Τρίτη 24 Μαΐου 2011


13845-fullsize



Ρίγος…

Ο δρόμος αυτός
έμοιαζε με παγωμένο σώμα
πάνω του ξεκουραζόταν
ολόκληρος ο εφηβικός μου ήλιος
τα βλέφαρα είχαν στερεωθεί
σπλαχνικά
σε μια γωνία φιλόξενη
τα χείλη ζωγράφιζαν την προσδοκία
και τα δάχτυλα έδειχναν
στο μόνο που κυοφορεί το Εν
το αλλιώς...

ρίγος…

το ρίγος των χιλίων αιώνων
που ο Άχρονος εισπνέει το σκοτάδι του
μέχρι να το εκπνεύσει πάλι
σάρκινο φως…

περπατούσα μόνος
σε μια απέραντη ολάνθιστη θάλασσα
ακόμη δεν είχες φανεί
κρυβόσουν πίσω από τις αγκύλες του νου
περίμενες
το βήμα μου να γίνει δίψα για έρωτα
το βλέμμα μου
να γίνει χορός ερωτικός
το αίμα μου
να κοχλάσει από τον πυρετό
και είχες δυο μάτια λόγχες
και με κοιτούσες…

αυτός ο δρόμος
μοιάζει με το πέπλο της Ίσιδας
αργολικνίζεται στο σούρουπο της κατάβασης
υπόσχεται την αποκάλυψη
υπόσχεται την χιλιοπόθητη ένωση
με κείνο το άγγιγμα
που απελευθερώνει
που μαχαιρώνει
που λυτρώνει…

ρίγος…

το ρίγος των μυρίων αιώνων
που ο Άνθρωπος
ο γιος του Ανθρώπου
αποποιείται το απρόσιτο
και σαρκώνεται
φιλόδοξα
και λάγνα
στο δέμας του φθαρτού
στο σπέρμα του θνητού
ενηλικιώνεται…

ήρθες
μου κράτησες το χέρι σφιχτά
χαμογελούσες
δεν είπες τίποτα
δεν σπατάλησες σε λέξεις
τούτο που βιώνεται
μονάχα στη σιωπή του Ιερού

και στο αρχαίο

ρίγος…

Φεβ 2010
φωτο [kiti] http://1x.com

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"μόνος σε μια απέραντη ΟΛΑΝΘΙΣΤΗ θάλασσα"
υπάρχει η ελπίδα
κυοφορείται μέσα μας χωρίς και οι ίδιοι να το συνειδητοποιούμε!
"υπόσχεται την αποκάλυψη.."
η υπόσχεση
είναι δύναμη και όνειρο μαζί

και μετά...το ρίγος

Eriugena είπε...

