Προκυμαία
Προχωρούσα
στη προκυμαία της νύχτας
τα κύματα
ήταν άνθρωποι
στόματα ορθάνοιχτα
μάτια βγαλμένα
μάτια βγαλμένα
άδειες κόγχες
που αιμορραγούσαν
σφιχταγκαλιασμένοι
οι ζωντανοί
με τους νεκρούς
σε μια μολυσμένη ερωτική επαφή
του αιώνιου
με το φθαρτό
αντάλλαζαν ηδονικά
σπέρματα φρίκης
οράματα ριπαίου χρόνου
και ακαθαρσίες φωτός
φωνή δεν άκουγα
μονάχα γέμιζα
τον αρχαίο πόνο
που με πλημμύριζε σαν λάσπη
και δυσφορούσα
στη παλάμη μου ένιωσα
ένα χέρι παιδικό
γύρισα και είδα
ένα αγόρι
με στήθη γυναικεία
με στήθη γυναικεία
με ουρά ψαριού
να με κοιτάζει λαίμαργα
να με απορροφά
σ’ ένα φωτοστέφανο που ανάπνεε
είμαι ένας ανήλικος ήλιος
μου είπε
και ήταν η φωνή του συριγμός
σαν δελφινιών φωνή
που μου τρυπούσε το κεφάλι…
κάποια μέρα θ’ ανατείλω
όμως ο κόσμος θα είναι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα λουστώ όλο το ακριβό μου αίμα
δεν είναι ένας αφόρητος λυγμός;
τα λόγια του ακολούθησε
ένα γέλιο που σάρκαζε το χρόνο
ένας παραφρονικός ρυθμός
που άλλο δεν άντεχα
ξύπνησα έντρομος
το στόμα μου ήταν ανοιχτό
σ’ένα μορφασμό παράξενο
μάτια δεν είχα
αιμορραγούσα από τις μαύρες κόγχες μου
γύρω μου
παλλόταν
το ένιωθα
ένας ανθρωποκεανός
κάποιος νεκρός
το ήξερα
άγνωστο πως
σερνόταν ήδη
πάνω σε κάτι που έμοιαζε
με προκυμαία
ερχόταν
για να δεθεί αιώνια μαζί μου
ούρλιαξα
άηχος τρόμος
κλινικά νεκρός
μια μέρα
θα με περιμένεις;
θ’ ανατείλω
όμως θα είσαι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα απλωθώ
ως τ’ακροδάχτυλα του εαυτού σου
θα το αντέξεις;
δεν είναι όλο τούτο
πες μου
ένας αφόρητος λυγμός;
Απρ2010
12 σχόλια:
η αγωνία του είναι
του θα είναι
του υπάρχω ή του δεν υπάρχω
η αγωνία
του ανθρώπου που θέλει
να αποδεχτεί
ή ν' απορρίψει
να αποδράσει
ή να εγκλωβιστεί
να Υπάρχει
καλημέρα
"είμαι ένας ανήλικος ήλιος
μου είπε
και ήταν η φωνή του συριγμός
σαν δελφινιών φωνή
που μου τρυπούσε το κεφάλι…
κάποια μέρα θ’ ανατείλω
όμως ο κόσμος θα είναι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα λουστώ όλο το ακριβό μου αίμα
δεν είναι ένας αφόρητος λυγμός;"
Τα λόγια σου με δέσμευσαν
ένας αφόρητος λυγμός κατοικοεδρεύει
στα στήθη μου και μου μιλά για τη ποίηση σου
Σε χαιρετώ
