WP.jpg)
Κράκεν
(Παράξενα αρχιπελάγη)
Έρχομαι εδώ
Από μακρινές
Παράξενες θάλασσες
Είδα τόσα πολλά
Που δεν ορίζονται ακόμη
Κι από το πιο φιλόδοξο στερέωμα
Ανθρώπους ‘διαφορετικούς’
Ανθρώπους άδειους
Ανθρώπους μαγικούς
Λαούς και τόπους
Συναρπαστικούς
Αν ξεκινούσα να ιστορώ
τέλος η διήγηση δε θα’χε…
Έρχομαι ξανά
Από τις βόρειες θάλασσες
Που στα άπειρά τους βάθη
Λένε
Ζουν τα θηριώδη Κράκεν
Και στο άκουσμά τους μόνο
Τρομοκρατούνται ως και οι απόγονοι
Των Βίκινγκς
Στα φοβερά πλοκάμια τους
Τσακίστηκαν πλοία περήφανα
Στις σκοτεινές σπηλιές τους
Αναπαύονται αμέτρητοι σκελετοί
Γενναίων ναυτικών…
Έρχομαι πάλι
Από τα παράξενα, ωκεάνια αρχιπελάγη
Είδα τόσα και βίωσα
Που δεν χαρτογραφούνται από Κολόμβους εκατό
και χίλιους Μαγγελάνους
Ανθρώπους όμορφους
Ανθρώπους γελαστούς
Κι είδα ακόμη
Παιδιά με βλέμμα μελαγχολικό
Γέροντες αγριεμένους από τη μοναξιά
Γυναίκες που ρήμαξε η σιωπή
Ανθρώπους είδα ‘διαφορετικούς’
Και τόσο ίδιους…
Έρχομαι πίσω
Από τις παγωμένες θάλασσες των Κράκεν
Και έχω μαζί μου ένα πλούτος
Από χρώματα
Από γέλια
Από κλάματα
Από σπαραγμό
Από αηδία…
Έρχομαι πίσω
Από τις μυθικές ακρογιαλιές
Των Υπερβορείων
Ρούφηξε η ματιά μου
Τοπία πανέμορφα
Βουνά ομιχλώδη
Και λίμνες μαγικές
Κι ακόμα είδα
Κλειστά παράθυρα
Κλειστές ψυχές
Το φόβο για το θάνατο
Το φόβο για το Άπειρο
Την τρομερή παγκόσμια δίψα
Των ανθρώπων
Για ένα άγγιγμα
Για ένα φιλί
Την σκιά στο βλέμμα του πατέρα
Που θάβει το παιδί του
Τη σιωπή, το άχρονο
Στο πρωινό ξύπνημα του ήλιου
Πάνω από το καθημερινό άδικο…
Γύρισα πίσω
Από την Θούλη των Αποκρυφιστών
Κι έχω μαζί μου ένα θησαυρό ατίμητο
Δυο λέξεις πάνω σ’ένα κίτρινο χαρτί
Καλό ταξίδι
Ένα αγχωμένο σ’αγαπώ
Πάνω στα χείλη μου
Κληρονομιά του αρχαίου ρίγους
Στα μυθικά αρχιπελάγη των μοναχικών ψυχών
Όσων ακόμη επιμένουν
Να χαράσσουν θύελλες με το στεναγμό τους
Ανέμους να πλέκουν με τον σάρκινο αργαλειό
Της νιότης που εξαγόρασαν
Για ένα χωράφι ήλιο
Της φρίκης του μοναδιαίου ανύσματος
Που πάντα δείχνει το ίδιο τέλος
Για όσους
Έχουν το βλέμμα να αντέχει ακόμα
Και τη ψυχή
Να το στερεώνει
Με την υπέροχη ψευδαίσθηση της ζωής…
17 σχόλια:
"Πελεκάνοι ερημικοί. Στρουθία μονάζοντα επι δώματος.."
Μοιάζει με την "έρημο" του οχυρού, που δεν είναι έρημος.
"Στα μυθικά αρχιπελάγη των μοναχικών ψυχών
Όσοι ακόμη επιμένουν
Να χαράσσουν θύελλες με το στεναγμό τους"...
