Τρίτη 12 Απριλίου 2011




         incarnatus

Τα πόδια μου ήταν ρίζες
τα χέρια μου ήταν πλανήτες
απλώθηκα ως το υπερεκτατό
βάθυνα ως το στόμα του χρόνου
δεν θυμάμαι αν γεννήθηκα

ο πρώτος
και ο έσχατος
δεν έχουν μνήμη

δεν ήμουν δέντρο
δεν ήμουν άνθρωπος
δεν ήμουν έναρξη
ούτε πέρας
χειρωνάκτης της ύπαρξης
δεν ήμουν
ούτε περιείχα την υπόσχεση
καμιάς αθανασίας

ο άγιος
και ο βλάσφημος
σαρκώνονται στο ίδιο σώμα

το βλέμμα μου
και τούτο το θυμάμαι
σάρωνε τα πελάγη του απείρου
και δεν στεκόταν πουθενά
παντού ανάσες νύχτιες
παντού φλεγόμενοι άγγελοι
παντού μοναχικοί
εξόριστοι θεοί…

δεν ήμουν συμπαγής
ρευστός δεν ήμουν
δεν είχα στήθος

στο μέρος της καρδιάς
μονάχα
ένα μαύρο ρόδο…
και πάνω στα δεκάξι πέταλά του

το μηδέν
και το ένα
να ερωτοτροπούν
αέναα…

ιουν2010

12 σχόλια:

Α.ΔΣΣΣΔΦΣ είπε...

''To μηδεν και το ενα να ερωτοτροπουν αεναα. Δεν ημουν συμπαγης, ρευστος δεν ημουν.''

Nαι ξερω.
Ζωντανος (ναι ζωντανος) - Νεκρος (ναι νεκρος)

Αντε και καλο ταξιδι να 'χουμε...

Α.Σ

Ανώνυμος είπε...

Εκεί στην Αρρητο Αρχή …..!

Δίχως ΤΕΛΟΣ .........

Eriugena είπε...

Νομίζω πως το δίαδίκτυο δεν μου φτάνει..αν το παρακάνω πές μου φίλε..θα ξεκινήσω με το ερώτημα: απο που να ξεκινήσω; θα απαντήσω ακαριαία: θα ξεκινήσω με την τελευταία φράση " το μηδέν και το ένα να ερωτοτροπούν αέναα"..αυτή είναι η ελευσόμενη κατάσταση μετά τον Νίτσε, κι ας μην το'θελε ούτε το ένα ούτε το άλλο, αυτή είναι η γλυκύτερη εκδίκηση του μυστικού λόγου, τι εκδίκηση! όταν δεν την παίρνεις ο ίδιος, αλλά ένας "άγνωστος" αδελφός, ένας άνθρωπος που ίσως σας χωρίζουν ιδιοσυγκρασιακά και "ιδεολογικά" τείχη, τι γλυκεία εκδίκηση που παίρνω με την βοήθειά σου, άγνωστε αδελφέ (ελπίζω να μείνουμε ουσιακά "άγνωστοι", αληθινοι..), στο μέρος της καρδιάς έχω την θαρραλέα απόκρυψη που εκδηλώνεται με την αποκάλυψη του ιερού..Ο άγιος κι ο βλάσφημος, ο υπερβολικός άνθρωπος των ορίων και των παραβιάσεών τους, ο κριτής της χειρωνακτικής ύπαρξης ( ο ίδιος που δείχνει σέβας στον Πέτρο, έναν "λαικό" μύστη..), που δεν είναι..που δεν είναι κορμός και καρπός, ούτε αρχή ούτε πέρας, ο έσχατος, ο αμνήμων με την θηριώδη μνήμη του ενός, που βλέπει μόνο στο απροσέγγιστο πέραν του ορίζοντα του απείρου, χωρίς "να στέκεται πουθενά", παρά εκεί που φλέγοντα οι ενδιάμεσοι δάιμονες, γιατί μόνο να φλέγονται μπορούν, κι όχι απλά να "μεταφέρουν" μηνύματα, παρά εκεί που εξόριστοι θεοί..Η αρχή όμως είναι το κοίτασμα του χρονικού και υπερχρονικού νοείν, αυτό που σε ρίχνει για πάντα στην λήθη αυτών που δεν αρμόζει να διατηρούνται στην ύπαρξη, όπως μια γέννα...ίσως σου φανεί παράξενο, αλλά αυτή η έκταση στο υπερεκτατό που βιώνεις, σχετίζεται για μένα με αυτή την βίαιη ωριμότητα της λήθης της γέννας, της γέννησης..λέω κάτι για το οποίο έχω μαλώσει με όλους τους φίλους της "γενεσιακής" θεωρίας, αριστοτελικους..υλιστές κ.α..λεγοντάς τους να ξεχάσουν την γέννησ'η τους και να βυθιστούν στο πλήρες πέραν της Γένεσης...απο ένα σημείο και πέρα δεν μιλάμε για σύμπτωση αλλά κοσμοθεωρητικές "ταυτότητες"..θα ήθελα να σου υποσχεθώ ειδικά για το μηδεν-ένα μερικούς αιώνες συζήτησης, αιώνες..αδελφικά

Ανώνυμος είπε...

σπάνια έχω λόγια να σου σχολιάσω...φοβάμαι μη το χαλάσω..είναι τόσο τέλεια όλα..

καλημέρα

Νimertis είπε...

Καλησπέρα Άγγελε... καλώς ήρθες στο Μαύρο Ρόδο...

Δίχως Τέλος αλλά με Πέρας ε Δημήτρη;

Η εκδίκηση του μυστικού λόγου... αδελφέ μου... με ταρακουνάς τώρα... αλλά συνεχίζω...
'αλλά αυτή η έκταση στο υπερεκτατό που βιώνεις, σχετίζεται για μένα με αυτή την βίαιη ωριμότητα της λήθης της γέννας, της γέννησης...'
[κρατώ και την υπόσχεση για τις αναλύσεις για μηδέν-εν]...
δεν το κρύβω φίλε μου, η διαρκής εσωτερική μου αναστάτωση έχει να κάνει με τα όρια... έχω δώσει κάποιες απαντήσεις όμως, η έκταση, η επέκταση και η οριακότητα με 'οχλούν' παιδιώθεν... όχι τόσο 'ποιος είμαι' αλλά 'πόσος είμαι', 'μέχρι που είμαι', όχι τόσο 'γιατί είμαι' αλλά 'τι είναι το μετρήσιμο και τι το α-μέτρητο μέσα μου'...
ποιες είναι οι διαστάσεις του είναι;
θέτω ζητήματα που δεν είναι της παρούσης, το ξέρω ούτε προσδοκώ 'απαντήσεις'... όσο συζητούμε όμως, τόσο ανοίγονται ορίζοντες...
σ'ευχαριστώ!
στο εργοτάξιο πάλι εγώ...

Φίλε μου Dark θερμά σ'ευχαριστώ!!

Despina είπε...

τα πέταλα του μαύρου ρόδου
μετρώ και ξαναμετρώ
και πάνω από το ένα δεν φτάνω....
άραγε πόσο ακόμα
να επαναλάβω την στιγμή
να φτάσω το δεκαέξι???

με βαθειά εκτίμηση
καλησπέρα!!!

nameliart είπε...

το μηδέν και το ένα,
σ' αυτόν τον δυαδισμό,
που χωράει τα πάντα
και τίποτα...
που συμπληρώνει αφήνοντας κενά..
και αφήνει κενά, συμπληρώνοντας..
όπως κάθε αέναη ερωτοτροπία..

Κάθε φορά φεύγω από το χώρο σου
με πιο πλούσιες τις αποσκευές μου..

Να είσαι καλά φίλε Νημερτή!

Νimertis είπε...

φίλη μου εξαιρετική Δέσποινα... νομίζω πως άνθρωποι με την ευαισθησία τη δική σου, έχουν το μυητικό τούτο ρόδο εγγεγραμμένο στο είναι τους...

φαίνεται πως είναι κείνο που συμβαίνει και σε μένα κάθε φορά που επισκέπτομαι το ιερό σου φίλη Μελίνα...
κι εσύ να είσαι πολύ καλά και να δημιουργείς ολοκληρωμένα σύμπαντα!!

Ανώνυμος είπε...

ο πρώτος κι ο έσχατος
δεν έχουν μνήμη
κι όμως μετράνε
στιγμές
κι αιωνιότητες
κι ας μη θυμούνται!!

είναι ακριβώς η στιγμή εκείνη
που η ψυχή κυλάει
μεταμορφώνεται

είναι ακριβώς η στιγμή εκείνη
που το μηδέν και το ένα
αρχίζουν να ερωτοτροπούν...

με συγκλόνισε Νημερτή
σ' ευχαριστώ

Νimertis είπε...

πολύ ουσιαστική η ανάγνωσή σου Σιλένα μου... μου δίνει αφορμές να βλέπω κι εγώ σημεία όπως τα φωτίζεις εσύ... καλησπέρα!

Ανώνυμος είπε...

Νιμερτή, ειλικρινείς οι προσπάθειές σου να φέρεις αισθήσεις και αλήθειες από τα έγκατα στην ορατή επιφάνεια.

παίρνω το θάρρος να σου πω, πως
"διακρίνω" μια εμπλογή στο τσάκρα του λαιμού.
Εχει περάσει από το σώμα ή από το "βλέμμα" σου αυτό το μπλοκάρισμα?
Εχεις αναρωτηθεί μήπως έχεις εμπειρία από θάνατο λόγω ασφυξίας?

Διαχειρίσου όπως νομίζεις το μήνυμα αυτό, εγώ ήθελα να σου μεταφέρω αυτή την πληροφορία.

καλημέρα!

Νimertis είπε...

Ανώνυμε φίλε, με αιφνιδίασε κάπως το σχόλιό σου...
άνοιξες ένα θέμα που δεν μπορεί μάλλον να συζητηθεί από εδώ...
σ'ευχαριστώ πάντως...