Τρίτη 29 Μαρτίου 2011




Ό,τι ορθώθηκε
ιερό
ατόφιο είναι
και δεν προσβάλλεται
δεν ρηγματώνεται
από τις φλεγμονές του
πρόσκαιρου
και του συγκαιρινού…

αρνούμαι να δώσω στο υπέροχο
ποιότητες
βλέμματα
και μαχαιριές του πόνου

αρνούμαι να σε δω
μέσα από
μολυσμένες βροχές
λέξεις οργής
θραύσματα μίσους

κι αρνούμαι μέσα από σένα
εμένα να ινχεύω
ανάξιο…
κατώτερο…
ουτιδανό…

αν πρόκειται να λερώσω
το μητρώο της ύπαρξής μου
συνένοχο
εσένα δεν θα κάνω…

ιουν2010

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011






εδώ
σε στάση εμβρύου
ενταφιασμένος
ονειρεύομαι

έχει μέρες πίσω απ’τις στιγμές
έχει νύχτες πίσω απ’τις θάλασσες
έχει ανάσες πίσω απ΄τα στόματα

εδώ
σε στάση μάχιμου νεκρού
φονεύω
και φονεύομαι

έχει αλήθειες πίσω απ΄τα ψέματα
έχει ανθρώπους πίσω απ’τους θεούς
έχει μαχαίρια πίσω απ’τα σ’αγαπώ

έχει ήλιους πίσω απ’τους ήλιους
το ίδιο αλαζονικούς
το ίδιο ταγμένους να κυβερνούν
αναιμικά στερεώματα

εδώ
σε στάση κλινικώς ζωντανού
καθώς ολοένα γεννιέμαι
όσα χαμόγελα δραπετεύουν
τα καταπίνει το χτες
και απ΄το φορτίο του ήρωα
λυτρωτικά
αποδεσμεύομαι

Μαρ2011



Birthmark

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011


Ο άνθρωπος των κραυγών

 Ο άνθρωπος των κραυγών
μπόρεσε να δημιουργήσει μια εκπληκτική φαντασίωση
ζορισμένος από τα ιστορικά δρώμενα επί αιώνες
ζύγισε και ανέλυσε
στοχάστηκε και μόρφωσε
επινόησε και υλοποίησε
τον άρρωστο ιδεασμό του
και ζει μακάριος μέσα σ'αυτόν

ο άνθρωπος των κραυγών
δεν έχει άλλη ελπίδα
δεν έχει άλλη πατρίδα
από την θάλασσα των απόβλητων παιδιών του...

τεμαχισμένος στα δυο
και στα τέσσερα
και στα χίλια
είμαι αποκλεισμένος από την ενδοχώρα μου
αλλά εξακολουθώ να ίσταμαι
και να συζητώ για Μεσσίες εσταυρωμένους
και Διόνυσους και Απόλλωνες
τη φρίκη του πολέμου
και το μεθύσι της αγάπης
τεμαχισμένος στα εκατό
και στα χίλια
μπορώ ακόμα να με αντικρίζω κάθε πρωί
πριν ξεκινήσω για τη δουλειά μου
και να ενοχλούμαι από την βρομιά των δρόμων
και να συστήνω καλά βιβλία στους φίλους
και να λερώνω σελίδες με τις ρυπαρές μου ανασφάλειες

Ο άνθρωπος των κραυγών
βρήκε μια ανήλικη φώκια και λούστηκε με το αίμα της
άρπαξε απ'το λαιμό ένα λαγό και τον στραγγάλισε
κι ύστερα γύρισε στο σπίτι του ήρεμος
και σχεδίασε τον Παρθενώνα
και την Αγία Σοφία
γιατί θέλει να ανέλθει την ουράνια κλίμακα
γιατί θέλει να καθίσει εκ δεξιών του Πατρός
και του είναι απαραίτητη μια στολισμένη εκκλησία
αφού τα πορνεία είναι υπόγεια και γεμάτα υγρασία
και οι ιαχές των ανισόρροπων δεν φτάνουν στο θεό

ο άνθρωπος των κραυγών
με κοίταξε πάλι το πρωί στο καθρέφτη
μου ευχήθηκε καλή επιτυχία στη δουλειά
και με περιμένει το βράδυ στους εφιάλτες μου
να μου μιλήσει για τη θεία καταγωγή μου...

