Όνειρα
Τα καλοκαίρια
σφάζαμε τη θάλασσα
πίναμε το άσπρο αίμα της
και κάναμε έρωτα
ώσπου να γίνει άηχη η απληστία μας
Από το μολυσμένο σώμα της
έρεε ανεμπόδιστο το ποτάμι του χρόνου
Ο πρώτος που την είδε νεκρή
ήταν Αυτός που φέρνει την Αυγή
την ήπιε με μια αβυσσαλέα δίψα
κι ύστερα σπάταλα τη ράντισε
στα πρωινά του ανθρώπου
Το φθινόπωρο
κάναμε ανίερες επικλήσεις
στους αρχαίους θεούς
τσακίζαμε το Ζαγρέα
πάνω στα βράχια
και η Κόρη
μας έδειχνε με προστυχιά
τους λευκούς μηρούς της
Οίκτο δεν είχαμε
και δεν ξέραμε καμιά αμυχή της ύπαρξης
με το πραγματικό της όνομα…
Εκείνος την αγάπησε
πιο πολύ απ’όλους μας
της έδωσε στα στήθια το αιώνιο γάλα
να μεγαλώσει τα βλάσφημα παιδιά του
της έδωσε το λίκνισμα της φθοράς
κι ύστερα την κλείδωσε για πάντα
στην ανάσα των βροτών…
Το χειμώνα
ικετεύαμε για λίγη αιωνιότητα
διψασμένα παιδιά
γυρνούσαμε στις αλάνες του απείρου
κανείς δεν είχε βλέμμα για μας
κι όταν απελπισμένοι πια
χτυπούσαμε τη πόρτα
στο Γέροντα – Δέντρο
εκείνος είχε πάντοτε για μας
μονάχα αλήθεια…
Η Άγνοια και η Πενία
ήταν οι τροφοί της
τη βύζαιναν κι οι δυο μαζί
από το στήθος της πρώτης
ρουφούσε όξινο αίμα
ενώ η δεύτερη
της έπλενε αργά το στόμα
με δάκρυα πικρής επίγνωσης
που ποτέ δεν έφτασαν
ως τα μύχια της ψυχής της…
Την Άνοιξη
κλαίγαμε για τις νοσηρές ιαχές μας
στη θεά με τα επτά πέπλα που ερχόταν
κλείναμε την πόρτα
κι ετοιμαζόμασταν
να συμφιλιώσουμε
ξανά
το αχώρητο με το ενσαρκωμένο
Ο ερμαφρόδιτος
ήταν ο πατέρας
που λιμοκτονούσε από την πρώτη Αρχή
για λίγη αγάπη
κι όταν την γέννησε
την έσφιξε τόσο δυνατά στα χέρια του
που το βλέμμα της χύθηκε απ’τις κόρες
κι έλουσε βροχή από όνειρα
τον ύπνο των ανθρώπων…
Φεβ2010
Lines world
Late spring. The first lily rise to the surface.
15 σχόλια:
Κάποτε δεν μας ένοιαζαν τα ονόματα. Δε θέλαμε τις λέξεις να τις πούμε, μόνο να τις ζήσουμε. Η άνοιξη τότε σου έμοιαζε πολύ.
τα καλοκαίρια πέρασαν
ο χρόνος έγινε όξινο κρασί...
τα φθινόπωρα μια κραυγή
η αγάπη σπαραγμός...
οι χειμώνες απελπισμένη προσπάθεια
ανώφελες σκέψεις θυσία στη λήθη...
οι άνοιξες μαραμένα μπουμπούκια
βροχή στα όνειρα των ανθρώπων...
συγκλονιστικό Νημερτή
Μιά ''αρνητική'' σχέση με τη θάλασσα, είναι όπως ξέρεις το σημείο της υπέρβασης της συμβολικής αφέλειας χρήσης της, που κατακλύζει την ελληνική ποίηση και έχει ''ξεπεραστεί'' με την αφωνία ως πρός τα σύμβολα. Εσύ ξαναπιάνεις αυτό το σύμβολο, νομίζω πως έχουμε κατ'αρχήν το ίδιο πάθος ''άρνησης''. Όμως δεν υπάρχει κάποια στείρα άρνηση..ας προσέξουν οι επιφανειακοί θαυμαστές της θάλασσας, μη και προκαλέσουν την οργή της. Γρήγορα όμως ρέεις αλλού, αφήνεις τον ''αναγνώστη'' να βυθιστεί σε ένα δάσος απο μυστικά σύμβολα, όμως αυτή σαν φάντασμα διαποτίζει όλο τον Λόγο σου. Η κοινή αίσθηση που έχουμε με εκπλήσσει, απο την άλλη δεν βιάζομαι...διάβασα και ξαναδιάβασα το ποίημά σου και ανακαλύπτω μια ιδιάιτερη αντιστικτική μορφή που λίγοι τολμούν, απ'οσους γνωρίζω τουλάχιστον, ίσως γιατί φοβούνται την σύγκριση με τους μάστορες του παρελθόντος. Τολμάς να ακολουθήσεις μια μορφή που θέλει κότσια, και τέλος πάντα υπάρχει μια αποκαλυπτική ένωση όχι με το 'Εν, αλλά με την στιγμή της πτώσης απο αυτό, είτε την στιγμή της γένεσης της είτε την (τις;) στιγμή του πόθου επανένωσης μετά την γένεση του χάσματος. Ο ερμαφρόδιτος είναι αυτό που λές, έτσι το αισθάνομαι εγώ τουλάχιστον..και πάλι διαπιστώνω την οριακή σου ψυχη να ακροβατεί στην κρίση και την αποδοχή αυτών των οριακών ''προσώπων'' που εκφράζουν αυτήν την οριακότητα..
