Εμείς, εδώ
στη Μεγάλη Μοναξιά
συζητούμε για σένα
κατεβήκαμε απ’το όνειρο
μ’ένα κομμάτι ουρανό
και γίναμε μια δρασκελιά φωτός
στο μαύρο χώμα
Σφυροκοπάει το μάταιο
τη ζωή στις φλέβες μας
αγγίζουμε τα νιάτα στη σάρκα
και γίνεται χρόνος και χάνεται
λαμποκοπάει το μέταλλο του πόνου
παίρνει κεφάλια κάθε μέρα
κάθε λεπτό
ο Λήσταρχος που φλέγεται από πόθο
για το χαμόγελό μας
φωτιά και ύαινες
και άρπαγες και οιμωγές
και στερεώματα οργωμένα από βλέμματα
και προσευχές ιερές
κατάρες, φονικά
και αγκαλιές σαν ξέφωτα ήλιου
πλούσιο το τραπέζι μας…
Εμείς, εδώ
στη Δριμιά Ανάγκη
κάθε πρωινό συνωμοτούμε
κι εργαζόμαστε
το θάνατό σου
και κάθε βράδυ
σε γιορτάζουμε
κάνουμε έρωτα τον έρωτα
και απλωνόμαστε
και το όνειρο εκείνο
όνειρο κάνουμε
και μέσα του ξεχνιόμαστε…
απρ2012
Tiermas
(Spain)
Photo
night.
14 σχόλια:
Η μαγεία κρύβεται στη δυνατότητα μεταμορφώσεων..
μα πιο πολύ
στο να κρύβεις τη δυνατότητα αυτή
κι όλα τα Στοιχεία γύρω
να υποψιάζονται την ΑΛήθεια σου, χωρίς όμως Αποδείξεις....
Η βιογραφία του πολεμιστή ή αλλιώς ο δρόμος της μοναξιάς του που αγριεύει μα ερωτεύεται ταυτόχρονα δε θα σου πει πολλά με τα λόγια μα με το βλέμμα της ανάσας του.."πλούσιο το τραπέζι του"..
αναρωτιέμαι όμως Κάκια μου, αντί να μεταμορφωνόμαστε μέσα στη σπηλιά, δράση τρόπον τινα μάταιη αν και ενδιαφέρουσα σε μικρή κλίμακα, μήπως θα πρέπει να... μεταμορφώσουμε τη σπηλιά... όχι λογοτεχνικά, φαντασιακά δηλαδή...
πρακτικά...
ναι, η μαγεία εκεί κρύβεται, ορθά το γράφεις...
βιογραφία του πολεμιστή, λες G.M... ναι, ίσως... την καλησπέρα μου...
Η διπλή παρουσία του ονείρου είναι νομίζω η ουσία, αν όπως εσύ την εντοπίσεις στην διπλή κίνηση, απο τον ουρανό στη γή και απο την γή..όχι στον ουρανό αδιαμεσολάβητα, αλλά στο όνειρο αυτό, πού είναι ο ουρανός κατεβασμένος, που γίνεται όνειρο. Πολύ δυνατό! δεν επιδιώκεις την άνοδο ξανά στον ουρανό, έστω..δεν το επιδιώκεις άμεσα, αλλά την άνοδο μέσα στο όνειρο, αυτού του ονείρου που είναι η κάθοδος απο τον ουρανό. Κι αυτό το νέο όνειρο, δεν είναι ουρανός, αλλά ούτε γή, δεν είναι το τέλος της διαδρομής, αλλά ίσως δεν είναι κάν διαδρομή. Ένας αιώνιος σταθμός...Δεν έχω δεί πιό εύστοχο πράγμα όσον αφορά την ανθρώπινη μεταφυσική αξιοπρέπεια. Δεν είναι αυτό ένα "δικαίωμα στο όνειρο", αλλά το δικαίωμα του ονείρου του ίδιου. Αυτό το όνειρο είναι ο άνθρωπος. Έτσι λοιπόν σε έναν σταθμό, σε μια μέση περιοχή, όπου σφαδάζει η υπάρξη, δεν έχουμε να κάνουμε με μια άνοδο, ή κάθοδο πλέον, ακόμα και ο "λήσταρχος" θάνατος, οι εχθροί οι ύαινες, η κόλαση που περιγράφεις αδρά, χωνεύονται σε αυτόν τον μέσο τόπο, απο την δική μας εργασία του θανάτου, την εργασία του ονείρου..