Γνωρίζεις πόσο με ταράζει η θάλασσα, αυτή η θάλασσα που συμπλέκει το νεκρό με το ζωντανό, αναιρώντας την καθαυτότητα τους και τα σύνορά που τοποθετεί κάθε καθημερινή ύπαρξη. Προχωρόντας στην προκυμαία σου, που μου φέρνει στο μυαλό ένα μεικτό τοπίο μεταξύ Πειραιά και Αμβέρσας, ανακαλύπτω ξανά αυτή την αναγκαία φρίκη, τη φρίκη της υπέρβασης των οριοθετήσεων που προανέφερα. Νομίζω μας ενώνει μια μεταφυσική της θάλασσας ολότελα διαφορετική απο την όποια μεταφυσική αυτού του στοιχείου έχω ακόμα συναντήσει. Και μόνο εξ αυτού σε θεωρώ πνευματικό μου αδελφό. Προχωρώ: Τα κύματα ως ανθρώπινα στόματα ορθάνοιχτα μάτια άδειες κόγχες και φυσικά οι ζωντανοι νεκροί (θα το διασκευάσω λίγο) σφιχταγκαλιασμένοι με τους νεκρούς ζώντες, εφορμούν στην τυπική αντίληψη, πρώτα απ'ολα του τολμώντος ποιητή, τον αρπάζουν αλλά δεν το καλούν στα βάθη τους, παρα έρχεται ένας παράδοξος ήλιος, ο αληθινός ήλιος, ο ανήλικος ήλιος του πρό-τερου και ύστερου κόσμου που δεν είναι κόσμος αλλά αυτό το σύμπλεγμα που αναφέραμε. Αυτός ο ήλιος δεν βρίσκεται στον Άδη, αντίθετα με μένα (ωραίες οι διαφορές) φαντάζεσαι έναν κόσμο πέρα πο την Νεκυια..πραγματικά παράξενη συμβολική και αν μη τι άλλο γοητευτική, με έχει εξιτάρει..έτσι που μου αρέσει να βολτάρω στις υπόγειες κοιλάδες κάτωθεν..ο Ήλιος αυτός ο νεανίας υπέργηρος, ως φωτοστέφανο που αναπνέει(!)σε απορροφά, και μιλά, εξαγγέλει θα έλεγα. Τι εξαγγέλει; ήδη υπάρχει, αλλά θα ανατείλει (ξανά;) όταν ο κόσμος θα είναι νεκρός, μόνος να λουστεί το αίμα του, άραγε το αίμα του ήδη νεκρού κόσμου;..με ερεθίζει η δυνατότητα να υπάρξει αυτό ως εκδίκηση απέναντι στον Κόσμο καθαυτό-το ξέρεις πως δεν τα πάω καλά με αυτόν τον μεγαλειώδη εγκληματία-. Πάντως ο κόσμος θα χαθεί μέσα σε έναν παραφρονικό υπερ-χρονικό ρυθμό..η μήπως όταν χαθεί θα ακουστεί αυτός ο ρυθμός που φαίνεται σε μας τους έγχρονούς ως παραφρονικός;...ταξιδεύω μαζί σου αδελφέ, αν και υπο-ωκεάνιος!
Αυτοί οι στίχοι
ένιωσα να εισβάλουν μέσα μου σαν κύμα ορμητικό..
κι’ αυτό το:
«φωνή δεν άκουγα
μονάχα γέμιζα
τον αρχαίο πόνο
που με πλημμύριζε σαν λάσπη
και δυσφορούσα»
αισθάνθηκα σαν να το ακούω
να μου το ψιθυρίζουν τα ίδια μου τα κύτταρα.. λέξη τη λέξη.. συλλαβή τη συλλαβή
Είναι πάντα πολύ δυνατή η ποιητική γραφή σου Νημερτή…
-Κοιτα με καταματα, είπε το Κύτταρο...
Εδώ στον περιορισμό μου εμπεριέχω λίγο απ'όλα....
Το Πρωταρχικό ΓΙΑΤΙ...
Πρώτη Ερώτηση που αντήχησε στο, Κενό από Ύπαρξη, Χώρο και η πρώτη ερωτηματική Απάντηση:
-Γιατί?...
-Γιατί ΟΧΙ?...
Και μετά γκρεμός....
Μέσα στη Μεγαλειώδη Δημιουργία όφειλε η Απαρχή να συμπεριλάβει τις Αγωνίες δίπλα στις Συγκινήσεις....
Το λεκέ του Φωτός, δίπλα στη διαύγεια της Καθαρότητάς του....
Τη φθορά, δίπλα στη Γέννεση...
Χωροταξιακή απαίτηση Αρμονίας..