Πρίν ακόμα να ωριμάσει το σχολιάκι μου για την δημοσίευση για το "κακό", ήρθε αυτό σου το ποίημα να φέρει στα σέστα του τον λογισμό μου που πιά είναι κουρασμένος και διψασμένος και θέλει μόνο με ποίηση να τρέφεται..εγκαταλείπω λοιπόν το κακό στην τύχη του, για να το επισκεφτώ μιά άλλη φορά! Όπως ξέρεις πιά μου αρέσει να ξεκινώ απο το τέλος: "ήρθες/μου κράτησες το χέρι σφιχτά/χαμογελούσες/δεν είπες τίποτα/δεν σπατάλησες σε λέξεις/τουτο που βιώνεται/μονάχα στη σιωπή του ιερού/και στο αρχαίο ρίγος.." άραγε ποιός ήλθε; ο προαναφερθείς γιός του ανθρώπου; αναγκλαστικά και χωρίς να το θέλω με βάζεις πάλι σε μια μεγάλη αναρώτηση που είχα την αφέλεια να εκδηλώνω απο τα παιδικά μου σε θεολόγους-θρήσκους "χριστιανούς"..γιατί η καινή διαθήκη μιλά για "γιό του Ανθρώπου" ; και όχι ξεκάθαρα για γιό του θεού μόνο. Δεν θα αναπαράγω τις απαντήσεις των χριστιανών. Ένα μόνο θα πω, είναι τυφλοί νοησιάρχες σε όλες τους τις εκδοχές, επίσημες και "αιρετικές",,όποιος θέλει ας ακολουθήσει την μαγική ρευστότητα των προσδιορισμών "γιός του θεού"-"γιός του ανθρώπου"..τι έχει όμως προηγηθεί; ή καλύτερα, πριν την εθελοντική "πτώση" του θεου-ανθρώπου στην "ενηλικίωση" που σημαίνει η ενσάρκωση
" στο δέμας του φθαρτού/στο σπέρμα του θνητού..", τι έχει συμβεί; ο Άχρονος εντός του ρίγους δημιουργεί το ρίγος είναι ρίγος τίνος; "εισπνοή" σκότους είναι το ρίγος, ρίγος είναι η εισπνοή σκότους που εκρύγνειται δια κυοφορίας σε σάρκινο φως. Μόνον σάρκινο είναι το φώς; αν δεν είμαστε δια-φωτιστές -τη γλυτώσαμε νομίζω- αλλά ούτε και δια-σκοταδιστές επηρμένοι αρνητές του αναγκαίου σε φως ενσαρκώνειν της μυχιότητας, μόνον ως σάρκινο εννοούμε το φώς ή μήπως αλλιώς; αυτό δεν σημαίνει κάθε σάρκινο είναι φωςμ, αλλά δια της σαρκός το φώς αποκτά νοημα υπάρξεως, έχει "αποστολή",,μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες του Ελ-Γκρέκο, και επίσης μου έρχεται στο μυαλό η ΑΣΤΟΧΗ ερμηνεία του Σμαραγδή του μπαροκ ήθους-ύφους του.. Ο Γκρέκο ας πούμε είναι ακριβώς αυτό που αναδύεις, η δια της σαρκός εκδίπλωση της εκπνοής ενος θείου σκότους-φωτός. Ο κακομοιρούλης ο Σμαραγδής παρουσίασε τον Γκρέκο ως εκφραστή ενός ελληνικου φωτός, χωρίς να ξέρει πόσο σκοτεινό είναι το φώς του Γκρέκο και πόσο φωτεινό το σκότος του! ..οι "παρεμβολές" σου όμως είναι σταυροδρόμια. Τι υπάρχει πριν ακόμα την παρεμβολή της ανάδυσης στο φαίνεσθαι του θεικού φωτός-σκότους; υπάρχει ένας δρόμος που μοιάζει με "παγωμένο σώμα"..μετά την εφηβεία, μετά την θωρακική όραση του παιδιού, το βλέμμα κυττά σε μια "φιλόξενη"γωνία, και τα δάκτυλα δείχνουν και τα χείλη ζωγραφίζουν το σημείο διαφυγής -που υπάρχει σε όλους τους μεγάλους ζωγράφους, οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο άγνωστοι αδελφέ!-..αυτό η γωνίτσα είναι το άπειρο-άπειρο, πρίν την εκπνοή..ένα άγνωστο φωτεινό σκότος, αυτό που κάνει κατανοητό το ανθρωποθεικο ύστερο ως εκτίναξη του ρίγους..άντε τώρα πέστο στους θεολόγους! καμμία ελπίδα δεν έχουμε!..αδελφικά..

Φόβος..... είπε...

Ανάμεσα σε δύο ρίγη πορεύεται όλη η ζωή μας. Της γέννησης και του θανάτου. Το χέρι των ποιητών ριγεί μόνιμα.

~reflection~ είπε...

Πες μου.....

πόσο άΧρωμα και άΟσμα θα ήταν όλα,
αν δεν είχε ριγήσει πάνω τους το Ποίημα?.....

Αλήθεια,
αναρωτιέμαι επίσης,
πόσος προβληματισμός και πόσες αναλύσεις χωράνε σε Δογματικές Ποιητικές Ανακαλύψεις ενός Νου, που δεν εφησυχάζεται ποτέ?......


Σε φιλώ.....γλυκά...

Νimertis είπε...

το συναρπαστικό με τη γραφή είναι, ας πούμε η περιπέτεια του να ξεγελάσεις τον Τορκουεμάδα που κρύβεις μέσα σου και να εκφραστείς όσο πιο αυθεντικά μπορείς... αλλά το συναρπαστικό με την ανάγνωση είναι να γίνεις εσύ αναγνώστης μέσα από τα μάτια του αναγνώστη... και αυτό μου συνέβη διαβάζοντας το σχόλιό σου Σιλένα μου... πως έγινε αυτό; τι σημασία έχει;
σ'ευχαριστώ!

Νimertis είπε...

