Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011


Σκιάχτρο

Το βλέμμα σου
Αναζητώντας έναν διαλύτη σκότους
Ακρωτηρίασε όλους τους ουρανούς
Κι έχει ξεχυθεί
Σαν άτακτο παιδί
Στις εξοχές της Άβαλον

Αναρωτιέσαι ακόμη (;)
Άξιζε όλη αυτή τη σπατάλη ανθρώπων
Η Δημιουργία;

Το σώμα σου
Είδες σταυρωμένο σκιάχτρο
Να επιτηρεί την κληρονομιά του Πατρός

Κι αρνιέσαι ακόμα την συμβασιλεία
Γιατί τάχα γεύτηκες το νόστιμο καρπό
Και δεν ξέρεις
Ότι η σοδειά ήταν μολυσμένη
Και αργοπεθαίνεις…

Κι όμως
Στερεωμένος στο ευρύστερνο παθείν
Που δεσμεύτηκες να υπηρετήσεις
Κολακευμένος
Ανοίγεις το στόμα σου
Με τα σαπισμένα δόντια
Και χαμογελάς

(κι έτσι) απαντάς
Σε όλα σου τα ερωτήματα
Κάθε πρωί
Λουσμένος από την αυθάδεια
Του ακριβού σου σπέρματος…

Ιουν2011


18 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Άψυχο Κορμί που μέσα του μπόλιασε το Χέρι το Μίασμα....

ποιος ήθελε μια κούκλα αδρανή?..

το κοριτσάκι που λέγεται ΖΩΗ ήθελε δράση...
το αγοράκι που λέγεται ΧΡΟΝΟΣ ήθελε Ιστορία...

Μπλέχτηκε στα στάχυα του κορμιού της {θηλυκό το σκιάχτρο....}
ο Άνεμος ...
Φλύαρος πόνος στο σάπιο οστό...

μα... γυναικείος καλλωπισμός...
ΔΕΝ αφησε ούτε μια γκριμάτσα Πόνου να γραφτεί στην Ιστορία ...
χάρη της Ομορφιάς της ακονισμένης Αντοχής της...

Ευγενείς Αξίες...
Μέσα σε Αψυχο Κορμί...
σαν ζωντανό έμβρυο σε νεκρή Γυναίκα...

μα.....

ΤΟΤΕ ακριβώς μέσα στο παραδοξο η ΖΩΗ αιφνιδίασε τον ΧΡΟΝΟ...

σαν έρωτας που ξεπήδησε από το ΜΗΔΕΝ ...

κι ο Κόσμος ξαναζωγραφίστηκε στον καμβά...

Με Τεχνητές αναπνοές απαράλλαχτου Κόκκινου σε φλεβας ροή
και μπόλικο διάφανο μίγμα σε πνοή Απειρου...

ΚΑΙ το σκιάχτρο ντύθηκε ΓΥΝΑΙΚΑ....

έμΨυχη...
ένΑστρη...
ένΘερμη...

και ο Θεός των Πάντων αναθεώρησε τα Κίνητρά του....

Της Παρέδωσε τα σκήπτρα του....


Σε φιλώ....ποιητικά.......

^.^ είπε...

Hello, Nim, my friend, thinking of you and the situation in Greece a lot these days. Love, cat.

ποιώ - ελένη είπε...

Κι αρνιέσαι ακόμα την συμβασιλεία
Γιατί τάχα γεύτηκες το νόστιμο καρπό
Και δεν ξέρεις
Ότι η σοδειά ήταν μολυσμένη
Και αργοπεθαίνεις…
Πως να κινήσεις το τροχό
όταν τα χέρια σου είναι δεμένα;
Απόλαυσα τη ποίηση σου
φιλί

Eriugena είπε...