24/11/00


Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011


Άλυσος

Το σώμα του μυαλού μου
Ο νους του σώματος…
Μια αλυσίδα έδεσες από την νότια σκέψη
Ως τη βορινή απουσία
και ο κάθε κρίκος
ωκεάνιος στεναγμός…

το βλέμμα του νου μου
η νόηση των ματιών μου…

έχω ακόμη ένα στάχυ
από την αρπαγή της Κόρης
έμεινε δυο χιλιετηρίδες ακέραιο
να σε περιμένει
έχω ακόμη ένα σταμνί
ολόδροσο νερό των καθαρμών
κι ένα λευκό σεντόνι
στα σεπτά μυστήρια αν ποτέ αξιωθώ
μύστης να εισέλθω
στην άλυσο των αδελφών
ο έσχατος εγώ…

ο ήχος του αλλόκοτου
το στερέωμα των φθόγγων…
Εκάς οι βέβηλοι!
κι όλοι οι αγαπημένοι
Μακριά!

Αν πρόκειται ακέραιος να σβήσω
Αν πρόκειται ν’αναλωθώ
Έχω ένα σώμα να αφανίσω
Και μια ψυχή που φλέγεται
Από δροσιά!
Ένα μεγάλο θάνατο
Έχω να ζήσω
Και το χαμόγελό σας
Με αποσπά…

Ιουλ 2009


Τρίτη 1 Μαρτίου 2011






Όνειρα

Τα καλοκαίρια
σφάζαμε τη θάλασσα
πίναμε το άσπρο αίμα της
και κάναμε έρωτα
ώσπου να γίνει άηχη η απληστία μας

Από το μολυσμένο σώμα της
έρεε ανεμπόδιστο το ποτάμι του χρόνου
Ο πρώτος που την είδε νεκρή
ήταν Αυτός που φέρνει την Αυγή
την ήπιε με μια αβυσσαλέα δίψα
κι ύστερα σπάταλα τη ράντισε
στα πρωινά του ανθρώπου

Το φθινόπωρο
κάναμε ανίερες επικλήσεις
στους αρχαίους θεούς
τσακίζαμε το Ζαγρέα
πάνω στα βράχια
και η Κόρη
μας έδειχνε με προστυχιά
τους λευκούς μηρούς της
Οίκτο δεν είχαμε
και δεν ξέραμε καμιά αμυχή της ύπαρξης
με το πραγματικό της όνομα…

Εκείνος την αγάπησε
πιο πολύ απ’όλους μας
της έδωσε στα στήθια το αιώνιο γάλα
να μεγαλώσει τα βλάσφημα παιδιά του
της έδωσε το λίκνισμα της φθοράς
κι ύστερα την κλείδωσε για πάντα
στην ανάσα των βροτών…

Το χειμώνα
ικετεύαμε για λίγη αιωνιότητα
διψασμένα παιδιά
γυρνούσαμε στις αλάνες του απείρου
κανείς δεν είχε βλέμμα για μας
κι όταν απελπισμένοι πια
χτυπούσαμε τη πόρτα
στο Γέροντα – Δέντρο
εκείνος είχε πάντοτε για μας
μονάχα αλήθεια…

Η Άγνοια και η Πενία
ήταν οι τροφοί της
τη βύζαιναν κι οι δυο μαζί
από το στήθος της πρώτης
ρουφούσε όξινο αίμα
ενώ η δεύτερη
της έπλενε αργά το στόμα
με δάκρυα πικρής επίγνωσης
που ποτέ δεν έφτασαν
ως τα μύχια της ψυχής της…

Την Άνοιξη
κλαίγαμε για τις νοσηρές ιαχές μας
στη θεά με τα επτά πέπλα που ερχόταν
κλείναμε την πόρτα
κι ετοιμαζόμασταν
να συμφιλιώσουμε
ξανά
το αχώρητο με το ενσαρκωμένο

Ο ερμαφρόδιτος
ήταν ο πατέρας
που λιμοκτονούσε από την πρώτη Αρχή
για λίγη αγάπη
κι όταν την γέννησε
την έσφιξε τόσο δυνατά στα χέρια του
που το βλέμμα της χύθηκε απ’τις κόρες
κι έλουσε βροχή από όνειρα
τον ύπνο των ανθρώπων…

Φεβ2010



Lines world
Late spring. The first lily rise to the surface.