Ο άνθρωπος των κραυγών
Ο άνθρωπος των κραυγών
μπόρεσε να δημιουργήσει μια εκπληκτική φαντασίωση
ζορισμένος από τα ιστορικά δρώμενα επί αιώνες
ζύγισε και ανέλυσε
στοχάστηκε και μόρφωσε
επινόησε και υλοποίησε
τον άρρωστο ιδεασμό του
και ζει μακάριος μέσα σ'αυτόν
ο άνθρωπος των κραυγών
δεν έχει άλλη ελπίδα
δεν έχει άλλη πατρίδα
από την θάλασσα των απόβλητων παιδιών του...
τεμαχισμένος στα δυο
και στα τέσσερα
και στα χίλια
είμαι αποκλεισμένος από την ενδοχώρα μου
αλλά εξακολουθώ να ίσταμαι
και να συζητώ για Μεσσίες εσταυρωμένους
και Διόνυσους και Απόλλωνες
τη φρίκη του πολέμου
και το μεθύσι της αγάπης
τεμαχισμένος στα εκατό
και στα χίλια
μπορώ ακόμα να με αντικρίζω κάθε πρωί
πριν ξεκινήσω για τη δουλειά μου
και να ενοχλούμαι από την βρομιά των δρόμων
και να συστήνω καλά βιβλία στους φίλους
και να λερώνω σελίδες με τις ρυπαρές μου ανασφάλειες
Ο άνθρωπος των κραυγών
βρήκε μια ανήλικη φώκια και λούστηκε με το αίμα της
άρπαξε απ'το λαιμό ένα λαγό και τον στραγγάλισε
κι ύστερα γύρισε στο σπίτι του ήρεμος
και σχεδίασε τον Παρθενώνα
και την Αγία Σοφία
γιατί θέλει να ανέλθει την ουράνια κλίμακα
γιατί θέλει να καθίσει εκ δεξιών του Πατρός
και του είναι απαραίτητη μια στολισμένη εκκλησία
αφού τα πορνεία είναι υπόγεια και γεμάτα υγρασία
και οι ιαχές των ανισόρροπων δεν φτάνουν στο θεό
ο άνθρωπος των κραυγών
με κοίταξε πάλι το πρωί στο καθρέφτη
μου ευχήθηκε καλή επιτυχία στη δουλειά
και με περιμένει το βράδυ στους εφιάλτες μου
να μου μιλήσει για τη θεία καταγωγή μου...
24/11/00
12 σχόλια:
Συνεχίζουμε τη συζήτηση..και τη γνωριμία, ακόμα κι αν η μικρή ημερομηνία στο τέλος του ποιήματος ανατρέπει την παροντικότητα της αλληλοαναγνώρισης,, δεν πειράζει όμως, ο χρόνος δεν έχει τόση σημασία, αφού μάλλον δεν αλλάζουμε στ'αλήθεια ποτέ. Σε μια προηγούμενη συζήτηση μας σου ανέφερά τον Αντόρνο, και την "Διαλεκτική του Διαφωτισμού" που συνέγραψε με τον φίλο του Χορκχαίμερ..τώρα μου ήρθε αμέσως στον Νού ένα χαρακτηριστικό αποόσπασμα απο την "Αρνητική Διαλεκτική" : "Το διαιωνισμένο πάσχειν έχει τόσο δικαίωμα να εκφρασθεί όσο και ο μαρτυρικά βασανιζόμενος να ουρλιάξει, έτσι λοιπόν μπορεί να ήταν λάθος ότι μετά το Άουσβιτς δεν μπορεί να γραφτεί κανένα ποίημα..", ρήση που είπε ο ίδιος ο Αντόρνο..υπάρχει βέβαια και η προηγηθείσα νιτσεική κραυγή..Εδώ όμως παρατηρεί ο προσεκτικός αναγνώστης μιαν δυσθυμία, μιαν κριτική διάθεση, έναν σαρκασμό ίσως αυτής της νομοτελειακής πτώσεως της "τέχνης" σε κραυγή, και κάτι ακόμα πιο πρωτότυπο, βλέπει κανείς την αφωνία του (νέου) πάσχοντος σε σχέση με την ουράνια κλίμακα αλλά πάντα απο τη σκοπιά της υπέρβασης της αφωνίας..Τεμαχισμός κατακερματισμός, θα πρόσθετα και παράλληλα με το ποίημα διοικητικές σφαγές λαών ολόκληρων-αλλά αυτό είναι μια "άλλη" υπόθεση, όχι τόσο άσχετη με αυτά εδώ- αλλά φυσικά το πνεύμα του άρρωστου ιδεασμού, σύμφυτο με όλα αυτά εμποδίζει την κραυγή να εξελιχθεί σε ιερό λόγο του πόνου. Καλώς λοιπόν, και ας μην έχουμε ενοχές, τρέχουμε στις εκκλησιές, γιατί αλήθεια που να τρέξουμε; στα κομματικά γραφεία της επανάστασης; ελπίζοντας σε ανασύσταση της ιερότητας θα πάμε εκεί που αιώνες καταθέσαν τα όπλα, θα πάμε με τις πίο μεγάλες αμφιβολίες, γιατί υπάρχουν βάλσαμα αληθινά, αλλά επίσης γιατί δεν θέλουμε νομίζω να υπομείνουμε την κραυγή...ο Αντόρνο έχει λάθος πίστεψέ με φίλε, το βράδυ μας περιμένει ίσως κάτι παραπάνω απο εφιάλτες..αδελφικά!
