβουν εντός τους μέσα του, πάνω..ΑΝΑΛΩΣΗ..ας τους το πείς 1.000.000 φορές, μπορείς αδελφέ να το πείς σε όλους όσους δηλώνουν την ανάγκη για κάτι ''ανώτερο''; ..εγώ πρός το παρόν επιστρέφω στην αρχική εικόνα του ποιήματός σου και ρωτώ ξανά: είναι η αλυσίδα όρος της ελευθερίας; είναι αυτή σήμερα το Σώμα; αδελφικά!

Ανώνυμος είπε...

Το σώμα του μυαλού μου
Ο νους του σώματος…

τα λέει όλα!

Νimertis είπε...

ένα σταμνί γεμάτο δάκρυα, πολύχρωμης ροής, ατέλευτης...
σαν καταρράχτης να δοκιμάζει το Ύψος του Βράχου...

τους αγάπησα αυτούς τους στίχους σου Κάκια μου...
και τα φιλιά κύματα...
όμορφα!

ευχαριστώ Σιλένα μου!

μεταξύ των εξαιρετικών που μου έγραψες φίλε μου, σημειώνω
'Αν πρόκειται να σβήσουμε ακέραιοι όπως λές, αν είναι να αφανίσουμε το σώμα στην φλόγα των πάγων της αιώνιας ψυχής, ας μην επιδιώξουμε την καθημερινή βεβήλωση ή την καθημερινή αγάπη που στέκει με χαμόγελο δίπλα της...'
όσον αφορά το πρώτο σου σχόλιο για το 'αν η ''νόηση των ματιών'', ''το βλέμμα του νού'', είναι ζεύγματα συμμετρικά-αναμεταξύ τους ή ακόμα εντός τους...' η δική μου προσέγγιση έχει μονάχα την διυπαρκτική συνιστώσα... όμως εδώ, χάνεται προς στιγμήν η πρώτη αναφορά, αυτή που βρεφουργεί το είναι στα νάματα της μυστηριακής Αρχής, και καταβολίζεται το πυρ στο ανθρώπινο, μυητικό, πεδίο... θα πει κάποιος, μα η αναζήτηση είναι από κάτω προς τα άνω... ταυτόχρονα όμως, τούτη η Αλυσος που προοικονομεί το συνεχές αείρροο έχει την 'οριστική' ανάγκη ενός Αιν Σοφ... δηλαδή, κατέρχεται και ανέρχεται η δύναμις... αλλιώς δεν επικοινωνεί τίποτε με τίποτε... δεν ήταν αφελείς οι αρχαίοι αδελφοί... η Περσεφόνη δεν θα μπορούσε να μείνει για πάντα στον Αδη αλλά ούτε και να επιστρέψει οριστικά στη Γη... έτσι γεφυρώνεται το χθόνιο, καθώς λες φίλε μου, στην κατασκευή του χρόνου έχουμε και την κατασκευή του χώρου (άνω οι Θεοί, στη μέση εμείς, κάτω τα χθόνια, ασύνειδα θέρετρα της νόησης)[μου άρεσε το νους-θεός όπως το ανέπτυξες]...
ταυτόχρονα βέβαια, για να λάμψει το φως της συνειδητοποίησης των τριπλών ζευγών συντεταγμένων, απαιτεί μια διυπαρκτική φαρέτρα... δεν είναι μονάχα οι 12 όψεις του ενός, είναι και ο άνθρωπος όψη όλων των ανθρώπων...
μπήκα σε άλλα χωράφια όμως...
μεγάλη η τύχη να τα μοιράζομαι όλα αυτά... σκέψεις είναι ενός ανθρώπου, όχι τίποτε άλλο κι όμως, μου δίνει μεγάλη χαρά η εξωτερίκευσή τους...
να'σαι πολύ καλά φίλε μου!!

φίλε μου dark, ο πυρήνας, καθώς συνηθίζω να λέω, αυτός είναι... χωρίς αυτο το διάλογο, ισχυρίζομαι χωρίς να δογματίζω, χωρίς αυτή τη συνομιλία του αιώνιου με το φθαρτό και του πεπερασμένου με το αεί, δεν νοείται μυστική σχέση με το είναι... όλα συμμετέχουν... [θυμάμαι πάντα την έκφραση 'ιερός υλισμός' που είχε γράψει ο π.Ν.Λουδοβίκος αναφερόμενος στον χριστιανισμό και δεν ξέρω αν έπρεπε να αγνοηθεί μια παράδοση χιλιετιών για να μας το αποκαλύψουν οι πατέρες... μα όλα αυτά τα γνωρίζαμε... έτσι δεν είναι;]
να'σαι καλά!

Χάρης Ελευθεριάδης είπε...

καταπληκτικο..ενα μεγαλο θανατο εχω να ζησω και το χαμογελο σας με αποσπα..καλησπέρα..

ποιώ - ελένη είπε...

έτσι φτιάχνονται τα μεγάλα
θαύματα του λόγου με τις
εκλάμψεις της ψυχής συνοδούς
πολλά φιλιά

Νimertis είπε...

καλησπέρα φίλε Χάρη... ευχαριστώ!

Ελένη, λίγο πριν δω το σχόλιό σου σε σκεφτόμουν!! μάλιστα, εισήλθα και στο μπλογκ σου για να μεταλάβω της ποίησής σου... οφείλω να ομολογήσω πως δεν το κάνω πολύ συχνά με το δικό σου ιστολόγιο... οι δόσεις πρέπει να είναι προσεκτικές... αλλά αυτό ανήκει σε άλλη σφαίρα...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου!!