Ό,τι ορθώθηκε
ιερό
ατόφιο είναι
και δεν προσβάλλεται
δεν ρηγματώνεται
από τις φλεγμονές του
πρόσκαιρου
και του συγκαιρινού…
αρνούμαι να δώσω στο υπέροχο
ποιότητες
βλέμματα
και μαχαιριές του πόνου
αρνούμαι να σε δω
μέσα από
μολυσμένες βροχές
λέξεις οργής
θραύσματα μίσους
κι αρνούμαι μέσα από σένα
εμένα να ινχεύω
ανάξιο…
κατώτερο…
ουτιδανό…
αν πρόκειται να λερώσω
το μητρώο της ύπαρξής μου
συνένοχο
εσένα δεν θα κάνω…
ιουν2010
6 σχόλια:
αρνούμαι...
ανωτερότης !
να κάνουμε τον πόλεμο μέσα μας καινα χορταίνουμε απο νίκες κι'απο ήττες για να μπορούμε να ζούμε γαλήνια και έτσι να συνπορευόμαστε..
εξαιρετικός όπως πάντα nimerti !
απρόσβλητο στο εφήμερο
είναι το ΕΝΑ
εκείνο
ξέρεις, που σε παίρνει
σε ανεβάζει ολοένα πιο πολύ
κι εσύ
τον ίλιγγο αισθανθείς
κοιτάς ψηλά
μη φοβηθείς και πέσεις
μένεις έτσι μετέωρος
να ευφραίνεσαι
μόνο και μόνο από
την ανεπαίσθητη
την αέρινη
την σιωπηλή
παρουσία - απουσία
του υπέροχου
ή καλύτερα
κείνου που όρισε το...υπέροχο
με τον πιο έξοχο τρόπο
Ότι ορθώνεται δεν κατακρημνίζεται ποτέ, μόνο εμείς δεν μπορούμε να σταθούμε στο ύψος των απαιτήσεων του. Νομίζω πως αυτό αποτελεί την αιώνια νίκη του Πλάτωνος επι των διαλεκτικών αντιπάλων του, αν και στην "ζωή" συνεχίζεται ο κύκλος των ανορθώσεων και των πτώσεων, αενάως-πόσο θα ήθελα να πάψει αυτός ο κύκλος- ....αρνείσαι να δώσεις "στο υπέροχο ποιότητες" "βλέμματα" "μαχαιριές του πόνου", αρνείσαι να δείς δια των μολυσμένων επιδρομών της οργής και του μισους, των παθών και των πιό καλών ίσως, το απροσπέλαστο Εν, το απόλυτο, το άφατο..και συνένοχο θέλουν να το κάνουν οι ιδεολογίες, οι θέσμιες θρησκείες, τα χρηστικά άτομα. Θεωρώ αυτό το ποίημα μιαν αξιωματική θέση, και το επικροτώ. Ακούγεται απλό ,αλλά έχει προηγηθεί πόνος..και φυσικά θα επακολουθήσουν άπειροι αιώνες παρεξηγήσεων, λαθών, χρησιμοποιήσεων, βεβηλώσεων, απλοποιήσεων, ως πότε; μια φωνή λέει πάντα..μια φωνή λέει όχι πάντα, κάποτε θα αποκαλυφθεί η αληθινή σχέση...αλήθεια ως πότε;
Dark καλησπέρα... ένα ρήμα με μεγάλη δύναμη και ενέργεια... [κάποια στιγμή ίσως πρέπει να μιλήσουμε για τις λέξεις δύναμης]...
Καλή μου φίλη Αλεξ, ανωτερότης έγραψες και αμέσως αναρωτήθηκα... μήπως αναγκαιότης; Δεν θα πλατσουρίσω σε λιμνούλες δήθεν μετριοφροσύνης... οι ίδιες οι λέξεις γεννούν το περιεχόμενό τους... κι όμως, καμιά φορά, τούτο το περιεχόμενο νοηματοδοτείται από την αναγκαιότητα...
σ'ευχαριστώ πολύ!
Το Εν απρόσβλητο, καθώς το έγραψες Σιλένα μου... και τι σημαίνει άραγε πως κάτι είναι απρόσβλητο; σημαίνει απρόσιτο; μακρινό; άφθαρτο; αμόλυντο; ή ίσως αμιγές και αυτούσιο;
ακόμη κι αν αισθανόμαστε πως το 'προσβάλουμε' καθημερινά;
Ναι, φίλε μου, έχει προηγηθεί πόνος... πόσο αληθινό αυτό που έγραψες, με συνάντησε κατευθείαν στην καρδιά μου...
Ιδεολογίες, θέσμιες θρησκείες... σταματάει ο νους όταν έρχονται εικόνες, βιώματα, άνεμοι και κύματα όλου αυτού του πόνου από την αυτοχειρία των ανθρώπων... μα, δεν είμαστε εν τέλει ικανοί ούτε να αφανίσουμε ούτε να αφανιστούμε κι εδώ επικαλούμαι τη σκέψη του Λακάν απλώς... είμαστε ικανοί να αυτομολυνθούμε στοχαζόμενοι τον εαυτό μας αλλά ακόμα και στον έσχατο συγκρητισμό, έχουμε τις αναφορές μας και διστάζουμε... αν ήμασταν αληθινά ικανοί να αυτοκαταστραφούμε, θα είχαμε τουλάχιστον την ελπίδα της αναγέννησης... ίσως γίνει από τυχαία περιστατικά όπως της Φουκουσίμα... ξέρω τι σκέφτεσαι... πόσο τυχαίο είναι το μη τυχαίο;
όσο και η ίδια η Δημιουργία ίσως;
σε μια άλλη κλίμακα, κι ένας μεγάλος έρωτας, μια κεραύνια δύναμη, μια βαθιά αγάπη, έχει τα στοιχεία του ιερού και μένει ανέγγιχτη... ευτυχώς... εμείς παλεύουμε να την ευτελίσουμε, εκείνη αποκτά την οντότητά της, μας βγάζει τη γλώσσα και στέκεται αγέρωχη...
να'σαι καλά φίλε μου...
Δημοσίευση σχολίου