Κάτι
Σου λείπει κάτι από τα παιδικά σου χρόνια
ψάχνεις να το βρεις εκεί που από χρόνια κατοικείς
σε κάποιες προσπάθειες να διασωθείς
απ΄τις αρπάγες του χρόνου
δεν το μπορείς
το αναζητάς σε τούτα τα φιλιά της θλίψης
και είναι φιλιά από χείλη νεκρά
κάτι σε στοίχειωσε όταν ήσουνα παιδί
το περιέχεις πάντα
γιατί η δική του φωνή γίνεται ένα με τη δική σου
κι όσο περνά ο καιρός
ανακαλύπτεις πως δεν έχεις άλλα να φροντίσεις
από μια νοσταλγία δανεική
κάτι σε σκότωσε στα τρυφερά σου χρόνια
και το αίμα έτρεξε μέσα σου
και σε πλημμύρισε σα θάλασσα από ένοχες διαφυγές
και δεν σε αποτελείωσε
μα σε αφαιρεί απ'τον εαυτό σου
νύχτα τη νύχτα
σκέψη τη σκέψη
ανάσα την ανάσα...
1/10/2000
16 σχόλια:
Νύχτα τη νύχτα...
το σκοτάδι μου ντύθηκα.
Σκέψη τη σκέψη...
Βυθίζομαι Εκεί.
Ανάσα την ανάσα...
φεύγω!
Γιατί,
κάτι με σκότωσε στα τρυφερά μου
χρόνια...
"Ζούσα σ' ένα σπίτι, μέσα στο οποίο
η μητέρα μου μπορούσε να κοιτάξει οποιαδήποτε στιγμή ήθελε.
Μέσα σ' ένα γυάλινο σπίτι, όμως,
δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα χωρίς να σε ανακαλύψουν, εκτός κι αν το κρύψεις κάτω από το έδαφος.
Αλλά τότε δεν μπορείς πια να το δείς ούτε κι εσύ".
κάτι τα μάτια θολώνει μα δεν είναι το σκοτάδι της νύχτας
είναι το σκοτάδι της ψυχής που φωτίζεται με τη μνήμη
είναι το σκοτάδι της λήθης που
χάνεται με την αγάπη
είναι η σκέψη - ανάσα
ή η ανάσα - σκέψη
γι' αυτή δεν ανασαίνουμε?
Deep down inside we are carrying a crying child.
It doesn't matter how softly we are rocking it. It doesn't matter how softly we are singing to it. It doesn't matter how softly we are smiling at it. It doesn't matter how softly we are whispering to it.
As long as cruelty exists the child will be crying. As long as the child is crying there will be always somebody and stop being cruel ... for a little while ...
that's the best time to breathe.
Love, cat.
Έτσι απλά συμβαίνει, και όσο να σου φανεί..παράξενο, δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω επ'αυτού..
έντυσες με σιωπή τα λόγια μου ευαγγελία... καλά τους έκανες...
και κάτω από το έδαφος δεν είναι τάχα μια ευκαιρία αναγέννησης κ7κ; δεν πρωτοτυπώ μ'αυτό... απλά αναρωτιέμαι...
εύθραυστο πάντα το γυαλί των ονείρων...
ως διαδικασία αφαίρεσης Σιλένα μου... ως διαδικασία 'μνημονικής απολέπισης'... δεν ξέρω αν έχει βάθρο η ελπίδα σε τούτο το μακελειό... το πιο σιωπηλό... το πιο ανελέητο...
"As long as cruelty exists the child will be crying..."
Thank you my friend Cat...
Maybe God is a lonely child afterall...
Ιωάννη [!!!]
αισθάνομαι πάντως ένα ρίγος...
να'σαι καλά...
Είναι άραγε η φάση στην οποία με βρίσκουν τούτες οι γραμμές σου;
Είναι ότι πάντα είμαι έτοιμη να χωρέσω σε τέτοιες σκέψεις όταν μου ανοίγουν μια χαραμάδα;
Μπήκα σιγά-σιγά σήμερα μέσα στο ποτάμι του λόγου σου και αμέσως ένιωσα να αφήνομαι ολόκληρη να με μουσκέψει ως τη ψυχή…
Και ακόμη στάζω … συγκίνηση…
ΣΤΙΓΜΗ ΑΙΩΝΙΑ:
μικρή γωνίτσα πιάνω...
ασε με να απολαύσω την εικόνα του απειρου που εκγλωβίστηκε στη λιμνούλα μιας ΖΩΗΣ που κυλά σαν ποτάμι.....
ασε με να ατενίσω τη ρωγμή φωτός μέσα σε κάθε λέξη....
ΟΤΑΝ αυτα τα δύο ωριμάσουν μέσα μου
θα ξαναπεράσω να...σχολιάσω με προεκτάσεις δικής μου σκέψης....
ΦΙΛΙ.....
Τίποτε δε λείπει από τα παιδικά μας χρόνια. Μεγαλώνοντας άρχισε να μας λείπει κάτι. Κάτι λείπει από το ενήλικο παιδί που μέσα μας κατοικεί. Ο δρόμος του χαμένου θησαυρού σβήστηκε από τους ανέμους. Πώς να σκάψει ξανά το ποίημα για να προσανατολιστεί η ανάγκη μας;
καλησπέρα φίλη μου nameliart... είναι ίσως ότι αυτή η 'μοναδική μας πατρίδα', όπως έχει ειπωθεί για την παιδική μας ηλικία, είναι και η απόλυτη αναφορά... και στο απόλυτο δεν χωρά το γκρίζο και το μερικό της ενηλικίωσης...
σ'ευχαριστώ...
ναι Κάκια μου... να ξαναπεράσεις... θα περιμένω...
σε φιλώ...
αν η έλλειψη προσανατολισμού που αναφέρεις Γουίκα είναι δομική, τότε κανένα ποίημα δεν μπορεί να επαναφέρει καμιά αποκατάσταση... η επιστροφή δεν είναι επίσης η λύση... ούτε το ποίημα έχει νοσταλγικη διάθεση... παιδική δεν είναι μονάχα η ηλικιακή περίοδος... είναι ένα ολόκληρο στερέωμα αναζήτησης του ενός...
να'σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου