Αμπράξας
ένα μικρό πλάσμα
παλλόμενο ήταν
δεν είχε προλάβει ακόμα να φυλλομετρήσει
τις εποχές στο κορμί του
άφυλο
έμοιαζε μ’έναν θνήσκοντα Ιανό
μπροστά του
ένα κράσπεδο κεντημένο με το αίμα του
πίσω του
εμείς
να το χρεώνουμε όλη την αλήθεια μας
να το πνίγουμε
με όσα μας κληροδότησε ο Αμπράξας
με κοίταξες με όλα σου τα μάτια
κι εγώ δεν τολμούσα ν’ανταποδώσω στο βλέμμα σου
ένα δικό μου
το φονικό σπαρταρούσε μπροστά μας
ζεστό ακόμα
όπως τα κοχλάζοντα οξέα του έρωτά μας
κι εμείς αδειάσαμε τα χέρια μας
απ’όλα τα υπεροπτικά μας χνώτα
και περπατήσαμε χώρια
στη σιωπηλή
άγρια θύελλα που ερχόταν…
είδαμε τον Αμπράξας
όταν το χαρακωμένο στόμα του πλάσματος
πρόφερε τα όνοματά μας
και οι αισθήσεις
ούρλιαξαν δίπλα στο κράσπεδο
το αύριο
το αύριο που χλιμίντριζε στις ανάσες μας…
ιαν2011
8 σχόλια:
Ξέρεις φίλε μου πόσο αγαπώ αυτό το υπέροχο ποίημα που το θεωρώ διαμάντι οντολογικού ήθους....θα ήθελα να το έχω σαν κόσμημα στο μπλόγκ μου, μόνο δεν ξέρω αν έχω τεχνικο πρόβλημα να το εντάξω...αν το εγκρίνεις θα το ήθελα...
λοιπόν, ο βασικότερος λόγος που το ανήρτησα σήμερα είναι το πρώτο σχόλιό σου τότε Ιωάννη μου... "Σαν να ανακάλυψα έναν αδερφό"... βεβαίως ακολούθησε και μια εκτενής ανάλυσή σου... από την άλλη, το σκεφτόμουν σήμερα... γενικά...
μεγίστη τιμή να το φιλοξενήσεις... σ'ευχαριστώ!!
Χρειάστηκε ένα Αλκαλικό περιβάλλον
για να Ισορροπήσει η προσπάθεια το Αύριο να συναρμολογηθεί από στίχο που τρέμει...
Κάποιος Ροκανίζει Ψυχές και Νοήματα
και κάπου δημιουργούνται ρωγμές και χάσματα
Πως να ολοκληρώσω τις εικόνες μου?...
Το πεζοδρόμιο δε χωρά όλους τους σωρούς Ιδεων...
επιλέγω να συγκρουστώ σε έναν επαρχιακό δρόμο Σκέψης
και σε χωμάτινο παράδρομο να κατρακυλήσουν τα μπουκαλάκια της Χημικής μου Αντίδρασης...
Έχω έτοιμο έναν Πηρύνα προς διάσπαση...
αν συμβεί το αναπόφευκτο
Εκείνος ο Ένοχος από πριν Εαυτός που έδωσε το κλειδί του σε Θεούς και Δαίμονες θα πανικοβληθεί τόσο από την ΚΑταδίκη,
που θα με αποδεσμεύσει Επιτέλους,
ΟΤΑΝ ΕΓΩ, η Ίδια, θα γίνω Στίχος να με γραψει ο Αμπράξας στο μπράτσο της ΕΠΙΛΟΓΗΣ του για το ΑΥΡΙΟ......
---
Ευχαριστω για το Κίνητρο...
Σε φιλω...
Σωστο και Λαθος Καλο και Κακο Σκοταδι και Φως όλα συμβαινουν μεσα μας όλα καθε στιγμη.
Εφ οσον ο Άνθρωπος του σημερα φορα παρωπιδες και αρνειται να κοιταξει μεσα του βαθια να αποδεχτει το ειναι του το παρον του ειναι άχρωμο σαν άνοστο φτηνο αστειο και το αυριο θα ουρλιαζει στο αυτι του πως στο χερι του ηταν ειναι και θα ειναι η επιλογη..οταν σπερνεις ανεμους θεριζεις θυελλες...
και οι άνεμοι που σπερνει το ανθρωπινο υπο ειδος σημερα ειναι ηδη ενα ζοφερο παρον για ολους μας.
Χαμογελαστη Καλημερα...ποτε στα δύκολα χωρις χαμογελο..δεν γινεται αυτο.!! :)
Στον γκρίζο φόντο μιας θύελλας
που πλησιάζει μεγεθυνόμενη
κόκκινες πινελιές
που ζώνουν το σώμα ενός θνήσκοντος Ιανού
καθώς πασχίζει να ουρλιάξει το αύριο..
Είναι σαν τη κραυγή του Munch…
Από τους συγκλονιστικότερους πίνακες που έχω δει!
Έτσι συγκλονιστικό και αυτό σου το ποίημα φίλε Νημερτή.!..
αλκαλικό περιβάλλον ε;
είχες δυνατή έμπνευση όμως... καθηλωτική!
σε φιλώ!
Ναι Αερικό μου, τώρα είναι που το χαμόγελο αποκτά την όλη σημασία του... και αληθινά το έχουμε ανάγκη...
Μελίνα μου, ο πίνακας αυτός του Munch που νομίζω κι εγώ πως είναι από τις μεγάλες κορυφώσεις του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι και για μένα σημείο αιχμής αλλά και αναφοράς...
σ'ευχαριστώ για την τόσο τιμητική σύγκριση!
Δημοσίευση σχολίου