Πρώτη ως Εβδόμη
Πρώτη θα καταναλίσκεται
η Δύναμη
γεννημένη από αιώνων στοχασμούς
και δακρυσμένη
βουβά θα περιμένει
το Απροσδόκητο
κάπως σαν το τελευταίο σου φιλί
κείνο το βράδυ που μου είπες
"να προσέχεις"
κι ύστερα χωρίσαμε...
Δεύτερη θα εκπυρώνεται
η Αμετροέπεια
όχι πως ποτέ στάθηκε μάνα άστοργη
όλων εκείνων των πόθων που χρεώθηκε
μα από παιδί κλονίζομαι σαν έρχομαι
του χρόνου ερωμένος κι όχι εραστής
και αδικαίωτος αρνούμαι να σε εγκαταλείψω
σε μια λήθη
που θα είναι μεγαλύτερη από σένα...
Τρίτη θα αποδομείται
η Ισορροπία
και θα βουλιάζει σε μια σήψη
σχεδόν ονειρική
αφού σε μια λίμνη ασέβειας
μέσα μου απλώθηκε
τώρα με ορθώνει ανδρείο
και νεκρό συνάμα
σε βαρβάρων ιαχές...
Τέταρτη θα συντρίβεται
η Νύχτα
και όχι αδικαιολόγητα
τα αρχαία της γράμματα θα ξεθωριάζουν
εμπρός σε μια νέα Νύχτα
που θα την σκεπάσει
με λογισμούς βαλπούργειους και βάσανους
το εφιαλτικό της είδωλο
σε κάποιο Αύριο που άργησε τόσο να'ρθει...
Πέμπτος θα κομματιάζεται
ο Χρόνος
και συ μαζί του πρώτη του σύμμαχος
και στο κρεβάτι του αγοραία Αφροδίτη
μυστικά
θα εκπορνεύεις όλες σου τις υποσχέσεις
κι όλα σου τα "σ'αγαπώ"
θα επινοείς απ'την αρχή για κάποιον άλλο...
Έκτη θα διακορεύεται
ξανά και ξανά
η Μοναξιά
που ακούραστα με συντροφεύει
αιώνες τώρα...
Έβδομη θα ξοδεύεται
η Ποίηση
και θα χρειάζεται εικόνες
και λέξεις
και ανάσες φλογισμένες
και ιερά κειμήλια
ψέματα και αλήθειες
και "πάντοτε" και "τώρα"
και ήλιους ματωμένους
κι έρωτες και οσμές και δάκρυα
και το άπειρο στα υγρά σου μάτια
κείνο το βράδυ
καθώς τρεμόπαιζαν οι συλλαβές
"να προσέχεις"
κι ύστερα χωρίσαμε...
21/12/99
6 σχόλια:
Πόσο μου έλειψε ο λόγος σου
την καλημέρα μου έστω και βιαστικά
κι εμένα μου έλειψες φίλη μου Νέλλυ... συγχαρητήρια για το μπλογκ των μουσικών...
καλησπέρα!
Καιρό σας διαβάζω και σήμερα αποφάσισα να αφήσω τα ίχνη μου
Αυτό που με εντυπωσιάζει στον τρόπο γραφής σας και στο σημερινό ποίημα,
είνα ότι έχει βάθος, ύψος, πλάτος.
Αλλοτε επικρατεί το ένα, άλλοτε το άλλο δημιουργώντας όγκους, περίτεχνα ισορροπημένους, ως να έφτιαχνε κάποιος ένα ιερό κτίσμα.
Δεν θα σας συγχαρώ για τον ωραίο τρόπο που γράφετε μα για το χάρισμα να κατοικείτε και στις τρείς από τις παραπάνω διαστάσεις.
Βλέπω αυτή την αντεστραμμένη κλίμακα να οργανώνεται απο τους όρους της Άρνησης, απο λέξεις όπως ανάλωση, εκπύρωση, συντριβή κομμάτιασμα, όμως οι αιώνιες αρχές εντός της άρνησής τους περιέχουν την ανα-βίωση, την επιστροφή, την ανασύσταση..αν φυσικά η αμετροέπεια νοηθεί, όπως θα το ερμήνευα εγώ, "θετικά", δηλαδή ως όρος της υπέρβασης, και όχι ως όρος της εμμένειας ή πιο απλά της (μη)ηθικότητας. Μέσα στην υπερβολή της αμετροέπειας, ανακαλύπτεις (ανακαλύπτουμε) ότι είσαι ερωμένος και όχι εραστής του Χρόνου-κομβικό σημείο αυτό. Θα μπορούσε κανείς να ξεκινήσει ανάποδα, απο το τέλος του ποιήματος, αλλά πάλι σε αυτό τον κόμβο θα στεκόταν. Όμως εσύ πάντα ξεκινάς απο την Δύναμη και κατηφορίζεις, ή μάλλον ξεκινάς απο την Δύναμη όταν αυτή έχει ξεκινήσει την κάθοδό της. Δεν παρέλειψα τον "έρωτα", αφού τέμνει όλο το ποίημα, πάλι όμως στο τέλος του, αν και όχι στην "κάθοδό" του. Αυτό το περίπλοκο σχήμα γραφής στοχασμού, χτίζεται σαν ένας μπαρόκ πίνακάς..όμως δεν γελιέμαι νομίζω αν πω πως πίσω απο τον λαβύρινθο, και τις αντιστροφές αναζητάται το Φώς...