'Ο κακομοιρούλης ο Σμαραγδής παρουσίασε τον Γκρέκο ως εκφραστή ενός ελληνικου φωτός, χωρίς να ξέρει πόσο σκοτεινό είναι το φώς του Γκρέκο και πόσο φωτεινό το σκότος του!...'
μα, τι να πω τώρα φίλε Ιωάννη; και μάλιστα, θέλω να προσθέσω το εξής... την ταινία του Σμαραγδή την είδα δυο φορές... στη δεύτερη τελικά... παρατηρούσα τα ρούχα! Ναι, ομολογώ ότι στα κοστούμια έκανε εξαιρετική δουλειά... [ο Λαζόπουλος γιατί πρέπει να μας κουράζει και με 'εμβληματικές' ερμηνείες του κ...; στο Αλ Τσαντίρι και πολύ του πέφτει... τέλος πάντων, άσχετο ήταν αυτό...]
τελικά, αν κάνει κάποιος το ‘λάθος’ να γεννηθεί Έλλην, πάει και τελείωσε, θα τον ακολουθεί το κάλλος και το κλέος έως θανάτου… όλες οι αναγνώσεις οφείλουν πλέον να περνούν μέσα από τον… Απόλλωνα, τη Δήλο και… το Αιγαίο… οι δε φολκλορικές αποτυπώσεις του ψυχισμού του Γκρέκο από τους Κρητικούς χορούς και τις μνήμες του κόντεψαν να ξεπεράσουν κι αυτόν ακόμη τον μέγιστο Νίκο Ξανθόπουλο που αρκούσε και η απλή αναφορά της χαμένης Μικρασίας για να αναλυθεί επί δίωρον σε λυγμούς [στην περίφημη ‘Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου’]…
…από την άλλη, είναι δυνατόν, θα πει κάποιος, να γίνει ειλικρινής ‘ανάγνωση’ όχι μόνον ενός ανθρώπου αλλά και μιας ολόκληρης εποχής; Επειδή βρήκαμε ρούχα και μισθώσαμε βάρκες και προσλάβαμε κομπάρσους, ‘ταξιδέψαμε’ στην εποχή του Γκρέκο; Έστω..
Όσον αφορά στο Ρίγος… ίσως θεωρηθώ γραφικός να επαναλαμβάνω πόσο αγαπώ τις αναγνώσεις και τις αναλύσεις σου… [το ότι δεν πρόκειται ας πούμε για ‘ερωτικό’ ποίημα… αν και είναι εξόχως ερωτικό… αλλά δεν θα περιορίσω κανέναν φίλο ή φίλη να το δει όπως αγαπά… αυτή είναι και η ομορφιά του θέματος άλλωστε… αλλιώς, ας αφήνουμε ό,τι γράφουμε στα συρτάρια για να το… καμαρώνουμε εμείς…]
Αυτό δε με προβλημάτισε πολύ ‘… η γωνίτσα είναι το άπειρο-άπειρο, πρίν την εκπνοή..ένα άγνωστο φωτεινό σκότος, αυτό που κάνει κατανοητό το ανθρωποθεικο ύστερο ως εκτίναξη του ρίγους…’
Ως εκτίναξη του ρίγους… προς επεξεργασίαν…
Την καλησπέρα μου Ιωάννη!!!

Νimertis είπε...

καλησπέρα Φόβε... το ρίγος το δικό σου, κάποιες φορές έχω νιώσει έντονα... από την άλλη, ποιος τολμά να μιλήσει για το ρίγος του φόβου;

Νimertis είπε...

πόσος προβληματισμός και πόσες αναλύσεις χωράνε σε Δογματικές Ποιητικές Ανακαλύψεις ενός Νου, που δεν εφησυχάζεται ποτέ?......

να με συμπαθάς Κάκια μου αλλά θα σου σφυρίξω φάουλ... και με κίτρινη κάρτα μάλιστα!
Δογματικές Ποιητικές Ανακαλύψεις;
what is this?
Πόθεν;
και διατί;
[όχι πως με φοβίζουν οι λέξεις... ετσι νομίζω τουλάχιστον... ειδικά η λέξη δόγμα δεν με τρομοκρατεί διόλου... αλλά πως εδώ;]
τα φιλιά να μην λείπουν σε αφθονία και με κίνδυνο διαβητικού σοκ!

Ηλέκτρα είπε...

που ο Άχρονος εισπνέει το σκοτάδι του
μέχρι να το εκπνεύσει πάλι

ανατριχιασα..απλα

Νimertis είπε...

καλημέρα φίλη μου Έλη... πολύ σ'ευχαριστώ για την παρουσία σου...

~reflection~ είπε...

αχ......

1. μ'αρεσει να είμαι οφσάιτ....και την καρτούλα την προτιμούσα ΚΟΚΚΙΝΗ εξαρχής.....

2. Επεξηγούμαι!!!