αδελφικα !
Πόσα παιδιά ορφανέψαμε για να τα υιοθετήσει ο Χρόνος?..
Μετράω στα δάχτυλα των στίχων τις απώλειες..
Θηλυκές προεκτάσεις Εικόνων σε καθρέφτισμα μιας λίμνης καταμεσής μιας Άνοιξης....
Νύμφες, Νημερτή...
μέσα στο Ν μιας Νεφέλης το Ιδίωμα του Ποιητή βρήκε κρυψώνα .... χώθηκε κάτω από το φουστάνι της Πρωινής Αύρας..
Πρώτη έρχεται και ξυπνά τα Όνειρα..
τα ντύνει με αλληγορία και τα στέλνει στο σχολείο του διπλανού χωριού..
το δικό μας είναι των Προφορικών Παραδόσεων..
ακομη δε μαθαμε να γραφουμε..
μόνο σκαλίζουμε στο Βράχο εικόνες..
σκηνές έρωτα..
οινοποσίες..
δείπνα Σεληνιακού Βεληνεκούς..
και ορμώμενοι από την ώθηση του απαλού ανέμου μιας Ποίησης που ξέρει να εκθειάζει και να εκθρονίζει ισάξια,
στηθήκαμε ευθυτενείς στην κόψη του βράχου
και περιμένουμε την τελευταία λέξη....
λίγο πριν πέσουμε...
μην την προφέρεις ολόκληρη..
συλλάβισέ την...
να παραπλανήσουμε τις πτώσεις....
να απολαύσουμε λίγο ακομη το πανόραμα της Σιωπής.....
σε φιλω....
{σε έκλεψα πάλι.... }
θα ήθελα απλά να προσθέσω κάτι ακόμα..ίσως να υπερερμηνεύω με την θάλασσα, όμως αυτή είναι η αυτοκρατορία του υγρού στοιχείου, και αυτό πέφτει, όπως είδα και σε άλλο ποίημά σου σαν βροχή, υπάρχοντας όμως σε κάποια μυστική ''δεξαμένη'' συγκεντρωμένο, όχι φυσικά ενσαρκωμένη ως στέρεο δοχείο. Εδώ το ποίημα αρχίζει κα τελειώνει με αυτή την υγρή επιδρομή..η ίδια είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεντρωμένης δύναμης ή μιας βιάς-πόθου για πληρότητα..ελπίζω να μην κάνω λάθος
όμορφο είναι..
Φίλε μου Eriugena, ήθελα με αφορμή και τα δυο σημειώματά σου, να καταθέσω τα εξής: πρώτα πρώτα να σου εξομολογηθώ πως δεν με κόφτει –όπως νομίζω κι εσένα – να συγκριθώ με κανέναν μάστορα του παρελθόντος ή του παρόντος… έπαρση μικρομεγαλισμού; Δεν νομίζω… προχωρούμε γνωρίζοντας τα ίχνη μας αλλά και την ατραπό μας… δεν προχωρούμε φοβικά αλλά με την ολοένα και αυξανόμενη επίγνωση της αναπνοής μας… και σ’αυτήν, οπωσδήποτε συγκρίσεις δεν χωρούν… χαίρομαι που το έθεσες όμως καθώς, κάποιος ίσως να ήθελε μιαν διευκρίνιση… είναι εξαιρετικά εύστοχη η παρατήρησή σου ότι ξεκινώ και τελειώνω με το υγρό στοιχείο… βέβαια, γνωρίζεις πως η γραφή ακολουθεί, ευτυχώς, τους δικούς της κανόνες… η δράση των ασύνειδων στοιχείων στην εκπόρευσή τους στο χαρτί και η αποτύπωση πτυχών από όλο το φάσμα του εσωτερικού μας πυρετού, είναι εν τέλει αυτή καθαυτή η ποιητική δράση… όσο λιγότερο χώνει τη μούρη της η φιλολογική καλλιέπεια, τόσο περισσότερο ανασαίνει η ποίηση… το σημειώνω αυτό ως παρέκβαση μάλλον καθώς με ερέθισε η διεισδυτική παρατήρησή σου στο δεύτερο σχόλιο…
Υγρή επιδρομή έγραψες… υπέροχο!
[όσον αφορά στη σχέση με το Εν… είναι το μεγάλο μου βάσανο… θα έχω την ευκαιρία να γράψω ξανά όμως… εσύ μου δίνεις αυτές τις ευκαιρίες… να’σαι καλά!]
