Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012




Akaufaciyâ

«οι άνθρωποι που κατοικούν στα βουνά»



Είναι υπέροχο
να σ’αγνοεί η Daiva

Ως κι ο Μεγάλος Βασιλιάς
που ο ήλιος των ανθρώπων
ανατέλλει και δύει
στο πρόσωπό του
δεν έχει λέξη να προφέρει για μας

κανείς δεν ξέρει να του πει
πώς ξημερώνει κάθε αυγή
ο νέος ήλιος στο βλέμμα των μανάδων μας
και πως χαράζει τα ιερά αυλάκια του ο χρόνος
στα μέτωπα των γερόντων μας

κι ακόμη δεν ξέρει να του πει
πώς λούζουν ψιθυρίζοντας
στη βραδινή βροχή
τα όμορφα μαλλιά τους οι γυναίκες μας
πριν αφεθούν στα χάδια των αντρών τους

κι ούτε ποτέ θα μάθει ο Μέγας Βασιλέας
πώς ανασαίνουν κάθε δειλινό
αποκαμωμένα απ’το παιχνίδι
τα παιδιά μας

και τα τραγούδια των μικρών μας κοριτσιών
τις μυστικές τους ώρες
ποτέ ο Υπέρτατος Αφέντης δεν θ’ακούσει

είμαστε αόρατοι

στα πανάρχαια σπήλαια
των αδελφών μας βράχων
γεννιόμαστε
και στους γκρεμούς των κρυμμένων μας βουνών
τα πρώτα μας όνειρα
με τις σκιές των λουλουδιών
τα μοιραζόμαστε

και στα υψίπεδα που δεν ορίζει άλλος
παρά το αιώνιο βλέμμα των προγόνων
και οι κατεβασιές των αητών
χαράζουν το αδύνατο στους ορίζοντες

σε τούτα τα ιερά υψίπεδα
ερωτευόμαστε

και στα φαράγγια
που οι υλακές των λύκων τα πρωινά
μουδιάζουν τα πόδια των δειλών
εκεί ανδρωνόμαστε

κι ύστερα από το πέρασμα ημερών μεγάλων
που θηλάζουν όλα τα χρώματα του ανθρώπου
και άλλοτε στο χαμόγελο
κι άλλοτε στον πόνο
κουρνιάζουν τη σκέψη του

ύστερα από χιλιάδες νύχτες
που αγωνιούμε για τον πυρετό
στα στήθια των σεβάσμιων
ή τραγουδούμε τον έρωτα που πυρώνει τα χείλη
και μεθάει τα σκέλια

έρχεται Εκείνη η μέρα
που στις αθέατες κορυφές
των χιλιόχρονων βουνών μας
μονάχοι
λέμε στο κουρασμένο σώμα
μείνε αδελφέ μου εσύ εδώ
να σ’αγκαλιάσει η Μάνα
κι άλλους να δώσεις, πιο άξιους από μένα

και με το πνεύμα ελεύθερο πια
να απλώνεται στα ασύνορα λιβάδια τ’ουρανού
πέρα από τους ποταμούς στα βορινά
πέρα από τις στέπες και τις ανοιχτωσιές της δύσης
πέρα απ΄τα αφιλόξενα της ανατολής κάτασπρα βουνά
κι ως κάτω, στον αδελφό ωκεανό, στο νότο

στο Ταξίδι του Ανέμου αφηνόμαστε
και με το Φως του Αρχαίου Πατέρα
και την Πνοή των Ονείρων

χαμογελώντας

ένα γινόμαστε…

ιαν2012


6 σχόλια:

AERIKO είπε...

Κανενα πρωινο δεν χανει τη σειρα του..μονο ομως οταν χαραζει μεσα μας..μονο τοτε νοιωθουμε σε τι υψη μπορει να φτασει η ψυχη και ο νους του ανθρωπου.

Χαμογελαστή Καλησπέρα Αντώνη μου. :)

Νimertis είπε...

χαμογελαστή καλησπέρα Μαράκι... παρά τη παγωνιά... να'σαι καλά...

^.^ είπε...

Love the ocean ... because the sun seems to be with us for little while longer ... The mountains hide the sun too soon ... we have only this one life ... Love, cat.

Νimertis είπε...

My friend Cat, i was born in Pireas, by the sea... i am connected to the sea... but i admire the distant mountain people... and this poem is dadicated to one tribe which was inlisted in Daiva, the list of the 30 and more tribes of Persian Empire... for this tribe, nothing was known... nothing was certain... only a name... nothing else... mayve no one had ever seen these people... Kisses!!

~reflection~ είπε...

Τόσο έχουμε ξεφυλλίσει τις Σιωπές μας μεσα στα Ποιήματα
ακριβώς για να φανερώσουμε το Μυστικό του Δικού μας Απείρου...
Μάταια, πάντα...

Κομμένο το χέρι από τον καρπό...
ποτίζουμε το χαρτί,
και φυτρώνουν Πλανήτες...
κσι συγκρούσεις...
και απομακρύνσεις...

Οι Θεοί απόντες,
οι Νεκροί μόνο ΕΔΩ
να ανασταίνονται μόνοι τους
καθώς τα Ποιήματα καταρρέουν!....

------

Χρόνια Πολλά Υπεροχε Ποιητή....

με τσιγγανικα ΔΩΡΑ παράφωνων Ευχων τραγουδισμενων από Καρδιάς...

Νimertis είπε...

ώστε μόνο οι νεκροί εδώ Κάκια μου...

και οι απέθαντοι επίσης!!!

Ευχαριστώ για τις ευχές σου τσιγγανοπούλα μου... τις δέχομαι με χαρά μεγάλη!!