Απαιχθάνομαι τις αναλύσιες που απογυμνώνουν το ΠΟΙΗΜΑ...

το έχω αναφερει στο παρελθόν...
Γεύομαι την Ουσία της Σκέψης σου και Δογματικά - χωρις αιτιολόγηση και τεκμήριο - την μεταφράζω μέσα μου με τα δικά μου αυθαίρετα Ειδωλα του Νου....

Πως γίνεται, Υπεροχε Νημερτή, τη μία να υποστηρίζεις πως ο ΝΟΥΣ είναι αυτιστικός και αυτοπροβάλεται με περιοδική εναλλαγή στο Επίπεδο του Δικού του Καθρεφτη Αντίληψης του Κόσμου,
και διαχδοχικά να σε εκπλήσσει "η Δογματική Ποιητική Ανακάλυψη του Νου"????....

Η Ποιηση αναλυεται,Νημερτή?...
Επεξηγείται?....

Μήπως έτσι την απογυμνώνουμε αδέξια?...

Πλάθουμε πίνακες σουρεαλιστικού περιεχομένου καθώς αφηνόμαστε στην Αυθαιρετη καλλιτεχνία του Νου,
κι έπειτα ενεργοποιούμε τη Λογική και τη Φιλοσοφία να ΑΝΑΛΥΣΟΥΝ την ΠΟΙΗΣΗ?????

ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ, Υπεροχε ΠΟΙΗΤΗ...

την Ποιηση την ρωτησες?....

το ΠΟΙΗΜΑ????...

το ρωτησες αν θελει να μπει στο μικροσκόπιο των Απογυμνωσεων που τεινουν να απαντήσουν στο ερωτημα:

"ΤΙ θελει να πει ο ΠΟΙΗΤΗΣ και το ΠΟΙΗΜΑ?"??????


Σου αφιερωνω την ΑΟΡΑΤΗ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ....

Με σεβασμο και εκτίμηση...

κι ας παρεκτρέπομαι ότνα το τσιγγάνικο αίμα μου καλπάζει!!!..


Δίψασα για εκείνο το ψήγμα
που γεννά ιδρώτα
στ’ απολιθώματα της σκέψης…

Κάποιοι το φυλάκισαν
σε μιας σπηλιάς την τοιχογραφία
μ’ όνομα να το συνοδεύει ιερογλυφικό…
να γλύφει υγρασία από το βράχο,
να φυτρώνει τη ρίζα του
πάνω στο κάρβουνο που το δημιούργησε…

Κρύβει φωτιά το σχέδιο..
κρύβει και υγρασία..
μα όσα επιβίωσαν της Λήθης,
τ’ απογύμνωσε με αναλύσεις
ο αρχαιολόγος ερευνητής σ’ ένα βαρύ βιβλίο…

Γι’ αυτό πρέπει να καις τη σπηλιά
πριν την εγκαταλείψεις…

Γιατί τα ψήγματα, τα ίχνη και τα στίγματα
δεν τ’ αγγίζουν όλοι με μεταμορφωτική μαγεία ερμηνείας…
Κάποιοι με αποστειρωμένα γάντια
τ’ απογυμνώνουν από το παραμύθι τους…

Βάζω φωτιά…
καίω το ποίημα…
υδατογράφημα καπνού στον τοίχο της Ψυχής μου…

Μόνο οι ανειδίκευτοι ερασιτέχνες
που ακόμη γοητεύονται, θα το αναγνώσουν…

Οι ερευνητές θα βρουν τον τοίχο μου
άδειο… απολίτιστο… ανέκφραστο… κενό…




Αμετρητα ΦΙΛΙΑ...... μάντεψε!!!

Φυσικά ΑΟΡΑΤΑ.... να μην τυχουν ανάλυσης!!!!!


χικ....

Νimertis είπε...