μερικές φορές αγαπημένε μου Ιωάννη, αναρωτιέμαι... αναρωτιέμαι έντονα σε βαθμό πονοκεφάλου... πώς είναι δυνατόν να διαβάζω κάτι που σχεδόν είναι η φωνή μου... μια άλλη φωνή και όμως κομμάτι της δικής μου... στην αρχή που συνέβαινε το χαιρόμουν πολύ αλλά δεν ήξερα πως θα είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει τόσο και να εισχωρεί τόσο βαθιά... αληθινά...
'ένας αιώνιος σταθμός'
'αυτό το ονειρο είναι ο άνθρωπος'
'δεν επιδιώκεις την άνοδο ξανά στον ουρανό'
'ανθρώπινη μεταφυσική αξιοπρέπεια'...
με διδάσκεις απόψε πολλά Ιωάννη μου... και με ξαναδιαβάζω κι εγώ σαν να έχω βγει απ'το σώμα μου...
σ'ευχαριστώ!
Θα ομολογήσω την αδυναμία μου. Σπάνια όταν διαβάζω ποίημα παρατηρώ τι λέει. αφήνομαι στο ρυθμό του, στη μουσικότητά του. Αυτό εδώ μου δίνει την αίσθηση της φούγκας. Μοτίβο που έχει αυτή τη μικρή διαφυγή, το ελάχιστο πλην δυνατό σημείο διαφοροποίησης. Ειδικά στο τέλος είναι πολύ δυνατή η παλινδρομική κίνηση
καλά έκανες και ομολόγησες την αδυναμία σου φίλε Μάκη γιατί δεν αρνούμαι ότι σε πολλές περιπτώσεις έχω εγκαταλείψει ανάγνωση ποιημάτων γιατί τα αισθανόμουν 'παράφωνα'... άρρυθμα, με... πονοκεφάλιαζαν... τελικά πάνε νομίζω όλα μαζί... 'η ανάσα του ποιητή', ο ρυθμός της γραφής, το περιεχόμενο...
σ'ευχαριστώ για το πολύ ιδιαίτερο σχόλιό σου!
Νημερτή
όταν ένα ένα αρχίζουν να μεταμορφώνονται τα υποσύνολα,
αβίαστα κάποια στιγμή θα μεταμορφωθεί και το Σύνολο στην ολότητά του!...
Γλυκιά Καλημέρα.....
Κάκια μου έβαλες τον μπαρμπα-Νημερτή σε ομιχλώδεις σκέψεις Κυριακάτικο... αχνίζει η κεφαλή μου κόρη μου... μαθηματικά τέλειο αυτό που έγραψες αλλά τούτη η διαδικασία αργεί... αργεί πάρα πολύ και τελικά... η ενέργεια σώνεται... όμως... αλλιώς δεν γίνεται μου φαίνεται...
γλυκιά καλημέρα κι από μένα!
Νημερτή μου,
ναι! Ίσως ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο, ίσως είμαστε εμείς το όνειρο, ίσως αυτό που λέμε πραγματικότητα να είναι απλά φαινομενική, ίσως δεν ζούμε αλλά βιώνουμε μια μεταθανάτια κατάσταση, ίσως δεν υπάρχουμε καν, αλλά όταν νιώθουμε το άγγιγμα, το φιλί, όταν πεταρίζει η καρδιά μας από αγάπη, όταν αναζητούμε με λαχτάρα μια ζεστή αγκαλιά, έναν αισιόδοξο λόγο, αυτό, ίσως, είναι αληθινό! Τι θα πει, όμως, αληθινό; Ποιός κατέχει την αλήθεια της αλήθειας; Ποιός;
εδώ συντονιζόμαστε Χάνη μου... στα ερωτήματά σου, στην ουσία, στο στοχασμό σου... νιώθουμε, ναι, και όταν νιώθουμε έντονα είμαστε ζωντανοί... μπορούμε αλήθεια να πούμε το ίδιο για τη σκέψη; δεν έχει ειπωθεί άστοχα πως μονάχα ό,τι βιώνεται είναι αληθινό... δεν έχει σχέση η 'αληθινότητα' με την 'πραγματικότητα'... ένα όνειρο δεν είναι 'πραγματικό'... κι όμως, ποιος μπορεί να μας πείσει πως δεν είναι ό,τι πιο αληθινό βιώνουμε;
σ'ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου αγαπημένη μου φίλη...
σε φιλώ!
Οι πτυχές του Αγνώστου,
που μοιάζουν με τα φύλλα ενός ΜΑΥΡΟΥ ΡΟΔΟΥ,
δε γνωρίζουν από Χρόνο και Καθυστερήσεις!....
;-)))
είναι ενέργειες α-χρονικές πάει να πει...
οκ λοιπόν...
Δημοσίευση σχολίου