Αλήθεια τι γοητευτική υπερ-αντιστροφή, πολύ θα ήθελα να σε "πιάνω" αμέσως φίλε, πόσο όμως χαίρομαι που γραπώνομαι στον λαβύρινθο των ανα-ιεροποιητικών αντιστροφών σου, κι ας αφεθώ λοιπόν με τα σκουριασμένα σύνεργα μου..
"Το σώμα σου/είδες σταυρωμένο σκιάχτρο/να επιτηρεί την κληρονομιά του Πατρός...τι σκληρό αλήθεια! και τι πρόκληση στους χριστιανούς της αυθάδειας του εμφανούς χριστιανισμού τους, ...."Κι αρνιέσαι ακόμα την συμβασιλεία/γιατί τάχα γεύτηκες το νόστιμο καρπό/και δεν ξέρεις/οτι η σοδειά ήταν μολυσμένη/Και αργοπεθαίνεις.." ναι, μολυσμένη σοδειά, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, αλλά κι αν είναι έτσι..έτσι είναι..αν είναι λοιπόν έτσι θα μας απαντήσει ο αμνός; θα μας μιλήσει επιτέλους; δεν θα σχολιάσω τους τελευταίους "στίχους", δεν ξέρω..φοβάμαι αδελφέ μου να ολοκληρώσω τη συνέπεια αυτης της εικόνας, θα επιστρέψω στην μη κοσμολογική παρουσία της θυσίας, ακόμα κι αν ξέρω πως η εικόνα παραμένει, αυτή η εικόνα παραμένει,ως ερώτημα, ως ένα αναπάντητο ερώτημα στον αμνό, ως μια πρόκληση να απαντήσει ο θυσιαζόμενος στην πρόκληση ο Πατέρας να πρέπει να ξεπεραστεί..θα ήθελα να σπέυσω στο άλλο κείμενο σου τώρα στο Μ, αλλά θα γυρίσω εκεί που θα έπρεπε να ξεκινήσω, αν δεν είχα τη διαστροφή να "διαβάζω" ανάποδα τα κείμενα που με απασχολούν στ'αλήθεια. Το ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: " Αναρωτιέσαι ακόμα(;)/άξιζε όλη αυτή τη σπατάλη ανθρώπων/Η Δημιουργία;.." Θα απαντήσω μονολεκτικά, καταρχάς:
ΟΧΙ..τίποτα δεν αξίζει να σπαταλάται με την έννοια του κενού κακού, με την έννοια του "μέσου" της καταραμένης Ιστορίας, της καταραμένης αναγκαιότητας, της καταραμένης φύσης, της καταραμένης δομής, της καταραμένης ανάγκης, της καταραμένης νομοτέλειας, τίποτα δεν αξίζει να μείνει στη μνήμη, άρα όλα θα πρέπει να ανασυσταθούν στην μνήμη, το κάθε αναλωμένο ζούδι, το παραμικρότερο φυτό, ο πιο ταπεινός καταπιεσμένος "άνθρωπος", αλλιώς να διαολοστείλω και την θυσία, και τον κομμουνισμό, τον χριστιανισμό, την ελευθερία, τις αξίες, τα έθνη και την οικουμένη μαζί..νομίζω αυτο αρκεί να σταματήσω, χωρίς να μπορώ να σου πω πώς, ούτε γιατί δεν ήταν δράκος θάνατος και όχι αρνίον ο θυσιαζόμενος...να σαι καλά να μας ταράζεις αγαπημένε φίλε

Νimertis είπε...

ε, όχι, δεν παραδίδονται τα σκήπτρα τόσο εύκολα... Κάκια...

Νimertis είπε...

My friend Cat, thank you for your thoughts and the concern... Η Ελλάδα χρειάζεται, ειδικά αυτή την εποχή, κάθε θετική σκέψη και δράση... και όχι αρνητισμό... my love...

Νimertis είπε...

Ελένη, το να μου γράφεις ότι απήλαυσες τη ποίησή μου είναι για μένα κάτι πολύ ακριβό και ιδιαίτερο... το κρατώ χαμογελώντας σαν παιδί... σ'ευχαριστώ!

Νimertis είπε...