ΔΕν είναι λίγο αυτό.Να στενάζεις και να αφήνεις διάστικτο το βλέμμα της αλήθειας το αδίστακτο.Η αβυσσαλέα της ενσυναίσθησης οδύνη μου ξαναχάρισε ένα χαμόγελο σαν ένα ολάνθιστο παρτέρι.Υπάρχει αποζημίωση για το βασανιστήριο της Ζωής; Yπάρχει.!! Η υπερβατική απλότητα που με ματόφυλλα άρρητα
και με μυρωμένες με κέδρου της αυπνίας της ερήμου σιωπές αλλα και ψιθυρίσματα τοιχογραφεί επάγρυπνες λέξεις.Δηλ.ενα ποίημα.Έτσι χορταίνω πια ανάσα.Και ναι..πόσες ψυχές το αξιώνονται εν ζωή αυτό το υπερούσιο συναίσθημα; Tου να παραμένεις Άνθρωπος που δεν παραμυθείς μα και δεν παραμυθιάζεσαι μέσα στην ερημία των καιρών; Άλλο αντικατροπτισμός και άλλο όαση.Κάτω απο το βάθος φαίνεται η ουσία και η άκρη των πραγμάτων.Οι Δύτες στης σιωπής υψώνονται στο ατελευτητο.Τοτε τωρα και πάντα.Απλά τα πράγματα.!!
... I love the wonderful illusion of life ... there is nothing else that's real enough to go by ... who can believe ... ever? Weave your own net of illusion and live by it ... or come and join me in my net of illusion, if you dare, Nimertis ... Love, always, cat.
Εχουμε πολυ καιρο να τα πουμε Φιλε Μου Νημερτη...
Την καλημερα μου και καλη συνεχεια σε καθε σου δημιουργια!
(Δεν χαθηκα...
Σας παρακολουθω ολους,
απο μια αποσταση παντα,
αλλα σας παρακολουθω!)
Πολλα φιλια,
Λιακος...
Επι του υπέροχου ποιήματος τι άλλο να πω...
Στα ποιήματά σου νημερτή, αισθάνομαι πως δεν μένει τίποτε απ' έξω.
Πάντα κλείνει ένας κύκλος, ώριμος και πλήρης. Ολοκληρώνεται αυτό που απο τον πρώτο στίχο ορμά να γίνει..
(και κάθε φορά, αισθάνομαι πόσο δεν τα καταφέρνω με την ποίηση..
καλημέρα!
μια έρημος που δεν είναι... έρημος... όταν η συνομιλία από το έξω περνάει στο μέσα και ο αντίλαλος ακούγεται ως τα όριά μας... ποια η φωνή που ηχεί; [άραγε;]
να'σαι καλά Ρεγγίνα μου...
ώστε αυτή είναι η αποζημίωση για το βασανιστήριο της ζωής Αερικό μου... προς εξέτασιν...
ε, λοιπόν τολμώ Cat να δοκιμάσω το δίχτυ των δικών σου ψευδαισθήσεων... [τώρα που το ξανασκέφτομαι... τολμώ άραγε;]
kisses my friend!!
Φιλιά Λιάκο φίλε μου... καλώς ήλθες και πάλι!!!
είναι πολύ 'ζόρικο' αυτό που μου έγραψες κ7κ... και το εννοώ το ζόρικο αλλά δεν εξηγώ τι ακριβώς εννοώ... αισθάνομαι πως το έχεις κιόλας καταλάβει...
νομίζω πως τις λέξεις σου τις διαλέγεις πολύ προσεκτικά... και σ'ευχαριστώ που με τιμάς μ'αυτές...
επίγνωση των συντεταγμένων... αυτό σκέφτομαι όταν σε διαβάζω φίλη μου... [αλλά όχι και άρνηση της υπέρβασης]
σ'ευχαριστώ!