‘ακομη δε μαθαμε να γραφουμε..
μόνο σκαλίζουμε στο Βράχο εικόνες..’ γράφεις Κάκια μου…
Έχεις πάντα ένα μαγικό τρόπο να μορφώνεις το ολόδικό σου σύμπαν…
Το αγαπώ αυτό σου το στοιχείο!
‘να παραπλανήσουμε τις πτώσεις…’
Έτσι εξηγείται ίσως ολόκληρη η δημιουργία…
Στην Εύα… την πρώτη Γυναίκα!
Σε κάθε Γυναίκα!
Πολλά φιλιά μάτια μου!!
Χρήστο καλησπέρα… σ’ευχαριστώ!
Αντιλαμβάνομαι την ένστασή σου Γουίκα… μα, τα ονόματα των πραγμάτων δεν είναι απλώς σημάνσεις δικές μας… είναι το περιεχόμενό τους… ως αληθινό όνομα ορίζω τις πραγματικές οντο-διαστάσεις του… σ’ευχαριστώ…
Καλησπέρα Σιλένα μου… ο χρόνος έγινε όξινο κρασί… μια δικαίωση του χρόνου άραγε; Ίσως κι αυτό…
τα όνειρα
δεν έπαψαν
να πολιορκούν
τον χρόνο!!
καλημέρα!
όνειρο και η ανάρτηση σου :)
ευτυχώς υπάρχουν κι αυτά Δέσποινα... μια όμορφη μέρα να έχεις...
Σ'ευχαριστώ Dark13Sun...
Το Ποίημα είναι εξαιρετικό..! Επίτρεψέ μου όμως να σταθώ στην Άνοιξη, την εποχή του Πάσχα ('Ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας, γεννώντας
πασχαλιές μεσ΄ από τη νεκρή γη',Τόμας Στερν Έλιοτ - Η Ρημαγμένη Γη)..
Θα το πω κι ας μην συμφωνήσεις απαραίτητα:
'Την Άνοιξη
κλαίγαμε για τις νοσηρές ιαχές μας
στη θεά με τα επτά πέπλα που ερχόταν
κλείναμε την πόρτα
κι ετοιμαζόμασταν
να συμφιλιώσουμε
ξανά
το αχώρητο με το ενσαρκωμένο..'
Σαν να ξεπήδησε μέσα από το πιο συναρπαστικό (ανύπαρκτο για τους πολλούς) Απόκρυφο της Καινής Διαθήκης.. Το Ευαγγελικό Άσμα Ασμάτων..
Η (απειλητική) θεά - Σαλώμη με τα εφτά πέπλα, η θυσία που υπονοείται, η Μετάνοια ('κλαίγαμε για τις νοσηρές ιαχές μας'), η Άσκηση ('ετοιμαζόμασταν..') και η οριστική συμφιλίωση του Αχώρητου με το Ενσαρκωμένο - στο Σώμα του Εσταυρωμένου.. Όπου Εσταυρωμένος μπορεί να διαβάσει κανείς τον πιο βαθύ πόνο του Είναι.. (Μ' αυτόν τον πόνο Ήρθε να ταυτιστεί εξ άλλου, είναι γνωστό, καίτοι παραγνωρισμένο..)
Μπορεί να πει κάποιος πως μεταφράζω την σκέψη σου κατά το δοκούν.. Ίσως να 'ναι κι έτσι.. Το Άρρητο όμως είναι δεκτικό πολλαπλών ερμηνειών - πάντα ήταν.. Κι ίσως δεν είναι κακό αυτό..
Αρκεί να είναι τίμιες..
Πολύ θέλω να σε ευχαριστήσω φίλε Γιώργο για την ουσιαστική μελέτη που κάνεις στα κείμενα... είτε συναντιέται κανείς με την πρόθεση του δημιουργού είτε όχι, όπως λές εύστοχα, το Άρρητο είναι δεκτικό πολλαπλών ερμηνειών... κι αυτό έχει την σημασία και την σημαντική του...
είναι μεγάλη η τύχη και η τιμή ένα οποιοδήποτε πόνημα ενός ανθρώπου να τυγχάνει τόσο προσεκτικής ματιάς... σ'ευχαριστώ από καρδιάς!
Ποτέ δεν ξανάδα τις 4 εποχές έτσι ζωγραφισμένες.. Τα λόγια σου φτιάχνουν μια μαγική τοιχογραφία φίλε μου ποιητή! Στέκομαι ώρα κοιτάζοντάς την... Δεν τελειώνει πουθενά αυτή η εξαίσια αίσθηση! Κάνει κύκλους και ξαναρχίζει... όπως ο χρόνος!
εάν μια τόσο πεπροικισμένη καλλιτέχνις εκφράζεται με αυτά τα λόγια για ένα πόνημά μου, δεν έχω παρά να εκφράσω ένα μεγάλο και από καρδιάς ευχαριστώ!
και ξέρω καλά πως μελετάς, δεν αναγιγνώσκεις απλώς...
να'σαι πολύ καλά φίλη μου!
Δημοσίευση σχολίου