Φαίνεται πως η ‘δημιουργική’ ταραχή είναι στο αίμα μας φίλε μου Ιωάννη… αν δεν ήταν δεν θα ήμασταν εδώ να συζητάμε, να προκαλούμε ανεμόμυλους σε μονομαχίες, να βυθιζόμαστε στις υπόγειες λίμνες της ύπαρξης για να ανασύρουμε το πιο ακριβό τίποτε από καταβολής κόσμου… το δικό σου στοχασμό ακολουθώ και ξαναδιαβάζω εμένα γιατί αλλιώς, δεν έχω τα απαραίτητα ‘μάτια’ για να με δω… στο λέω με τη μέγιστη ειλικρίνεια ενός φθαρτού και χοϊκού ανθρώπου… ενός ‘χαμένου στη μετάφραση’ από τα νεανικά του χρόνια… το στερεότυπο, βλεπεις, το πρωτότυπο, παραμένει κλειστό και σφραγισμένο… αλίμονο, κανείς δεν αντίκρισε τα ‘φώτα’ του Όντος και παρέμειναν τα φτωχά σάρκινα ματάκια του στη θέση τους… παλεύουμε όμως, με ένα άπειρο σκότος και μια φλόγα κεριού… μια φίλη μου κάποτε μου αντιγύρισε, ‘και γιατί δηλαδή να φωτιστεί το σκότος; Έχει λόγο που είναι εκεί… γιατί τόση αλαζονεία τελικά να τα δείτε όλα;’ Δεν ειχα τι να της απαντήσω… ήπια τον υπόλοιπό καφέ μου σιωπηλός… [σήμερα, αν την συναντούσα, θα είχα απλά να της πω ότι μερικες φορές, δεν γίνεται αλλιώς… είναι η περίφημη ‘ορμή προς το στοιχειώδες’ που κάποιος φιλόσοφος έγραψε πως κίνησε ολόκληρους λαούς σε παράλογους πολέμους…]
Και μετά; Τι γίνεται με το σκιάχτρο φίλε μου; Τι γίνεται όταν το σκιάχτρο αυτοσυνειδητοποιηθεί;
Εκεί πια…
[γοητευτική η ανάλυσή σου, τόσο που σπεύδω να την απολαύσω ξανά…]

Φόβος..... είπε...

<>

ακόμη ... πάντα είμαστε στην αρχή ...

~reflection~ είπε...

Δε δέχομαι πως πάντα πρέπει να προηγηθεί ένας ολέθριος Πόλεμος της παράδοσης των Σκήπτρων...

Υπάρχει και η Ευγενής Αναγνώριση...

Ο Θεός ως Σοφός υπήρξε Ταπεινός...
Μολις γνώρισε τη Γυναίκα
υποκλίθηκε ταπεινά με μεγαλείο Σοφίας
και απλά.... αβίαστα της Παρέδωσε τα Σκήπτρα του...

Γιατί εξάλλου:
Εκείνος δημιουργησε τον Αδάμ, την Εύα και ένα Γεωμετρικό Σύμπαν...

ΕΚΕΙΝΗ γέμισε τον Κόσμο ΖΩΗ, ΠΑΛΜΟ και ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ....




Σε φιλώ... παντα ταπεινά... κι ας είμαι Γυναίκα....

Νimertis είπε...

να με συμπαθάς που θα σε στενοχωρήσω Κάκια μου αλλά ο Θεός δεν παρέδωσε τίποτα... ούτε στη γυναίκα ούτε σε κανέναν... τα έχει ΟΛΑ δικά ΤΟΥ!!! όποιος ζηλεύει τη δόξα του Εωσφόρου... ιδού! [και είδαμε και τα χαΐρια Του θεού με την δημιουργία της Εύας... την ξαναπαθαίνει;]

Νimertis είπε...

καλησπέρα Φόβε... αυτός είναι ο ύστατος... φόβος και ο κρύος ιδρώς... ότι είμαστε στην αρχή...

~reflection~ είπε...

Υπεροχε Νημερτή,

ποιος θα μπορούσε να εισχωρήσει, έστω και ποιητικά, μέσα στη Σκέψη του Θεού
τη στιγμή που συνειδητοποιησε ΠΩΣ αυτοΔιαμορφωθηκε στην εξελιξή της η Γυναικα?...


Εγω στην Αυρα της Γυναίκας διακρίνω μια Τιάρα Θεϊκού Στέμματος ...

Εσύ όταν την παρατηρείς, τι βλεπεις?...


{ευγενικά ρωτάω.....}

Ανώνυμος είπε...