έρχομαι
με κίνηση αργή
πηγαίνω
γυρνάω
έρχομαι
κινούμαι
ζω
πέφτω μα σηκώνομαι
ανιχνεύω τις κλειστές χαραμάδες
και με τα νύχια τις ανοίγω
προσπαθώ τουλάχιστον
να τρυπώσει μια σταγόνα φως
με φτάνει
να συστέλλεται ξανά η κόρη
να ζωντανεύει ξανά το βλέμμα
η αγχωμένη λέξη που πέφτει με θόρυβο στο πάτωμα
να ησυχάσει
να μη σπάσει
να γίνει ξημέρωμα
ήλιος
Νημερτή με συγκλόνισε η γραφή σου
ακόμη μια φορά
Απο τη μιά δύκολη μέρα στην άλλη σ'ένα παράξενο καλοκαίρι. Βρίσκομαι σε έναν εσωτερικό και εξωτερικό πόλεμο, και συ φίλε είσαι κάτι σαν λιμάνι και φιλική θύελλα μαζί, "στα μυθικά αρχιπελάγη των μοναχικών ψυχών, όσων ακόμα επιμένουν να χαράσσουν θύελλες με τον στεναγμό τους, ανέμους να πλέκουν με τον σάρκινο αργαλειό, της νιότητας που εξαγόρασαν, για ένα χωράφι ήλιο..." θα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό ως όπλο για την πλατωνική αντεπίθεσή μου στον υλισμό των φίλων, για να τους δείξω πόσο άχρηστη είναι η εμμονή τους στο χωρικό "είναι", κι ας ξέρω πως δεν είναι ακριβώς το ίδιο (καθαρά)πλατωνικής έμπνευσης!..Σε χρησιμοποιώ φίλε, όπως μπορώ, σε νιώθω, όπως νιώθω. Όμως δεν έχω άδικο,λίγο πιο πάνω αντιλαμβάνομαι ότι το άρρητο μπορεί να οριστεί στα όρια ενός ταξιδιού, μιας νοηματικής εξέλιξης που τελικά σαν περίβλημα χρησιμοποιεί την φαντασία, ή την εμπειρία-τι σημασία έχει η επιλογή;- αλλά πολύ διαυγώς σημαίνει το α-χαρτογράφητο απο την εξιστόρηση, αν θες βέβαια μένεις στα όρια του "φυλακίου" ορώντας..βέβαια εδώ έχουμε μια ποικιλία τύπων όντων και ανθρώπων, αντιφατικών εως αντίθετων μεταξύ τους..η αντίφαση είναι πιο τονισμένη ειδικά ΕΚΕΙ που "ξαφνικά" εμφανίζονται οι "κλειστές ψυχές"...διαλύεται εξαίφνης η όποια απαλή εικόνα του ταξιδιού...το ταξίδι είναι το ταξίδι και σε αυτές τις "ψυχές"..και πάλι ξαφνικά, η εικόνα του πατέρα που με τη σκιά στο βλέμμα θάβει το παιδί του..κι ύστερα: " Τη σιωπή, το άχρονο, στο πρωινό ξύπνημα του ήλιου, πανω στο καθημερινό άδικο.."... θα ήθελα να ξεχωρίσω όλα αυτά, και αμέσως σκέφτομαι που ανήκω φίλε μου, που ανήκουμε σε αυτό το τοπίο..παντού; πουθενά σαν οφθαλμοί;..εν πάσει περιπτώσει η "υπερβατική αντιφατικότητα" των εικόνων του ταξιδιού σου απ'όπου επιστρέφεις μου δίνει όπλα για έναν πόλεμο για τον οποίο θα ήθελα να σε ενημερώσω αλλού..δεν ξέρει κανείς μερικές φορές πως "αξιοποιείται"!! ελπίζω φίλε επ'ΑΓΑΘΏ...ΑΔΕΛΦΙΚΑ
Μου αρέσει ο τρόπος σου. Θυμίζει την αυτοβιογραφία του Μάρκεζ με τον τίτλο που ταιριάζει εδώ "Ζω για να τη διηγούμαι".
το ίδιο με συγκλόνισαν κι εμένα Σιλένα μου οι δικοί σου στίχοι...
...η αγχωμένη λέξη που πέφτει με θόρυβο στο πάτωμα
να ησυχάσει
να μη σπάσει
να γίνει ξημέρωμα
ήλιος...
υπέροχο!
να΄σαι καλά!
αγαπημένε μου Ιωάννη, το ομολογώ, αναπαύτηκα σε τούτη την γενναιόδωρη 'προσφορά' σου... στις λέξεις σου, στις σημάνσεις σου, στις παράλληλες 'εναντιοδρομικές' διαδρομές του στοχασμού σου...
χαμογελώντας και με αγάπη σε χαιρετώ!
Φόβε και μόνη η αναφορά του ονόματος Μάρκεζ ήταν αρκετή για ένα δυνατό ραχιαίο ρίγος... πολλά ευχαριστώ!
Un gusto visitarte y leerte amigo.Te envío un cálido saludo y te deseo un buen fin de semana. Muchas bendiciones para ti.
Δημοσίευση σχολίου