πρέπει να έχεις πονέσει πού με το εμπόριο φωτός που μας περιβάλλει, αν κατάλαβα καλά το αντιμετωπίζεις όπως είθισται..δαιμονικά, όμως δεν θέλεις να ξανα-χρησιμοποιήσεις έναν πολυχρησιμοποιημένο εωσφορισμό. Είναι στενό το μονοπάτι ανάμεσα στις πλατείες και βρώμικες λεωφόρους, που κάποτε φαίνονταν τόσο στενές κι αυτές. Υπο μία έννοια είμαστε τυχεροί, κάποιοι άλλοι γλυστρίσανε..μετά θάνατον, αν αναλογιστεί κανείς την μετέπειτα χρήση τους. Το Μπαρόκ είναι η μόνη σωτηρία, αν συμφωνείς θα με χαροποιούσε..Κρατάω γερά το δάκρυ της Δύναμης, κρατάω γερά τις δύο μορφές της Λήθης, και αναρωτιέμαι φίλε αγαπημένε αν αξίζει να αγαπάς τόσο μέσα σ'αυτό τον λαβύρινθο..αυτό είναι ένα λαικό ερώτημα...αναρωτιέμαι αν η εγκατάλειψη του ανθρώπινου έρωτος θα μας απογείωνε-και ως "έμπνευση" η θα μας διέλυε..εντελώς. Φαντάζομαι αυτό το ποίημα χωρίς "ερωτισμό".. θα πέταγες ακόμα πιό ψηλά, η θα βυθιζόσουν; περιμένω ανυπόμονα απάντηση..αδερφικά
Φίλη Kaita7katsikakia σε καλωσορίζω στο Μαύρο Ρόδο -αφού εγώ σήμερα σε 'γνωρίζω'... είναι πολύ τιμητικό το σχόλιό σου... αν το καταφέρνω τούτο που γράφεις, δηλαδή να 'κατοικώ' σε όλες τις διαστάσεις, είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο... ομολογώ με εντυπωσίασε η ανάλυσή σου... θερμά σ'ευχαριστώ... [χαίρομαι επισης που με την ευκαιρία, ανακάλυψα το δικό σου ιστολόγιο]
Μπορώ να σκεφτώ, άραγε, φίλε μου Γιάννη, την Δύναμη να καταναλίσκεται χωρίς όλο τούτο να γεφυρώνεται -κάνω ένα άλμα- από μια Ποίηση που ξοδεύεται; Αναρωτιόμουν, διαβάζοντας ξανά το ποίημα μετά την ανάλυσή σου –μου φαίνεται ότι μαζί σου αυτό θα αποδειχθεί μια εξαιρετική άσκηση! Μα, που ήσουν τόσα χρόνια;
Εδώ, ίσως να υφέρπει και ο χλευασμός της ποίησης που παλεύει να ξορκίσει το ‘κακό’… Τώρα, ευθύνεται ένας χωρισμός που αναγκάζει το κοίταγμα βαθύτερα ή επειδή παλεύω να είμαι αναγωγικός για να ‘σωθώ’;–η εσωτερική συντριβή απειλείται αλλά δεν απειλεί – Αλλά, ας δεχθώ ότι όλα είναι θέμα κλίμακας, ναι, να το δεχθώ γιατί όλα είναι επίσης και ζήτημα ενεργειακών ισορροπιών… ή βιωσιμότητας των μηχανισμών. Ο μηχανισμός της θλίψης, π.χ…. επαναλαμβάνεται σε έναν άνθρωπο με μια αμείλικτη κανονικότητα κι όμως, τον βρίσκει με ενισχυμένη επίγνωση (;) σε κάθε νέα φάση της ζωής του. Ο χωρισμός προσφέρει κομμάτιασμα αλλά και ενέργεια… ύστερα έρχεται η κλίμακα για να εκταθεί το βλέμμα στο όλο… [κρυφά, όπως γράφεις, στην ανα-βίωση καθώς η άρνηση έχει τη σκληρότητα της υπεροχής της μονάχα στο πρώτο στάδιο…]
Γράφεις
«Το Μπαρόκ είναι η μόνη σωτηρία, αν συμφωνείς θα με χαροποιούσε..Κρατάω γερά το δάκρυ της Δύναμης, κρατάω γερά τις δύο μορφές της Λήθης, και αναρωτιέμαι φίλε αγαπημένε αν αξίζει να αγαπάς τόσο μέσα σ'αυτό τον λαβύρινθο..αυτό είναι ένα λαικό ερώτημα...αναρωτιέμαι αν η εγκατάλειψη του ανθρώπινου έρωτος θα μας απογείωνε-και ως "έμπνευση" η θα μας διέλυε..εντελώς. Φαντάζομαι αυτό το ποίημα χωρίς "ερωτισμό".. θα πέταγες ακόμα πιό ψηλά, η θα βυθιζόσουν;»
Ναι, το Μπαρόκ… υπό την έννοια αυτής της δραματικής αναγωγής… ναι… όμως, δεν μπορώ, αυτή τη στιγμή να απαντήσω στο ερώτημα της απουσίας ‘ερωτισμού’ φίλε μου… νομίζω μάλιστα ότι αυτό το ερώτημα μάλλον με περιέχει παρά το περιέχω… αυτός θα μπορούσε να νοηθεί δίχως εμένα;
Σχολείο και σπουδή η επικοινωνία μαζί σου!!!
Δημοσίευση σχολίου