άνθρωποι των κραυγών όλοι μας…
μ’ έναν εαυτό κομμένο στα δύο. στα τέσσερα. στα χίλια. σ’ ένα μπουρδέλο γεμάτο εικονίσματα περνάμε τη ζωή μας. μα πως χαθήκαμε στη διαδρομή… τον εαυτό χάσαμε, γινήκαμε άλλοι… μεταλλαγμένοι άνθρωποι χυδαίοι. το βράδυ, σαν κοιταχτούμε στον καθρέφτη την απεικόνισή μας φτύνουμε, νομίζοντας τούτο το απεχθές πρόσωπο σε άλλον ανήκει…
το πρωί, για την δουλειά πηγαίνοντας, σε αγωνιστές και κριτές των πάντων μεταμορφωνόμαστε, φορώντας την μάσκα του ανθρώπου που πρόχειρη την έχουμε στην τσέπη…
καλή σου νύχτα Αντ μου… και μην ανησυχείς… τούτος ο κόσμος όσο πάει και βρωμίζει…
από τα καλύτερα που έχω δει!
καλημέρα!
πιο επίκαιρο από ποτέ
ο άνθρωπος απέναντι στον άνθρωπο της κραυγής, του άλλου του εαυτού, του αγριμιού που εμφανίστηκε ξαφνικά και σάρωσε κάθε ευχή και κατακερμάτισε κάθε όνειρο και ύστερα πήγε να ονειρευτεί παράδεισους και παραδείσια πτηνά για να ξεπλύνει τη γύμνια του την εσωτερική για να απαλύνει το φόβο και τον πόνο με τι άλλο? παρά με μια κραυγή ακόμη!!!
συγκλονιστική ποίηση ψυχής
Ενδιαφέρουσα η θέση του Αντόρνο φίλε μου… στο προσωπικό μου σύμπαν, ομολογώ, ότι η βαθμιαία συνειδητοποίηση της αδήριτης διαλεκτικής που όσο σκάβει στο βάθος τόσο σπαθίζει τον αέρα στην επιφάνεια, κάποτε με μελαγχόλησε αλλά και με τρόμαξε… η κραυγή είναι ο μορφασμός της μούμιας που περισσότερο τρομάζει παρά επηρεάζει… η κραυγή, από την άλλη, ακούγεται ως τα πέρατα του είναι και εγείρει όλο το αρχέγονο από τον ληθαργεμένο ύπνο του –που θα’λεγε και ο Σικελιανός. Και τι συμβαίνει όταν εγείρεται το αρχέγονο; Διεκδικεί το σήμερα; Βρίσκει χώρο στην ‘μοντερνική’ θέαση του εαυτού; Ή μήπως παραμένει κι αυτό μια μούμια που ζάρωσε από το άπειρο και απλώς σοκάρει με την έκφρασή της;
Αδελφικά και με μεγάλη εκτίμηση!!
Ακόμα δεν έχουμε δηλητηριαστεί όμως, έτσι δεν είναι Βικ; Δεν ζούμε πια σ’έναν εχθρικό εσωτερικό πλανήτη, έτσι δεν είναι;
Φίλε μου Dark σ’ευχαριστώ!
Με μια κραυγή ακόμα… πολύ εύστοχα το σημειώνεις ή και το συμπληρώνεις ακόμα Σιλένα μου… καλησπέρα φίλη μου καλή!