Κάκια μου αγαπημένη, στη δεύτερη παρέμβασή σου αισθάνθηκα πως διάβασα αυτό που από την αρχή έγραψα κι εγώ… αναρωτήθηκα λοιπόν για τη φράση σου περί αναλύσεων στις … δογματικές ποιητικές ανακαλύψεις… και αναρωτήθηκα διότι και στα δυο σκέλη έχω ‘ζήτημα’ και έβγαλα την κίτρινη κάρτα… [όχι και κόκκινη κάρτα μάτια μου, αυτό θα σήμαινε… αποβολή!]… δηλαδή, ‘δογματική ανακάλυψη’ είναι μια έννοια που δεν την εννοώ, θεωρώ ότι δεν στέκει, δεν εδράζεται κάπου, δεν προκύπτει δε από πουθενά στο ποίημά μου ή στα σχόλιά μου… από την άλλη, όταν κάποιος φίλος ή φίλη, διαβάζει και θέλει να εκθέσει την ανάλυσή του, τον τρόπο που προσλαμβάνει κάτι, θα του το απαγορέψω; Η δική μου ‘αναλυτική’ δυνατότητα άλλωστε είναι πεπερασμένη διότι τωόντι έχω μια άλλη προσέγγιση… είναι ξεκάθαρο αυτό, φαίνεται από το πώς γράφω… επιμένω πως ο νους είναι ένας ενδο-αυτιστικός μηχανισμός αυτο-λατρείας και αυτο-ανάκλασης… εμποδίζει τις βαθύτερες διεργασίες που τον ανατρέπουν να αναπτύσσονται και αυτό άλλοτε προστατευτικά και άλλοτε ευνουχιστικά, πάντως είναι βέβαιο πως του αρέσει να λειτουργεί ως μπάτσος… πιστεύω πως η γραφή και η έκφραση εν γένει δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια να ξεφύγει κανείς από τον… μπάτσο μέσα του… και όχι μόνο το μπάτσο αλλά και τον εισαγγελέα και τον δημοδιδάσκαλο… φυσικά, μέσω του νου επικοινωνούμε και σήμερα, έχουμε γλώσσα, ‘πολιτισμό’ και πολλαπλές και θαυμαστές δράσεις… δεν ακυρώνονται όλα αυτά… η τέχνη όμως, είναι ‘υπέρβαση’… εκεί, αν θέλεις, ‘διαμαρτύρομαι’ πολλές φορές όταν ανταμώνομαι με ‘ποιητές’ και ‘ποιήτριες’ του Λεξικού… εντυπωσιακά λεκτικά σχήματα, θαυμαστά οικοδομήματα λέξεων κενά περιεχομένου τελικά… ο καλλιεργημένος νους μπορεί άνετα να γράψει ένα ‘ακατανόητο’ ποίημα, αλλά δεν είναι φορέας ποίησης με την ειναιική έννοια… την άκρως μυστική, την εξόχως ερωτική…
…έβγαλα λοιπόν την κάρτα και την επιδεικνύω ακόμη!
…όμως, δεν αισθάνομαι ικανοποιημένος εισέτι με όσα έγραψα άνωθι… διότι οφείλω και μια τελευταία παράγραφο… που αφορά εμένα… δεν είναι μακρινή η εποχή Κάκια μου που εσημειώθη εντός μου ο μεγάλος πόλεμος του μυστικιστή εναντίον του ‘λογίου’… οι μάχες ήτο ομηρικές και οι συγκρούσεις σφοδρές… ο μεν πρώτος διεκδικούσε μια άλλη ‘πρόταση’, αυτή του Απείρου που αχνίζει στο σώμα του είναι, ο δε δεύτερος, διεκδικούσε το πέρασμα στο ‘εδρασμένο και εφηρμοσμένο’… οι σπουδές μου σε μια θετική επιστήμη βλέπεις είχαν πάντοτε ισχυρή την επίδρασή τους σε ό,τι έκανα ή έλεγα… δεν ήταν αρνητική ίσως, όταν συναναστρέφεσαι από πολύ νέους τον τεχνικό κόσμο, μαθαίνεις να είσαι σαφής, ολιγόλογος και συγκεκριμένος… αλλά η ψυχή δεν ξεδιψά από την στεγνότητα του ‘ορατού’… θέλει άλλους ορίζοντες, θέλει άλλα στερεώματα, θέλει άλλες κορυφές… το ξέρεις δα καλύτερα από μένα...
Οι μάχες δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί… δεν αναμένεται νικητής απ’αυτό τον εσωτερικό πόλεμο… ο μυστικιστής που αναπνέει σε έναν ερωτικό κόσμο διύπαρξης δεν μπορεί να δώσει το χέρι στον ‘πεπαιδευμένο’ νου ενός ‘τεχνοκράτη’…
Αλλά στο σπίτι της ποιητικής έκφρασης, αν μη τι άλλο, βρίσκω ένα καταφύγιο… κι εκεί συναντιέμαι στον τρίτο εσωτερικό μου κόσμο με τον ονειρευτή, τον τρελό και τον ερωτευμένο…
Τις πιο όμορφες σκέψεις μου σου στέλνω Κάκια μου…
Και φιλί ΟΡΑΤΟΝ!