οι αισθήσεις παντοδύναμες
οι σκιες ξέφυγαν από το αχνό γκρίζο, επαναστάτησαν και τώρα κατάμαυρες υπερτονίζουν το δεν και το όχι

μα εσύ, στερεωμένος, σαν άλλος εσταυρωμένος, στερεωμένος
να προσμένεις το φως το εκτυφλωτικό
να θυμώσει τα νερά, να ζωντανέψει το θανατερό τίποτα

τι ανόητη κολακεία να πιστεύει ακόμη ο άνθρωπος πως αξίζει αυτός ο νόστιμος καρπός
τι απάτη οικτρή το όλον του παραδείσου

μοιάζει με κουκλοθέατρο μόνο που οι κούκλες πια έχουν ξεφτίσει από την πολύ κακή χρήση αυτού που τα νήματα κινεί

Νimertis είπε...

μα, δεν χρειάζεται να εισχωρήσει κανείς στη σκέψη του Όντος Κάκια μου... εκεί, με μια έννοια, είμαστε όλοι αλλά υπό μια άλλη μορφή... απλά, διαπιστώσεις μπορούμε να κάνουμε από τις δράσεις Του... Στην αύρα όλων των πλασμάτων διακρίνω αυτή την τιάρα, όπως όμορφα την αναφέρεις... είμαι ισοπεδωτικός; [μπορεί να φταίει η αυξανόμενη ζέστη, η εν γένει κατάστασή μου αλλά είμαι πνεύμα αντιλογίας!!!]
δεν μειώνω την Γυναίκα που έχω άλλωστε πολλάκις υμνήσει... πως θα μπορούσα άλλωστε;

Νimertis είπε...

Κουκλοθέατρο!! Μου θύμισες κάτι που εδώ και καιρό ηρνείτο να αναδυθεί στο συνειδητό! Σ'ευχαριστώ φίλη μου Σιλένα, είσαι σπουδαία!!
Φιλί!

~reflection~ είπε...

ο Αντρας κινείται με ταλαντώσεις...

ο Θεός με σταθερότητα...

η Γυναίκα απλά ελίσσεται...

Στο ποιητικό στερέωμα οι Ισορροπίες ανατρεπονται, Υπεροχε Νημερτή..

όσο πνεύμα αντιλογίας κι αν είναι ο Ποιητής, οφείλει να παραδεχτεί πως ελλειψει της Θηλυκής Σελήνης δεν μπορεί να γραψει....
{μη μου το μεταφρασεςι κυριολεκτικά...σκοτωσες το Μυστηριο και τη Μαγεια που ισως κρυβει!!!...}

η ΦΥΣΗ κυριαρχείται από τη Θηλυκότητα.....

εκεί δεν υπαρχουν Επουράνια Χερια να κρατούν σκοινιά....

μόνο αυτόνομες Φιγούρες που μοιραστηκαν την Εξουσία του ΚΟΣΜΟΥ....

και στην κλιμακωμένη Κυριαρχία η Θηλυκότητα κατέχει τα Σκήπτρα, που παρέλαβε απευθείας από τα χερια του Θεού... αν θελεις και καταχρηστικά μπορεις να τον πεις Ποιητη!!!....


Φιλί.....

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου Κάκια, αποτυπώνεις με έναν θαυμάσιο και εξόχως ποιητικό λόγο τη δράση του αρσενικού και του θηλυκού που εν αρμονία όταν δρουν -κατά την δική μου ταπεινή θεώρηση, διυπαρκτικά - καταφάσκουν την ίδια τη φύση τους και συναντιώνται με το αρχέτυπό τους...
δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω ότι τα Σκήπτρα, κατέχει η μια κίνηση έναντι της άλλης... όμως, αυτό που μπορώ με βιωματική σιγουριά να πω είναι ότι η Γυναίκα είναι η μεγάλη και αρχαία και απόλυτη ερωτική δράση του είναι μέσα στη Φύση και στον κόσμο... και με σκήπτρα ή χωρίς, είναι αδιανόητο να υπάρξει οτιδήποτε δίχως αυτήν...
σε φιλώ! [σήμερα δεν είμαι πνεύμα αντιλογίας... ]