εδώ
σε στάση εμβρύου
ενταφιασμένος
ονειρεύομαι
έχει μέρες πίσω απ’τις στιγμές
έχει νύχτες πίσω απ’τις θάλασσες
έχει ανάσες πίσω απ΄τα στόματα
εδώ
σε στάση μάχιμου νεκρού
φονεύω
και φονεύομαι
έχει αλήθειες πίσω απ΄τα ψέματα
έχει ανθρώπους πίσω απ’τους θεούς
έχει μαχαίρια πίσω απ’τα σ’αγαπώ
έχει ήλιους πίσω απ’τους ήλιους
το ίδιο αλαζονικούς
το ίδιο ταγμένους να κυβερνούν
αναιμικά στερεώματα
εδώ
σε στάση κλινικώς ζωντανού
καθώς ολοένα γεννιέμαι
όσα χαμόγελα δραπετεύουν
τα καταπίνει το χτες
και απ΄το φορτίο του ήρωα
λυτρωτικά
αποδεσμεύομαι
Μαρ2011
Birthmark
9 σχόλια:
Ακαριαία ήλθα αυτό το πρωινό, έπειτα απο τόσες αναταράξεις νυχτερινές και την αγωνία των νότιων ανέμων, θρυμματισμένος απο αντιφάσεις και πάθη, και δεν θα περιμένω να έλθει ξανά η Νύχτα για να σου στείλω το μήνυμά μου.. Πίσω απο χρόνους και βλέμματα, πίσω απο ψέμματα που αναδύουν φριχτές μερικές φορές αλήθειες..όμως το κυριότερο για μένα τουλάχιστον, πίσω απο αλαζονικούς ήλιους "το ίδιο ταγμένους να κυβερνούν αναιμικά στερεώματα"..ψάχω να βρώ τον μαύρο ήλιο που μας χάρισες πριν κάποιο χρόνο, κρυμμένο εδω απο τον πάγιο παγωμένο κόσμο, απο την φυσική στάση του εμβρύου..φυσική, όμως και απειλητική σαν ένα χέρι έτοιμο να ανοίξει σαν βέλος την τροχιά του. Είναι όμως αυτή η εμβρυακότητα φυλακισμένη στην εγκιβωτίζουσα στάση του μάχιμου νεκρού-του "κλινικώς ζωντανου", κυρτωμένου απο το τεράστιο βάρος της "εμπειρίας"..αυτή η εμπειρία ωστόσο έχει ένα πικρό καταστάλαγμα: την άρνηση του φορτίου του ήρωα..ή μήπως αυτή η άρνηση περιέχει την ανάδυση μιάς νέας "ηρωικότητας"; ιχνογραφώ στους λόγους σου μια τέτοια ελπίδα, ελπίζω στους δισταγμούς σου πως ξεπροβάλλει μια νέα δέσμευση, που θα σπάσει την αέναη δέσμευση των γεννήσεων, τη "φυσική" ροή των ανα-μορφώσεων..ελπίζω αυτό που ελπίζω για με, γιατί μόνο ελπίζοντας για τον άλλον μπορείς να ελπίζεις για τον εαυτό σου..
τι άλλο να πω!!! τα είπε όλα τόσο υπέροχα ο Νημερτής πρώτος κι έπειτα ο Eriugena!!
σας ευχαριστώ και τους δυο
Μεγάλωσα έξω μου. Μέσα μου ακόμη είμαι σε στάση εμρυική και βυζαίνω το αίμα όσων χάθηκαν και θα χάνονται άδικα, όσο κι αν αντιστάθηκαν.
εξαιρετικό...
Αγαπημένε μου φίλε, δεν ιχνογραφείς αδίκως και λανθασμένα αυτή την ελπίδα... βέβαια, πρέπει να πω πως, η εμβρυική στάση που παραπέμπει ίσως αυτόματα στην αναχώρηση, στην εναπόθεση στο γνωστό και άρα στην έξοδο από την ιστορία, για μένα έχει και ένα άλλο περιεχόμενο... το ανέγνωσες και δεν θέλω να το επαναλάβω... γιατί υπάρχουν ψέματα πίσω από τις αλήθειες, αλλά πως να το κάνουμε... υπάρχουν και αλήθειες πίσω απ'τα ψέματα...
σ'ευχαριστώ πολύ! για μια ακόμη φορά!
Ο Eriugena τα είπε φίλη μου Σιλένα καλύτερα, το ομολογώ και συντάσσομαι μαζί σου... να σαι καλά!
Μεγαλώνουμε 'έξω' τελικά Γουίκα;... κάποιος πάντα θυσιάζεται για να ζήσει ένας άλλος;
Καλησπέρα Dark... να σαι καλά!
Έτσι.. Λέξεις στακάτες.. Νοήματα ειλκρινή και κάθετα.. Ποίηση κοφτερή.. σαν το μαχαίρι..
Την αγάπη μου Νιμερτή...
φίλε Γιώργο, ειλικρινά χαίρομαι πολύ για το σχόλιό σου γιατί μου δίνει την αφορμή να επαναλάβω τούτο που είχα γράψει και παλιότερα... πως δηλαδή, τα τελευταία χρόνια λειτουργώ έτσι... αφαιρετικά... όχι μόνο σε όσα γράφω... γενικότερα... ίσως το τέλος όλων να είναι η σιωπή... μια σιωπή που δεν θα είναι σιγή ούτε άρνηση... μια σιωπή που θα τα περιέχει όλα... όμως, δεν γελιέμαι, έχω ανάγκη ακόμα τη φωνή, την έκφραση, την εξωστρέφεια, την επικοινωνία... σ'ευχαριστώ πολύ!
εγώ τι να πώ...στοχευμένα τούτο το ποίημα κατευθύνθηκε και έμεινε για λίγο-όσο λίγο μας επιτρέπεται να στεκόμαστε σε κάτι όμορφα καμωμένο- στην καρδιά μου !
εκπληκτικό !
μπράβο Νημέρτη !
φίλη μου Αλεξ, σ'ευχαριστώ πολύ...
Δημοσίευση σχολίου