θα μπορούσε να είναι ο γιαπωνέζος τεχνοκράτης που νόμισε πως με την τελειότητα των μαθηματικών υπολογισμών του θα νικήσει τη φύση...
αλλά του ξέφυγε μια μικρή λεπτομέρεια
η φύση έχει μνήμη
και εκδικείται
...και όλα τα κομάτια να ενώσεις
δεν θα σχηματίσεις
τον ήχο της κραυγής μου!!!
καλημέρες
στον καθρέφτη!
και η ένδον φύση επίσης Νέλλυ μου... έχει κι αυτή τη μνήμη της...
καλησπέρα Δέσποινα... εκτός αν ο καθρέφτης σπάσει από τούτη την κραυγή... ή μήπως είναι από αυτούς που δεν σπάνε;
It is important to always keep the big picture in mind ... it keeps us breathing ... it keeps us alive in many ways. Love, cat.
Ο άνθρωπος των κραυγών βγήκε αόρατες φωτογραφίες, ψάχνοντας να βρει την ψυχή που τον εγκατέλειψε ήδη.
this is the big picture Cat... from my point of view... love!
αυτό που λέμε ψυχή, ίσως πολύ απλά, δεν υπήρξε ποτέ... καλημέρα Γουίκα...
Κρύος ιδρώτας κυλάει ξανά στο μέτωπό μου
κι εσύ, χαμόγελό μου
με ομορφαίνεις ξανά εκεί πάνω στον καθρέφτη,
με βγάζεις ψεύτη
Προσπαθώ να σου ξεφύγω κι είναι λάθος
μα νοιώθω πιο μονάχος
και πάω εκεί μπορεί για το καλό μου,
από κοντά χαμόγελό μου.
Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως
απ' την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός
σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει
κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει.
Εγώ φταιω ρε που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω
και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω
για να μη δείχνεις λυπημένος ο καημένος
να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος.
Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό
και να φοβάσαι ρε αυτό είναι το ευχαριστώ
για κάθε φορά που σ' έστηνα καλά μπροστά μου
μήπως και πάρεις λεει κάτι απ' τη χαρά μου.
Ή για εκείνες τις φορές που άνοιγες ρε την καρδιά σου
και μου άφηνες όλα τα μυστικά σου
για να σου φτιάξω μια εικόνα λεει πιο ψεύτικη ακόμα
με εκείνο το χαμόγελο στο στόμα.
Που σου χάρισε ό,τι πήρες, που σου έφτιαξε καριέρα
που σε ετοίμαζε καλά για αυτή τη μέρα
μα αφού έχεις πάψει σε εμένα να κοιτάζεις
μπορεί το τέλος σου ρε βλάκα να γιορτάζεις.
Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω
το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω
σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω
και πίσω δεν γυρνάω.
Λοιπόν καθρέφτη δε πα' να δείχνεις ό,τι θες
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου
τέρμα λοιπόν χαμόγελό μου.
Πάρε μαζί και τις σπουδές, και των γονιών τις συμβουλές
και την καριέρα που μου τάζαν αν τη θες
πάρε διπλώματα πολλά πάρε και χρόνια υπομονής
πάρε το κύρος που θα είχα να χαρείς.
Αυτή τη μέρα αν μ' ακούς, λοιπόν, γιορτάζω
και την εικόνα που μου έφτιαχνες αλλάζω
δε κοιτάω δε ζητάω ό,τι πίσω έχω αφήσει εκεί
μοιάζει με βρώμικο ξεκλείδωτο κελί.
που δεν έσπρωξα την πόρτα τόσα χρόνια για να βγω
φοβόμουν ν' αντικρίσω το χαμένο μου καιρό
τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη
Κι από όσα ακούσανε τα αυτιά μου κι όσα θάφτηκαν στο χρόνο
την τελευταία εικόνα εγώ κρατάω μόνο
περίσσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω
Και πίσω δε γυρνάω.
Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω
το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω
σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω
και πίσω δεν γυρνάω.
http://www.youtube.com/watch?v=a50zoivf5OU
Τούτη η ανάρτηση μου θύμισε το παραπάνω κομματάκι!:) Δικό σου!
Τέτοια κομμάτια δεν πρέπει να λείπουν απο τέτοιες αναρτήσεις!
Δημοσίευση σχολίου