είναι ξανά η Ιερή Διπολικότητα που επιφέρει Αρμονία..
ΑΥΤΗ σε σπρώχνει μέσα σου μία να εκθειάζεις και μία να καταριέσαι...
κι ο Στίχος ψίθυρος από λύσσα, ικεσία, προσευχή, αγαλίαση ....
σε μία προσπάθεια Σφαιρικής προσέγγισης του ΟΛΟΥ
αβίαστα γεμίζεις με πυχτή Ανασα δυσκίνητης Βαλτώδους Σκέψης, πάνω στον καμβά της Υπαρξιακής Αγωνίας....
σε ακολουθω..
μη βλέπεις που μένω πίσω...
αργά έρχομαι
με όσφρυση τρομαγμένη να ανακαλύψω
το Αρωμα του Πρωταρχικού κυττάρου,
και να απαντήσω με ερωτηση κι εγω:
Γιατί ΟΧΙ, Νημερτή?......
γιατι ΟΧΙ?....
αχ τι δυνατό λόγο έχετε νιμερτή!
με την ανάγνωση ζωντανεύει και γίνεται οντότητα που εισέρχεται στους ενδότερους χώρους μου και συναντιέται με το όμοιό της.
"μονάχα γέμιζα τον αρχαίο πόνο
που με πλημμύριζε σαν λάσπη
και δυσφορούσα..."
Αυτή η αγωνία, θα την έλεγα Μεγάλη Αγωνία της Ύπαρξης, φίλη μου Σιλένα, είναι ένας άξονας βέβαια… η ρήση ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε μετά την αγωνία του, δεν είναι δική μου… σ’ευχαριστώ…
Ελένη μου καλησπέρα… ευχαριστώ!
Ένας από τους λόγους που αγαπώ πολύ τις καταβυθίσεις σου φίλε μου Ιωάννη, είναι πως όταν… ανέρχεσαι στην επιφάνεια, φέρνεις μαζί σου μικρούς θησαυρούς που πάντα έχουν ένα στοιχείο μικρής έκπληξης… η ανάγνωσή σου, ο τρόπος που εκφράζεις όσα δρουν και αντιδρούν μέσα σου, με ζεσταίνει και με εγείρει μαζί…
Όπως αυτά…
‘εφορμούν στην τυπική αντίληψη’
‘φαντάζεσαι έναν κόσμο πέρα πο την Νεκυια’
‘η μήπως όταν χαθεί θα ακουστεί αυτός ο ρυθμός που φαίνεται σε μας τους έγχρονούς ως παραφρονικός’
Μαζί σε τούτη τη προκυμαία φίλε; Ίσως ναι, ίσως όχι… ο κόσμος αυτός δεν είναι πραγματικός… αλίμονο… είναι μονάχα αληθινός!
Μελίνα, ίσως δεν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη υπαρκτική ευαισθησία που να μην ‘τεντώνεται’ από κάτι που φαίνεται πως χτυπάει εσωτερικούς πυρήνες… στη δική σου τέχνη το έχω ‘διαβάσει’… σ’ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!
Κι επειδή στα ερωτήματα που ξεκινούν με ‘γιατί’ καλούνται να απαντήσουν οι φιλόσοφοι και όχι οι ‘απλοί’ άνθρωποι, δεν έχω απάντηση αγαπημένη μου Κάκια… νιώθω μονάχα πως ένα ερωτευμένο κύτταρο, ένα ζων και δρων κύτταρο διεκδικεί κάποιες φορές βασανιστικά την έξοδό του απ΄το ίδιο του το ένδυμα… γιατί; Πάλι μια ερώτηση με γιατί… ίσως γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς… ίσως για να υπάρχει η ποίηση… ίσως πάλι για να υπάρχει το κάθε τι… μέσα στην αγωνία του…
Πολλά φιλιά ψυχή…
Φίλη μου Κ7Κ... γράφεις...
'με την ανάγνωση ζωντανεύει και γίνεται οντότητα που εισέρχεται στους ενδότερους χώρους μου και συναντιέται με το όμοιό της'
είναι πολύ σπουδαίο αυτό!
καλό βράδυ... ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου